Taking a break [&CECILLE SKARSGARD] [FINISHED]

Het was op een koele namiddag dat Cecille met haar pokémon nog stond te zweten op het oefenveldje achter het pokécenter van Santalune City. Ze had de afgelopen dagen non-stop met haar pokémon getraind, half proberend nog een laatste poging te doen tot het levelen van haar pokémon en half proberend de tijd te doden tot ze Sara weer kon zien. De witharige had sinds het nieuwjaarsfeest haar gedachten niet meer verlaten – dat was voorheen ook al zo, maar nu ze echt kon zeggen dat Sara haar vriendin was, was het alleen maar erger geworden. Op een positieve manier, natuurlijk. Gelukkig kon de blondine haar gedachten wel nog bij het oefengevecht houden, die op het moment tussen Åsa en Björn woedde. Zij dirigeerde de Chimchar, terwijl de Pancham voor zichzelf vocht. Dit deed ze om Björn nog wat extra ervaring te geven voor de gym, maar ook om Åsa op een gewenst niveau te krijgen. Sivar en Björn waren immers haar keuze voor de Santalune Gym, maar de rest moest ook getraind worden.

“Åsa, doe je Ember!” Het gevecht was al een tijdje aan de gang en beide partijen waren zichtbaar uitgeput. Dit kon komen door de tijdsduur van deze strijd, hoewel ze van tevoren ook nog een rondje hadden gerend en hun spieren hadden gestrekt door middel van wat spieroefeningen. Sivar zat inmiddels aan de kant tegen de muur aan uit te rusten; hij had niet alleen tegen Elias gevochten, maar ook tegen Minnoo. De twee waren goed op weg wat betreft het sterker worden. Hij kon echter niet zeggen dat ze een partij voor hem waren geweest, ondanks het feit dat hij toch wel moe was geworden van de twee gevechten. Björn was nu aan de beurt met Åsa. Dit was een veel betere match, want de twee rivaliseerden toch wel een beetje qua kracht. De Pancham ontweek de vele vlammetjes die zijn kant op kwamen gevlogen en sloeg toen met een Comet Punch toe. De Chimchar werd volop in haar kaak geraakt en vloog tegen de vlakte aan. Desondanks stond ze moeizaam op; ze wilde klaarblijkelijk niet opgeven. Dit tot Cecille’s genoegen.

“Goed zo Åsa! Laat je niet kennen!” De blondine wist wat het limiet van haar pokémon was, evenals voor de rest van het team. Het aapje zat nu op het randje en hoewel ze haar partners goed wilde verzorgen, spoor ze hen ook aan om hun randje te overschrijden. Iets wat ze zelf als geen ander kon als het erop aan kwam. Wat er echter gebeurde met Åsa, verbaasde iedereen. Ze begon wit op te lichten. “Wat? Wat gebeurd er?” vroeg Cecille verward aan Sivar en Björn, die zelf vol verbazing naar het vuuraapje keken. Elias hief nu ook zijn kop vermoeid op, terwijl Minnoo haar blik niet van het licht af kon houden. Het was fel, maar niet verblindend. Åsa begon licht te groeien en van vorm te veranderen, en toen het licht was verdwenen, had ze ook andere kleuren gekregen. Pas toen besefte Cecille zich wat er aan de hand was. Åsa was geëvolueerd. Natuurlijk was haar eerste reactie eentje van blijdschap.

“Wow, Åsa, dit is geweldig!” gilde ze naar haar pas geëvolueerde Monferno. “Ik wist helemaal niet dat je al zover was!” De pokémon zelf leek ook in de war te zijn, hoewel de gezichtsuitdrukking al snel in een trotse grijns veranderde. Björn leek onder de indruk te zijn van het nieuwe uiterlijk van zijn teamgenoot slash op het moment rivaal, hoewel hij al snel kwaad snoof. Evolutie was iets wat ook hij wilde bereiken, maar op het moment nog niet echt in zicht was. Het leek er ook op dat de training voor nu was onderbroken. “Dit moet gevierd worden! Wat jullie?” vroeg Cecille aan haar pokémon. Iedereen behalve de Pancham reageerde enthousiast, maar daar ging de blondine sowieso al vanuit. Ze wenkte haar team bij zich en liep toen het pokécenter in om ze na te laten checken; ze hadden immers wat flinke schade opgelopen tijdens hun trainingen.

