Taking a break [&CECILLE SKARSGARD] [FINISHED]

Het feit dat hij meer van Pokémon wist dan hij dacht werd weer eens aangetoond toen Cecille hem gelijk had gegeven over het feit dat Tyrogue meerder evoluties had. Het liefst wilde hij zichzelf hier een schouderklop voor geven, maar dat zou echt nogal raar overkomen. Hij wist echter wel niet om welke evoluties het ging. Zijn blik gleed naar Tyrogue. Hij deed hem eerlijk gezegd denken aan twee fight-Pokémon die in Kanto voorkwamen: Hitmonlee en Hitmonchan. Want op Machop, Machoke en Machamp leek hij niet echt veel. Hij zou het vreemd vinden als Tyrogue de pre-evolutie van één van die drie was, maar Hitmonlee en Hitmonchan zou wel eens goed kunnen. En dan had je nog één, maar hij kon niet op de naam komen. Die met dat hoofd dat in een punt eindigde. Ook best wel klein en volgens Connor afkomstig uit Johto. Hij kon niet op de naam komen, maar hij wist wel dat het met ‘Hitmon’ begon. Waarschijnlijk was het iets kei simpels en kon hij er weer niet op komen. Of hij zat helemaal verkeerd met zijn idee over de Pokémon waarin Tyrogue kon evolueren en was het misschien beter dat hij zijn theorie nooit zou voorleggen aan Cecille. Ja, waarschijnlijk was dat het beste. Het zou typisch hem zijn als het weer fout zou zijn en hij zich belachelijk zou maken. Want als hij ergens geen fouten over wilde maken, dan was het wel zijn kennis over Pokémon. Die wilde hij enkel met iemand delen als hij er zelf voor de volle honderd procent zeker van was dat hij het juist had. Natuurlijk had hij theorieën gedeeld en waren die niet juist, waarna anderen hem erop hadden gewezen – en dat was dan vooral zijn vader geweest, want met veel anderen had Connor niet echt contact gehad – maar goed.

Een licht glimlachje verscheen om Connor’s lippen toen Cecille aangaf dat ze wel zijn nummer nodig had. Uiteraard. Anders kon ze hem moeilijk bereiken. En een evolutie als deze kon hij gewoon niet missen, dus het zou vast niet erg zijn als hij zijn nummer aan haar zou geven. Bovendien leek ze wel dik in orde te zijn en konden ze goed met elkaar overeen, dus dat zat ook wel goed. Hij graaide naar zijn rugzak en begon te zoeken naar een stukje papier waar hij op kon schrijven. Toen hij deze had gevonden en toevallig ook een pen, begon hij zijn nummer op te schrijven. ‘Aan niemand laten zien, hoor,’ sprak hij vervolgens. ‘Het is een zeer geheim nummer.’ Hij lachte ten teken dat het maar een grapje was en hij schoof het papiertje met zijn nummer erop naar haar toe. Hij keek naar zijn drankje dat leeg was en richtte zijn ogen daarna op haar. ‘Als je wilt, kunnen we dadelijk misschien naar buiten gaan zodat ik je mijn Pidgey kan laten zien? Of we kunnen er nog een drinken als je wilt, voor mij is dat ook goed.’ Hij haalde zijn schouders naar haar op en keek naar zijn Pikachu. Die leek zich voorlopig ook nog wel te amuseren met Cecille’s Tyrogue. Het deed hem goed dat de Pokémon zich fijn voelde, ook al negeerde de elektrische muis-Pokémon Cecille daarbij zo veel mogelijk. Zijn angst voor mensen zat hem in de weg na wat er met hem gebeurd was. Maar ooit, op een dag, zou hij daar overheen komen en dan zou hij een vrolijke, beleefde Pikachu worden die graag met mensen omging. Voor nu was Connor echter nog zijn enige maatje en stiekem vond Connor dat niet zo heel erg, want dan had hij Pikachu voor zichzelf.

