You win or you lose, there is no middle ground.

Tyler moest toegeven dat hij werkelijk zenuwachtig was. Hij had geen flauw idee wat hij kon verwachten of hoe het ging aflopen. Al een hele tijd liep hij met de gedachten rond om de eerste gym te gaan uitdagen, maar hij wist nooit of hij dit nu wel moest doen. De kans dat hij zou verliezen was er, maar hij zou natuurlijk ook kunnen winnen. In ieder geval had hij vertrouwen in zijn pokémon. Hij geloofde in ze alle drie en ergens dacht hij wel dat ze het aan zoude kunnen. Ze zouden tot het uiterste gaan. Tyler keek even naar de drie pokéballen die hij vast had op een onhandige manier. Nog maar net had hij het pokémoncenter verlaten. Voor de zekerheid had hij zijn pokémon maar eens laten nakijken. Als hij het dan toch ging doen kon hij er maar beter zeker van zijn dat zijn team in orde was. Het zou typisch iets voor hem zijn om te vergeten dat één van zijn pokémon wat gewond was. Dan zou hij dat vast gewoon vergeten zijn door de stres.
Zacht was hij op zijn onderlip aan het bijten terwijl hij maar door Santalune City wandelde. Al enkele keren was hij nu voorbij de Gym gekomen maar hij had nog geen voet binnen gezet. Nu stond hij weer twijfelend voor het gebouw. Tyler wist dat hij gewoon de knoop moest doorhakken en naar binnen moest gaan. Wanneer dat hij dat gedaan had zou er al een heel deel van de stres wegvallen. Misschien dat het vervolgens wel vanzelf zou gaan. Oké, hij zou er voorgaan. Zonder nog langer te twijfelen stapte hij de Gym binnen. Nu kon hij niet meer terug draaien en moest hij de Gym Leader wel gaan uitdagen. Iets verderop kon hij Viola al zien staan. Ze had bug pokémon, maar Tyler kon zich niet meer herinneren welke dat het waren. Hij zou het wel zien wanneer dat ze eenmaal zover waren.
Een kleine grijns kwam op Tyler zijn gezicht. Dit ging allemaal wel goed komen. Dat moest gewoon. Zoals altijd wou hij aantonen dat hij zelfzeker was en niet twijfelde. Het was iets dat hij altijd deed, en altijd onbewust. Toen de jongen eenmaal aan zijn kant van het veld stond bleef hij staan. ‘Een nieuwe trainer. Ik heb jou hier nog niet gezien denk ik. Mijn naam is Viola en ik ben de Gym Leader van de Santalune Gym.’ begon Viola. ‘Ik neem aan dat je hier bent om mij uit te dagen?’ natuurlijk was hij hier om haar uit te dagen. Wat zou hij anders komen doen? Koekjes bakken? Het was een gedachten die door zijn hoofd spookten, en hij had het bijna luidop gezegd. Gelukkig voor hem wist hij zijn mond te houden voor die ene keer. ‘Ik ben Tyler en ben hier inderdaad om je uit te dagen, maar ook om je te verslaan.’ zei Tyler zelfzeker. Het was echter één grote bluf. Hij was niet zeker of hij daadwerkelijk ging winnen maar hij moest positief blijven. ‘Misschien is het maar beter als we meteen beginnen? Ik ben er zeker van dat er nog andere staan te wachten om je uit te dagen.’ hij wou gewoon zo snel mogelijk beginnen. Dan kon de stres er eindelijk af, zeker wanneer dat hij aan de winnende kant zou zijn. En zeker als hij uiteindelijk gewonnen zou hebben.
Viola knikte instemmend. ‘Goed, laten we dan maar meteen beginnen. Kies jij maar je eerste pokémon’ zelf had ze de pokébal van de pokémon die zij eerst wou gebruiken in haar handen. Tyler wou echt weten welke zij als eerste in ging zetten maar hij zou het wel zien. Hij moest zijn eerste keuze maken en het ging geen gemakkelijke keuzen zijn. Als hij zou starten met de verkeerde pokémon zou het al snel afgelopen kunnen zijn voor hem. Ze had allemaal Bug type pokémon, enkel Parrish was iets meer in het nadeel, maar enkel wanneer dat ze een Bug type aanval zou gebruiken. Cas wou hij zeker als laatste gebruiken en Kira zijn Gible ertussen misschien. Met haar had hij nog niet veel getraind dus was het misschien beter om haar nog niet meteen te kiezen.