Een uurtje later stond Cecille met haar Tyrogue en Monferno voor de deur van een cafeetje. De rest had ze in hun pokéball gelaten, omdat het anders te druk zou worden voor een plekje als deze. Natuurlijk kregen zij later ook wat lekkers om het mee te vieren, maar voorlopig hield ze het bij Sivar en Åsa. De Monferno hing inmiddels aan haar schouder, hoewel dit meer uit speelsheid was dan echt een uitrustplekje voor de pokémon. Cecille stapte nonchalant de bar binnen en was meteen haar Monferno alweer kwijt, want die sprintte inmiddels naar een leeg tafeltje, gevolgd door Sivar. Er waren er niet veel meer vrij, dus in plaats van dat de blondine boos werd op haar team omdat ze voor haar uitliepen, bedankte ze hen juist omdat ze een tafeltje voor haar bezet hielden. “Ik ga wat drinken halen, oké? Als ik terugben, dan hoor ik wel wat voor lekkers jullie willen.” De twee knikten uitgebreid en Sivar nam netjes plaats op een stoel, terwijl hij naar de menukaart keek. Hij mocht dan niet kunnen lezen, maar de plaatjes zeiden hem wel genoeg. Åsa hupte vrolijk over de tafel heen, zittend op de ene stoel en springend naar de volgende wanneer ze geen zin meer had om op één plek te blijven.

Cecille bestelde een colaatje aan de bar, bedankte de barman toen ze die kreeg en wees vervolgens naar de tafel waar ze in ging zitten, zodat hij de rekening daarvoor bij kon houden. Hij knikte begrijpend, gaf het door aan zijn vrouwelijke collega zodat zij het voor hem kon doen en ging toen verder met z’n werk. De blondine draaide zich vervolgens om en wilde heel casual naar haar tafeltje lopen met het glas in haar handen, maar halverwege haar reis liep er iemand botweg tegen haar aan. Het glas kiepte om en omdat ze het dicht tegen zich aan had gehouden, ging het goedje over haar T-shirt heen. Ze had geluk dat er niks over haar leren jack werd gegoten, maar desondanks vond ze het wel vervelend dat er nu iets plakkerigs op haar kleren was beland. “Djavlär i helve–” begon ze scheldend, waarbij ze op haar tong beet toen ze zichzelf erop betrapte. Cecille keek op, naar de jongen die zich vervolgens verontschuldigde over het feit dat hij tegen haar was opgelopen. Het viel haar op dat hij puntoren had. Wat, was hij soms een elf? Hoe heette die kerel ook alweer van die ene trilogie? Lego’s? Nee. Het zal wel.

“Geeft niet,” reageerde ze. De blondine had wel begrepen dat hij het meende. “Ik heb nog wel een schoon shirt bij me, geloof ik.” Ze wees met haar vrije hand naar haar schoudertas, terwijl ze in de ander de nog voor het helft gevulde glas vasthield. “Maar dan moet ik even naar de wc. Zou je dit voor me vast kunnen houden en op mijn pokémon kunnen letten?” Cecille wees vervolgens naar het tafeltje waar Åsa haar Tyrogue aan het treiteren was door aan zijn mond te trekken. Verbazingwekkend genoeg stond hij het toe. De blondine richtte haar blik terug op de jongen, wachtend op zijn reactie. Sivar vertrouwde ze namelijk wel, maar Åsa niet echt.

Cecille merkte niet eens dat de jongen eigenlijk geen zin had om op haar drankje en pokémon te letten, terwijl ze van shirt wisselde op de wc. Zelfs al had hij het ervan af laten druipen in zijn woorden, dan had ze het waarschijnlijk niet eens opgemerkt. Daar was ze veel te luchtig voor en overigens ook veel te optimistisch. “Bedankt,” reageerde ze met een vriendelijke glimlach, waarop ze toekeek hoe hij naar haar tafeltje liep en bij haar pokémon ging zitten. Ondertussen vertrok ze naar de wc’s en verdween één van de kleine hokjes in – waar eigenlijk veel te weinig van aanwezig waren voor een café als deze, maar het was nog altijd beter dan maar één wc per geslacht. Het was hierbinnen veel te krap om eigenlijk om te wisselen van shirt. Toch deed ze wat ze zelf wilde, trok ze haar leren jack uit en legde die voor een moment op haar tas, terwijl ze hetzelfde tafereel voor haar shirt herhaalde. Normale mensen kregen het vast koud wanneer ze enkel in hun beha ergens stonden, maar Cecille had genoeg lichaamswarmte om hier eigenlijk geen last van te hebben. Ze bekeek de schade aan haar T-shirt even en besloot om hem wel even aan de wasbak af te spoelen en uit te wringen – hoewel ze dat afspoelen misschien beter kon doen wanneer ze het niet meteen in haar tas hoefde te stoppen.

