Burned flowers

Triomfantelijk glimlachend sloeg Aya haar armen over elkaar. Ha! Hier had Aria vast niet van terug. Helaas voor haar had de witharige dit wel en droeg ze haar Torchic al snel op om gewoon te ontwijken. Ayako keek verrast toe hoe Cayen de eerste slag van Goku’s staart vermeed, maar haar Treecko was een doorzetter en wilde alles behalve dat zijn aanval miste. Daarom zette hij zijn Pound nogmaals in. En nog eens. En nog een keer. Net zolang totdat hij raak bleek te zijn. Zijn trainer zag echter gevaar om het hoekje komen en wilde Goku opdragen om de Peck te ontwijken. Voor ze haar mond open had getrokken, wist de Treecko zijn staart dan toch eindelijk te raken. Hiermee liep hij wel het risico ook geraakt te worden, want door zijn aanval kon de Torchic meer kracht zetten en was hij veel te laat met het in te zien. “Goku, nee!” riep Ayako naar haar pokémon, alsof dat daadwerkelijk nut had. Peck was een vliegsoort aanval en had dus ook extra effect op haar graspokémon. Goku en Aya waren zwaar in het nadeel in dit gevecht. Dat weerhield hen echter niet, want de Treecko bleef ondanks de pijn toch overeind staan. De brunette grijnsde en bedacht zich een volgende zet. Welke aanvallen kende hij nog meer? Was Absorb niet een aanval die hij moest kennen? Het was een grastype aanval, maar misschien kon hij zichzelf toch een beetje ermee helen. “Doe je Absorb!”

De aanval van Cayen raakte de Treecko, deze beef echter gewoon rechtop staan. Aria wachtte af tot de brunette de volgende zet zou doen. Beide pokémon waren een keer door de ander geraakt. Natuurlijk was het ook niet te missen dat Goku qua type flink in het nadeel was. Ook zag het er naar uit dat er een verschil zat in de ervaring van beide pokémon. “Doe je Absorb!” Een slimme actie om wat van schade die hij op had gelopen te helen. Deze aanval had echter wel consequenties, de pokémon kon tijdens het uitvoeren hiervan niet goed ontwijken. "Er door heen en Ember," dat was zeker een wat riskante zet. Cayen voerde het echter zonder twijfelen uit. Hij rende dwars door de aanval heen, waardoor hij wel wat schade opliep. De Ember kwam uit zijn bek zodra hij dichtbij de Treecko was gekomen.

OOC: Even uitleg voor Flameswirl, dat is dus de vertaling maar bijna niet gebruikte vorm van Firespin

Goku’s aanval was raak, maar wel tegen een prijs. Aria had de aanval namelijk laten raken, zodat Cayen en zij zelf in de aanval konden gaan. De Treecko kon dit dan ook niet ontwijken, ondanks het bevel van Ayako dat hij dit wel moest doen, en schermde zich maar af voor de kleine vlammetjes die komen gingen. Het was overduidelijk dat Goku pijn leed door het vuur en dat het ontzettend veel schade aanrichtte, want hij zakte door één van zijn poten op een knie, proberend overeind te blijven met zijn andere poot. Aya zag dat hij zijn best deed om niet te verliezen, maar ze kon inzien dat dit geen nut had. Twijfelend beet ze op haar onderlip. Moesten ze verder vechten? De Treecko zou het haar vast niet vergeven als ze nu opgaf; dat was een ding dat zeker was. Toen Goku dan ook met moeite overeind kwam en vragend naar de brunette keek voor een volgend bevel, gehoorzaamde ze en riep een volgende aanval. “Doe je Leer!” Oké, het was niet echt een aanval, maar het hielp wel. De verdediging van de tegenpartij zou omlaag gaan hiermee en dat kon in hun voordeel werken. “En dan nu Pound!” Goku zuchtte even en zette met moeite een stap richting Cayen, maar verder dan dat kwam hij niet. Hij zakte in elkaar. De Treecko deed nog een aantal pogingen om op te staan, maar het was tevergeefs. Elke keer plofte hij terug op de grond. Ayako rende naar de Treecko toe en oogde hem bezorgd. “Ben je in orde?” vroeg ze aan hem, proberend te voelen of hij ergens een diepe wond had opgelopen. Hij sloeg haar handen echter kwaad weg en kwam nukkig overeind. Het gevecht was voorbij. Aya draaide zich om naar Aria. “Hehe, gefeliciteerd! Ik had je een beetje onderschat, misschien,” grijnsde ze naar de witharige. Ze was sowieso gedoemd te verliezen.

