Not just lost...

Oh ja, natuurlijk. Nu had hij een weglopende Zorua én een geest pokémon die het leuk vond om randomly te verdwijnen. Waarom kreeg hij altijd de lastpakken in zijn team. Hij zuchtte eventjes, terwijl hij met zijn zaklamp door de grot heen scheen. Al een paar uur was hij aan het zoeken en nog steeds had hij het gevoel dat Jax gewoon achter hem stond, maar aangezien het een Gengar was, wist hij dat als hij zich omdraaide de pokémon weer verdwenen zou zijn. En Vayne zou 't spelletje gewoon meespelen natuurlijk, dus die twee vinden was een verschrikking. De rest van z'n pokémon eruit laten zou niet echt veel zin hebben. Zijn Gible zou zich alleen maar pijn doen en aan een Ivysaur en een Mawile had je niet veel in dit soort situaties. Hij gromde eventjes en zuchtte. Hij zat hier nu dus, in een grot, verstoppertje te spelen met twee van zijn pokémon. Hoe geweldig was dat nu wel niet. Hij liet zichzelf tegen een muur op de grond zakken en lege zijn hoofd tegen de muur aan. Wat had hij toch een rot leven af en toe...

[+Caithlynn Malone]

Kijk eens aan, op een moment zoals deze had ze tenminste nog iets aan haar Pokémon. Het enige wat ze tot nu toe aan de vleermuis had gehad was een hoop last en problemen, maar nu was hij dan eindelijk een keer ergens goed voor. Nu kon ze hem namelijk gebruiken om deze vervloekte grot uit te komen, want Noibat's stonden immers bekend om hun speciale 'gave'. Door gebruik te maken van zijn oren kon hij met echolocatie werken. De echo's die hij verzond werden opgevangen door de reusachtige oren, en zo wist het beest precies welke weg ze moesten nemen om deze grot uit te komen. Maar een simpele taak zoals de weg vinden leek het dier ook niet te lukken, want hij ving een geluid op wat hij veel interessanter leek te vinden dan de uitgang. Met een enthousiaste piep vloog het beest dan ook weg van haar om te verdwijnen in een van de random donkere gangen. "Nee Oliver kom terug verdomme!" In de kortte periode dat ze hem had was hij al wist zij hoeveel keer weggelopen, en ze was er nu zo klaar mee. Rennend snelde ze achter de vleermuis aan, hem ondertussen proberend te vangen door met haar handen in de lucht te reiken. Doordat ze alleen maar naar boven keek en dus niet naar beneden struikelde ze over iets wat op de grond zat. Met een klap viel ze op de grond om een luide pijnlijke kreun te slaken. Godverdomme.

Hoe zielig was dit wel niet? Hij zat hier, verslagen, tegen een muur van een grot aan omdat hij twee van zijn pokémon kwijt was geraakt. Hij zuchtte eventjes en speelde wat rond met de zaklamp, in de hoop een glimps op te vangen van zijn Zorua of Gengar. Hij keek geschrokken op toen er opeens iemand langs hem kwam en over zijn voeten struikelde. De gedaante viel op met een luide klap op de grond, die ergens in de verte na galmde. Toen ze, hij was er inmiddels achter dat het een meisje was, een luide pijnlijke kreun liet horen, kwam hij overeind en ging voor haar staan. Rustig strekte hij zijn hand uit, terwijl hij met zijn andere hand de zaklamp boven haar gericht hielt, zodat hij niet in haar ogen aan het schijnen was. "Are you alright?" vroeg hij op een kalme toon.

Ze had niet goed op de weg gelet en was daardoor gestruikeld over iets wat op de grond lag. Wat een pech had ze vandaag toch weer. Eerst nam de vleermuis de benen en vervolgens struikelde ze over een random object wat op de grond lag. Yay. Pijnlijk kreunde ze even om een enkele keer met haar ogen te knipperen. Kon ze überhaupt nog wel overeind komen of moest ze hier de hele dag gaan blijven liggen? Tot haar verrassing was het object waarover ze was gestruikeld geen random steen, maar een persoon. Ze hoorde hoe een zware jongensstem aan haar vroeg of alles wel ging na de zojuist gebeurde val. Ja dude, alles ging fantastisch. "Gaat wel," mompelde ze om naar de hand te kijken die hij uitstak. Kijk eens aan, eindelijk iemand die manieren had. Met een zwakke glimlach nam ze de uitgestoken hand van de jongen aan om zichzelf overeind te trekken. "Sorry van die zojuist gebeurde val. Mijn vleermuis heeft de benen genomen nadat hij iets interessants zag," legde ze uit.

