Surprise!

Alana liep rustig door de straten van Lumiose, ze had net haar badge op zak en was er zo blij mee dat ze had besloten dat ze het rustig aan zou doen voor de tweede gym. De relatie tussen haar en Duncan was ook gegroeid, ze waren veel closer en dat vond ze fijn. De shiny Houndoom was sinds zijn evolutie echt een schatje geworden. Ze was diep ik gedachten verzonken toen ze plots aan haar arm vast gepakt werd en een steegje werd ingetrokken. Ze werd tegen een muur aangeduwd en er werd een mes tegen haar keel aangeduwd. Wat..? "Wat wil je van me?" klonk haar stem ietwat angstig. "Dat weet je heel goed..." klonk de man. Wat bedoelde hij? Ze kende hem niet eens! "Sneeuwprinsesje..." klonk er vervolgens en haar ogen werden groot. De enige die haar zo noemde was... "Pap..?" mompelde ze ongelovig. "Doe dat mes alsjeblieft weg.." smeekte ze hem. Maar in plaats daarvan werd het mes nog strakker tegen haar keel gedrukt. "Je zal maar even lijden, prinsesje van me.." klonk er. "Daarna zijn we voor altijd samen..." Alana's ogen vulden zich met tranen. "Connor!" riep ze zo hard als ze kon, waarop haar vader zijn hand op haar mond drukte en haar neus dichtkneep. Ze... Ze kreeg geen lucht! Ze kreeg geen lucht! Ze probeerde haar hoofd te bewegen, in de hoop dat ze meer lucht binnen kon krijgen, maar daardoor kreeg ze lange, ondiepe sneetjes in haar nek. Haar zicht werd steeds vager, dit was het dan. Ze sloot haar ogen, vaarwel wereld.

OOC; &Connor!

En opeens..? Kon ze weer ademen. Ze viel hoestend en proestend op de grond. Inhaleerde trillerig de lucht en legde haar hoofd op de grond. Niet lang daarna hoorde ze haar naam, ze had niet door wat er om haar heen gebeurde. Haar ogen waren groot van angst. Ze was bijna... ze moest zichzelf herpakken. Ze keek op en zag tot haar opluchting dat het Connor was die haar vasthield. Ze knikte even waarna ze naar haar verdomde vader keek. Ze stond vastberaden op, hij had Connor een blauw oog bezorgd. Ze liep naar haar vader toe, waarna ze hem een schop verkocht. "Jij gaat terug naar waar je hoort!" riep ze kwaad naar hem. Ze rende naar de straat en sleurde de eerste de beste politieagent mee naar het steegje. Deze herkende hem meteen, want het was algemeen onder de politie agenten rondgegaan dat haar vader een ontsnapte gevangene was. De politie agent nam hem mee, zonder ook maar naar haar naam te vragen. Alana draaide zich naar Connor, waarna ze bij hem ging hurken en even zijn blaiwe oog rustig aanraakte. "Gaat het..? fluisterde ze zachtjes. Ze had zelf niet door dat kleine druppels bloed van het mes naar haar shirt rolde. Ze omhelste de jongen en liet haar hoofd rustten op zijn schouder, waarna ze haar ogen dichtkneep. "Sorry.. dat je dit voor me moest doen." fluisterde ze zachtjes.

Connor had het over pikachu die haar had gered en Alana draaide zich naar de pikachu, waar ze dankbaar naar glimlachte. "Bedankt Pikachu.." zei ze zachtjes. Ze draaide zich naar Connor, bloedlip en blauw oog, arme Connor. "Wat heeft hij met je gedaan.." fluisterde ze zachtjes terwijl ze door zijn haren heen ging. Een tijdje later vroeg Connor haar iets waardoor ze verstijfde. De vraag die hij stelde was vreselijk voor haar, hoe moest ze die beantwoorden? Ze schrok even toen ze iets zachts tegen haar nek voelde, maar het was Connor die wat deed, dus het zou wel goed zijn. Alana knikte rustig terwijl haar handen zich tot vuisten vormden. "Dat... Dat..." begon ze zachtjes. Tranen kwamen alweer opwellen en ze omhelsde Connor. Ze greep de achterkant van zijn shirt vat met haar handen en hield ze dan ook echt stevig vast. Ze begon zachtjes te snikken, nu pas drong alles tot haar door. Nu pas wist ze wat haar vader wou doen. "D...Dat was.. m-m-mijn. v-v-vader.." perste ze er snikkend uit. Haar vader, die haar wou vermoorden en haar moeder had vermoord.