Het café begon steeds drukker te worden. Terwijl Cecille en hij hun gesprekje hielden, waren er al veel meer mensen naar binnen gekomen. Nog even en het café zou weer mensen moeten gaan buiten zetten. Hij had wel eens een café meegemaakt die dat had moeten doen en de meesten waren daar toen niet blij mee geweest. Hij kon zich herinneren dat het toen een vrij regenachtige dag was geweest. Hij was toen nog maar vijftien jaar geweest. Goh, dat was ondertussen alweer drie jaar geleden. De tijd ging dan ook zo snel! Hij richtte haar blik half verward weer op haar toen ze een antwoord gaf. Hij besefte zich nu pas weer wat hij ook gevragen had en hij probeerde om zijn grijns voor zich te houden. Hij voelde zich dan ook een tikkeltje dom omdat hij zo snel in gedachten verzeild raakte. En meestal gingen zijn gedachten dan niet eens over iets, zoals daarnet. Hij moest dat eigenlijk echt eens afleren, dat over niets nadenken. Dadelijk zou hij een actief gesprek hebben met iemand en dan zou hij zijn gedachten er constant bij moeten houden. Nou, dat werd voor hem dus al Mission Impossible. Hij was er wel vrij blij mee dat Cecille ermee instemde om naar buiten te gaan, maar sinds ze dat al eerder had opgemerkt in het begin van het gesprek was het ook niet zo’n verrassing. Hij grinnikte toen hij haar vraag hoorde. Hij nam aan dat Santalune City zelf misschien niet zo geschikt was om elkaars Pokémon te laten zien, dus misschien konden ze naar de route ernaast gaan? Hij wist dat zich daar Litleo’s bevonden en dat vond hij eigenlijk wel mooie Pokémon. Bovendien leerde hij die omgeving zo ook een beetje kennen en kon hij dat als hulpsteuntje voor later gebruiken. Hij besloot dan ook om dit idee voor te leggen aan Cecille.

‘Wat dacht je van de route die zich naast Santalune City bevindt?’ stelde hij voor terwijl hij zijn spullen bij elkaar begon te pakken. Pikachu sprong trouw op zijn schouder en keek glimlachend naar zijn trainer toen deze hem een korte aai over zijn kopje gaf. Je kon zo ook al wel zien dat de twee echt onafscheidelijk waren. Connor wilde er liever niet aan denken dat hij zijn Pikachu ooit in een Raichu zou evolueren met een Thunderstone. Dat was nog iets voor ver in de toekomst. Hij liep Cecille al voor naar buiten, aannemend dat ze hem wel zou volgen. Afwezig hield hij de deur toch even voor haar open – wat was hij toch een gentleman – en liet zijn andere hand ondertussen naar zijn riem reiken. Hij pakte de Poké Ball van Pidgey en gooide deze naar boven, waarna de vogel-Pokémon vrolijk tevoorschijn kwam. ‘Zoals beloofd,’ grijnsde hij naar Cecille. Pidgey streek neer op zijn andere schouder en keek aandachtig naar Cecille. ‘Maar nu wil ik jouw team ook wel eens zien, hoor,’ sprak hij, waarna hij haar al voorging naar de route die hij op het oog had. Hierbij passeerde hij het fonteintje dat centraal gelegen stond in de stad van Santalune City. Het water kwam uit de armen van een Roselia, een Pokémon die hij misschien later ook wel in zijn team zou willen hebben. Maar hij was ook van plan om later nog een Eevee te vangen. Hij wilde eigenlijk nog zo veel gaan doen. Maar ach, dat kwam nog wel. Hij moest eerst nog zijn eerste gymbadge gaan halen en daar intensief voor trainen. Liet hij daar eerst maar eens mee beginnen en dan kwam de rest wel!


OOC: Sorry voor de hele late reactie ;_;

Nu het moment begon aan te komen, was Connor eigenlijk echt wel benieuwd naar wat Cecille voor een team had. Hij had al een vermoeden dat het nog meer fighting types zou bevatten. Hij wist dat Tyrogue en Monferno beiden fighting types waren. Monferno was voor de rest ook nog handig tegen bug en grass types. Hij wist niet zeker of Tyrogue een tweede type had, maar dat kon hij misschien later op de dag nog eens vragen. Zijn nieuwsgierigheid werd uiteindelijk beloond en Connor glimlachte toen Cecille haar Pokémon bekendmaakte. Het was een volledig team van zes. Dat moest toch aantonen dat ze al vrij lang op reis was. Hij wist het niet zeker. Daar had hij haar nog niet over geïnformeerd, maar je kreeg een team van zes toch niet zomaar? Misschien was ze, net als hem, met meerderen Pokémon tegelijkertijd begonnen en was de rest gewoon later komen opdagen? Connor knikte aandachtig ten teken dat hij luisterde toen hij werd voorgesteld. Hij wist dat hij de bijnamen van de Pokémon nooit ging onthouden, maar hij wist van alle drie gelukkig wel welke soort Pokémon ze waren. Een Torchic, een Pancham en een Riolu. Hij wist dat als Torchic evolueerde, Cecille een Combusken zou hebben. En een Combusken was ook een fire en een fighting type, net zoals Monferno. Ze had dus twee starters die allebei dezelfde types hadden en voor de rest bestond haar team vooral uit fighting types. De enige die hij tot nu toe had gezien en die geen fighting type was, was de Torkoal. Maar Torkoal was ook een fire type. Connor vroeg zich, net als toen bij Alana, af of een team waarin veel Pokémon van dezelfde types wel handig was. Hij had gehoord dat de gyms hier niet mis waren en was benieuwd of Cecille haar mannetje wel kon staan tegen ze.