OOC: Ooh, okay. Dat wist ik niet xd

Het was duidelijk te zien dat de Treecko behoorlijk wat schade was opgelopen door Cayen's aanval, en tevergeefs probeerde op te staan. Na een paar pogingen lukte het hem echter toch. “Doe je Leer!” Beviel de brunette haar pokémon die de aanval zonder aarzelen uitvoerde. “En dan nu Pound!” Vervolgde ze enthousiast als ze was. Verder dan een stap in de richting van de Torchic kwam Goku niet. Daar stortte hij in elkaar. Zodra Ayako naar haar pokémon toe liep was dat het teken dat het gevecht voorbij was. Aria zag dat Ayako iets tegen haar pokémon zei, wat ze zei kon ze niet verstaan. In een snel tempo liep het witharige meisje naar de brunette en Goku toe. “Hehe, gefeliciteerd! Ik had je een beetje onderschat, misschien,” grijnsde Ayako naar haar. Rustig hurkte ze voor het meisje en haar pokémon neer. "Het was ook wel een voorspelbaar gevecht, jullie hebben het heel goed gedaan hoor. Misschien is het slimmer om met hem even naar het pokémoncenter te gaan."

Aria was naar haar en Goku toe komen lopen. Ayako wist in eerste instantie niet wat de bedoeling ervan was, maar het begon haar al snel te dagen dat het meisje ook wel wilde weten of de Treecko in orde was. Ze complimenteerde de brunette met haar pokémon, waar Aya toch wel een lichte blos van op haar wangen kreeg. Complimenten konden altijd aan haar gegeven worden; ze vond het juist erg fijn om die te horen. Zelfs Goku voelde zich een beetje trots hierom, hoewel hij nog altijd chagrijnig was omdat hij had verloren. Toen Aria voorstelde om hem naar het Pokécenter te brengen, tuitte Ayako haar lippen. “... ‘k Heb geen idee waar die is,” gaf ze eerlijk toe. Haar gedrag was nu het beste te omschrijven als een klein kind die op heterdaad betrapt was op het pakken van een snoepje. Ze was zichzelf van binnen dan ook aan het afkatten als een ouder die het kind betrapt had, omdat ze geen idee had waar een Pokécenter zat en Goku dat hard nodig had op het moment. Een goede trainer was ze dus niet.

“... ‘k Heb geen idee waar die is,” gaf Ayako met getuite lippen toe. Ergens was dat eigenlijk wel te verwachten, ze had er namelijk ook al rekening mee gehouden. Rustig stond Aria op en liet Cayen terug in zijn pokébal gaan. Hij had goed gevochten en toch wel schade opgelopen. Het was wel zijn beurt om te rusten nu en mocht ook wel naar het pokémoncenter om te genezen. "Geen zorgen, ik weet wel waar het is, volg me maar," zei ze waarna ze begon te lopen. Eerst het grasveld af, vervolgens een stukje door het dorp. Al snel verscheen het oranje dak van het pokémoncenter.

Het witharige meisje kwam weer recht en liet haar Torchic terugkeren, waarop ze voorstelde om Ayako de weg te wijzen. Verblijd kwam nu ook de brunette omhoog, maar toen ze omlaag keek en Goku moeizaam op zag staan, bukte ze nogmaals om hem op te tillen. Hij stribbelde ontzettend tegen, maar dat weerhield zijn trainer nergens van. “Stop es met spartelen, gek. Ik wil je alleen maar helpen!” sprak ze hem streng toe, hoewel haar stem alles behalve streng klonk. Daar was ze nog niet volwassen genoeg voor. De Treecko snoof, maar gehoorzaamde desondanks en bleef stil in haar armen hangen. “Goed zo,” lachte ze naar hem, waarop ze Aria het grasveldje af volgde en achter haar aan het dorp inliep. Nieuwsgierig loerde Ayako naar de huizen. Niet veel later verscheen er een oranje dak; de brunette was wel nog slim genoeg om die als een Pokécenter te herkennen en stormde er vrijwel direct op af. Eenmaal door de schuifdeuren heen zag ze dat het niet zo heel druk binnen was. Wat gek, ze had zich altijd voorgesteld dat het hier helemaal vol zat met gewonde pokémon en hun trainers. Ach ja. Misschien omdat dit een dorp was en geen drukke stad. Aya begaf zich naar de zuster, die haar vriendelijk aansprak en vroeg hoe ze kon helpen, waarop ze naar de Treecko in haar armen wees. “M’n pokémon heeft een beetje verzorging nodig,” sprak ze onschuldig tegen de vrouw. Goku werd overgenomen en er werd aan Ayako verteld dat ze even moest wachten terwijl ze hem nakeken. Tevreden wandelde het meisje terug naar Aria. “Bedankt! Zonder jou had ik het nooit gevonden.”

