Why you Little...!

Ze was er nog steeds. Ze zat nog steeds in dat verdomde wastelandgebied. Die dorre, droge plek waar nauwelijks ook maar een tiet te ontdekken was. Dat stomme gebied wat haar nu al vaker dan ze zou willen toegeven blaren op haar poten had bezorgd. Maar ze moest hier blijven. Lana had zichzelf een opdracht gegeven en dat betekende dat ze hier moest blijven, tot ze haar opdracht eindelijk zou kunnen voltooien. Ze haatte zichzelf erom, maar ze weigerde om zichzelf terug te trekken. Ze wilde dit. Dit moest, ze moest dit doen. Ze wilde een Trapinch, dus zou ze die krijgen ook! Ondanks dat ze alle ongeluk van de wereld op haar dak leek te krijgen, want poep, ze had in al die tijd geen enkele, verdomde Trapinch gezien. Geen enkele! Ze zat in het juiste gebied, ze had aan wel tig verschillende trainers gevraagd of ze misschien een paar van die kleine etters tegen waren gekomen. En bijna allemaal hadden ze met een ja geantwoord. Dus wat deed ze precies fout? Wat zorgde ervoor dat het mis bij haar ging, waardoor ze geen enkele van die krengen tegen kon komen? Stonk ze misschien? Maar ze douchte toch zeker wel dagelijks! Of nouja, op z’n minst toch wel om de twee dagen, sowieso wel om de drie. Of misschien was ze gewoon eng? Intimiderend? Ja, de blondine die zo afschrikwekkend voor al enkele dagen door het gebied rondstruinde joeg vast al die kleine dikkopjes de stuipen op het lijf, wat ervoor zorgde dat ze met trillende pootjes de grond in doken. Dat zou het vast zijn!

“Ugh. Hierna ga ik echt nooit meer door de wastelands lopen,” mopperde het meisje zachtjes tegen zichzelf. In de afgelopen dagen had ze een fixe haat voor de plek ontwikkeld. Hoewel ze nog geluk had. Ze liep door het gebied in de winter, als het nu zomer was geweest, was de hele situatie een stuk dramatischer geweest. Maar zo keek Lana er natuurlijk niet naar. Zo een grote optimist was ze nou ook weer niet.
De dop van haar waterfles draaide ze met een trage beweging los, terwijl de blondine haar blik in de lucht gericht bleef. Turend zocht ze naar haar kleine Swablu, hopend dat zij wat succesvoller zou zijn met het zoeken. Tori had ze er ook maar op uit gestuurd, het blauwe vogelbeest kon de zoektocht alleen maar makkelijker maken, toch? Maar tot zover leek het succes Lana nog niet toe te lachen. Tori viel nergens te bekennen, dus nog steeds geen Trapinch. En dat betekende automatisch dat ze nog steeds niet weg uit de wasteland mocht. “Ugh, krijg toch wat.”
Met grote slokken dronk Lana haar waterfles voor de helft leeg, maar het achterover klokken van het water stopte toen ze in de verte zacht gepiep kon horen. Met groot opgezette ogen draaide het meisje haar hoofd richting het geluid, waar ze in de lucht iets aan zag komen. Oh shit, was dat Tori? Oh shit, dat was Tori! Ze had vast wat gevonden, damn, eindelijk! In een drafje rende Lana richting haar pokémon, die vrolijk haar kant op kwam fladderen. Het vogelbeest landde op de uitgestoken arm van het meisje, waar ze even de tijd wilde nemen om te rusten. Snel vliegen was sinds haar verwonding niet meer het sterkste punt van Tori. “Meisie, heb je wat gevonden?” dramde Lana ongeduldig door. Ze wilde snel zijn. Als Tori echt wat gevonden had wilde ze weten wáár ze iets gevonden had. Straks was het er al niet meer. Een vrolijke bevestiging kwam uit het blauwe dier, waarna ze weer van de arm van haar eigenaar fladderde. Al piepend dwarrelde het kleine ding de kant op waar ze vandaan was gekomen, lonkend dat haar trainer haar zou volgen. En dat deed ze. Met rappe stappen volgde de jonge trainer haar pokémon, opgewonden over wat ze zou aantreffen. Als ze maar niet te laat zouden zijn, ze wilde zo een beest vangen en daarna eindelijk dit vervloekte gebied ontvluchten. Ze had het wel gezien hier.

