Lost with a headache, auw.

Het was koud hier. Bij uitademen hing er een wolkje voor zijn gezicht, waardoor het net leek alsof hij een of andere roker was. Zijn handen had hij in elkaar gevouwen, om warmte daar te behouden. Want natuurlijk had hij geen handschoenen. Wie had nou namelijk handschoenen nodig? Nou.. op dit moment had hij die wel graag gehad, eigenlijk. Maar nee, hij was te koppig geweest om een paar mee te nemen, desondanks dat het niet zo’n hele grote dingen waren en ze waren ook nog niet eens zo zwaar. Zijn vuurrode ogen werden even gericht op de Aron voor hem. Argon had hem hiernaartoe geleid. De pokémon vond het leuk om zich in grotten te bevinden en Alex vond het avontuur ook niet bepaald verkeerd, als hij eerlijk mocht zijn. ”Argon, niet te ver.” Weerklonk zijn stem door de grot heen en desondanks dat hij zachtjes probeerde te zijn, weerklonk het wel zeker vijf keer door de echo. Hij grinnikte en schudde zijn hoofd, want de Aron liep gewoon strak door. Rustig maakte hij aanstalten om zijn pokémon terug de roepen, zodat ze weer zouden omdraaien en de grot weer zouden uitlopen. Hij voelde zich hier namelijk niet zo heel erg op zijn gemak, het was voor een mens niet de fijnste plaats om te zijn. Misschien wel als je een eskimo jas aan had, met daaronder nog een jas, een vest en tien dikke truien. Maar dat had hij helaas niet. Hij bracht zijn handen naar zijn mond toe en probeerde de warme adem erin te blazen. Voor een moment hielp het wel, maar het maakte het uiteindelijk nog erger. Want de kou sloeg tien keer zou hard terug toen hij ze weer naar beneden bracht. Geen slim idee. Net op het moment dat hij besloot een bepaalde gang in te lopen, achter zijn Aron aan, weerklonk een luide klap vanuit de andere gang. Hij bleef voor de gang staan en zijn Aron leek het ook wel interessant te vinden. Maar waar Alex even rustig bleef staan en de gang in keek, liep Argon alweer voor hem uit om uit te zoeken wat daar aan de hand was. Uiteindelijk zag hij verlichting ergens achter in de gang en hij besloot er maar naartoe te lopen. Of eigenlijk, hij had weinig keuze. Zijn Argon was er namelijk alweer bijna. ”Argon..” Fluisterde hij, maar hij kreeg geen reactie terug. Wat een onsubtiele pokémon was het toch, want hij stond alweer bij de trainer en de charizard, alsof het een niets was. Hij stapte op het meisje af en bekeek haar even. ”Gaat het wel?” Weerklonk zijn stem door de grot heen. Hij kon zichzelf wel slaan. Ze had het koud, natuurlijk ging het niet! De klap kwam vast van haar kant af, maar waarom? Was ze daar gevallen? Voor de zekerheid kwam hij toch niet dichterbij, hij wilde niet in brand gestoken worden door een charizard die zijn baasje beschermde. Daar had niemand zin in.

Ze trilde, haar hoofd bonkte als een bezeten, ze had het ontzettend koud en ze voelde zich alleen, terwijl ze naar het vlammetje op de staart van de Charizard staarde. De oranje draak pokémon had zich achter haar gedraaid, waardoor ze tegen haar aan kon zitten en ze zich kon opwarmen aan de vlam, maar echt veel hielp het niet. De hoeveelheid kou in de grot was te groot om de kleine hoeveelheid warmte ervoor te laten zorgen dat ze wat warmer werd. De brunette had tranen in d'r ogen staan, terwijl ze probeerde haar bonkende hoofd te vergeten en haar loopneus zo min mogelijk op te halen, aangezien dat weer pijn deed. Een stem deed haar geschrokken opkijken, waardoor er weer een pijnscheut door haar hoofd heen ging. Ze jammerde zachtjes en drukte dr hoofd tussen d'r knieën, terwijl ze haar armen over dr oren sloeg en d'r achterhoofd vast hielt. Ze hielt hier zo niet van. "Gaat het wel?" Ze kon niet plaatsen waar de stem vandaan kwam, aangezien ze de eigenaar ervan niet kon aankijken. Ze zat nog steeds met haar hoofd tussen d'r knieën en begon zachtjes te snikken. Ze haatte het om hier te zijn, ze haatte het. Het snikken hielt aan, waardoor ze niet in staat was om antwoord te geven. Enya, daar in tegen, keek op en haar blauwe ogen zochten de eigenaar van de stem, die ze met een bemoedigende knik vroeg om dichterbij te komen. De pokémon had door dat haar trainer in pijn was en dat de andere trainer, als het een trainer was tenminste, haar meer kon helpen dan dat zij dat kon.

