Burned flowers

Aria kwam aan bij de punten van haar haren en bond er een simpel zwart stiekje om. “Ziet er goed uit!” Hoorde ze Ayako ineens achter haar zeggen. Na het stiekje er goed om te hebben gebonden draaide ze zich om naar de brunette. De zwarte jurk kwam zoals verwacht ongeveer tot haar knieën. Het was een soort van Cocktail jurkje geworden. "Jij ook," zei ze glimlachend terug. Nog heel even keek ze naar de bruine haren van het meisje. Daarna nam ze een paar schuifspeldjes in haar mond en liep richting Ayako. "Sta stil," mompelde ze waarschijnlijk maar half verstaanbaar. Met de schuifspeldjes kon ze Ayako's bruine haar tot een soort gevlochten band om haar hoofd. "Klaar," zei ze trots terwijl ze een keer in haar handen klapte. Nu zagen ze er beide net genoeg uit om iets te gaan eten in het restaurant.

Het compliment ging niet ongehoord, want het zorgde ervoor dat Ayako een brede glimlach op haar gelaat kreeg. “Hehe, bedankt,” reageerde ze met een dankbare ondertoon. Haar standaard reactie op een complimentje. Aria vertelde haar vervolgens dat ze stil moest staan en haar gezichtsuitdrukking veranderde van vrolijk naar serieus – misschien iets te serieus – waarbij ze zo stijf als een plank rechtop ging staan. Dit gaf geen nadelen voor het witharige meisje, want Aya was natuurlijk vrij klein vergeleken de gemiddelde veertienjarige. Tot ieders verbazing, inclusief zijzelf, kreeg ze het voor elkaar om niet al te veel op haar plek te bewegen en was Aria dus binnen de kortste keren klaar met de vlecht in haar haren, die als een soort band om haar hoofd heen werd vastgemaakt. Ayako keek vol bewondering in de grote spiegel bij de wasbak, erg onder de indruk van hetgeen dat het meisje bij haar had gedaan. “Wauw!” riep ze dan ook niet veel later enthousiast om te laten merken dat ze het mooi vond. Ze maakte een kleine pirouette en keek omlaag naar de rand van de jurk, die een beetje meedraaide met de beweging. Vervolgens bekeek ze zichzelf nog eens. Zo mooi had ze er werkelijk nog nooit uitgezien, maar ze had het ook nooit echt zo hard geprobeerd. “Nice,” complimenteerde ze zichzelf, waarop ze zich naar Aria terugdraaide en van de wc-deur naar haar keek. Nu moest ze zich zeker ook deftig gaan gedragen, of niet? Met een lichte buiging, gebaarde ze met haar armen naar de deur. “Dames eerst,” sprak ze op een zo deftig mogelijke toon. Erg overdreven natuurlijk.

“Wauw!” Riep Ayako zodra ze haar ingevlochten haren zag. Haar stem echode door het witte toilet. Aria was blij dat het meisje het mooi vond. Zelf had ze het haar dienstmeisjes zo vaak zien doen en het op een moment was ze het zelf van hun gaan leren. Een lichtelijke buiging en een beweging van haar arm naar de deur liet Ayako haar voor gaan. “Dames eerst,” zei de brunette met een extreem deftige stem. Het witharige meisje glimlachte waarna ze door de deur liep. Die hield ze even open zodat Ayako ook door de deuropening kon lopen. Even keek ze in het rond, een paar mensen keken de twee verbaast aan. Logisch ook, er zat aardig wat verschil tussen voor en na. Rustig liep Aria naar een tafel met een rood tafellaken en twee stoelen. Ze schoof de stoel naar achter waarna ze er sierlijk op ging zitten.

Nadat Aria haar voorbij was gelopen, werd de deur ook voor haar open gehouden. Grijnzend liep ze de wc uit en negeerde de vele blikken die aan hen gegeven werden. Ayako ging er eigenlijk vanuit dat ze die kregen omdat ze er mooi uitzagen en niet omdat het vreemd was dat ze anders gekleed het toilet uit waren gekomen, dus besteedde ze er verder geen aandacht aan. De brunette volgde de ander naar een tafel met een rood tafellaken, dat overduidelijk een tafeltje was voor twee personen. Aya nam plaats tegenover Aria en liet haar blik op de overige tafels vallen. Het viel haar weer op dat het erg deftig was hier. “Jeetje, waarschijnlijk moet ik jaren sparen voor ik hier eindelijk kan komen eten. Weet je zeker dat je voor mij betaald?” vroeg ze ietwat onzeker. Ze richtte haar bruine kijkers twijfelachtig op de witharige. “Hoe kom je eigenlijk aan zoveel geld?”

