Up and Down Again |& Nathan Malone

”Jup, gelukkig wel.” De jonge Trainer knikte even kort, het onderwerp verder maar achter zich latend, of het in ieder geval aan de jongen over te laten om te beslissen over er nog iets over gezegd moest worden. De Charmeleon leek ook op te merken dat zijn Trainer zich wat ongemakkelijk voelde en stapte onder het maken van een vragend geluid op de groenharige jongen af. Die schudde zijn hoofd, wat naar Lynns idee aan leek te geven dat het wel oké was. ”Het zijn gewoon dingen in het verleden die maar blijven terugkomen om een één of andere reden.” Lynn verschoof haar blik, die wat afgedwaald was, weer naar de oudere persoon. "Dan hoop ik dat naar Kalos gaan je iets geholpen heeft in dat te voorkomen," Sprak ze op rustige toon. Uit wat Lynn op had kunnen maken uit de dingen die de groenharige gezegd had, bevond Het Probleem zich in Kanto. Naar een andere regio gaan zou dan gunstig moeten zijn.

Zodra hij was uitgesproken knikte de zwartharige kort. "Dan hoop ik dat naar Kalos gaan je iets geholpen heeft in dat te voorkomen," een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, ja, dat had zeker een heleboel geholpen. Agrona merkte dat de situatie al weer wat aangenamer werd en stapte dus ook weer wat naar achteren, haar trainer de ruimte gunnend ”Ja, hierheen gaan heeft zeker een hoop geholpen.” Ineens klonk er wat gerommel van hoger in de toren, vervolgd door een schreeuw, er werd een verwarde wenkbrauw opgehaald door de jongen. Ehh, wat? What the hell was going on?

"Mooi," Reageerde Lynn, wat meer naar mompelen neigend dan gewoon naar praten. Ze wist niet goed hoe ze met dit soort onderwerpen om moest gaan, simpelweg omdat ze haar eigen problemen het liefste op eigen houtje oploste en er dan ook haast nooit over sprak. Enkele geluiden klonken op uit de hoogtes van de Tower of Mastery; gerommel gevolgd door een schreeuw. Lynns blik schoot van de groenharige jongen naar de plek waar het geluid vandaan gekomen zou moeten zijn volgens haar, terwijl een verwarde frons op haar gelaat verscheen. Even groef het meisje door haar geheugen. Ze had niemand gezien op de weg naar boven en ook niet op dezelfde weg terug naar beneden, al kon ze op de terugweg best iets over het hoofd gezien hebben vanwege haar snelheid. Dat leek de enige logische situatie, volgens Lynn, mede omdat er ook niemand binnen was gekomen terwijl zij en Nathan hadden staan praten. Vreemd. Ook Zara was meteen alert, de Liepard was opgesprongen zodra het geluid haar bereikt had, en had haar oren gericht op een bepaald hoger gelegen punt. "Klonk dat niet een beetje.." Begon de jonge Trainer, aarzelend, ".. Als een schreeuw om hulp?" Ze haalde haar handen uit haar zakken, waarvan er één ietwat gespannen samengebald was tot een vuist.

Zodra de zwartharige aarzelend sprak dat het een beetje als een schreeuw om hulp klonk, knikte de groenharige. Dat van net leek er wel heel erg veel op ja. ”Ja, inderdaad.” ondertussen haalde Nathan Agrona’s Poké ball tevoorschijn, liet de Flame Pokémon terug keren in haar Poké ball. Vervolgens draaide de jongen zich naar de bijna oneindig lijkende trappen en stormde naar boven, voor zijn gevoel was dat in welk geval zo. Geen seconde verspillend rende hij zowaar de trappen naar boven en rende een van de hallen binnen, gromde geïrriteerd toen hij tot de ontdekking kwam dat er daar niets was en ging verder omhoog.

Na een bevestiging gegeven te hebben en de Charmeleon teruggekeerd te hebben, stormde de groenharige jongen de trap op. Even volgde Lynn de oudere persoon alleen met haar ogen, nog wat overrompeld door de plotselinge schreeuw en de overgang van rustig gesprek naar de één of andere reddingsmisse, maar al snel zette het zwartharige meisje zich in beweging en koerste al rennend op het trappenhuis af. Zara, die sneller was dan haar maatje, haalde de groenharige jongen in en rende met hem mee, niet-zo-heel-stiekem blij dat ze iets te doen had, maar toch met een bezorgde blik in haar gifgroene ogen. Zo snel als ze kon en met de vraag waarom deze toren in hemelsnaam geen lift had in haar achterhoofd, volgde Lynn de jongen en de Liepard. De rust in de Tower of Mastery was compleet verstoord; het kletterende geluid van rubberen zolen op steen galmde door het hele gebouw en het zwartharige meisje kon niet laten te denken dat, mocht iemand de persoon die schreeuwde aangevallen hebben en nog niet weten dat er nog andere mensen aanwezig waren, dan zou dat nu zeker niet meer zo zijn.

