Bang bang into the ground. [&COOPER BRIMSTONE]

Rose wist niet wat ze het grappigste vond. Dat ze Jetpack de hele tijd als een mannelijke Pokémon voor had gehouden en dat het een vrouwtje bleek te zijn of het feit dat Cooper zijn Hoppip mee liet douchen. En dat hij haar voornamelijk gebruikte om spinnen uit de douche te jagen. Het zou niet haar stijl zijn om met haar Pokémon te douchen en ze te gebruiken als insectenjagers, maar iedereen had zo zijn eigen idee van wat goed was. Ze wist zeker dat als ze Zippo mee zou nemen in de douche – en dat ging nogal lastig omdat hij een fire type was – dat hij er het volgende uur getraumatiseerd uit zou komen. Haar Pokémon was dan ook nog niet veel naakte lichamen gewend en ze wist niet zeker hoe de rest van haar team erop zou reageren. Blizzard zou er misschien geen aandacht aan besteden en Storm zou zich daar niks van aantrekken, maar Zippo zou nooit weten hoe hij er mee om zou moeten gaan. Of misschien bleef de Hoppip gewoon in de buurt van Cooper en riep Cooper haar enkel als er een insect zat? Dat leek haar logischer dan dat hij zijn Pokémon bij zich liet douchen. Of misschien dacht ze gewoon te ver na over dit soort onderwerpen en moest ze gewoon niet meer nadenken. Dat was natuurlijk ook nog een optie. Ja, ze ging er gewoon over ophouden, want anders werd ze echt nog eens gek van zichzelf. Cooper’s volgende redenatie over fouten maken klopte helemaal en Rose knikte goedkeurend. Bij zijn voorbeeld schoot ze weer in de lach. Ze kon er niks aan doen. Als Cooper een logische redenering deed, gaf hij er altijd zo’n leuke voorbeelden bij dat ze er altijd van moest lachen. Hij had echt een gave om slim te zijn, maar tegelijkertijd ook over te komen als een onschuldig jochie. Aan zijn redenering te horen zou je juist denken dat hij ouder was, maar zijn voorbeeld die hij gaf verdoezelde dat weer en liet je weer denken dat hij rond de veertien was. Oh well. ‘Je hebt weer eens gelijk,’ zei ze glimlachend. ‘Maar ik denk dat ik dat met die salto’s niet lang ga blijven volhouden.’ Ze lachte. ‘Ik denk dat Pokémon trainen me meer zit. Als ik om de één of andere reden toch niet goed genoeg ben om alle gyms te verslaan, zal ik overwegen om bij het circus te gaan.’ Een grijns gleed om haar lippen terwijl ze naar de rosharige jongen keek. Nou ja. Zijn haren waren meer oranjekleurig. Geen idee. ‘Wat ga jij doen als trainer je niet helemaal ligt? Ook bij het circus?’ Ze grijnsde even. Vervolgens huiverde ze even toen een frisse wind langs haar waaide. Hopelijk werd het binnenkort wat warmer weer, zeg!

OOC: Cooper is echt zo slim voor zijn leeftijd (hij was op dit moment nog maar 14 geloof ik xD)