Connor sloeg ook zijn armen om haar heen, waardoor ze zich weer zo veilig voelde al die ene nacht in het bos en toen die avond met het onweer... Hij was verbaasd toen hij hoorde dat het haar vader was. Dat zou iedereen zijn geweest. Na een tijdje duwde Connor haar zachtjes naar achteren en veegde met zijn duim wat tranen van haar weg en vroeg waarom haar vader haar wou vermoorden. "Ik weet het niet.." fluisterde ze zachtjes. "Acht jaar geleden.. voordat ik in Kalos kwam..." begon ze te vertellen. "Ik had net mijn Snover ontvangen, Soren. Ik ging vrolijk naar huis en..." Alana kneep haar ogen dicht. "Ik deed de deur open, mijn vader stond met een bebloed mes in zijn hand... Mijn moeder.. lag op de grond.." ze voelde tranen opkomen, maar door haar gesloten ogen konden ze er niet doorheen komen. "Ik ben gevlucht, naar Kalos.. En net.. verscheen hij dus.." dat laatste was meer een fluistering dan dat ze vertelde. Ze ging tegen Connor aanliggen, zijn geur, die geur... hij beschermde haar. Alana's hoofd was compleet in de war, letterlijk. Ze had zelf bijna geen idee wat ze deed. Ze hees zichzelf deels overeind, pakte Connors gezicht vast en drukte haar lippen op de zijne. Ze had echt niet door wat ze deed, maar toen ze dat doorkreeg schoot ze terug en hield ze haar handen voor haar mond. Wat... nee! Alana stond snel op en rende weg, dit kon niet! Wat... wat had ze gedaan?! Ze rende zo hard als ze kon en koos de eerste de beste route uit, waar ze zich verstopte achter de eerste de beste oude boom die ze vond. Ze liet zich neervallen en vouwde haar benen op, waarin ze haar gezicht in duwde. Ze was een sukkel, een magikarp.

Waarom vond hij haar telkens weer? Waarom.. haar ogen werden groot toen ze de conditie zag van de jongen. Ze kwam overeind en legde haar hand rustig op zijn schouder, niet eens luisterende naar wat hij te zeggen had. Ze had een waterflesje bij zich, dat kon ze gebruiken en... damnit geen zakdoek. Wel een schaar... oke dan maar. Ze pakte de schaar en knipte twee middelgrote stukken uit haar witte shirt. De ene maakte ze nat met water van haar waterflesje, terwijl ze met het andere witte vlak rustig op zijn lip depte. Het deed haar ergens pijn om hem zo te zien, waarschijnlijk omdat het een vriend van haar was. Als het een random gozer was, had ze niet haar shirt zomaar verknipt. Ze legde het ene stofje waar wat bloed op zat weg en pakte nog wat andere dinge uit haar ehbo doosje. Pleister hielp niet, verband wel en ... aspirientje! Ze maakte het doekje weer even goed nat en legde het weer tegen zijn oog aan, zodat het goed kon koelen, waarna ze het verband pakte en het rustig om zijn hoofd begon te wikkelen, zodat het stofje niet zou verschuiven. "Hij heeft je flink toegetakeld." Mompelde ze zachtjes, terwijl ze het aspirientje (in zn verpakking) met het overblijfsel van het waterflesje voor hem neerzette. Ze ging tegen hem aan liggen, maar durfde hem niet echt niet echt aan te kijken. "S-Sorry..." fluisterde ze zachtjes. "Ik.. Ik wist niet wat ik deed..." vervolgde ze zachtjes, waarna ze rustig haar armen om zijn middel heensloeg em haar ogen dichtkneep. Hij wist dat ze zich veilig voelde bij hem. Niets bijzonders aan, toch? Ze drukte haar hoofd tegen zijn borstkast aan, waardoor ze de snelle hartgeluiden hoorden. Arceus... waarom deed ze dit uit alle dingen?