Tyler wist nu welke pokémon hij ging gebruiken, dus het gevecht kon nu echt beginnen. Met twee vingers zetten hij zijn bril beter op zijn neus vooraleer dat hij er een rode pokébal bij pakte. De zenuwen waren al sterk geminderd, nu was het vooral de adrenaline die een grote rol begon te spelen. ‘Oke Parrish, doe je best!’ en hij gooide de pokébal van zijn Deino. Vanuit een witte lichtflits kwam de donkere pokémon tevoorschijn die meteen een enthousiast geluid maakten. Op Viola haar gezicht verscheen er een glimlach terwijl dat ze ook haar pokémon erbij riep. ‘Ik kies jou Surkit!’ en de Surkit verscheen tegenover Deino op het battle field dat bedekt was met gras.

Tyler wachten enkele tellen af tot dat Viola haar eerste zet zou doen maar die kwam niet. In de tussentijd had hij dus even de tijd gehad om na te denken over zijn aanvallen. ‘Laat maar zien wat je kan Parrish, gebruik je tackle.’ hij zou niet meteen voor de sterkste aanvallen gaan. Eerst even klein beginnen en dan opbouwen. Eerst even zien hoe goed dat die Surkit nu eigenlijk was. In ieder geval was het een watersoort, en water-type aanvallen hadden niet veel effect op Deino. Minder dan bug-type aanvallen. ‘Ontwijken.’ Zoals gevraagd ontweek de Surkit de aanval en Deino miste volledig zijn doel. ‘Doe nu je quick attack!’ Surkit ging meteen weer in de aanval en kwam snel op Deino af. Hij probeerde het nog te ontwijken maar werd toch geraak en viel naar achter. Al snel stond hij weer recht. Onbewust was Tyler op zijn onderlip gaan bijten. ‘Doe Dragon Rage.’ een shock ging op de Surkit af en deze keer kon die het niet ontwijken. Ze werd recht geraakt en toen de aanval gedaan was wankelde ze even maar ze bleef toch doorgaan. Viola was ondertussen heel de tijd blijven glimlachen. Precies alsof ze dacht dat dit allemaal goed voor haaar ging aflopen. Een snelle blik wierp Tyler dan ook op haar, juist op het moment dat ze terug keek. Was het om hem af te leiden?
‘Nog een keer quick attack!’ Surkit ging weer op de Deino af, maar deze keer kon hij het net ontwijken. Enkel zijn poot werd licht geraakt waardoor hij even uit balans was.  ‘Nog een keer nu hij uit balans was.’ en weer schoot de Surkit op Parrish af om hem deze keer wel te raken. Voor een tweede keer in het gevecht vloog Parrisch een stukje naar achter. ‘Sta recht Deino en doe Headbutt.’ Deino probeerde zo snel mogelijk weer recht te staan, en met zijn hoofd op Surkit gericht liep hij op haar af. Ze kon de aanval niet ontwijken en werd hard geraakt. ‘Niet afwachten Parrish, Bite.’ de Deino schoot in actie en beet de Surkit hard in één van haar poten. ‘Gooi haar weg tegen de grond!’ maar Deino was niet snel genoeg. ‘Bubbels in het gezicht van Deino!’ en surkit kon sneller reageren dan de Deino. Bubbels raakte Deino volop in zijn gezicht en hij liet los. Het was niet dat het pijn deed, maar het was vooral zeer vervelend. Hij kon het gewoon niet vast blijven houden.