De gespotte plek was een klein terrein, verstopt en verborgen door wat rotsen en stenen. Het maakte voor een mooi, beschut klein plekje voor wat pokémon die zich liever wat buiten de actie wilde houden. En daar was het een prima plek voor, geen mens die omkeek naar zo een hoop stenen. Maar als je van boven keek, kon je zien dat er achter het hoopje stenen wat meer school dan slechts wat rotsen en kiezeltjes. En Lana, die bij aankomst voorzichtig de buitenste rotsen op geglibberd was, mocht dat nu ook aanschouwen. En wat was het prachtig wat ze mocht aanschouwen. Een groepje van de pokémon waar ze nu al zo lang naar aan het zoeken was. Hoeveel waren het er? Vijf? Zes? Misschien zelfs zeven? “Oh maaaaan. Eerst kon ik er geen vinden, nou moet ik kiezen,” fluisterde het meisje tegen zichzelf. Als ze nou wat dichterbij kon komen, zónder dat de kleine ettertjes haar op zouden merken… Voorzichtig kroop Lana verder over de rotsen, maar natuurlijk moest het daar fout gaan. Met zoveel geluk in één klap moest er toch wel weer een tegenslag komen? Ze mocht niet een te grote bofkont worden hoor, stel je eens voor!
Bij een poging om zichzelf wat beter overeind te zetten bij één van de stenen, liet zwaartekracht haar even weten wat een dik monster ze was en dat ze véél te zwaar was om over die steen te kunnen klimmen. Hij gleed onder haar weg, waardoor Lana bijna een vieze val maakte, maar gelukkig waren haar reflexen zowaar snel genoeg om zichzelf te kunnen redden. Een luide, geschrokken “Muk! vloog daarbij wel uit haar mond, maar ze kwam er heelhuids vanaf. Gehaast krabbelde het meisje omhoog om haar korte klimtocht af te kunnen maken, enkel om daarna nog een schrikmoment mee te mogen maken. Een nog wel erger schrik moment dan haar bijna-val. Het groepje pokémon had haar luidkeelse faal natuurlijk gehoord, wat zij als alarmbel hadden beschouwd. Gehaast waren de pokémon ontsnapt en weggerend, ver buiten het bereik van de blonde trainer. “Nee! SHITE!” Uit wanhoop probeerde het meisje achter één van de beestjes aan te gaan, maar het dier was allang veilig tussen de stenen weggekropen. Geen nieuwe baby voor Lana dus. Verslagen zakte het meisje op haar knieën, waarna haar blauwe pokémon op haar schouder landde en haar kopjes begon te geven. Tori deed zo een poging om haar trainer op te vrolijken, maar het leek niet echt te werken. Het was niet erg effectief.
Maar de zaak was nog niet volledig verloren. Gegrom werd zachtjes achter haar hoorbaar, samen met zachte bonken die op de grond gedrukt werden. Met een sprong kwam het meisje omhoog en draaide ze zich om, waarna ze haar grootste wens (voor vandaag dan) in vervulling zag komen. Er was er eentje overgebleven. Een trots, dominant mannetje die haar als bedreiging zag en zijn territorium vrij van haar wilde houden. “Oh my titties, yes! Aha, perfect! Jij wordt van mij!” Eindelijk, na dágen door die verdomde wasteland leek ze eindelijk te krijgen wat ze wilde hebben! Of nouja, ze was op weg naar iets verdienen wat ze heel graag wilde hebben. Het was iets! En dan was het nu eindelijk tijd voor het gevecht waar ze zo lang naar opzoek was geweest. Het beest vinden was één ding geweest, maar nu moest ze hem nog zien te verzwakken en vangen. Maar het moeilijkste was geweest; ze had er eentje gevonden!

Het eerste commando voor een aanval van Tori lag al op de tong van Lana, maar op het plaatste moment bedacht ze zich en hield ze zich stil. In plaats daarvan pakte ze de pokébal van het dier en riep ze haar terug. Tori had voor nu wel eventjes genoeg gedaan, nu werd het tijd dat iemand anders ging stralen. De pokébal van Tori werd vervangen door die van Nomo, die Lana met een opgewonden schreeuw toeriep toen hij uit zijn pokébal sprong. “Vandaag is het jouw beurt, buddy.” De pokémon leek de opwinding van zijn trainer niet te delen, maar hij was blij genoeg om even zijn poten te kunnen strekken.
