Up and Down Again |& Nathan Malone

"Hopelijk zijn we op tijd," Hoorde ze achter haar terwijl de zware voetstappen van Atlas naast haar geluid uit de traptreden ontlokten. "Ja," Antwoordde Lynn instemmend. Ze keek opzij naar de man. Hoewel ze hem totaal niet kende, leek het een aardig persoon te zijn. Het meisje hoopte dat hij het zou overleven, het zou zonde zijn als een doodgewone kast zijn dood zou worden. Het was wel een grote kast geweest, maar dan nog. Lynn keek even over de reling en zag dat het niet lang meer zou duren voordat ze de begane grond zouden bereiken: nog maar iets van twee trappen. Beneden aangekomen zouden ze zo snel mogelijk een Pokécenter of ziekenhuis moeten vinden en Lynn bedacht zich dat zijzelf niet zo één-twee-drie kon bedenken waar die gebouwen zich in Shalour City bevonden. Op haar weg naar de Gym had ze niet echt op haar omgeving gelet, met haar hoofd was ze al bij het gevecht geweest. "Weet jij waar het ziekenhuis is?" Vroeg het zwartharige meisje dan ook over haar schouder.

De groenharige jongen antwoordde dat hij ook niet wist waar er een ziekenhuis te vinden zou zijn, waarna er een nadenkende frons op Lynns gezicht verscheen. Eén van de twee zou toch echt gevonden moeten worden, zo snel mogelijk. Een ziekenhuis zou moeilijk te vinden zijn; de grijzige gebouwen vielen vaak niet op in de menigte van huizen en waren niet eens in alle steden te vinden. Pokécenters daarentegen waren vaak makkelijker om te spotten vanwege hun iconische en opvallend lichtgevende, oranje dak en het gegeven dat zo'n gebouw zich haast nooit in een achterstraatje bevond. Ze zouden moeten gaan voor een Pokécenter, concludeerde Lynn, ook al zou een ziekenhuis behulpzamer zijn. Er was gewoon niet genoeg tijd voor iets anders, wist ze nadat ze een blik op de man in de flippers van haar teamgenoot had geworpen. Hij was bleker dan eerder, wat niet veel goeds kon betekenen. Nog steeds met Atlas aan haar rechterhand en in gedachten bij het vinden van een Pokécenter, ten koste van het onderhouden van een gesprek, kwam Lynn op de begane grond aan. De oudere jongen liep meteen naar buiten en zonder er al te veel over na te denken, volgde het meisje. Daar, waar er geen bescherming meer was tegen de koude winterbries, stopte de jonge Trainer haar handen in haar zakken nadat ze haar capuchon opgezet had. Onder de vragende blik van de Carracosta richtte Lynn zich tot Nathan. "Goed," Zei ze voor de tweede keer in korte tijd, "Het lijkt me een goed idee om zo snel mogelijk over de hoofdstraat te lopen. Daar hebben we de meeste kans om een Pokécenter te vinden, denk ik."

Lynn knikte nadat de oudere jongen met haar idee ingestemd had en volgde hem vervolgens naar de hoofdstraat. Tijdens het lopen concentreerde het zwartharige meisje zich vooral op het kijken naar de omliggende huizen, af en toe een blik werpend op de persoon in Atlas' armen. Hopelijk hield de man het nog even vol, anders zou alles voor niets geweest zijn. Met vlugge passen liep Lynn door, een wat verbeten uitdrukking op haar gezicht. Ook al kende ze de blondharige persoon niet, iemand verliezen was altijd ernstig en ze wilde zoiets niet op haar geweten hebben, ook al was het in de eerste plaats niet echt haar schuld dat de man bijna niet meer in leven was. Het meisje richtte haar blik maar weer snel op de huizen, maar er zat geen gebouw met een lichtgevend, oranje dak tussen. Een kreun deed de jonge Trainer weer naar de man schieten. Haar teamlid was plots stil blijven staan en keek bezorgd naar de net-nog-bewusteloze persoon. Na even een verbaasde blik naar de groenharige jongen geworpen te hebben, legde Lynn die paar meters naar de Carracosta af en boog zich over de man. Hij leek iets te mompelen, maar het was zo zacht dat het niet te verstaan viel. Voorzichtig boog het zwartharige meisje zich nog wat meer voorover zodat ze haar oor dichter bij de mond van de man kon brengen. Zijn stem was haast niet meer dan een fluistering en eerst kon Lynn dan ook nog niet horen wat de blondharige zei, maar uiteindelijk ving ze het enkele keren achter elkaar gemompelde woord toch op. ".. Suzie?" Het klonk zwak. Ze hadden niet veel tijd meer.