Ayako volgde haar naar de tafel en ging tegenover haar zitten. Zodra ze eenmaal zat keek ze haar ogen weer uit. Het was dan ook een chique restaurant waar de meeste mensen niet dagelijks naar toe gingen. “Jeetje, waarschijnlijk moet ik jaren sparen voor ik hier eindelijk kan komen eten. Weet je zeker dat je voor mij betaald?” Vroeg de brunette vervolgens wat onzeker. Aria knikte terwijl ze een bevestigend geluidje maakte. Ze kon net zo goed iets terugdoen, het gevecht was wel leuk geweest en een goede ervaring. “Hoe kom je eigenlijk aan zoveel geld?” Vroeg Ayako vervolgens, nieuwsgierig was ze zeker wel. "Rijke ouders," vertelde het witharige meisje schouderophalend.

Tot haar genoegen knikte Aria bevestigend op haar vraag, waardoor Aya zich minder schuldig begon te voelen. Het was er nog wel, maar een heel stuk minder dan voorheen. Tja, het was een voorstel, niet waar? En ze mocht een gegeven Ponyta niet in de bek kijken. Wat een raar gezegde eigenlijk. Waarom zou ze überhaupt in de bek van een pokémon willen kijken? ... Oké, nu ze er zo over nadacht was ze best nieuwsgierig. Zodra ze Goku weer terug had, liet ze hem zijn mond wel open zodat ze kon zien wat er daarbinnen zat. De witharige vertelde vervolgens dat ze rijke ouders had. Een stemmetje in haar hoofd zei dat ze moest vragen hoe rijk, maar een ander vertelde haar dat ze dat maar beter niet kon doen, want dat was onbeleefd. Daarom besloot ze maar een andere vraag te stellen, aangezien ze haar mond wel al geopend had. “Hoe denk je dat de binnenkant van een Ponyta’s mond eruitziet?” Net op dat moment kwam er een ober aangelopen, die hen verwelkomden en vervolgens een menukaart aan hen gaven. Daarna liet hij ze even met rust zodat ze er iets van konden kiezen. De brunette bladerde nieuwsgierig door het menu heen, proberend niet naar alle dure prijzen te kijken, maar ze wist bij Arceus niet wat hier allemaal stond. “... Wat ga jij nemen?” vroeg ze, ietwat teleurgesteld omdat ze zelf niet echt een keuze kon maken. Misschien wist Aria wel wat lekkers op te noemen.  

“Hoe denk je dat de binnenkant van een Ponyta’s mond eruitziet?” Vroeg Aykako vanuit het niets. Op dat moment kwam er een ober aangelopen met twee menukaarten. Netjes gaf hij de kaarten aan de twee meisjes om vervolgens weer weg te geven zodat de twee tijd kregen om iets te kiezen. Rustig begon Aria te bladeren, de vraag van Ayako was ze al weer helemaal vergeten. “... Wat ga jij nemen?” Vroeg de brunette vervolgens. Even maakte Aria een denkend geluid voor ze antwoordde. "Ik denk dat ik voor de medium biefstuk ga. En weet jij het al?"