Ayako was voor haar uit het pokémoncenter ingeschoten, al snel had ze de Treecko aan een zuster gegeven. Ook Aria liep naar de balie en overhandigde daar Cayen's pokébal. De zuster knikte en nam ook de pokébal mee naar achter. “Bedankt! Zonder jou had ik het nooit gevonden.” Het witharige meisje wuifde het complimentje weg, ze moest er zelf toch ook naar toe. "Wil je iets te drinken of te eten? Totaal op mijn kosten," dit was totaal geen moeite voor haar. Haar ouders waren rijk, geld had ze zat. Bovendien had ze het gevechtje gewonnen dus moest ze ook wel iets terug doen vond ze zelf.

Het meisje stelde voor om wat te gaan drinken of eten en Ayako hoefde er niet eens voor te betalen. Natuurlijk sloeg de brunette dat aanbod niet af; eten ging er altijd wel in bij haar en iets te drinken zou ook niet verkeerd zijn. Bovendien was ze maar een arme tiener – de enige inkomsten die ze op het moment had was haar zakgeld. “Graag!” reageerde Aya daarom enthousiast, waarop ze even onschuldig glimlachte naar Aria. Hopelijk kwam ze nu niet als een zelfzuchtige puber over, want in alle eerlijkheid was ze dat wel. Ze wilde alleen niet dat haar nieuwe vriendin slash rivale zo slecht over haar dacht. “Eh, leid jij de weg weer?” vroeg ze triomfantelijk. Ze had niet gelet op restaurantjes of cafeetjes onderweg naar het Pokécenter, namelijk.

“Graag!” Aria was blij dat ze haar aanbod niet afsloeg, dat zou ook weer minder zijn. “Eh, leid jij de weg weer?” Een wat ongemakkelijk lachje verscheen nu ook op het gezicht van de zeventien jarige. Zolang ze in Oldale Town was geweest had ze totaal niet naar terrasjes of restaurants gekeken. "Ehm ik weet er geen, waarschijnlijk vinden we er wel een," opperde het witharige meisje. Rustig verliet ze het pokémoncenter, ze nam wel aan dat Ayako haar zou volgen. Haar groene ogen gingen langs de gebouwen links en rechts van de straat. Al snel kwam er een restaurant in haar zicht. Het zag er redelijk lux uit, iets wat Aria wel gewend was. Hopelijk zou Ayako zich dan niet ongemakkelijk voelen tussen al die nette mensen. Voor de deur draaide ze zich om, zodat ze de brunette kon aankijken tijdens het praten. "Zullen we hier naar binnen gaan?"

Aria wist schijnbaar ook geen restaurantjes of cafeetjes te liggen, maar dat was alles behalve ontmoedigend voor de brunette. In alle eerlijkheid was ze nu zelfs vastberaden om er zelf één te vinden, dus toen de witharige het Pokécenter uitliep, stormde Aya achter haar aan naar buiten. Ze vergat compleet om aan Goku te denken, maar ze was er dan ook pertinent zeker van dat hij zich wel redde in het Pokécenter. Het duurde niet lang voor het eerste restaurantje dan zijn intrede deed, hoewel het er erg chique en duur uitzag. Ayako wist niet of ze zelf het eten daar wel had kunnen betalen, dus ze was blij dat Aria had voorgesteld dit voor haar te doen. Nadenken over het meisje haar geld deed Aya niet; ze nam meteen aan dat iedereen die ouder was dan haar ook een heel stuk rijker was. Aria liep al naar de ingang van het restaurant en draaide zich voor de deur naar de brunette om, vragend of ze hier naar binnen zouden gaan. De veertienjarige knikte uitbundig. “Oké!” riep ze enthousiast, niet nadenkend over hoe out of place ze eigenlijk was binnen in het gebouwtje. Ze had immers zelf geen nette kleren aan. Ayako wachtte totdat Aria naar binnen was gelopen, voordat ze het meisje volgde en met grote ogen in zich op kon nemen hoe duur deze tent er wel niet uitzag.

“Oké!” Antwoordde de brunette overenthousiast, zoals ze de hele tijd eigenlijk al was. Waarschijnlijk hoorde het gewoon bij haar persoonlijkheid. Voor haar uit liep ze het luxe restaurant in, zodra Aria haar achterna was gelopen keek ze geamuseerd toe hoe Ayako haar ogen uitkeek. Deze plaats zag er gewoon uit hoe het gewend was, maar dat konden waarschijnlijk niet veel mensen zeggen waarschijnlijk. "Kom even mee naar de toiletten, ik ga je even wat netter maken," stelde het witharige meisje voor. Aria wenkte naar Ayako terwijl ze in de richting van de toiletten begon te lopen. In dit soort restaurants waren die groot genoeg om mensen netter te maken.