Rose deed nu echt moeite om niet in lachen uit te barsten. Ze beet op de binnenkant van haar wangen om niet te grijnzen. Ze zag het Zippo al echt doen. Een salto maken en dan een aanval gebruiken. De Pokémon had de trainer aangekeken alsof hij gestoord was. Tot nu toe had de Charmeleon zich nog niet echt bemoeid met het gesprek, maar het idee om salto’s te maken, er voor te zorgen dat hij niet op zijn bek ging en tegelijkertijd vuurspuwend, zag hij echt niet zitten. Bovendien was wat zij daarnet deed ook niet echt een salto. Dat was gewoon op haar bek gaan en proberen het te maskeren door een goede smoes te verzinnen, die schijnbaar wel gewerkt had omdat Cooper het schijnbaar erg vond dat ze dit niet voort wilde zetten. Ze wierp haar ijsblauwe blik op hem toen hij verder op haar vraag antwoordde en ze gaf een knikje. Dat klonk vrij logisch. Als het trainer worden voor haar niks werd, ging ze Pokémon zoeken die ze met elkaar kon laten fokken en een pand zoeken om een fokkerij te beginnen. Als zo’n chagrijn als die gast die ze eerder had ontmoet had kon, kon zij het zeker, toch? Een coördinator zou ze echter nooit worden omdat ze dan Zippo vast en zeker kwijtraakte. Hij zag zichzelf liever als een vader dan een Pokémon die beoordeeld werd op hoe hij zijn aanvallen gebruikte. ‘Ik ga een fokkerij opstarten als dit niet lukt,’ zei Rose glimlachend. ‘Dan vang ik wel een paar Pokémon die ik toe kan voegen aan het team om een fokkerij te kunnen beginnen. Ik denk dat het best wel een zalig leventje is.’ Zeker als ze een pand zou vinden die gekoppeld was aan een huis. Zodat ze de begane grond kon gebruiken als fokkerij en de bovenverdieping als haar eigen woning. Maar goed, dat was een plan voor als alles zou mislukken. Ze zou er ook voor zorgen dat ze zo ver mogelijk uit de buurt van haar vader zou gaan wonen. Van de gevangenis waar haar vader verbleef dan. Om haar gedachten te verdrijven draaide de zwartharige haar hoofd naar de jongen toe. ‘Maar goed, we zullen er maar beiden gewoon vanuit gaan dat dit gaat lukken. Dan hoef ik geen saltocarrière te starten en jij hoeft dan ook niet bij het circus te gaan,’ grinnikte ze. Ze schrok toen ze haar maag voelde knorren. Ze keek naar de lucht en merkte nu pas voor het eerst dat het al wat begon te schemeren. Jeetje. Hadden ze dan zo lang staan kletsen!? ‘Wat dacht je er van als we eens iets gingen eten?’ vroeg ze. Zippo zuchtte een tikkeltje geërgerd omdat ze nu nog langer in de buurt van iemand anders zouden blijven, maar met een klein tikje van Rose hield hij daarmee op.

Ze kon er niks aan doen dat ze steeds moest glimlachen als hij iets zei. Hij had dan ook zo’n grappige reacties overal op. Zijn reacties waren logisch, maar aan de andere kant ook weer zo passend voor zijn leeftijd. Hij was een heel ander persoon dan de meeste jongens die ze tot nu toe had ontmoet. Tot nu toe had ze alleen maar norse jongens ontmoet of jongens die iets van plan waren met haar. En dan dacht ze vooral aan Lumiose City, want de gasten die daar rondliepen, waren ook niet echt leuk. Cooper was eigenlijk tot nu toe de enige die een beetje relaxt was en waarmee ze het wel goed kon vinden. Bovendien was hij ook zeer interessant om mee om te gaan omdat hij vaak zo’n verschillende reacties gaf op verschillende dingen die ze zei dat het onvoorspelbaar werd hoe hij zou reageren. Hij had haar echter nog nooit gekwetst of iets gezegd waardoor ze zich slecht voelde. Ook had hij nog geen poging gedaan om haar aan te raken, iets wat ze ook wel op prijs stelde. Fysiek contact met een jongen – en zelfs met een meisje – was op dit moment nog veel te moeilijk voor haar. Eerst moest ze een paar dingen verwerken en dan zou ze wel verder zien. Ze grinnikte even kort toen Cooper’s knorrende maag haar uit haar gedachten bracht. Vervolgens, alsof het zo was afgesproken, begon haar maag ook te knorren. Het was vlak nadat zijn maag was opgehouden met knorren, maar dat maakte het niet minder gênant en bestraffend legde Rose haar hand zachtjes op haar buik. Jeetje. Als ze niet snel wat eten zou vinden, zou haar maag nog wel vaker geluiden maken als een stervende… als een stervende wat? Stantler? Tauros? Rhydon? Oh well. Bij zijn vraag trok ze haar schouders naar hem op. ‘We zullen wel zien. Ik heb niet echt iets specifieks in gedachten om te eten, hoewel een pizza me wel lekker lijkt.’ Het water liep haar al in de mond bij dat idee, maar ze was benieuwd of Cooper zelf een idee had van waar hij wilde gaan eten. Ze nam aan van niet omdat hij het aan haar gevraagd had en als hij zelf al iets had verzonnen, zou hij dat vast al voorgesteld hebben. Ze begon hem nu al wel een beetje te kennen, hoewel ze aannam dat Cooper het ook niet erg zou vinden als ze zouden gaan eten wat zij lekker vond. Voor haar was het het belangrijkste dat ze het allebei lekker vonden. ‘Ik weet wel een rustig restaurantje,’ zei ze opeens en ze wenkte hem terwijl ze haar tas goed over haar schouder schikte. Ze deed de rits dicht zodat er zeker niks per ongeluk uit zou vallen of er in elk geval niks uit gestolen kon worden. Kalm liep ze Santalune City binnen en ging meteen naar het centrum toe. ‘Achter het fonteintje met de Roselia heb je echt een prachtig restaurant waar je of pizza of lekkere pastagerechten kunt eten,’ vertelde ze hem. Daarna bleef ze stilstaan en keek hem vragend aan. ‘Tenzij jij iets beters weet?’