‘Het is wel een interessant team,’ verzekerde hij haar. Hij wist niet zeker of hij zijn twijfels aan haar voor moest leggen. Hij was zelf opzoek naar een team vol diversiteit. Een team die hij tegen veel verschillende Pokémon tegelijkertijd kon inzetten. En daar zaten ook Pokémon bij die meerdere types tegelijkertijd tot hun beschikking hadden. Zo had hij Pidgey. Pidgey was zowel een normal als een flying type. Pikachu en Growlithe hadden maar één type: electric en fire. Connor stak zijn handen in zijn zakken omdat het wat frisjes werd en keek haar toen voorzichtig aan. De vorige keer toen hij iemand zijn twijfels had voorgelegd, was diegene ferm tegen hem uitgeschoten en hij wist hoe gevoelig Pokémon bij iemand kon liggen. ‘Maar denk je niet dat het wat gevaarlijk kan zijn als je tegen een type moet die gespecialiseerd is tegen fighting?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Een psychic of een fairy type zouden algauw een probleem kunnen veroorzaken, zelfs voor Torkoal.’ Hij glimlachte op aan te tonen dat hij het allemaal niet zo slecht bedoelde. ‘Maar tegen de eerste gym denk ik dat je alvast goed gaat zijn. De eerste gym gebruikt namelijk bug Pokémon en zo te zien kun je wel wat met die Monferno en die Torchic van je.’ Hij glimlachte haar bemoedigend toe. Misschien moest hij ook niet zo kritisch zijn. Het hebben van dezelfde types in één team kon ook wel handig zijn. Ach, misschien kwam het ook gewoon omdat hij zoveel van diversiteit hield en omdat hij op dat vlak nogal een perfectionist was. ‘Let maar niet te veel op mij,’ zei hij lachend tegen Cecille. ‘Ik ben gewoon iemand die te veel van diversiteit in zijn team houdt, denk ik.’ En nu maar hopen dat ze niet te verkeerd had opgevat!

Wat hem al de hele tijd was opgevallen was dat Cecille echt wel snel enthousiast kon worden over iets. Hij kon dat niet echt. Hij werd pas enthousiast over iets als iets hem gelukt was. Hij wist bijvoorbeeld dat hij nu heel de weg naar de gym toe als een houten hark zou twijfelen of het wel goed zou gaan, maar zelfvertrouwen zou krijgen tijdens en na het gevecht. En als hij gewonnen had, zou hij enthousiast zijn. Als hij verloren zou hebben, zou hij enkel harder willen strijden zodat hij de volgende keer wel zou winnen. Maar hij nam aan dat het wel ging gaan. Hij had al een plan in zijn hoofd en als hij goed zou trainen, zou hij best wel eens een kans kunnen maken om te winnen. Zijn wangen verschoten van kleur toen Cecille het had over diversiteit in bed. Wat moest hij hier nu weer op zeggen? Hij had nog nooit… hij was niet… Hij lachte schaapachtig naar haar en wreef met zijn hand over zijn achterhoofd*. ‘Dat kan ook ja,’ zei hij vervolgens terwijl hij probeerde om haar niet aan te kijken. Wat zou het een afgang zijn als hij toe moest geven dat hij nog nooit… het bed had gedeeld met een meisje. Hoewel hij er misschien uitzag alsof hij dat juist wel had gedaan. Hoewel hij geen idee had hoe je er in godsnaam kon uitzien alsof je heel veel vrouwen in je bed had liggen. Oké, ander onderwerp. Gelukkig stelde ze hem een andere vraag die hem afleidde van het onderwerp dat daarnet gaande was, want hij had geen idee hoe hij zou moeten reageren op haar. Misschien kwam dat ook voornamelijk omdat hij van de echte relaties hield en niet van de scharreltjes. En dat dat waarschijnlijk ook de reden was waarom… het nog niet was gebeurd.