Cecille bukte zich voorover naar haar tas, haalde haar jack van de tas af en ritste deze open om haar schone shirt eruit te halen. Het was eigenlijk een tanktop die ze gebruikte om zichzelf in te trainen, dus waarschijnlijk stonk deze nog naar het zweet omdat ze hem vanochtend had aangehad tijdens haar rondje joggen. Schouderophalend kwam ze recht en trok ze hem aan. Ze had vast nog wel ergens haar deo zitten, niet waar? Terwijl ze de wc uitliep met haar spullen, zette ze haar tas bovenop de wasbak, legde ze haar jack eroverheen en begon toen haar natte T-Shirt uit te wringen, hopend nog wat van de cola eruit te krijgen. Dit bleek niet het geval. Het plakte er gewoon al in vast. Cecille trok een vies gezicht. Bah, nu ging alles in haar tas plakken... Vlug liet ze haar paarse blik rond glijden, die uiteindelijk bleef hangen op een machine waar papier uit te verkrijgen was. Papier waar je je handen aan kon afdrogen als je ze gewassen had. Dat kon haar vast wel helpen, toch? Ze liep erheen, trok er zoveel mogelijk papier uit en wikkelde dat om haar shirt heen, die ze vervolgens in haar tas stopte. Eigenlijk had het maar weinig nut; het viel bijna meteen weer van haar shirt af. Ze was echter veel te ongeduldig hiervoor en besloot met een diepe zucht om het maar zo te laten.

Bij het zien van de nieuwkomers, keken zowel de Monferno als de Tyrogue op. Sivar legde het menu aan de kant en keek voor een moment onderzoekend naar de vreemde jongen en zijn Pikachu, waarna zijn rode kijkers op Cecille vielen, die de wc op verdween. Hij wist niet wat er aan de hand was, maar deze jongen was er vast en zeker bij komen zitten omdat de blondine hem dat gevraagd had, wat de rede dan ook mocht zijn. Åsa was echter nog steeds verward en niet slim genoeg om het zelf te ontfutselen, dus vroeg ze al snel aan de Tyrogue wat er aan de hand was. Sivar gaf vrolijk antwoord op haar vraag en richtte zich toen tot de Pikachu van de jongen, die hij dezelfde vriendelijke glimlach schonk als wat hij Åsa net had gegeven. De Monferno begroette de gele pokémon nu ook vriendelijk, meteen bestokend met vragen zoals wie hij was en wie zijn trainer eigenlijk was.

Cecille spoot nog vlug een flinke dosis deodorant op om de zweetlucht tegen te gaan, trok haar leren jack weer aan om de geur binnen te houden en verdween toen de wc-deur weer uit naar buiten. Haar blik viel meteen op de tafel waar ze haar pokémon had achtergelaten en waar de vreemdeling inderdaad bij hen aan zat. Ze liep met een vrolijk pasje naar de tafel toe en nam plaats op de lege stoel naast haar pokémon. “Hallo~,” zong ze, terwijl ze op de stoel neerplofte. “Sorry dat het zo lang duurde.” Ze keek hierbij naar zowel haar pokémon als de jongen met zijn eigen Pikachu. Vervolgens besloot ze maar even uit te leggen aan Sivar en Åsa waarom ze weg was en waarom deze kerel bij hen aan tafel was gaan zitten. “Ik knoeide een beetje van m’n cola over m’n shirt heen en toen ben ik even gaan verschonen. Ik vroeg aan hem of hij mijn drankje wilde vasthouden en op jullie wilde letten,” legde ze aan hen uit. Sivar knikte begrijpend. Åsa begreep het niet, maar besteedde er verder ook geen aandacht meer aan. Cecille was er nu en dat was waar het om draaide. De blondine richtte haar blik op de vreemdeling en bedankte hem voor zijn hulp. “Ik ben trouwens Cecille en dit zijn Sivar en Åsa,” stelde ze zichzelf en haar pokémon toen voor, wijzend op het wezen die ze bedoelde wanneer ze hun naam uitsprak. “Heb je zin om hier te blijven zitten? Het is best druk en ik vind het gezelschap zelf niet zo heel erg,” vervolgde ze toen tegen hem, waarbij ze speels naar hem knipoogde. Nee, gezelschap was het laatste waar ze zich aan zou ergeren.