OOC: Ik vond deze wel toepasselijk:

Spoiler:

Rose sloeg haar hand tegen haar mond toen een lach haar mond verliet. Ze kon er niks aan doen. Het was gewoon grappig hoe hij zijn Chimchar terug in de Poké Ball keerde. Normale trainers zouden onder de boom gaan staan, ‘keer terug!’ roepen en vervolgens de Poké Ball omhoog houden zodat de Pokémon vanzelf terug in de bal gezogen werd. Maar Cooper’s actie hielp natuurlijk ook. Hoewel ze wel dacht dat als ze dat bij Zippo probeerde, hij haar de komende vijf weken zou proberen te flamberen. Blizzard zou vast super beledigd zijn en Storm zou dat niet veel uitmaken. Die zou de eerstvolgende keer dat Rose het nog eens probeerde er waarschijnlijk een spelletje van maken en met haar dikke staart proberen om de Poké Ball terug te meppen. Zo zag je maar weer dat elke Pokémon anders was. Nou ja, Cooper was het er in elk geval mee eens dat ze pizza’s zouden eten en ging zelfs akkoord met haar voorstel over een restaurant. Dat vond ze wel een medaille waard, want ze had verwacht dat de jongen zou protesteren en vervolgens een, in zijn ogen zijnde, betere restaurant voor zou stellen. Maar dat was dus niet gebeurd. Rose nam aan dat dat een goed teken was van een beginnende, vast hilarische vriendschap en ging hem voor. Ze ging voorbij de twee houten bankjes die uitzicht boden op de fontein en koos ervoor om naar links te gaan. De weg naar boven was niet gemaakt van een trap, maar van een steile helling. Ze durfde te wedden dat als het net had geregend dat je hier vooral niet moest proberen om rare streken uit te halen. Ze rende het hellinkje op. Het was niet eens zo heel hoog en ze durfde te wedden dat Cooper er ook wel over zou geraken. Ze opende de deur, hield deze een beetje open voor hem en stapte ondertussen zelf naar binnen. Ze glimlachte opgelucht toen een warme aangename lucht haar tegemoet kwam. Het rook er al naar lekker eten. Ze wees vragend naar een tafeltje voor twee personen. Ze hield er niet van als ze ging eten en er kwamen mensen naast haar zitten die ze niet kende. Bovendien was het tafeltje zo neergezet dat ze tegenover elkaar konden gaan zitten en dus zaten ze niet naast elkaar, waardoor elke kans om een aanraking te hebben vermeden kon worden. ‘Hier heb je een kaart,’ zei ze tegen hem waarna ze gauw een kaart van een ander tafeltje pikte en deze aan hem gaf. Ze ging zitten, sloeg haar eigen kaart open en keek naar de gerechten. ‘Ooit al eens een pizza funghi gegeten? Is echt heerlijk,’ zei ze grijnzend tegen hem. ‘Of een pizza tonno.’ De pizza tonno was met tonijn en de pizza funghi was met champignons, kaas en lekkere tomatensaus. Of wat het ook was. ‘Wat eet Jetpack eigenlijk?’ vroeg ze aan hem. Zou de Pokémon mee van zijn eigenaar mogen eten of…?