Maar goed, weer terug naar het onderwerp Pokémon. Het vertrouwde onderwerp waarover hij veel meer wist dan over… dat ander. ‘Ik ga Pikachu en Growlithe gebruiken denk ik,’ zei hij vol vertrouwen tegen haar. Misschien zou hij Pidgey ook wel kunnen gebruiken, maar Growlithe zou een stuk beter zijn tegen bug. En Pikachu… tja, dat was zijn maatje. Hij wilde graag dat Pikachu het eerste gevecht voor hem zou winnen. Pikachu keek hem vol vertrouwen aan. ‘Pika!’ zei hij vervolgens vrolijk, maar dat kwam misschien ook omdat Connor zich op ruime afstand van Cecille bevond. Daardoor werd de Pokémon in elk geval niet meer zo zenuwachtig en kon hij vrolijker reageren op wat Connor zei. ‘Maar ik denk dat ik nog wel flink moet trainen voor ik ook maar naar de gym kan gaan,’ zei hij zuchtend terwijl hij naar zijn Pokémon keek. ‘En daarbij wil ik ook wat meer ontdekken van Kalos. Ik heb nog niet veel steden gezien en ik ben benieuwd hoe ze er uit zien. Heb jij al veel steden van Kalos bezocht?’ Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en keek haar vragend aan. Pikachu verschoof ondertussen van zijn schouder om nieuwsgierig naar de Pokémon van Cecille te kijken. ‘Ga maar,’ zei Connor met zachte stem tegen zijn Pikachu. Pikachu keek hem even aan, knikte toen naar hem en sprong op de grond. ‘Hij is schuw voor mensen,’ legde Connor aan Cecille uit. Misschien zou hij haar later op de dag of als ze een tweede ontmoeting zouden hebben nog wel uitleggen waarom, maar hij had het gevoel dat Pikachu wilde dat mensen het niet wisten en daarom hield hij voor nu ook maar gewoon zijn mond toe.

Connor besloot het feit dat ze aan het grinniken was en dat ze het schijnbaar wel leuk vond dat hij zo onervaren was maar gewoon te negeren. Op haar vraag gaf hij haar echter wel een kort knikje en hij glimlachte. Het was ook niet echt moeilijk om er achter te komen dat ze partners waren. En dan niet gewone partners, maar echt dikke vriendjes. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen ze hem vertelde welke steden ze allemaal had bezocht. In zijn oren klonken ze echt allemaal Chinees. Als ze nou eens steden van Kanto ging opsommen, dan zou hij mee kunnen praten. Celadon City, Pewter City, Cerulean City, Vermilion City, Lavender Town… Die laatste was trouwens zogenaamd een spookstad. Arceus, wat wilde hij die Pokémon Tower in Lavender Town nog eens graag gaan bezoeken, zeg. Kon hij weer lachen met al die gekke dingen die er gebeurden en die waarschijnlijk veroorzaakt werden door Gastly’s, Haunter’s en Gengar’s. Zijn blik gleed weer naar Cecille toen deze hem een vraag stelde en hem daarmee uit zijn gedachten haalde en hij beet even kort op haar lip. Hij wist niet of hij het haar wel moest vertellen. Hij wist niet of Pikachu het wel zou appreciëren. Hij keek naar zijn maatje, maar deze leek zijn blik expres te willen vermijden en deed duidelijk moeite om zijn tocht verder te zetten naar de Pokémon. Connor twijfelde. Hij wilde het niet vertellen zonder dat Pikachu instemde en de Pokémon leek het gewoon echt niet te willen, dat was wel duidelijk op te merken vanuit de houding die de mouse Pokémon aannam. ‘Misschien vertel ik je dat nog wel eens,’ zei hij voorzichtig tegen haar. ‘Als Pikachu er klaar voor is.’ Hij had te veel respect voor de electric type Pokémon om zomaar uit het niets zijn verleden te beginnen vertellen tegen een meid die hij nog maar net ontmoet had. Pas als Pikachu er klaar voor was. Dan zou hij het vertellen, beloofde hij haar stilletjes in gedachten.