Het grietje zei dat het wel ging toen ze zichzelf overeind trok aan zijn uitgestoken hand. Toen ze zei dat haar vleermuis de benen had genomen keek hij d'r eventjes vreemd aan. Moest hij zich inhouden? Nee, waarschijnlijk niet, het was een onbekende, misschien zouden ze het vatten, misschien ook niet. "Eerder de vleugels genomen, denk ik zo," zei hij op een droge toon, terwijl hij haar met een kleine grijns aankeek. "En waarschijnlijk was dat interessants mijn Gengar of Zorua, die eveneens ergens hier aan het rondhuppelen zijn," vervolgde hij daarna, terwijl de glimlach op zijn gezicht verdween.

Met een zwakke glimlach had ze de uitgestoken hand van de jongen aangenomen om zich te verontschuldigen en uit te leggen waarom ze over hem heen was gevallen. Dit was wel een hele awkwarde situatie voor haar en alsof het al niet erg genoeg was begon de jongen ook nog de meest droogste grap ever te maken. 'De vleugels genomen', die was echt gewoon té slecht voor woorden. Voor nu wist ze dan ook even niet wat ze moest doen. Moest ze nu gaan lachen om die slechtte grap of? Met de meest schaapachtigste glimlach keek ze hem dan ook aan om vervolgens het meest droogste gezicht ever te maken. Oké, het was dus duidelijk dat ze ook niet kon nep lachen. "Geloof me, ik weet hoe erg het is als je Pokémon 24/7 wegloopt, dus er zit niks anders in dan ze te gaan zoeken, right?" Met teamwork ging het immers sneller dan alleen.

Het werd weer eens niet geapprecieerd, zoals hij inmiddels wel wat gewend. Toch liet hij zichzelf er maar niet door uit het veld slaan en rechte zijn rug, voordat hij zich weer tegen de muur liet vallen en het grietje eens bekeek. Met zijn zaklamp naast haar gericht kwam ze op hem over als een meisjes meisje, maar dat zou waarschijnlijk komen door het roze haar. Hij gruwelde van alles dat roze was, maar sommige mensen stond het niet al te verkeerd. Ze stelde voor om hun pokémon te gaan zoeken en hij haalde zijn schouders op. "Een Gengar zoeken is een hel, kreng verdwijnt voordat je kunt focussen. En een Zorua, nja, ze is klein en zwart, dus in een donkere grot ook niet geweldig om te vinden," legde hij daarna rustig uit. "Maar goed, misschien lukt 't met twee wel." Dan had hij tenminste ook weer eens wat gezelschap.

Droog keek ze de jongen aan, hem ondertussen ook in zich opnemend. Ze had hem nog nooit gezien, maar dat had te maken met het feit dat ze hier nog niet zo lang was. Hij zwart haar, was lang, had een aparte oogkleur en was echt niet lelijk. Indirect had ze aan hem voorgesteld om samen te zoeken, waarmee hij gelukkig instemde. Hoe falend zou het wel niet zijn geweest als hij haar gewoon had afgewezen? Ze kreeg nog een kortte beschrijving van de Pokémon die hij had, maar het was precies alles wat ze niet had willen horen. Hoe moesten ze nou een mini zwartte Pokémon en een geest vinden? "Ehh ja dat gaat hell worden... Maar als we Oliver vinden kan die ons er wel bij helpen?" Tsja, paars was immers makkelijker te vinden dan zwart.

Zo te zien waren ze beide observanten. Eventjes was het stil tussen de twee, terwijl ze elkaar in zich opnamen. Ze leken wel ontzettende tegenpolen, de een heel vrolijk en blij gekleed, de ander gekleed alsof die naar een begrafenis moest. Hij snoof eventjes en kraakte zijn nek, voordat hij zich weer op het grietje richtte. "Zubat?" vroeg hij toen ze begon over een of andere Oliver. Daarvoor had ze het immers al gehad over een vleermuis, dus voor hem was het de meest logische verklaring dat het een zubat moest zijn. Die rot dingen, net zo als die Flynn, die ook zo'n rot beest had. Hij duwde zich af tegen de muur en keek in het rond, waarmee hij zijn zaklamp mee liet bewegen. Misschien moesten ze maar eens gaan wandelen, anders zouden ze nooit meer hun pokémon kunnen vinden.

Ze had gefaald in het leven bij een knappe gozer, fijn was dit. Zachtjes zuchtte ze om het zand van haar kleren af te kloppen. De jongen was amper te zien in het donker integendeel met haar, maar hij was dan ook net als zijn Pokémon volledig in het zwart gekleed. Toen de jongen de vraag stelde of Oliver een Zubat was grinnikte ze. Geen denken aan, die dingen waren raar en eng. Ze hadden geen ogen en waren enkel een last. "Neh hij is geen Zubat. Oliver is een Noibat." Noibat waren veel schattiger dan Zubat, want komop, wie kon er zo'n fluffy ding nou haten? Niet veel later kwam de jongen van de muur af om met de zaklamp om zich heen te schijnen. Oh ja, ze moesten hun Pokémon gaan zoeken. "Loop jij maar voor op." Dit zei ze niet omdat ze bang was, maar hij had licht en dat was wel zo fijn bij het zoeken.

