Bang bang into the ground. [&COOPER BRIMSTONE]

Rose probeerde haar gezicht in de plooi te houden terwijl ze dacht aan een Pokémon die met de post werd opgestuurd en dan ook nog eens met een kaartje waar de naam opstond. Het was net alsof het een briefje was dat verzonden werd. Het was niet de manier waarop Pokémon normaal gezien namen kregen, maar dat maakte niet veel uit. Tegenwoordig was er niet veel normaal meer in deze wereld. Ze zouden er maar het beste van moeten maken en zij zou hem niet uit moeten lachen, want ze had zelf ook wel vreemde dingen meegemaakt. Haar blik gleed naar Storm en een treurig glimlachje gleed om Rose’ lippen toen Cooper hem enkel nog een keer aaide. Storm sloot eerst genietend zijn ogen, maar vond het wel vrij jammer dat hij niet opgetild werd. Ach, Cooper was ook helemaal niet verplicht geweest om dat te doen. Storm moest gewoon niet zo naïef en zo aanhankelijk zijn. Ze kenden Cooper nog maar net, dus Rose ging toch ook niet vragen of hij haar wilde optillen of wilde knuffelen? Het idee dat ze dat zou vragen… Er ging een huivering door haar heen. Ze wilde die interactie helemaal niet en eraan denken liet haar gewoon benauwd voelen, dus ze concentreerde zich in plaats daarvan op Cooper’s woorden. ‘Ik houd ook niet bij hoe oud mijn Pokémon zijn, hoor,’ zei ze vlug tegen hem voor hij zichzelf dankzij haar vraag slecht zou voelen. Het was niet van belang om te weten hoe oud je Pokémon was. Wat wel van belang was was dat je een goede band kreeg met je Pokémon, maar ze nam aan dat dat bij Cooper wel goed zou komen. Haar houding waarin ze zat begon pijn te doen en ze fronste lichtelijk naar de Chimchar die niet meer uit de boom kwam. Een kort geluid weerklonk naast zich en Rose besefte dat Zippo aan het lachen was met de Chimchar. Ze gaf hem kort een zet waarop hij nijdig reageerde. Rose negeerde het en richtte haar blik weer op Cooper. ‘Wat doe je eigenlijk hier in Kalos?’ vroeg ze. ‘Ben je een trainer of…?’ ‘En welke andere Pokémon zou je nog graag willen vangen?’ Ze wist dat ze veel vragen stelde, maar nu had ze in elk geval iets interessants gezegd. Niet dat hun conversatie tot nu toe niet interessant was geweest, maar… tja, ze was niet echt goed in interessante dingen zeggen. Dus vragen stellen en wat meer over zichzelf vertellen leek haar de beste oplossing voor dit geval. Bovendien was ze ook oprecht geïnteresseerd naar Cooper’s doel hier in Kalos. Storm was ondertussen lui gaan zitten, dicht tegen Cooper's been aan en keek wat om zich heen.

OOC: Maakt niet uit joh. We hebben het allemaal wel eens te druk of kunnen allemaal wel eens niet posten. Niks mee inzitten! (:

Rose beet op haar wangen om niet in lachen uit te barsten. Misschien was het niet Cooper’s bedoeling en deed hij het geheel onbewust, maar Rose vond dat hij wel vrij grappig uit de hoek kon komen. Zo antwoordde hij op haar eerste vraag op een heel andere manier dan ze gedacht had en met een lichtelijk geamuseerde blik keek het oudere meisje hem aan. Als je Cooper als reisgenoot had, werd het in ieder geval nooit saai, dat was zeker. Ook op haar tweede vraag werd een vrij geestig antwoord gegeven en Rose grinnikte even. Hij linkte het vangen van Pokémon als aan het bedenken wat hij vanavond wilde gaan eten. En dat bedoelde ze ermee dat hij vrij geestig uit de hoek kon komen, hoewel er wel een kern van waarheid in zat. Hij probeerde overduidelijk een wijze boodschap over te brengen. En die boodschap was dat ze gewoon niet te veel na moest denken en vooruit moest plannen, maar dat ze het zichzelf vooral moest laten overkomen. Maar voor eten zou ze wel vooruit moeten plannen, want anders zou ze weer uren moeten zoeken naar een café of een restaurant als ze iets fatsoenlijks wilde hebben. Tegenwoordig was alles erg duur, vooral als het allemaal uit je eigen portemonnee betaald moest worden. ‘Ik vind het een interessante vergelijking,’ besloot ze om als eerste te zeggen. ‘En ik denk dat je zeker gelijk hebt. Maar soms is vooruit plannen juist goed. Dan weet je wat je doel is en kun je daarnaar streven. Maar soms moet je, zoals jij het zegt, het gewoon over je heen laten komen. Zelfs al heeft dat met iets vreselijk belangrijks te maken zoals het eten voor ’s avonds uitkiezen.’ Dat laatste kwam er lacherig uit, maar ze gaf hem een plagerige knipoog om aan te tonen dat ze het helemaal niet zo slecht bedoelde. Toch wist ze zeker dat Cooper daarnet een boodschap aan haar over had willen brengen, ook al had hij dat gewoon op zijn eigen manier gedaan. Ze moest toegeven dat hij voor zijn leeftijd echt wel slim uit de hoek kwam. Niet dat ze van alle jongens rond de veertien à vijftien dacht dat ze kinderachtig waren, maar de meesten waren dat toch echt wel. ‘Ik bedoelde trouwens met mijn vorige vraag of je soms een trainer bent of een coördinator of iets anders, maar het is leuk om te weten dat je van Shalour City afkomstig bent,’ zei ze glimlachend tegen hem. Eigenlijk mocht ze Cooper wel. En dat kwam dan vooral door zijn jonge leeftijd, door zijn manier van doen en omdat ze niet ongemakkelijk bij hem hoefde te zijn op vlak van aanrakingen. Je had met een jongen rond de veertien à vijftien minder kans dat hij je uit het niets ging aanraken dat met een jongen van haar leeftijd. ‘Ik moet wel eerlijk toegeven dat je de dingen heel slim bekijkt. Ik denk dat velen van jouw leeftijd wel iets van je kunnen leren,’ kon Rose niet laten om te zeggen en ze glimlachte vriendelijk naar hem. Ook al mocht de jongen kinderlijke trekjes hebben, hij had tenminste wel een goede kijk op het leven en dat had je wel nodig in deze harde wereld. Ze wachtte rustig op zijn antwoord.

Het werd haar op een vrij grappige manier duidelijk gemaakt dat ze het mis had. Rose fronste haar wenkbrauwen toen de Hoppip van Cooper zowat in haar gezicht geduwd werd. Ze keek naar de roze Pokémon. Ze moest haar lach vreselijk inhouden toen ze besefte wat hij daarnet had gezegd. Nee, als ze eerlijk moest zijn zag ze deze Pokémon nog echt niet gauw de League innemen. Maar het was haar nu wel duidelijk geworden dat hij een trainer was en dus dezelfde passie deelde als zij. Dat was in elk geval al iets wat zeer interessant was, want als ze eerlijk was kende ze helemaal niks van coördinators en zo. Maar je had naast coördinators en trainers nog iets anders… ah ja, breeders! Zij openden fokkerijen – in de meeste gevallen – en zorgden dat hun Pokémon eitjes kregen. En als die uitkwamen, verkochten ze de Pokémon weer. Misschien dat ze ooit eens zo’n fokkerij zou bezoeken om te zien wat er allemaal in de ‘aanbieding’ was. Ze richtte haar blik weer op Cooper toen hij haar een naam gaf en moest lachen. Ze moest eerlijk zeggen dat hij echt knettergek was. Hoe hij dingen redeneerde en hoe hij zijn standpunt duidelijk maakte was gewoon hilarisch. Gewoon een jonge jongen die op reis ging met zijn Hoppip en zijn andere Pokémon aan zijn zijde. Ze wilde dat zij zo jong op reis had kunnen vertrekken, dan had ze vast wel een hoop ellende voorkomen en was ze misschien een stuk makkelijker geweest in omgang met jongens die van haar leeftijd waren. Als ze haar aanraakten dan toch. ‘Graag gedaan, opper slimmerd,’ verzon ze dus maar, waarna ze ook met pistoolvingers naar hem wees. Ze grinnikte even. Daarna keek ze naar zijn Pokémon. ‘Je Hoppip ziet eruit als een strijder,’ zei ze vervolgens. Ze deed haar uiterste best om haar gezicht in de plooi te houden. Ach ja, misschien als hij zijn Hoppip tot het uiterste level trainde dat hij dan de league zou verslaan. Dan zou ze nooit meer durven lachen met dit soort dingen. Maar het idee dat een vrij jonge Hoppip de league ging overnemen deed haar toch wel even glimlachen. Ach, als Cooper het zo wilde geloven, dan mocht hij dat toch doen? Hij had nog tijd genoeg om op te groeien en te leren dat het ook wel eens helemaal anders kon uitdraaien dan hij verwachtte. Daar hoefde ze hem nu niet op te wijzen. ‘Dus je bent een trainer,’ concludeerde ze even bevestigend voor zichzelf. ‘En heb je ook een geniaal plan om de eerste gymleider te verslaan?’ Ze keek hem aan. Daarna glimlachte ze. ‘Of heb je die misschien al verslagen en onderschat ik je te veel?’ Het klonk plagerig, maar ze durfde te wedden dat het, Cooper kennende, opnieuw serieus genomen zou worden en dat hij er waarschijnlijk een hele show van kon maken om uit te leggen hoe hij de eerste gymleider zou verslaan met zijn jonge, half onervaren Hoppip en Chimchar. Net zoals hij over het plannen van het eten van alles had uitgelegd, zou hij dit nu weer doen. En dus wachtte Rose glimlachend op zijn antwoord.