‘Nogmaals quick attack!’ de Surkit schoot weer af op de Deino die nog last leek te hebben van haar vorige aanval en werd geraakt. Tyler moest echter wel toegeven dat Surkit er niet al te goed meer uit zag. Nog enkele aanvallen en ze zou er aan moeten zijn. Of dat hoopte hij in ieder geval. Parrish had nu ook al enkele aanvallen te voorduren gehad, dus hij wist niet hoe lang zijn pokémon het nog ging volhouden. Hij had in ieder geval al veel meer last met recht staan dan in het begin. ‘Probeer het af te maken met Dragon Rage.’ Tyler moest dit gewoon winnen. Hij was vroeger een slechte verliezer geweest, en ondanks dat het verbetert was wou hij dit zeker niet gaan verliezen. De Dragon Rage raakte Surkit gelukkig en het arme wezentje vloog naar achter de grond op.
In spanning keken zowel Viola en Tyler toe als Parrish. De Surkit lag op de grond en probeerde nog enkele keren recht te staan maar gaf het op. Ze zakte volledig door haar poten heen en was er aan. Tyler kon niet anders dan breed glimlachen. Hij had het gedaan. De eerste pokémon van de Gym was verslagen. Nu was de tweede nog aan de beurt. Hij mocht nog niet te vroeg gaan juigen. ‘Surkit is uitgeschakelt, Deino wint deze ronde.’ kon Tyler de scheidsrechter horen zeggen. Die woorden maakte het alleen maar beter. Nu was het tijd voor de laatste en beslissende ronde. Degene die zou uitmaken of dat hij zijn eerste Gym zou winnen of niet.

Viola was nog steeds aan het glimlachen. Het zag er niet naar uit dat ze het erg vond dat haar eerste pokémon er al aan was en dar baarde Tyler toch wat zorgen. Wie wist wat voor pokémon dat ze als tweede zou nemen. Misschien was de pokémon wel super krachtig en had Tyler geen schijn van kans meer. De zenuwen begonnen zeker weer terug te komen bij de jonge trainer. Zijn blik viel even op Deino. Hij wist niet hoe lang dat die het nog ging volhouden maar hij zou hem nog niet terug trekken. Hij moest Parrisch een kans geven om ook het laatste gevecht te winnen. ‘Niet slecht gedaan jonge Trainer, je hebt daar een krachtige Deino. Ik ben benieuwd of je het ook tegen mijn tweede kan halen.’ zei Viola op een aardige manier. Ze nam haar tweede pokébal erbij en Tyler haalde diep adem. ‘Bedankt, maar ik ben in ieder geval niet hierheen gekomen om te verliezen.’ de zelfzekerheid was weer terug gekeerd bij Tyler
‘Vivillon laat zien dat wij ons niet zo snel gewonnen geven!’ een pokémon die veel weg had van een vlinder kwam uit haar bal. Het was duidelijk te zien dat ze wou vechten, en dat ze niet ging opgeven. Tyler zijn blik viel vervolgens op zijn eigen pokémon. ‘Gaat dit nog lukken Parrish?’ vroeg hij voor de zekerheid. Als hij niet meer kon dan mocht hij gerust weer in zijn bal, maar aangezien dat die weer op zijn plek ging staan was het duidelijk dat hij verder wou. Een brede glimlach kwam op Tyler zijn gezicht. ‘Goed dan, gebruik Tackle!’ Deino schoot naar de Vivillon toe om haar hard te raken maar miste. Zijn doelwit vloog hoger in de lucht waardoor dat Parrish zijn doel misten. ‘Maak het af met Gust Vivillon!’ de pokémon van Viola reageerde snel en Deino werd zo volop geraakt door enkele windvlagen. Na de aanval lag hij stil op de grond. Hij was verslagen en kon niet meer terug. Tyler vormde één hand tot een vuist om vervolgens zijn Deino terug te roepen. ‘Je hebt toch goed gevochten makker.’ zei de jongen met een glimlach op zijn gezicht en de pokébal stak hij weg om zijn tweede erbij te nemen. ‘Deino is uitgeschakelt en Vivillon is gewonnen.’ Wist de scheidsrechter deze keer te zeggen.