Aria liet haar voorgaan en liep achter de brunette aan het restaurantje binnen. Ayako keek met grote ogen om zich heen, want hoewel ze wel eens in een restaurant was geweest, zag het er bij lange na nooit zo chique uit als hier. Haar ouders konden dat vast niet betalen – zeker niet als een avondje uit voor hun twee, laat staan voor een gezinsuitje van vier – en eerlijk gezegd kreeg de brunette het al benauwd bij de gedachte aan de prijs voor een drankje. Aria leek echter niet onder de indruk te zijn... Of had ze dat verkeerd? Misschien was het voor haar wel een dagelijks ding om een plek als deze te bezoeken. Toen de witharige voorstelde dat Aya mee moest gaan naar de toiletten, kwam het enthousiasme weer bij haar terug. “Oeh,” begon ze. “Krijg ik dan ook zo’n apenpakkie aan?” Ze liep nonchalant achter Aria aan, hopend dat als ze echt om moest gaan kleden, dat ze op z’n minst een pak aan mocht. Ze had niks tegen jurken; die droeg ze dagelijks voor ze op reis was gegaan, maar een pak wilde ze ook wel eens proberen. Dat zag er, naar haar smaak, net iets leuker uit. Eenmaal op de wc kon Ayako het niet helpen dan opnieuw grote ogen op te zetten. Alles was. Zo. Wit. Ze durfde bijna niet de wasbak aan te raken, maar ze ging er uiteindelijk toch tegen staan om afwachtend te kunnen kijken naar haar nieuwe vriendin. Want dat waren ze nu wel, toch? “Wat moet ik doen?”

“Oeh. Krijg ik dan ook zo’n apenpakkie aan?” Zodra Ayako dat had gezegd had Aria even de behoeften om een tik tegen het hoofd van het meisje te geven. Zoiets zei je nou eenmaal niet in een chique restaurant vol mensen in 'apenpakkies', dat hoorde gewoon niet. De brunette liep achter haar aan de parelwitte toiletten binnen. “Wat moet ik doen?” Vroeg Ayako nadat ze eenmaal was uitgekeken. Aria begon in het kledingdeel van haar tas te rommelen zonder antwoord te geven. Hier haalde ze twee zwarte jurken uit. Toch handig dat ze die had meegenomen. De ene paste precies op haar lichaam en had een losse 'skater' onderkant. De andere jurk was kleiner maar enorm elastisch, daardoor paste bijna iedereen die wel. Zelfs Ayako zou die moeten passen. "Probeer deze eens aan, ik ga me ook even omkleden terwijl ik ga denken over wat ik met je haar kan doen." Vertelde het witharige meisje terwijl ze de zwarte jurk aanreikte. Het was een simpele zwarte jurk, die bij Ayako ongeveer tot haar knieën zou komen. Zelf verdween ze vervolgens in een van de hokjes. Het waren eerder gigantische toiletten van een landhuis dan gewone hokjes. Daar kleedde ze zich snel om waarna ze het hokje weer opende. Rustig begon ze een vlecht te maken van haar witte haren terwijl ze op de brunette wachtte.

Haar metgezel begon meteen in haar tas te rommelen en haalde twee kledingstukken tevoorschijn. Nieuwsgierig, en onder de indruk, leunde Ayako wat naar voren om een glimp op te kunnen vangen van hetgeen dat niet veel later aan haar werd gegeven. Het was een zwarte jurk, eentje die waarschijnlijk zo klein was dat het precies de goede maat was voor Aya. Als een cocktailjurk dan, want voor de gemiddelde puber van achttien was dit waarschijnlijk een kort jurkje. Aria vertelde haar dat ze de jurk moest aan proberen te doen en het meisje wilde meteen haar shirt al uit gooien, maar toen ze de witharige in een wc-hokje zag verdwijnen, besloot zij dat voorbeeld maar te volgen. Eenmaal in de wc kon ze het niet laten om een enorme hap adem te nemen. “Whoa...” mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze de grootte van het toilet in zich opnam. Was dit wel legaal? Ayako nam maar aan van wel, want anders was het niet gebouwd. Met een zee aan ruimte kleedde ze zich met gemak om in het hokje – of beter gezegd hok – om niet veel later weer eruit te gaan en Aria al te zien staan. De brunette nam het meisje in zich op en stak breed grijnzend haar duim naar haar op. “Ziet er goed uit!” riep ze naar de witharige, waarop ze haar eigen kleren in haar rugzak stopte en naar Aria toe huppelde. “Wat is het plan?” vroeg ze, nieuwsgierig naar wat haar vriendin met haar haren van plan was.