Pikachu’s schouders hingen niet meer en al iets opgewekter liep de electric type naar de fighting types toe. Connor draaide zijn hoofd weer naar Cecille en glimlachte. ‘Sorry, maar anders voelt hij zich niet goed,’ probeerde hij nogmaals uit te leggen. Hij besloot dat het beter was als hij naar een ander onderwerp zou overgaan. Dit zou het toch alleen maar gênant maken en bovendien wist hij niet eens of Cecille het wel begreep. Misschien zou zij juist geen rekening houden met de gevoelens van haar Pokémon, hoewel hij die gedachte echt absurd vond. Ze leek juist heel veel om haar Pokémon te geven. Nee, ze zou het vast wel begrijpen. ‘Die plaatsen die je daarnet opsomde zeiden me trouwens helemaal niets. Ik denk dat ik Kalos echt nog flink moet gaan verkennen. Ik ken wel alle plaatsen uit Kanto,’ zei hij grijnzend en met een ondertoon van trots in zijn stem. ‘Ik denk dat ik daarom ook zo veel mogelijk Pokémon uit Kanto in mijn team ga proberen te krijgen.’ Hij glimlachte. ‘Zo voelt het weer aan alsof ik thuis ben, in Kanto.’ Ja, hij miste Kanto wel een beetje als hij eerlijk mocht zijn. Hij wilde graag weer terug naar de regio en naar Vermilion City waar hij vandaan kwam. ‘Vooral Lavender Town is leuk. Men zegt dat het daar spookt, maar dat valt wel mee.’ Hij glimlachte naar Cecille. Hij vond het wel prettig om haar dingen over thuis te vertellen. Zo lang het maar niet over dat andere onderwerp ging waar hij niks mee aankon. Liefde en het bed delen met iemand was nogal ver van zijn… bed. Ha-ha.

Lumiose City. Connor trok even kort zijn wenkbrauw op. Had hij daar eerder van gehoord? Nee. Niet echt. Hij had tot nu toe enkel Vaniville Town, Aquacorde Town, Santalune Forest en Santalune City verkend. Hij deed het een beetje kalm aan met de steden. En dan had hij ook nog het probleem dat hij de eerste gym nog niet had bevochten. En voor hem was de eerste gym nog niet bevechten ook meteen een reden om de steden niet verder te verkennen. Hij wilde niet te ver afdwalen van Santalune City. De kans dat hij sterkere Pokémon tegenkwam als hij verder zou gaan dan Santalune City was groter en hij wist niet in hoeverre zijn Pokémon bereid waren om ertegen te vechten. Hij wist dat hij een goede kans maakte met Pikachu, maar dat was dan ook alles. De rest moest hij nog goed trainen. Hij zou sowieso nog flink moeten trainen eer dat hij de eerste gym kon gaan uitdagen. Hij was er echter wel klaar voor. Misschien zijn Pokémon nog niet, maar hij al wel. Hij wist wel ongeveer welke combinaties hij het beste kon gebruiken bij zijn Pokémon omdat hij ze al zo lang kende. Het zou wel goedkomen. Dat wist hij zeker. En als het die dag niet goedkwam, ging hij toch gewoon een andere keer terug nadat hij nogmaals had getraind? Maar als hij nu flink zou doortrainen, zou hij het wel halen. Dat kon gewoon niet anders. Hij was zo erg in gedachten verzonken dat hij niet meteen kon reageren op het feit dat ze haar Pokémon van haar grootouders en haar peetouders had gekregen, maar hij durfde te wedden dat hij kort naar haar had geglimlacht toen ze dat had gezegd. Hij reageerde misschien niet altijd door iets te zeggen, maar zijn gezichtsexpressies waren hem wel altijd voor. En dat kon zowel negatief als positief voor hem uitdraaien.