Het meisje keek niet eens op. Ze had haar hoofd tegen haar knieën aangelegd en het enige wat hij hoorde, wat hij meer als een antwoord kon beschouwen, was haar gesnik. Ze had het vast heel erg koud en ze had pijn, dat kon hij wel aan haar zien. Hij zag de bemoedigende knik van de Charizard en dat gaf hem genoeg informatie dat hij niet zou verbranden hier in deze grot. Hij mocht dichterbij komen. Toen hij eenmaal voor haar stond, bedacht hij zich wat hij moest doen. Het zou vast moeilijk gaan om haar te dragen, maar hij kon het natuurlijk proberen. Al was dat wel een hele klus, het was een hele weg terug om überhaupt uit deze grot te komen. Uiteindelijk besloot hij zijn eigen jas uit te doen. Ze rilde van de kou en hij wilde haar helpen, al was het maar voor even. Hij sloeg het om haar heen, voorzichtig, bang dat hij haar pijn zou doen. ”Hier,” Weerklonk zijn stem, waarna hij een vriendelijke glimlach op zijn gezicht toverde. De kou overviel hem wel meteen, het was hier écht koud. Maar hij kon het wel aan, hopelijk. Zijn Aron zou hem vast de grot uitslepen, zou hij hier ter plekke bevriezen en neervallen. Daar had hij geen twijfels over, al was hij vast al een ijslolly voordat Argon hem uit de grot had weten te krijgen. De jongen keek even om zich heen. ”Kan je staan?” Besloot hij maar te vragen. Hij had namelijk geen sterke, stoere macho pokémon die deze dame kon optillen en gemakkelijk kon meedragen. Haar Charizard kon dat misschien wel, maar hij wist niet of hij de pokémon dat kon vragen. Het was niet zijn pokémon en de Charizard zou vast niet eens naar hem luisteren. ”Ik weet hoe we hieruit kunnen komen,” Misschien kon hij haar zo wel troosten. Want het leek er wel op alsof ze verdwaald was hier, zo van streek was ze.

Voetstappen kwamen dichterbij en Enya snoof zachtjes in het haar van de brunette om d'r te waarschuwen dat ze niet alleen was. Ze keek wat moeizaam op, het licht van het vuur brandend in haar blauwe ogen. Haar zicht was wazig door de tranen, maar ze zag hoe het vuur een hoofd met vuurrood haar liet oplichten. Ze jammerde zachtjes, maar de pijn in haar hoofd was te erg om bang te gaan zitten doen. En blijkbaar vertrouwde Enya diegene die aan kwam lopen, want ze bleef rustig achter haar liggen, zonder zich kwaad te maken over vreemd volk in haar buurt.
Vivienne schrok toen er opeens iets over haar schouders werd gelegd en ze keek op toen ze een stem hoorde. Hij klonk zo ... vriendelijk. Ze keek 'm met betraande, grote, blauwe ogen aan en haar onderlip trilde van het huilen. Ze wilde 'm bedanken, maar er kwam geen woord over haar lippen heen. Er kwam een vraag, maar de woorden drongen maar langzaam tot haar door. Iets over staan, waarschijnlijk of ze op kon staan. Ze trilde nog steeds, maar wist wel de meeste tranen uit dr gezicht te vrezen en even heel niet charmant haar neus op te halen. "I-ik denk het," mompelde ze voorzichtig, terwijl ze met enige moeite haar ijskoude ledematen aan het werk zetten. Ze kwam wat overeind, maar werd direct geraakt door een felle pijnscheut door haar hoofd en jammerend zakte ze weer terug in haar vorige positie. "Auw," jammerde ze zachtjes. "Dit gaat m niet worden," mompelde ze daarna met nieuwe tranen in haar ogen.