Toen de Pikachu zich had voorgesteld en naar de jongen wees om te verklaren dat dat zijn trainer was, was de Monferno lichtelijk in de war. Sivar pakte de draad echter snel op en legde grinnikend uit aan de Pikachu dat zijn teamgenoot hoogstwaarschijnlijk niet bedoelde wie zijn trainer was, maar hoe hij heette. Ze had gewoon de verkeerde woorden gebruikt. De Tyrogue grijnsde vriendelijk naar het gele wezentje en luisterde aandachtig naar alles wat hij te vertellen had, terwijl hij af en toe net zo enthousiast terugpraatte. Niet zo enthousiast als de Monferno, echter. Niemand was zo enthousiast als haar. Zelfs Cecille niet. Of toch wel? Eerlijk gezegd hoefde hij nooit een energiewedstrijd tussen die twee mee te maken. Dat kon de wereld gewoon niet aan.

De jongen stelde zich voor als Connor. Het meisje glimlachte scheef; dat was best een leuke naam. Ze had hem in ieder geval nog nooit eerder gehoord. En dat zei nogal wat, aangezien de blondine echt een mensenmens was. Ze kende velen, misschien niet altijd bij naam of gezicht, maar ze had in ieder geval veel mensen om zich heen waar ze wel mee kon opschieten. Iemand met de naam Connor had ze echter nog nooit ontmoet, maar eens moest de eerste keer zijn, niet? Toen hij zijn Pikachu vervolgens voorstelde als Pikachu, hield ze haar hoofd een tikje scheef, zoals een puppy dit zou doen wanneer hij een vreemd geluid hoorde en het niet kon plaatsen. Cecille besloot er echter niet naar te vragen; pokémon een naam geven was immers je eigen keuze. Dat zij ervoor koos om ze een extra identiteit te geven door ze een bijnaam te doneren, was haar zaak. “Misschien niet een optimale ontmoeting, maar leuk je te leren kennen, Connor,” sprak ze tegen hem, een vriendelijke glimlach rond haar lippen. Het was hem al lang vergeven dat haar shirt een gigantische colavlek als versiering had en dat haar tas nu waarschijnlijk van binnen plakte alsof er een grote kauwgumbom in was ontploft.

De glimlach die hij terugwierp, ontging haar niet. Het was weliswaar niet dezelfde, maar een glimlach was een glimlach in haar ogen. Dit was voor haar een teken dat Connor vriendelijk was en dat ze niet bang hoefde te zijn om met hem te socialiseren – iets waar ze bij menig mensen sowieso niet naar vroeg, maar ze moest toegeven dat, nu ze ouder was, dit toch wel een beetje belangrijk begon te worden in haar ogen. Hij stelde voor om een nieuw drankje voor haar te gaan halen en in eerste instantie wilde Cecille weigeren. Zijn toon, echter, en het aanbod zelf, klonken erg verleidelijk. “Nou, als je er verder geen problemen mee hebt, dan hou ik je niet tegen,” sprak ze uiteindelijk. Misschien kwam het omdat ze uit een arm gezin kwam of juist omdat het niet beleefd was zo’n aanbod af te slaan – ook al zouden sommigen daar een andere mening over hebben – maar de blondine voelde er vrij weinig voor om hem te stoppen. “De volgende is voor mij,” voegde ze er op een speelse toon aan toe.