Terwijl de groenharige de trap op aan het rennen was zag hij hoe Lynn’s Liepard hem inhaalde, nog elke ingang of deur checkend of daar iemand te vinden was. Het duurde niet al te lang of de groenharige had al de juiste ruimte gevonden ”Hier is het!” galmde Nathan’s stem, zo wist de jongere trainster ook meteen waar ze heen moest gaan. Iemand was te vinden op de grond, een kast boven op hem met verderop enkele dozen. Het was eigenlijk best gemakkelijk om te raden wat er ongeveer was gebeurt, al werd er weinig tijd verspilt door de groenharige om erover te denken. Meteen snelde hij naar de omgevallen kast en probeerde deze omhoog te duwen, volledig vergetend dat hij nog Pokémon had die hem konden gaan helpen.

Met haar ogen strak op haar maatje en de groenharige jongen gericht, sprintte het zwartharige meisje de marmeren trappen op. Iedere keer dat de oudere persoon een deur controleerde, remde Lynn wat af zodat ze, als de persoon die geschreeuwd had zich achter de deur bevond, genoeg tijd zou hebben om te reageren, mocht dat nodig zijn. De stem van de jongen klonk op en maakte de jonge Trainer duidelijk dat ze hier zouden moeten stoppen. Toen Lynn de kamer binnenstapte, viel haar blik als eerste op de kast. Het geval bevond zich iets boven de grond en hield een persoon tegen de vloer gedrukt. Het meisje volgde de groenharige jongen op de voet en zette haar handen om de randen van de kast, waarna ze probeerde de kast iets op te lichten. "Als jij de kast in deze positie houdt, kan ik zorgen dat hij helemaal omhoog komt," Sprak Lynn, haar handen nog steeds onder het hout, de kast iets van de persoon af houdend. Misschien zou Atlas wel kunnen helpen, maar daarvoor moest ze een hand vrij krijgen. De kast opnieuw op de persoon laten vallen om daarna de Pokéball van de Protuturtle Pokémom te kunnen pakken zou wat.. Averechts werken.

In zijn ooghoeken was te zien hoe de zwartharige de kamer binnenstapte en hem probeerde te helpen de kast omhoog te krijgen, een luid gekraak door de inspanning die de twee leveren en het was deels te zien hoe de kast iets meer omhoog kwam. "Als jij de kast in deze positie houdt, kan ik zorgen dat hij helemaal omhoog komt," een lichte frons kwam van de groenharige maar deze knikte toch, vooral omdat hij zelf niet echt anders een oplossing had voor wat ze konden doen ”Oke.” hij was niet de sterkste, verre van maar het was gewoon aan te zien wat Lynn van plan was om te doen. Misschien dat het nog wel eens heel goed kon gaan werken. De kast was eigenlijk ook nog wel best zwaar, bedacht hij zich maar weinig tijd om erover te gaan nadenken, het ding moest van het persoon af.

De jongen stemde in, waarop Lynn de groenharige met een serieuze blik aankeek. "Klaar?" Na gewacht te hebben op bevestiging haalde het meisje snel haar handen onder de kast vandaan en greep naar haar binnenzak, waar de Pokéball van Atlas zich in bevond. Zo snel mogelijk haalde ze de metalen capsule tevoorschijn en drukte op het knopje. De Carracosta kwam tevoorschijn, zag de kast en leek meteen te begrijpen wat de bedoeling was. Met enkele passen stond de Prototurtle Pokémon naast de groenharige jongen en tilde het houten geval met zijn grote flippers, en weinig moeite, omhoog totdat het bijna weer rechtop stond. Lynn, die bezorgd toegekeken had, liep naar de persoon die op de grond lag en knielde in de buurt neer. "Eh, gaat het?" Vroeg ze voorzichtig, hopend op een reactie. De persoon had zijn ogen dicht en leek bijna te slapen. Bewusteloos, misschien?

Nadat ze vroeg of hij klaar was knikte de jongen maar, niet echt wetend wat hij moest verwachten wat er nou ging gebeuren of wat de zwartharige van plan was om te gaan doen. De jongere trainer liet de kast los, pakte iets uit haar zak was een Poké ball bleek te zijn en de Pokémon welke erin zat werd eruit gehaald. Hij herkende het ding niet maar de blauwige Pokémon was best flink, en met enkele passen stond het ding al bij de groenharige om vervolgens de kast omhoog te tillen, alsof het zo licht was als een veertje. De plotselinge hulp die de blauwe Pokémon gaf liet Nathan even zijn evenwicht verliezen, al werd deze binnen een enkele seconde alweer hersteld. Nadat de kast weer volledig rechtop stond liep de jongen en zakte door zijn benen bij de man die stil op de grond lag. "Eh, gaat het?" hoorde hij Lynn vragen. De ogen van de man waren gesloten en hij lag helemaal stil, de groenharige betwijfelde dat er iets erg aan de hand was maar toch, voor de zekerheid, legde hij zijn wijsvinger en middelvinger tegen diens pols. De puls van de man was vaag te voelen, het was er wel maar vaag. Voorzichtig schudde Nathan hem heen en weer, checkend of er misschien enkel teken van bewustzijn was. Niets, helemaal niets.