Ze wilde net antwoorden op de vraag van de groenharige jongen toen een harde stem met een accent door de hoofdstraat schreeuwde: "Papa! Wat hebben jullie met papa gedaan?!" Meteen was de aandacht van de mensen on hen heen getrokken. Een zucht verliet de mond van het zwartharige meisje. Heerlijk. Niet dat ze zich eerst ongezien door de stad hadden kunnen verplaatsen; een grote, blauwe Pokémon die met een bewusteloze, volwassen persoon in zijn flippers door de stad dreunde was nou niet echt wat je onopvallend noemde, maar dit was nog net ietsjes erger. Lynn hield niet van aandacht. "Ehhh, wat?" Bracht Nathan uit, en de jonge Trainer was het daar volledig mee eens. Er was een meisje verschenen, waarschijnlijk rond de zestien, die met een vurige blik in haar grijze ogen van de oudere jongen naar haar en vervolgens naar de man in Atlas' flippers keek. Zonder iets te zeggen stormde de onbekende langs Lynn heen, die verdwaasd bij de Prototurtle Pokémon was blijven staan. Haar lange, rode haar wapperde haar blikveld in en uit terwijl ze langs haar heen raasde. Het zwartharige meisje wist zich niet in beweging te zetten en keek met een verwarde frons toe hoe het meisje zich met een blik vol van bezorgdheid over de man boog. "Oh, papa, wat hebben ze je toch aangedaan?" Jammerde ze, waarna ze zich met hernieuwde furie omdraaide. "Wat?!" Met haar ogen geschrokken opengesperd, zette Lynn automatisch een stapje naar achter, weg van de bewusteloze man, het roodharige meisje en Atlas. De Carracosta keek haar radeloos aan, met zijn blik vragend wat er moest gebeuren, maar Lynn wist ook niet wat te doen. "Zeg op, vertel het me!" Tierde de onbekende verder. Ze had haar hand met die van de man verstrengeld en kneep die bijna fijn. De jonge Trainer kon zien dat de blonde persoon weer zo snel weggezakt was als hij was bijgekomen. Hij zou dus ook niet voor verduidelijking kunnen zorgen.

”Als eerste zou je even kunnen kalmeren en ons hem naar een Pokémon Center laten brengen,” werd er gezegd. Het zwartharige meisje meende iets van irritatie te horen in de stem van de oudere jongen, wat zijzelf, nu ze zich wat meer over de verbazing heen had gezet, ook wel kon begrijpen. Waarom die persoon precies dacht te weten wat er gebeurd was, ook al was ze er niet bij geweest toen de man gevonden was, wist Lynn niet, en ergens verontwaardigde het haar ook. Ze probeerden hier om iemand in leven te houden, al dit gedoe kwam niet op het goede moment. Toen het roodharige meisje dan ook op eigenwijze toon reageerde: "Hmph. Waarom zou ik jullie moeten geloven?!" Zuchtte Lynn even onhoorbaar, waarna ze schijnbaar rustig opperde: "Kunnen we het er misschien verder over hebben in het Pokécenter?" Vervolgens gebaarde ze in de richting van de bewusteloze man en vervolgde grimmig: "Dan kan hij misschien ook nog meepraten. Ooit. Met iets." Even was er verbazing te zien in de ogen van het meisje, maar al snel werd die weer vervangen door een woedende flonkering. Plots begon ze, bozig mompelend, weg te benen. "Kom dan maar," gooide ze over haar schouder. "Al ben ik nog niet klaar met jullie, onthoud dat." Lynn schudde lichtjes met haar hoofd en keek de groenharige jongen aan. "In ieder geval zal zij wel weten waar het Pokécenter is," mompelde ze. De irritatie die ze voelde was nu wel in haar stem te horen, het was op het moment niet nodig om het te verbergen. Mensen waren vermoeiend.