Rose kon alleen maar lachend knikken toen hij de pizza’s voorstelde. Het was nu niet dat ze de grapjes zo grappig vond, maar ze moest toch grijnzen omwille van het feit dat Cooper ze zo leuk vond dat hij er zelf hartelijk om lachte. En dat niet alleen, hij had ook nog eens een aanstekelijke lach. Het was grappig om te zien dat hij op z’n minst lol had met zijn eigen grapjes. Zij schudde alleen maar grijnzend haar hoofd en deed net alsof ze de grapjes ook heel lollig vond, wat zeker zo overkwam omdat ze met Cooper aan het lachen was. Natuurlijk was ze hem niet aan het uitlachen, maar gewoon een beetje met hem mee aan het lachen. Hem aan het toelachen? Ja, zoiets ja. Zeker niet uitlachen, want dat zou ze nooit doen. ‘Klinkt goed,’ zei ze dus. Ze gingen dus voor die laatste pizza. Ze had er nog nooit van gehoord, maar schijnbaar zat er volgens Cooper veel vulling in, dus dat klonk Rose ook wel lekker in de oren. Op haar volgende vraag werd algauw een antwoord gegeven en Rose fronste kort haar wenkbrauwen toen Cooper wat dichterbij kwam. Haar eerste neiging was om meteen haar rug in haar stoel te drukken zodat ze zoveel mogelijk afstand zouden bewaren, maar de jongen wilde duidelijk iets zeggen wat anderen niet mochten horen en Rose zou het sneu vinden als ze zijn humeur zou verpesten door haar eigen angst op te laten spelen. En dus behield het meisje met moeite haar evenwicht en onderdrukte de neiging om naar achteren te gaan door zich te concentreren op de woorden van Cooper. Die waren overigens moeilijk te horen omwille van het luide gepraat in de pizzeria, maar een grijns ontstond op haar gezicht toen ze begreep wat hij bedoelde. ‘Dan geef haar maar niet te veel nee,’ zei ze met een plagerig knipoogje tegen hem. De ober kwam eraan en Rose bestelde de pizza die wat Cooper had genoemd. Ze kon de naam maar met moeite uitspreken, maar de ober leek te begrijpen wat ze bedoelde. Ze nam aan dat die pizza’s wel zo groot waren dat ze er met hun tweeën van konden eten. Ze had gezien hoe ze dat deden hier. Ze gaven dan een schaal met twee plateaus. Op de ene plateau legden ze dan jouw pizza en op de andere plateau de keuze van diegene die met je mee was. Rose draaide haar hoofd weer naar Cooper toe. ‘Mijn Pokémon krijgen dat trouwens van uien. Vooral Zippo,’ zei ze en ze grijnsde bij het idee hoe boos hij naar haar zou kijken omdat ze dat deeltje had verraden tegen Cooper. Haar blauwe ogen richtten zich kort op de mensen die zich in de pizzeria. ‘En hoe vind je het hier in Kalos?’ vroeg ze aan hem. Als ze dan toch moesten wachten op die pizza, konden ze beter een praatje maken, niet dan?

Rose had haar hand tegen haar mond gehouden zodat Cooper niet te veel zou zien dat ze enorm moest lachen met zijn verhaal. Al vanaf het begin had ze heus wel doorgehad dat het iets was geweest waar Cooper sowieso ervaring in moest hebben, maar dat van die vriend was gewoon echt te leuk. Misschien niet op het moment zelf, maar het klonk zeker leuk nu hij het vertelde. Nu ze hier zo met de jongen zat, wilde ze dat ze ook zo onbezorgd kon zijn. Dat ze ook ervaringen van haar verleden kon vertellen en dat ze kon vertellen wat voor grappen ze had uitgehaald of wat voor weddenschappen ze had gesloten. Haar verleden was echter niets anders dan slecht. Oké, de tijd voordat ze vijftien werd was mooi, maar de tijd erna was vreselijk. Vooral wat er allemaal gebeurde na haar zestiende verjaardag. De mensen die haar hadden opgenomen in hun centrum hadden haar misschien wel weer veranderd en haar oude karakter weer naar boven gebracht, maar het was nooit meer hetzelfde. Haar vader bleef in de gevangenis zitten, haar moeder had haar in de steek gelaten en het feit dat ze nooit meer een normale relatie met een jongen kon beginnen bleef in haar hoofd hangen. Ze zou nooit fysiek contact kunnen hebben zonder in elkaar te krimpen of hysterische aanvallen te krijgen. Dankzij haar gedachten miste ze een klein gedeelte van wat Cooper vertelde over Kalos en daar had ze spijt van, want meestal kon hij het wel leuk verwoorden en kon ze wel goed met hem lachen. Misschien was de reden dat ze het met Cooper zo goed kon vinden ook gewoon omdat hij zo jong en onbezorgd was. Hij dacht nog niet over van die volwassen dingen na en de kans dat hij iets ging proberen was dan ook heel erg klein. Misschien stelde haar dat op de één of andere manier wel op haar gemak, hoe dom dat dan ook overkwam. De zwartharige grinnikte een tikkeltje schamper toen hij vroeg wat zij van Kalos vond. Ze haatte sommige delen van Kalos, maar dat ging ze niet tegen hem zeggen. Ook over Vaniville Town wilde ze het niet meer hebben. Het dorpje was te rustig naar haar zin. Mensen hadden nooit kunnen horen wat er met haar gebeurde omdat de huizen te ver uit elkaar stonden. Ze kuchte even, probeerde haar bittere gedachten opzij te duwen en probeerde zich te concentreren op een goed antwoord dat ze kon geven. ‘Sommige delen van Kalos zijn echt wel de moeite waard om te zien,’ sprak ze. ‘Maar ik denk dat ik toch liever naar een andere regio zou willen gaan.’ Ze glimlachte even snel naar Cooper. Gelukkig kwam daar net hun pizza aan zodat ze geen verklaring hoefde af te leggen voor haar afwijkende antwoord. Ze bedankte de bediende met een glimlach. Toen deze weg was, richtte ze haar aandacht weer op Cooper. ‘En ben je nog veel van plan?’ vroeg ze terwijl ze met haar mes en vork de pizza in mooie stukken begon te snijden.