Nee, dat ging hem inderdaad niet worden. Het meisje was nog amper omhoog gekomen van de draak achter haar en viel alweer terug tegen de charizard aan. Ze had het koud en ze had pijn, waardoor ze die pijn had gekregen was echter onbekend. Alexander besloot dat hij geen andere optie had, hij moest haar optillen. Een pokémon die een vrouw van haar leeftijd kon dragen had hij niet, die waren allemaal te klein en misschien dat het hem ergens wel zou lukken. Ze was kleiner dan hem en vast een stuk lichter dan hem, nog steeds heel zwaar, maar het zou vast lukken. "Dan.. ik kan je optillen?" Weerklonk zijn stem door de grot, terwijl hij haar vragend aankeek. "Ik weet de weg terug." Beloofde hij, maar zonder zijn Aron zou hij hier ook nooit uitkomen. De Aron die zoveel afwist van de grotten omdat hij er altijd in had geleefd, de Aron die hem en haar hieruit zou kunnen krijgen!

Enya snoof zachtjes, om er voor te zorgen dat ze aangaf dat de jongen in de buurt van haar trainster mocht komen, maar geen gekke dingen mocht uithalen. Vivienne haalde een hand weg van d'r hoofd en legde deze tegen de buik van haar Charizard aan. "Het komt wel goed, Enya," zei ze zachtjes, met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Ze had ergere dingen overleefd, het was nu gewoon dat ze door de klap zo'n hoofdpijn had en zich daarbij ook nog duizelig begon te voelen. Toen de jongen voorstelde om haar op te tillen keek ze voorzichtig op. Meende hij dat nou? Hij had het erover dat die de weg naar buiten wist, dat zou helemaal geweldig zijn. Toch was het de Charizard die gevaarlijk gromde. Ze vertrouwde de jongen niet. "Enya, blijf er maar bij lopen, is dat goed voor je?" vroeg ze voorzichtig aan de pokémon. Die keek haar met vernauwde oogjes aan, maar knikte toen toch maar. Vivienne richtte zich weer op de roodharige en knikte voorzichtig. "Doe dan maar," zei ze zachtjes, proberend haar hoofd zo min mogelijk te bewegen om pijn te voorkomen.

De jongen keek even op naar de Charizard, die het er allemaal niet eens mee leek te zijn. Zachtjes slikte hij en zette hij een stap achteruit, om de pokémon te laten zien dat hij niets verkeerds bedoelde te doen bij het meisje. Nee, dat was ook helemaal niet zijn bedoeling, net zoals het niet zijn bedoeling is om verbrand te worden door een of ander beschermende charizard. Nee, hem niet gezien! Uiteindelijk wist de trainer haar pokémon tevreden te stellen en Alexander knikte even. Waarna hij voorzichtig dichterbij kwam en met alle kracht in zijn lijf haar lichaam van de grond omhoog hees. Gelukkig kon hij wel iets tillen, want anders had hij hier wel even voor schut gestaan. Als hij haar niet op had gekregen natuurlijk. Langzaam begon hij te lopen, nog even omkijkend of de charizard hen volgde. Maar hij wist dat de pokémon hem zou volgen en stiekem durfde hij haar niet eens los te laten op het moment of te laten vallen, want dan zou hij zeker een kwade charizard op zijn dak krijgen. Zijn Aron had alles begrepen en liep rustig voor hen uit om hun de weg te wijzen.