Het zwartharige meisje bekeek de man. Hij zag er oud uit, maar ook weer niet als iemand in de zeventig. Meer.. Rond de veertig en met vroege tekenen van ouderdom, want het stroblonde haar van de man was aan de randen al een beetje grijs aan het kleuren. Ook zijn gezicht zag er oud uit voor zijn leeftijd; op zijn voorhoofd waren al enkele kleine rimpels te zien, net als bij zijn mondhoeken, wat er naar Lynns idee best op kon duiden dat de man veel glimlachte, of iets in die richting. Verder droeg de man vrij normale kleding; een spijkerbroek en een lichtblauwe blouse. Nathan was er intussen bijgekomen en zocht zo te zien naar de pols van de man, waarna hij hem lichtjes door elkaar schudde. "Hij.. Leeft toch nog?" Vroeg Lynn voorzichtig. Ze vond de hele situatie maar daar en daarom had ze het idee dat alles mogelijk was, waardoor het haar ook niet meer zo heel raar leek als de man dood was. De kast was immers best zwaar geweest en zij hadden eerst al die trappen moeten oprennen voordat ze de man gevonden hadden..

"Hij.. Leeft toch nog?" klonk er voorzichtig van de zwartharige, waarna de jongen knikte, langzaam. Ja, de oude man leefde zeker nog maar het was wel net aan op het randje. ”Half.” begon hij ”Het lijkt erop dat hij nog net aan in leven is.” klonk Nathan serieus, de man zou medische hulp moeten krijgen, anders zou het nog wel eens lelijk kunnen gaan aflopen. Al was deze enkel onbewust, het leek erop dat deze staat niet zo heel lang zo gaan houden als er niets ging gebeuren. Hij moest de trappen af, de enige manier waarop ze hulp zouden kunnen gaan krijgen.

Half, nog net in leven, was het antwoord. Met een fronsje keek Lynn op de blonde man neer. Hij leek haast gewoon te slapen, maar de pols van iemand was vaak toch net iets betrouwbaarder dan wat je met het blote oog kon zien. "Goed." Lynn stond op, veegde het stof van haar broek en wierp nog een blik op de bewusteloze man. Haar blik verschoof vervolgens naar de Carracosta, die nog steeds met zijn vinnen tegen de kast en bezorgdheid in zijn ogen naar de persoon keek die hij vanonder het houten geval had bevrijd. "Atlas, kun je die kast helemaal rechtop zetten en dan helpen door deze meneer op te tillen?" De prehistorische Pokémon knikte en zette de kast volledig rechtop, waarna hij naar de man toeliep en uiterst voorzichtig zijn grote flippers onder het lichaam van de blonde persoon schoof om hem vervolgens langzaam van de grond te heffen. De handen van de man hingen slap naar beneden en ondanks dat Atlas zijn best had gedaan de man zo comfortabel mogelijk vast te houden, lag het hoofd van de oudere persoon er toch wat.. Levenloos bij. Met een fronsje draaide Lynn zich naar de groenharige jongen. "Ik denk dat het een goed idee is om naar het ziekenhuis te gaan, of in ieder geval naar het Pokécenter."

Zodra Nathan antwoord had gegeven over van hoeveel wist van de man zijn huidige staat werd er met een fronsje naar de man gekeken door de jongere trainster. Ze stond op, om vervolgens aan haar Pokémon te vragen of deze de kast helemaal rechtop wou zetten en dan de flauwgevallen man op te tillen, het was een handige manier om hem naar beneden te krijgen in welk geval. Zodra deze twee dingen waren gedaan sprak Lynn nadat ze zich naar hem had toegedraaid "Ik denk dat het een goed idee is om naar het ziekenhuis te gaan, of in ieder geval naar het Pokécenter." hij knikte instemmend ”Ja, laten we dat maar doen.” niet helemaal zoals hij had verwacht dat zijn dag zou gaan maar tja, het was niet dat hij nou bepaald kon gaan bepalen wat de acties van andere mensen zouden zijn.

”Ja, laten we dat maar doen.” Lynn knikte even kort en richtte zich toen tot de Carracosta. "Gaat dat lukken, Atlas?" De prehistorische Pokémon was naar de trap geschuifeld en had zich zo veel mogelijk voorover gebogen als het comfortabel houden van de man in zijn flippers toeliet, en bekeek de weg die hij te gaan had. Zodra de Carracosta de stem van zijn Trainer hoorde, draaide hij zijn hoofd naar haar en knikte vastberaden. "Laten we dan maar gaan," Mompelde het zwartharige meisje, waarna ze de trap af begon te lopen, gevolgd door Atlas. Hopelijk was of het Pokécenter of het ziekenhuis dichtbij, en hopelijk waren ze op tijd..