De blondine lachte even toen hij reactie op haar voorstel gaf, waarop ze toekeek hoe hij van de tafel wegliep om nieuw drinken aan de bar te gaan halen. Ze richtte haar lila ogen op de pokémon die gezellig aan het kletsen waren. Voornamelijk haar Monferno en Pikachu hadden het woord, terwijl Sivar zelf ook aandachtig luisterde naar het verhaal. Het was best bijzonder, want hoewel de Tyrogue de laatste tijd erg geduldig bleek te zijn, rivaliseerde zijn energieke houding vaak die van zijn trainer. Zeker als het op socialiseren aankwam. Was hij aan het opgroeien? Cecille wilde het graag zo zien, want Sivar was eigenlijk nog niet zo’n heel oude pokémon en om te weten dat hij volwassen aan het worden was maakte haar toch wel een beetje een trotse moeder. De blondine hield van het moeder zijn en speelde dan ook graag zo’n rol voor haar pokémon, maar ze besefte zich ook wel dat haar team het niet altijd meer nodig zou hebben naarmate ze langer met elkaar optrokken.

Ietwat lui en afwezig dronk ze het restje cola uit haar glas. Het was een wonder dat het niet uit haar hand gevallen was. Eigenlijk was dat geen wonder, want ze had best wel een stevige grip en dat wist ze. Misschien was het eerder een wonder dat ze het niet kapot had geknepen. Cecille zette het glas terug op tafel en wachtte tot Connor er was met het nieuwe drinken. Gelukkig duurde het niet al te lang voor de jongen aan kwam zetten; hij nam zelfs de moeite om het naar haar toe te schuiven. “Dat is prima,” glimlachte ze dankbaar naar hem. Ze nam echter nog geen slok, want ze had net al wat drinken naar binnen gewerkt. “Dank.” Connor besloot het gesprek voort te zetten door een aantal vragen te stellen. Cecille beantwoordde elke vraag meteen nadat hij ze gesteld had. “Yep!” reageerde ze meteen op de eerste. “Ik ben eigenlijk hierheen gekomen om mijn eerste badge op te halen.” Het klonk redelijk arrogant – dat was nou eenmaal de blondine haar karakter. Ze zei niet dat ze een poging tot winnen zou doen, want ze was er vrij zeker van dat haar team haar de badge wel zou laten innen. Toen de jongen vroeg waar ze allemaal al was geweest, moest ze toch even nadenken.

“Euhhhh...” begon ze nadenkend. “Nou, te beginnen met hier en Santalune Forest... Ik ben ook al een aantal keer in Lumiose geweest. Camphrier Town is een knus plekje... Oh, en dan hebben we nog Coumarine City. Dat was het wel, geloof ik?” Eerlijk gezegd wist ze verder niet wat ze moest antwoorden verder. Moest ze iets vertellen over de steden? Wacht, als Connor van Kalos was dan hoefde ze dat niet te doen. “Jij bent ook niet van hier, of wel?” grijnsde ze naar de jongen tegenover haar aan tafel. Als dat wel zo was, dan had hij de vraag niet zo geformuleerd.

Connor vertelde dat hij uit Kanto kwam, maar dat hij moest verhuizen. Cecille gokte dat dit recent was, want hij vertelde dat hij in Vaniville nu woonde en dat hij net was begonnen aan zijn reis. De blondine glimlachte geruststellend, want het onderwerp was misschien niet heel vrolijk voor de jongen. “Kanto, huh?” begon ze, besluitend de aandacht ergens anders op te vestigen dan zijn ouders. “Ik kom zelf uit Johto,” grijnsde ze. “Dat maakt ons buren.” Kanto had haar eerlijk gezegd niet zo interessant geleken, omdat er weinig vechttypes voorkwamen, maar het was wel één van haar eerste keuzes geweest. Waarom? Het lag vlak naast Johto en dus was het erg dichtbij. Bovendien waren de kosten vrij weinig voor een reis tussen de twee regio’s. Uiteindelijk had ze toch voor Kalos gekozen door de rijke keus aan pokémon, uitdagingen, en als Cecille erg klef wilde zijn, dan bracht het noodlot haar hier gewoon heen om Sara te ontmoeten. “Ik ben eigenlijk al een tijdje in de regio, om heel eerlijk te zijn... Maar je kan zeggen dat ik ook net ben begonnen aan mijn reis, haha,” vertelde ze verder. Dit keer nam ze wel een slok van haar nieuw gekregen cola, toekijkend hoe haar lege glas werd weggepakt door een ober die door het café heen liep. Schijnbaar waren die ook aanwezig.