Het feit dat nu één van zijn pokémon eraan was zorgde voor spanning bij Tyler. Hij wist dat hij nog twee pokémon had, maar eigenlijk wou hij Kira nu niet gebruiken. De Gible was er nog lang niet klaar voor. Met haar zou er veel meer getraind moeten worden voor dat hij haar zou gebruiken in een gym. Dus voor nu zou hij haar niet gebruiken. Misschien in de volgende Gym wel. Tyler nam er daarom maar zijn andere pokébal bij. Degene die Noibat bevatten en meteen liet hij Cas uit zijn bal. ‘We zijn nog lang niet uitgevocht hoor. Cas laat maar eens zien wie dat hier de winnaar is.’ de Noibat maakte meteen een vrolijk geluidje. Dit ging allemaal wel goed komen. Tyler had vertrouwen in zijn pokémon. In al zijn pokémon. Deino had het al goed gedaan, dus hij was er zeker van dat Noibat het ook goed ging doen. ‘Gebruik Agility-!’ de aanval zou niet meteen schade toepassen aan Vivillon, maar het zou Noibat wel sneller maken, en dat was altijd een voordeel. ‘Doe dan meteen je Wing Attack!’ zoals verwacht was Cas nu iets sneller dan ervoor en aan een hoge snelheid ging hij op de Vivillon af. ‘Ont-‘ maar Viola was te traag geweest. Haar pokémon werd al enkele keren hard geraakt door de Noibat maar wist uiteindelijk toch in de lucht te blijven.
‘Sleep powder nu!’ een kleine wolk van een soort poeder kwam bij Vivillion vandaan en ging naar Noibat toe. Als Cas daardoor geraakt zou worden kon dat zeer nadelig worden dus Tyler moest snel denken. ‘Snel Gust naar de poeder!’ riep hij zo snel mogelijk en Noibat reageerde nog vrij snel. Enkele windvlagen ontstonden en zoals gehoopt verdween de poeder. Een opgeluchte zucht verliet Tyler zijn mond. ‘Probeer dan ook gust!’ doordat Tyler even niet had opgelet werd Cas volop geraakt en raakte uit balans. Aan een vrij hoge snelheid viel de paarse pokémon naar beneden. ‘Herpak je Cas.’ maar zijn Noibat bleef maar vallen tot juist voor de grond. Hij wist zich om te draaien en gebruikte op tijd zijn vleugels weer om in de lucht te kunnen blijven. ‘Vlieg weer naar boven en doe bite. Zorg wel dat je op Vivillon haar rug komt!’ zo snel dat Cas kon vloog hij weer naar boven en probeerde hij op Vivillon haar rug te komen. ‘Laat hem niet op je rug komen!’ hoorde Tyler Viola roepen. Even wierp hij een snelle blik op haar en dan keek hij naar de pokémon.
Allebei vlogen ze door elkaar heen. Noibat deed veel moeiten om op Vivillon haar rug te komen, en Vivillon probeerde op haar beurt dat te vermijden. Zo ging het een hele tijd verder en allebei keken Tyler en Viola naar boven. Een verbaasde uitdrukking kwam op Viola haar gezicht, maar een grote grijns kwam op die van Tyler. Cas was op de rug van Vivillon geraakt en had zich met Bite stevig beet gehouden. ‘Probeer hem eraf te krijgen.’ Viola leek op het moment net wat minder blij met het gevecht. Het was Cas gelukt en waarschijnlijk had ze dat niet verwacht van de vleermuis. ‘Gebruik nu je Gust en laat los.’ met harde klappen bewoog Noibat zijn vleugens om wind vlagen te laten ontstaan. Vivillon had geen mogelijkheid om het te ontwijken en werd hard geraakt. Door de harde wind die was ontstaan werd ze naar beneden geduwd en kwam daar hard neer op de grond. Een hele stofwolk was ontstaan waardoor niemand kon zien wat er met de Vivillon was gebeurd. Was ze eraan of niet? Tyler wist het niet en Viola ook niet. Ze keken beide naar de stofwolk en wachten in spanning af tot het stof wat zou gaan liggen. Ook Cas wachten af in spannen. Wie zou er winnen?