Haar vriendin moest even nadenken over haar besluit, maar ze liet uiteindelijk toch weten dat ze voor een medium biefstuk ging. Ayako had bij Arceus geen idee wat medium daarbij betekende, maar ze wist wel wat een biefstuk was en dat vond ze heerlijk, dus de keuze was inmiddels snel gemaakt. Was het niet voor Aria’s keuze, dan had het waarschijnlijk langer geduurd. “Oké! Dat neem ik ook!” reageerde Aya enthousiast, een brede grijns rond haar lippen. Het feit dat ze niet wist wat ze moest kiezen hield ze niet eens verborgen. Kostte veel te veel moeite en bovendien was de waarheid spreken nou eenmaal iets wat er bij haar was ingegoten. De brunette keek rond, zoekend naar de ober, en toen ze zijn blik ving zwaaide ze uitbundig naar hem. Ze wisten al wat ze wilden, dus wachten was niet nodig, toch? “Wat zal het zijn?” vroeg de jongeman aan hen. Ayako was snel met haar antwoord. “Twee medium biefstuks! Biefstukken? Dat vlees.” Ze keek een beetje dom naar de ober, die iets op een apparaatje invulde en haar opmerking verder volledig negeerde. Hij keek vervolgens weer op. “Kan ik jullie misschien ook wat te drinken aanbieden?” De brunette trok een bedenkelijk gezicht. Daar had ze niet eens over nagedacht. Wat dronken rijke mensen? Goud? Zilver? Nee, dat was niet gezond. Twijfelend keek Aya naar Aria, hopend om wat hulp te krijgen van de witharige.

“Oké! Dat neem ik ook!” Riep Ayako, net iets te hard, uit. Vervolgens begon ze naar de ober te zwaaien, het was wel duidelijk dat de brunette nog nooit in zo'n luxe restaurant was geweest. “Wat zal het zijn?” Vroeg de ober beleeft zodra hij naar hun toe was gekomen. Voor Aria ook maar iets kon zeggen begon Ayako al weer te praten. “Twee medium biefstuks! Biefstukken? Dat vlees." Het witharige meisje wilde een hand tegen haar eigen voorhoofd slaan op het moment. De ober leek het echter te begrijpen en niet heel erg te vinden terwijl hij het op zijn apparaatje intypte. “Kan ik jullie misschien ook wat te drinken aanbieden?” Vroeg de man vervolgens. Aria nam altijd het zelfde te drinken, ze had er niet over nagedacht dat de brunette dat misschien niet wist. Ayako leek daarom ook niet te weten wat ze te drinken moest nemen. "Voor mij een alcohol vrije Jillz," zei ze tegen de ober waarna ze zich tot Ayako wendde. "Maakt niets uit, bestel maar gewoon wat je normaal ook drinkt."

Haar vriendin bestelde een alcoholvrije Jillz, waarop de brunette begon na te denken over de leeftijd van het meisje. Hoe oud was Aria eigenlijk precies? Oud genoeg om wel alcohol te kopen? Misschien vond het meisje het wel niet lekker en nam ze daarom een alcoholvrije. Of misschien was ze net niet oud genoeg ervoor en nam ze daarom dat drankje. Ayako wist in ieder geval van zichzelf dat ze alcohol helemaal niet lekker vond. Hoe ze dat wist? Nou, als je een heel nieuwsgierig kind was en je had onoplettende ouders, dan was het nog wel eens zo dat je een slokje of een hapje kon proeven van iets. Het was te bitter, naar haar smaak, en ze hield niet zo van bitter. Dus alcohol was voor haar sowieso een no go. Aria scheen de hint wel te begrijpen die Aya aan haar had gegeven en vertelde haar vervolgens dat ze gewoon kon nemen wat ze wilde. De brunette knikte en bestelde enthousiast een Ice Tea erbij, waarop de ober wegliep en hun bestellingen aan de keuken doorgaf. Ayako besloot die tijd te nemen om haar nieuwe vriendin wat beter te leren kennen. “Waarom besloot je op pokémonreis te gaan?” vroeg ze geïnteresseerd. Ze wist namelijk dat er meer dan één rede was om met de wezentjes op pad te gaan, dus misschien hadden ze wel heel andere redenen.

Ayako bestelde, even enthausiast als altijd, een Ice Tea. De ober knikte waarna hij richting de keuken liep. Daar zou hij dan de bestelling doorgeven en konden ze na even wachten beginnen met eten. “Waarom besloot je op pokémonreis te gaan?” Vroeg de brunette vanuit het niets. "Van mijn ouders mocht ik het landgoed niet af, ik weet het dat klinkt heel rijk enzo, maar ik wilde door verhalen en televisie op reis. Uiteindelijk heb ik mijn ouders overtuigt om me samen met een erg goede vriendin van me te laten reizen. En waarom ben jij op reis gegaan?" Vertelde Aria om daarna een net zo geïnteresseerde vraag terug te stellen. Ondertussen was ze er wel achter dat een groot deel van de mensen wel even op reis was geweest in hun leven. Blijkbaar was dat 'normaal' voor alle mensen. Toch had iedereen eigenlijk wel zijn of haar eigen reden om met een reis te beginnen.