Rose had al wel half en half verwacht dat er weer een hilarisch antwoord uit mister Cooper zou komen. En dat gebeurde ook. Ze hield haar hand tegen haar mond om haar glimlachje zo goed mogelijk te verbergen als ze maar kon toen hij liet weten dat hij er al een paar langs was gelopen omdat hij een wc zocht, vijf keer om precies te zijn. Wel, dat was ook al iets. Hij wist in ieder geval van het bestaan van de gym af en wist waar het gebouw zich situeerde. Er waren ook al veel trainers die dat nog niet wisten. Niet dat je daar moeilijk achter kon komen. Een gym was altijd heel duidelijk aangegeven. Het onderscheidde zich zichtbaar van de andere gebouwen en was dus moeilijk te missen. Maar Rose had het gevoel dat Cooper elk klein dingetje dat als een compliment opgevat kon worden erg waardeerde, dus gaf ze hem hierbij ook een klein goedkeurend knikje. Het was ook duidelijk dat hij veel vertrouwen had in zijn Pokémon. Als Rose het goed had, was Cooper meer iemand die alles gewoon op zijn gemak afwachtte en pas handelde als dat echt nodig was. Geen dingen overdenken, geen dingen plannen, gewoon gaan en er het beste van maken. Misschien kon ze daar wel iets van leren in plaats van dat ze alles zo erg inplande. Aan de andere kant gaf het inplannen haar ook wel rust. Het was handig om te weten welk type de gymleider gebruikte zodat je dat even later tegen haar of hem kon gebruiken door een type te gebruiken die er extra sterk tegen was. Dus op dat vlak was het inplannen van dingen wel goed, maar het gaf je gewoon veel meer stress en soms ook hoofdpijn als je te veel nadacht over dingen. Dus op dat vlak was Cooper’s redenering wel tien keer beter.

Op Cooper’s vraag knikte ze. ‘Ik heb al wel half en half uitgestippeld wie ik wanneer wil gebruiken,’ gaf ze eerlijk toe aan hem. Waarschijnlijk zou het hem half traumatiseren dat hij iemand had gevonden die zulke dingen inplande – juist omdat hij zelf zo’n relaxt persoontje was – maar goed. ‘En dat noemen ze inderdaad een coördinator, maar ik ben een trainer.’ Ze glimlachte naar hem. Ze zaten dus ongeveer in hetzelfde schuitje. Alleen hadden ze twee totaal verschillende persoonlijkheden en was hun manier van aanpak totaal anders. Cooper was rustig en afwachtend, zij wilde alles meteen inplannen en was er nogal gestresseerd over. Oh well, ieder zijn eigen ding, right? ‘Maar ik plan dat soort dingen in omdat het me rust geeft en zodat ik later niet voor nare verrassingen kom te staan. Dus niet dat ik iets ga gebruiken wat zwak is tegen bug, want daar heb je op dat moment niet echt voordeel aan.’ Tenzij je Pokémon natuurlijk heel sterk getraind waren en ze aanvallen kenden die ook effectief was tegen de Pokémon waar ze tegen moesten vechten en waartegen ze in het nadeel waren. Dan had je natuurlijk nog altijd die tactiek, maar zij wilde dat soort dingen liever vermijden en zo goed georganiseerd mogelijk naar een gym gaan. ‘Maar wat doe je dan eigenlijk als je daar staat en het gaat toch fout? Als je iets verkeerd ingeschat hebt en dat bijna je verlies kan worden?’ Ze vroeg zich af of hij dan ook zo koel kon blijven. ‘Hoewel ik ook weer het gevoel heb dat je de zwaktes van een Pokémon sneller kan ontdekken tijdens een gevecht dan door het gewoon van het internet te lezen.’ Hmm. Dat was een goede om eens diep over na te denken, maar Cooper’s antwoord zou hier ook wel interessant zijn, nam ze aan.