“Oké, Nomo, kom op, een beetje opletten,” probeerde de jonge trainer haar ongeïnteresseerde pokémon aan te moedigen, maar de vijandige Trapinch bleef natuurlijk niet voor altijd wachten. Die greep zijn kans om zijn tegenstander de eerste klap uit te delen met een bijtaanval. “Shit, nee!” Kom op domme doos, hou je hoofd er even bij, tits! “Nomo! Schud hem van je af met een eigen bijtaanval!” De onervaren trainer was hier helaas nog niet heel erg goed in. Maar haar pokémon luisterde gelukkig verder wel naar haar. De Absol greep de wilde Trapinch vast met een eigen bijtaanval, waarna hij hem met een harde zwaai van zich af wierp en een sprong achteruit deed. Snel schudde Nomo zich even uit, alsof hij de pijn van de vorige aanval van zich af probeerde te schudden. De Trapinch landde een klein stukje verderop, waarna hij zich ook een klein beetje uitschudde. Het was niet helemaal terecht, maar dit liet Lana toch een klein beetje grijnzen. Het was een klein teken, maar het liet toch zien dat de aanval wat schade had toegebracht. Iets was beter dan niets, om maar even van de optimistische kant te komen.
Kwaad om de laatste aanval wilde de Trapinch opnieuw uithalen naar Nomo, maar deze keer hield Lana zich niet zo onoplettend. “Nomo, ontwijk het met een schijnbeweging en doe daarna nog zo een bijtaanval!” Ze zou zich niet nog een keer zo laten verrassen. En haar plan leek te werken! Nomo ontweek de aanval succesvol en de poging om nogmaals een bijtaanval met een zwaai uit te voeren leek goed te gaan, maar niet alleen Lana had van haar eerdere fout geleerd. De Trapinch was niet het soort pokémon wat zich graag liet pakken door zo een zelfde soort move. Voordat hij weer weggesmeten werd, greep hij Nomo vast in zijn nek met een bijtaanval, deze keer harder en venijniger dan de vorige keer. Kwaad gromde Nomo naar de Tranpich en probeerde hij de wilde pokémon van zich af te schudden, maar dat leek zo makkelijk nog niet. “Nomo, probeer hem van je af te krijgen door over de grond te rollen!” Het klonk wat wanhopig op de manier waarop de jonge trainer het zij, maar ze zag haar kans om de Trapinch te vangen bijna aan zich voorbij gaan als het zo door bleef gaan. Daarbij viel het ook aan Nomo te zien dat hij er op deze manier ook een stuk sneller doorheen zou gaan en hij moest toch langer blijven volhouden!
Nomo drukte zichzelf op zijn achterpoten en sloeg zichzelf op die manier achterover, waardoor hij met zijn rug op de grond landde. Met die ruk kreeg hij zichzelf los uit de greep van de wilde Trapinch en kon hij wegkomen voordat hij opnieuw aan zou vallen. “Goed, hou hem op de grond met een snelle aanval!” De aanval was succesvol, maar voordat Lana haar volgende aanval kon roepen werd Nomo toegeslagen door een zandaanval. Grommend kneep de Absol zijn ogen dicht en schudde hij zijn kop heen en weer, waarna hij direct tegen de grond geslagen werd door de Trapinch. Sjeez, hoe moeier hij werd, hoe meer strijdlust erbij leek te komen. Maar Lana was ook nog niet klaar. Nog niet. “Nomo, doe een schijnbeweging en probeer hem daarna nog een keer neer te krijgen met een snelle aanval!” De Absol was nog maar net een beetje bijgekomen van de zandaanval, maar het lukte hem om de gegeven commando’s succesvol uit te voeren. Lana wilde Nomo direct nog een aanval laten doen, ze wilde het momentum erin houden, maar er gebeurde iets wat ervoor zorgde dat ze niet uit haar woorden kon komen. Na de laatste, snelle aanval was de wilde Trapinch op zijn kant gevallen, waarna hij net iets verder was gerold, tot hij op zijn rug terrecht was gekomen. En wat had dat voor een ongelukkige situatie voor hem gezorgd. Met grote, kwaaie bewegingen probeerde hij weer overeind te komen, maar hij had daarin geen geluk. L-lag dat domme ding nou op zijn rug vast? Het wilde gespartel en gedraai hield maar niet op. Het arme ding leek niet meer overeind te komen door zijn grote hoofd en zijn te korte pootjes. Jeetje, het was ergens gewoon zielig om aan te zien. Maar Lana zag dit als een opening, een mogelijkheid, waardoor ze het veel te druk had om medelijden te hebben met het groothoofdige manneke. “Shit man, dit is perfect.” Het meisje wist niet hoe snel ze een pokébal tevoorschijn moest halen. Dit was gewoon te perfect, een gouden kans die ze niet mocht laten schieten. Met een harde zwaai gooide ze de pokébal naar de omgevallen Trapinch. Haar ogen hielden zich samengeknepen terwijl ze in spanning afwachtte tot ze een positieve bevestiging kreeg van haar vangst. “Kom op, kom oooop.”