Aria vertelde dat ze het landgoed niet afmocht van haar ouders. Ayako keek even terneergeslagen naar de witharige, want hoewel zij haar stad nooit uit had gemogen, kon ze wel gewoon het huis uit en daar spelen met haar zusje, vrienden en eventueel trainers met hun pokémon. Misschien dat daardoor ook een beetje haar liefde voor trainer worden was ontstaan, hoewel dat voornamelijk te danken was aan haar ouders. “Hoe heet je vriendin?” vroeg de brunette nieuwsgierig. Ze had geen idee of ze die ooit ging tegenkomen, maar ze zou die wel graag een keertje willen ontmoeten. Aya was nou eenmaal sociaal aangelegd, dus ja. “Ik ben al sinds ik klein ben aan het dromen van gymgevechten en mijn eigen pokémonteam!” beantwoordde het meisje enthousiast de vraag. “Mijn ouders waren ook trainers, dus ik weet eigenlijk niet beter,” voegde ze eraan toe. “Ze vertelden altijd over hun avonturen en ik besloot gewoon dat ik dat ook wilde. Ik kreeg een tijdje terug een Treecko van ze en nu zit ik hier!” Ze grijnsde schaapachtig naar Aria en krabde zachtjes met haar wijsvinger over haar wang. Niet omdat ze in verlegenheid was gebracht. Het was gewoon een willekeurige motie.

“Hoe heet je vriendin?” Vroeg Ayako met een nieuwsgierige toon in haar stem. Het witharige meisje wist niet zeker of haar vriendin het wel leuk vond dat iedereen haar naam wist. Veel kwaad zou het echter waarschijnlijk toch niet kunnen. "Haar naam is Caroline," vertelde Aria waarna ze luisterde naar het antwoord van de brunette op haar vraag. “Ik ben al sinds ik klein ben aan het dromen van gymgevechten en mijn eigen pokémonteam! Mijn ouders waren ook trainers, dus ik weet eigenlijk niet beter, ze vertelden altijd over hun avonturen en ik besloot gewoon dat ik dat ook wilde. Ik kreeg een tijdje terug een Treecko van ze en nu zit ik hier!” Aria knikte begrijpend, ze had zo het gevoel dat dat bij redelijk veel mensen zo ongeveer het geval wel was. Inmiddels kwam de ober al teruggelopen met het drinken voor de meisjes. "Dank u," zei de Breeder met een vriendelijk knikje naar de ober. Vervolgens wendde ze zich weer tot Ayako. "Waren je ouders goede trainers?"

Caroline, dat was de naam van Aria’s vriendin. Het deed geen belletje bij haar rinkelen, dus was het meteen een stuk minder interessant (no offense naar Caroline). Tegen de tijd dat Ayako haar eigen verhaaltje had verteld, kwam de ober al met hun drinken aanzetten; een alcoholvrije Jillz voor de witharige en een ijskoude Ice Tea voor de brunette. Ze nam het drankje gretig van hem over en bedankte hem nonchalant voor het brengen – want, hoewel het misschien ietsje grover gebeurde dan men zou willen zien in dit restaurant, bedankte ze hem wel. Dat was haar immers geleerd. Terwijl Aya een grote slok van de substantie nam, besloot Aria een vraag te stellen, en daarmee een groot deel van het meisje haar aandacht op te vragen. Ze richtte haar bruine kijkers op het witharige meisje en zette het glas terug op tafel, waarbij ze het drinken in haar mond doorslikte en die toen opende om antwoord te kunnen geven. “Yep!” reageerde ze enthousiast. “Samen wonnen ze zestien badges.” Allebei acht, natuurlijk. Het was immers alleen in Hoenn voorgekomen dat haar ouders aan gevechten deden. “... Misschien haal ik daarom het aantal altijd door elkaar...” mompelde ze, hardop nadenkend over de oorzaak. “Deden jouw ouders niks met pokémon?” stelde Ayako de wedervraag.