Hij bedankte haar en ze glimlachte even zachtjes. "Dat het minste wat ik kon doen, sinds jij mijn leven hebt gered." dat idee was alsnog eng, dat ze letterlijk op het randje van de dood had gelegen. Als Connor niet was gekomen dan was ze er nu niet meer. Alleen iets stak in haar hoofd, Haar vader zei dat ze samen zouden zijn. Toen ze zag dat hij het aspirientje niet nam keek ze hem even fronsend aan. "Als je hem zelf niet neemt dan duw ik hem naarbinnen." waarschuwde ze hem met een ietwat plagerig glimlachje, al meende ze het wel. Dat hielp wat tegen de hoofdpijn -ze had toch al zoveel ervaring met Katers gehad-. Ze lachte eventjes zachtjes toen ze hoorde wat hij zei. "Je bent ook een piraat, een lieve piraat die arme meisjes in nood helpt." plaagde ze hem. Ze keek op toen hij haar naam zuchtte. Hij had pijn, pijn door haar vader. Toen hij zei dat iedereen iets stoms deed glimlachte ze voorzichtig en knikte ze. Alleen zij deed alleen maar domme dingen, oeps. Toen hij zei dat ze nu veilig was beet ze op haar lip. "Hij was ontsnapt.." mompelde ze zachtjes. "Hij was ontsnapt uit de gevangenis.." fluisterde ze. "Dat bericht kreeg ik laatst, hij heeft er maar 1 week ingezeten.." vervolgde ze waarna ze weg keek. "Hij zei tegen me voordat alles donker werd voor mijn ogen... Dat we snel weer samen zouden zijn..." mompelde ze zachtjes, haar moeder vader en zij bedoelde hij.

‘Dan heeft hij dikke pech,’ klonk er redelijk bot. ‘Want jij gaat helemaal nergens heen. Jij blijft gewoon hier. En hij mag wegrotten in de gevangenis.’ Alana bloosde, ookal had ze daar niet echt een specifieke reden voor. Ze voelde zijn arm om haar heen en hoe hij haar haar streelde, stiekem voelde ze zich nu als een pokémon die geaaid werd en ze giechelde eventjes. ‘Je mag me trouwens altijd sms’en als je je niet veilig voelt, hè. Ik kan me er wel wat bij voorstellen als je je de volgende dagen niet helemaal lekker voelt door wat er gebeurd is.’ Alana keek even naar hem en keek hem plagerig aan. "Ook als dat betekend dat ik weer in je bed moet kruipen?" vroeg ze hem op een plagerige toon, alhoewel ze diep van binnen het wel echt meende. Ergens dacht ze na waar ze dit soort scènes van herkende. Arceus, het voelde zo bekend. Oh ja! Koppels deden... Oh Arceus, zagen ze er nu uit als een koppel?

‘Vooral als dat betekent dat je bij me in bed gaat kruipen,’ klonk er plagerig terug. Alana lachte eventjes zachtjes. Ze had er niet eens aan gedacht, de dag van de liefde. ‘Ik herinner me nu pas dat het Valentijn is,’ Wauw, net telepathie man. ‘Heb jij soms een date?’ klonk er licht plagerig. "Jij bent mijn date~" kaatste ze plagerig terug, hij had daar niks mee te maken in feite. Ze kwam overeind toen ze zag dat hij wat inzakte. "Wees geen koppig ding man." sprak ze terwijl ze de aspirine pakte. "Wat is er zo erg aan een aspirine? Je gaat er niet aan dood Slowpoke." Dat laatste voegde ze toe in de hoop dat hij dan uit lichte woede gewoon de aspirine in nam. "En daarbij, je hebt er ook niet veel aan als je de hele dag koppijn hebt." in haar hoofd had ze er nog wat bijgevoegd, maar dat zei ze maar niet. Ik wil gewoon dat je geen pijn lijdt door mij.