De oudere jongen reageerde bevestigend, waarna hij zei dat hij hoopte dat dit gauw over zou zijn. Het zwartharige meisje grinnikte en reageerde: "Ik heb zo'n idee dat dit geen makkelijk iemand is." Nee, ze was sceptisch, en niet zonder reden. Mensen die overtuigd waren van hun eigen gelijk, wilden vaak ook bewezen hebben dat zij het bij het juiste eind hadden, en de ander dus niet. Ze leken het als een overwinning te zien, maar in dit geval was er iets belangrijker dan gelijk krijgen; het leven van iemand. Dit meisje leek Lynn een goed voorbeeld van zo'n persoon, wat de situatie er niet echt beter op maakte. Een zachte druk tegen haar hand deed de jonge Trainer naar beneden kijken. Het was Zara, die het hele gebeuren met grote ogen gevolgd had, behalve op het moment dat de roodharige tegen haar maatje uitgevallen was. Toen had de katachtige Pokémon zachtjes gesist, maar Lynn had naar haar gebaard dat dat niet nodig was. Vragend keek de Liepard haar nu aan, nog een keer met haar neus tegen de hand van het meisje duwend. "Ik denk dat het beter is als jij even in je Pokéball gaat," sprak de jonge Trainer. Je zag Zara duidelijk twijfelen, immers wilde ze het zwartharige meisje kunnen beschermen, maar uiteindelijk knikte ze toch maar instemmend. Als het Lynn een goed idee leek, zou zij er niet tegen in gaan. Voor nu dan, nu er geen direct gevaar in het spel was. Het  meisje had inmiddels de Pokéball van haar maatje tevoorschijn gehaald en liet de Liepard terugkeren. Vervolgens draaide ze zich in de richting waar het onbekende meisje naartoe gelopen was en zuchtte kort. "Laten we maar gaan, dan," merkte ze tegen niemand in het bijzonder op.

Geen makkelijk iemand? Ja, daar zou de zwartharige het nog wel eens heel veel gelijk in kunnen hebben. "Alles behalve." vervolgens liep de groenharige maar in de richting van waar de roodharige was heengegaan. Oh Arceus, laat dit maar heel snel over zijn, de jongen had wel betere dingen te doen. Oké, eigenlijk niet. Hij wou hier gewoon snel van af zijn, kon de jongen gaan trainen of zo voor de tweede gym. In andere woorden, iets nuttigs doen. Ze werden door een wirwar van huizen geleid, elke keer dat ze een hoek omgingen lette de jongen op zijn omgeving, misschien dat het rode dak van het Pokémon center al te zien zou zijn. "Nou." klonk dat vreselijk zware accent weer, niet geheel tevreden met de situatie. "Hie is het Pokécenter dan." hoe konden mensen dat verstaan? De jongen zou dat maar niet snappen, zelf had hij er enorm veel moeite mee om het te verstaan.

"Alles behalve." Lynn knikte even en zuchtte, waarna ze achter de roodharige persoon, die stug doormarcheerde, aan begon te lopen. De jonge Trainer deed het zelf wat rustiger aan, al zorgde ze er wel voor dat ze het meisje niet uit het oog verloor. Als dat zou gebeuren zou dit hele gedoe waarschijnlijk van vooraf aan beginnen, en daar had Lynn niet echt behoefte aan. Het meisje stopte haar handen in haar zakken en liet haar gedachten afdwalen. Het accent van de roodharige had ze nog nooit gehoord, bedacht ze zich. Ze kon dus niet uit Unova zijn, en Kalos leek ook niet waarschijnlijk, gezien dat zware accent haast wel moest betekenen dat ze uit een andere regio kwam en er nog leefde. Wel toevallig dat ze dan precies op dit moment in Kalos was. Ach, het zou ook wel.
Lynn richtte haar blik weer op het onbekende meisje, dat net iets gezegd had. Het Pokécenter waar ze het over gehad had, was het gebouw waar de persoon voor stond. Zonder er verder nog woorden aan vuil te maken liep Lynn naar de automatische schuifdeuren en gebaarde naar Atlas om haar te volgen. Die man moest zo snel mogelijk opgenomen worden.

Zodra het drietal het gebouw binnen kwamen werden hun met open monden aangestaard, de jongen lette er echter vrij weinig tot helemaal niet op. Nathan liep meteen door naar de zuster, welke verbaast keek naar het gebeuren "We hebben hulp nodig, snel." ze haastte zich van achter de balie en liep bezorgd naar de man, welke ze snel bekeek. Vervolgens kwamen er ineens twee Pokémon tevoorschijn, en brancard en al. "Leg de gewonde maar hier op." sprak de zuster, waren ze hopelijk maar toch nog op tijd gekomen.