"Ah," zei hij rustig, toen hij verbeterd werd door het grietje. Een Noibat dus, geen idee hoe dat ding eruit zag en hij had weinig zin om zijn pokédex erbij te halen. Simpel gezegd moest hij dus letten op een paarse vleermuis die geen Zubat was, eitje dus. Toch zat hij eraan te twijfelen of hij Cait uit d'r pokéball zou laten, die zou het geweldig vinden om door een grot te wandelen en kon misschien nog helpen met het zoeken ook. Hij pakte de kleine rode pokéball van zijn riem af en vergrote deze, voordat hij de Mawile eruit liet. "Cait," zeij hij rustig. "Vayne en Jax zijn er van door, kan je helpen zoeken? Oh en we zoeken nog een ... Noibat," vervolgde hij daarna, een glimps werpende op het grietje. De Mawile volgde de blik van haar trainer en knikte daarna, voordat ze resoluut verder de grot in liep. "Kom," zei hij tegen het grietje, terwijl hij zijn pokémon volgde, ondertussen scheen hij bij met de zaklamp.

De jongen leek nog meer Pokémon te hebben, want hij haalde een andere Pokéball van zijn riem af. Nieuwsgierig keek ze naar hoe hij het ding vergrootte en open klapte. Tot haar verbazing verscheen er een Mawile, een Pokémon die ze totaal niet bij de jongen had verwacht. Geïnteresseerd keek ze ernaar om verward op te kijken toen de jongen haar naam riep. Huh, hoe wist hij haar naam? Ze had zich toch nog helemaal niet aan hem voorgesteld? "Hoe weet je mijn naam?" vroeg ze dan ook gelijk met een diepe frons. Compleet in de war keek ze naar hem, maar haar vraag werd al beantwoord toen de jongen verder sprak tegen zijn Pokémon. Oh... Oeps. "Mijn naam is Caithlynn, dus ik dacht dat je mij riep," mompelde ze om maar achter hem aan te lopen. Goed gedaan Caith, je bent nu officieel twee keer gefaald.

Verbaast trok hij een wenkbrauw op toen het grietje begon over haar naam. Uh... Nee? Hij riep zijn poké- oh wacht. Het kwartje viel wat later dan normaal, maar hij snapte het misverstand dat hier gaande was. En blijkbaar had het grietje dat ook door, aangezien ze zichzelf daarna zowaar aan hem voorstelde als Caithlynn. "Nee, de Mawile heet Caitlynn, zonder de 'h' erin," legde hij kalm uit. Hij maakte er niet bepaald een big deal van, het was een common misverstand, aangezien hij niet echt bepaald moeilijke namen voor zijn pokémon gebruikte. Hij wandelde rustig verder de grot in, terwijl de Mawile om zich heen keek en een poging deed om weg wijs te komen uit de grot. Hij haatte het om hier te zijn, veel te donker, veel te klam, het deed hem te veel denken aan de tijd dat hij in het ziekenhuis had gelegen. Geen leuke tijd om te herinneren.

Ze had geen flauw idee waar ze nu weer naartoe liepen, want het enige wat ze op het moment aan het doen waren was een Pokémon volgen. Was het eigenlijk wel een goed idee om een Mawile te vertrouwen en de weg te laten wijzen? Natuurlijk waren die beesten het wel gewend om door een grot heen te lopen, maar of ze de weg eruit ook daadwerkelijk wisten was een heel ander verhaal. De jongen waarvan ze nog steeds de naam niet wist legde uit dat zijn Mawile Caitlynn heette. Hoe ironisch. Nu wist hij door een klein misverstandje wel haar naam, maar zij was nog niet wijzer over hem geworden. "Wat is jouw naam?" Een gesprek met hem beginnen was immers het beste wat wat ze er nog van kon maken.

Caitlynn deed een verwoede poging om te kiezen bij en t-splitsing en eventjes was Echo bezorgt dat ze geen idee had waar ze heen moest. Nu wist hij soms af en toe toch niet of hij de Mawile moest geloven op haar richtingsgevoel, maar ze waren dan toch opzoek naar een geest, een vleermuis en ene vosje, dus wat maakte het uit. Het grietje, die heel verwarrend Caithlynn heette, vroeg naar zijn naam en hij draaide zijn hoofd naar haar om. Normaliter zou hij haar proberen bang te maken door zijn hoofd achterin zijn nek te leggen, maar voor de verandering hielt hij zich in. "Echo," beantwoorden hij rustig haar vraag. Ondertussen leek Caitlynn iets gevonden te hebben, toen ze opeens naar voren rende en vrolijk happende geluiden begon te maken met de bek aan het einde van haar hoorn. "Wat is er Cait?" vroeg hij aan zijn pokémon. De Mawile bleef stilstaan en wees naar voren toe.