De jongen vertelde vervolgens over zijn pokémon. Buiten de Pikachu had hij nog een Growlithe en een Pidgey in zijn bezit. Buiten het uiterlijk en de soort van die pokémon wist ze er eigenlijk niks over. Oké, ze wist nog dat Pidgey in het voordeel was tegen haar pokémon, maar daar hield het verder bij op. Connor vroeg vervolgens naar haar pokémon en Cecille zette breed grijnzend haar glas terug op tafel, terwijl ze achterover in haar stoel leunde en haar rechterbeen over haar linkerbeen gooide. “Buiten Sivar en Åsa heb ik nog een Torkoal, een Pancham en een Torchic. Mijn voorkeur ligt bij vechttype pokémon,” sprak ze vrolijk tegen hem. Ze keek even naar Pikachu, welke net zo enthousiast met haar pokémon aan het communiceren was. “Kanto was eerst mijn keuze geweest. Was het niet voor het gebrek aan vechtpokémon, dan was ik waarschijnlijk daarheen gegaan,” vertelde ze hem vervolgens. Ze had haar lila gekleurde ogen tijdens het praten weer naar hem gewend, want ze maakte nou eenmaal graag oogcontact bij het communiceren. Het was niet zozeer uit beleefdheid dat ze het deed, maar meer uit behoefte. “Hoe zit het eigenlijk met jou?” vroeg ze vervolgens, zich beseffend dat ze nog niet naar zijn badges had gevraagd. “Al een strategie voor de eerste gym?”    

Connor vertelde dat hij ook voor Kanto had gekozen, waren zijn ouders niet gescheiden. Cecille fronste even. Niet omdat ze het vreemd vond, maar omdat het haar oprecht speet dat zijn ouders gescheiden waren. Ze had er nooit last van gehad, die gescheiden ouders, maar ze had wel genoeg zielige verhalen gehoord over gescheiden ouders. En aan het gezicht van Connor te zien, had hij er net zo één. “Het spijt me,” sprak ze daarom oprecht. Ze keek even naar de jongen, proberend zijn blik te vangen, waarop ze haar schouders ophaalde. “Het spijt me dat je dat mee moest maken.” Meer zei ze niet. Meer was er ook niet nodig. De blondine was wel nieuwsgierig naar de waarom, maar ze wist wel beter dan daar naar te vragen. Vaak zat had ze met een vreemdeling in haar armen gezeten, omdat het een te gevoelig onderwerp was geweest en de persoon binnen de kortste keren in huilen was uitgebarsten. Vervelend vond ze het niet. Voor zichzelf dan. Het maakte haar niet uit of iemand haar als praatpaal gebruikte of als zakdoek, zolang anderen zich er maar beter door voelden. Als Connor er echt behoefte aan had, dan vond Cecille het niet erg om te luisteren. En dat terwijl ze juist meer van praten hield dan van luisteren.

De jongeman vertelde haar vervolgens zijn strategie. Pikachu en Growlithe. Erg slimme keuze voor een insecttype gym. Voornamelijk de Growlithe, want als ze het niet mis had, dan was dat een vuurtype pokémon. Wat hij echter nog meer bood, was informatie over de gymleader. Dus ze heette Viola en gebruikte een Surskit en Vivillon, huh? Cecille wist niet wat een Vivillon was, maar ze wist wel dat een Surskit echt geen schijn van kans maakte tegen Sivar en Björn. Sowieso zouden ze die gym verpulveren, want ze hadden flink wat getraind de laatste paar dagen. Connors waarschuwing zorgde ervoor dat ze begon te lachen, maar toen ze hoorde over de Psychic aanval moest ze toch even slikken. Desondanks behield ze de arrogantie die Cecille Skarsgård nou eenmaal was. “Ik heb alle vertrouwen in mijn pokémon. De laatste weken hebben we streng getraind, dus die Viola gaat ervan lusten,” vertelde ze de jongen met een gebalde vuist en een scheve grijns. Connor begon vervolgens over Elias; een onderwerp die ze verre van verwacht had, maar met alle plezier aanging. “Ja, maar Elias is eigenlijk nog heel jong. Hij heeft wel eens meegetraind en ik vertrouw hem wel, maar ik denk niet dat hij al klaar is voor een gymgevecht...” legde ze aan hem uit. Ze kreeg vervolgens de indirecte vraag of hij de Torkoal mocht zien. Cecille liet haar blik rond het tafeltje glijden en constateerde dat haar pokémon er wel even uit mocht. Met een soepele beweging pakte ze de pokéball van Elias van haar riem en liet de schildpad toen tevoorschijn komen. Hij was gelukkig nog geen volgroeide Torkoal, dus het oppervlakte aan wat hij nodig had, viel reuze mee. “Connor, dit is Elias,” stelde ze hen aan elkaar voor. Ze keek van de jongeman naar haar pokémon. “Elias, dit is Connor.” De blondine gebaarde naar laatstgenoemde en keek toe hoe de Torkoal nieuwsgierig zijn hoofd naar hem uitstak.