Het was lichtelijk grappig om te zien hoe Cooper reageerde toen hij de pizza zag. Ze moest lachen om zijn reactie. Hij riep namelijk heel vrolijk uit wat hij zag. Het deed haar denken aan haar eigen onbezorgde jaren. Toen ze een jaar of negen was. En als ze dan thuis pizza of frietjes aten, riep ze dat ook altijd blij uit. Ja, toen was het leven nog goed geweest. Ze slikte. Nee, aan dit soort dingen moest ze niet meer denken. Ze was een reis begonnen om dat soort dingen af te sluiten. Dat was een hoofdstuk dat ze ver weg wilde stoppen. Ze was niet van plan om het ooit tegen iemand te vertellen, want dan zou het misschien verteld worden aan anderen en zou ze, net als in die vervloekte instelling, weer medelijdende blikken op haar gericht krijgen. En ze haatte medelijdende blikken. Ze had die schorpioen niet voor niets op haar schouder laten zetten. Ze was een vechter en als mensen medelijden met haar hadden toonde dat enkel aan hoe zwak zijzelf was. En dat wilde ze koste wat het kost vermijden. Ze keek op toen Cooper een vraag stelde dat aansloot op wat zij eerder gezegd had nog voor de pizza echt tot hun gekomen was. Ze glimlachte naar hem. Hij gaf zelf al aan dat hij naar Unova wilde gaan, maar dat was niet direct haar eerste keuze. ‘Ik zou het wel leuk vinden om naar Johto of naar Sinnoh te gaan. Of als het even kan naar Hoenn, maar ik denk dat ik Johto toch het leukste blijf vinden. Ik hoop op een dag dan ook een Pokémon afkomstig van Johto in mijn team te hebben,’ legde ze uit. Ze had al een paar keer gedacht of ze niet gewoon naar de fokkerij kon gaan van die ene norse jonge die ze laatst in Lumiose City had ontmoet. Hij had iets over een fokkerij gezegd en had bovendien ook een Pokémon die uit Johto kwam. Ze geloofde dat het een Chikorita was. Ze luisterde aandachtig naar Cooper toen deze vertelde wat hij van plan was en grijnsde. Het klonk haar echt leuk in de oren om een rivaal te hebben, maar ook behoorlijk stresserend omdat je jezelf altijd moest vergelijken met die ander. ‘Ik zou als ik jou was alles op je eigen tempo aanpakken zodat je jezelf of je Pokémon niet al te veel pusht. Als je dat in je hoofd houdt, denk ik wel dat het je gaat lukken,’ zei ze bemoedigend tegen de jongen. Ze sneed nog een stuk van haar pizza, prikte deze aan haar vork en deed het stukje in haar mond. Nadenkend kauwde ze. ‘Maar ik snap wel wat je bedoelt, hoor,’ vervolgde ze vriendelijk. ‘Ik zou het alleen zelf niet doen, want dan zou ik het meer voor de competitie gaan doen dan omdat ik het echt leuk vind. Dan wordt de druk te groot. Ik ben echt geen wedstrijd-mens,’ zei ze lachend tegen hem. Ze at nog een paar stukjes van haar pizza. De pizza was echt heerlijk en ze had Cooper niet horen klagen, dus ze nam aan dat hij het ook wel heerlijk vond. ‘Maar wie is je rivale dan?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Misschien heb ik haar wel eens eerder ontmoet. De kans is klein, want ik heb tot nu toe vooral mannelijke trainers ontmoet,’ zei ze grinnikend.