Connor grinnikte toen Cecille meer informatie vroeg over Lavender Town. Ach, hij kon haar net zo goed wat meer informatie verschaffen, toch? ‘Nou, in principe zijn het vooral ghost Pokémon die daar rondlopen. Of zeg maar gerust rond zweven.’ Hij stopte even. ‘In Lavender Town, in het centrale gedeelte van het dorpje, staat een grote toren genaamd Pokémon Tower. Je kunt daar je Pokémon laten begraven ter nagedachtenis aan hem of haar. Er wordt echter gezegd dat in het hoogste gedeelte van de toren zich allemaal ghost types bevinden die het liefste niet gestoord willen worden. En er lopen daar ook een boel kinderen rond die het leuk vinden om je de stuipen op het lijf te jagen.’ Hij grinnikte even. ‘Toen ik klein was en ik een tripje naar Lavender Town maakte, kwam ik een klein meisje tegen. Ze vroeg me of ik in spoken geloofde en ik zei dat ik dat niet deed. Daarna zei ze: “Oh, dan moet ik me die witte hand op je schouder vast verbeelden.” Ik had het toen wel grappig gevonden, maar ik kan me voorstellen dat de oudere mensen wat minder fan zijn van dat soort uitspraken.’ Hij grinnikte even. Ja, hij had er achteraf hartelijk om moeten lachen met zijn vader. Zijn vader geloofde ook niet echt in die onzin. ‘Voor de rest is het eigenlijk gewoon een normaal dorpje waar enkele mensen wonen. Wat wel opvalt is dat er minder mensen wonen dan in andere dorpjes zoals bijvoorbeeld in Pallet Town. Ik denk dat veel mensen het ook gewoon geen leuk idee vinden om naast een toren te wonen waar overleden Pokémon begraven zijn.’ Hij haalde zijn schouders op. Hem zou het in principe niet echt storen, maar het zou hem best een somber gevoel geven als hij iemand naar de Pokémon Tower zou zien gaan om zijn of haar overleden Pokémon te begraven. Dus op dat vlak kon hij dan wel weer begrijpen waarom niet veel mensen er woonden. Hij keek Cecille aan en wachtte af op wat ze zou gaan zeggen.

Een lichte grijns verscheen om Connor’s lippen toen ze een grapje maakte. Hij had het gevoel dat ze soms best grappig kon zijn. Dit grapje klonk in elk geval wel droog. Hij zou het haar echter wel aanraden om niet zulke grapjes te maken in de buurt van de mensen van Lavender Town, want dan hadden ze een probleem. Dan zouden die mensen misschien kwaad op hun worden. ‘Ik begrijp je,’ zei hij op haar woorden. Natuurlijk begreep hij haar. Hij kon het zich wel voorstellen dat niet iedereen in zo’n dorpje wilde wonen als Lavender Town. En al zeker niet als er daar van die kindjes rondliepen die dachten dat ze leuk waren. Zijn blik gleed naar haar en hij twijfelde even. Misschien kon hij maar beter een nieuw onderwerp aansnijden dat wat leuker was om over te praten. ‘Maar je hebt ook aangename steden daar, hoor,’ ging hij vervolgens verder. ‘Er is zelfs een eiland! Het wordt Cinnabar Island genoemd en de gymleider daar is al erg oud. Het is de zevende gym en hij gebruikt fire types. Vlakbij heb je ook een oud gebouw waar je fire types kunt vinden en volgens legendes liggen daar ook dagboeken van wetenschappers in de tijd dat ze een legendarische Pokémon ontwikkelden.’ Hij tikte even met zijn vinger op zijn lip, want hij wist niet precies meer hoe dat verhaal ging en hij wilde ook weer geen leugens tegen haar vertellen. Hij was er nog niet echt geweest, maar hij had er al wel veel over gehoord. Natuurlijk varieerde elk verhaal wel wat, dus hij besloot om over iets anders te praten, tenzij Cecille er nog een vraag over wilde stellen. ‘Dan heb je ook nog Saffron City, een beetje vergelijkbaar met Lumiose City. Alleen is Saffron City volgens mij wel wat kleiner,’ zei hij en hij grinnikte. ‘Maar genoeg over mijn regio. Hoe is het in de jouwe? Wat kun je daar allemaal vinden?’ Hij keek haar vragend aan. Leren over andere regio’s kwam van pas, al zeker als je op reis zou gaan daar. De volgende regio die bij hem op de planning stond was Kanto, hoewel Hoenn ook wel een optie was. Daar moest hij nog eens over nadenken. Hij had nog niet echt met iemand gesproken die daar afkomstig van was, dus wist hij ook niet of het de moeite was om er naartoe te gaan. Hij zou wel zien. Er was immers nog genoeg tijd om zoiets te overdenken, toch?