Cecille grinnikte zacht bij het zicht van de nieuwsgierige Connor. Het was best fijn om interesse te zien voor haar pokémon en het was ook wel schattig wanneer mensen enthousiast of nieuwsgierig over iets waren. Dan kregen ze van die pretoogjes en Cecille hield wel van pretoogjes. Het was zelfs een zwakte. Een zwakte waar nu ongeveer de helft van haar team al vanaf wist en er dan ook handig misbruik van maakte. Elias bleef droog naar de jongeman kijken, maar toen er een hand over zijn kop heen gleed, leunde hij toch richting die hand toe, genietend van de aanraking. Haar Torkoal hield van lichamelijk contact, was de blondine wel achter; voornamelijk als het om aaien ging. Elias liet een vaag geluidje uit zijn keel komen als reactie op wat Connor tegen hem zei, alsof hij daar een halvegare begroeting mee wilde maken. “Hij mag je wel,” lachte Cecille naar de jongen. Nu was het niet zo bijzonder moeilijk om de Torkoal zijn affectie te winnen. Björn was een heel ander verhaal.

Connor haalde vervolgens ook een pokéball tevoorschijn en niet veel later werden ze vergezeld door de Growlithe waar hij het eerder over had gehad. Met een scheef grijnsje keek Cecille naar het beestje en de uitwisseling tussen hem en Elias. Åsa snoof echter luid toen ze hoorde dat Connor de Torkoal wel als vuursoort herkende, maar haar niet. Daar was ze echter al snel overheen, want ze sprong naar de twee vuurtypes toe en ging op Elias zijn schild zitten. Het was dat de pokémon sowieso een zwaar schild had en het gewicht gewend was, anders was de verandering van Åsa’s lichaamsgrootte en –gewicht misschien wel teveel voor hem geweest.

De blondine richtte haar aandacht weer op Connor zodra hij begon te spreken. Ze lachte even. “Ik weet vrijwel zeker dat ze niet willen dat we de tent af breken,” grapte ze. “Maar ik wil je Pidgey wel graag ontmoeten. Misschien straks? We hoeven niet voor eeuwig in dit café te blijven,” stelde ze vervolgens voor. Ze speelde even met haar glas en nam er weer een slok van, de norse blikken van de mensen negerend. Cecille was het wel gewend om die van tijd tot tijd te ontvangen, dus het interesseerde haar nog maar vrij weinig. Als iemand problemen wilde hebben, dan moesten ze vooral hierheen komen. “Nope,” reageerde ze op Connors laatste vraag. “Elias is zo’n pokémon die geen evolutie heeft.” Haar paarse ogen gleden terug naar de Torkoal, zich afvragend hoe het eruit zou hebben gezien als hij kon evolueren. “Ik vraag me af hoe zijn evolutie er dan zou hebben uitgezien,” grijnsde de blondine.

Cecille’s aandacht werd getrokken door de Growlithe, welke nu vrolijk blafte naar haar pokémon. Åsa scheen een poging te doen om terug te blaffen, maar Elias draaide gewoon loom zijn hoofd naar de hondpokémon. “Growlithe en Pikachu hebben wel evoluties, toch? Ben je van plan om ze te laten evolueren?” vroeg de zeventienjarige uiteindelijk aan de jongen, benieuwd naar zijn antwoord.