Deserted

Treuzelend keek Mabel over de woestijn, zo wilde ze niet naar Coumarine gaan. Ze liep liever om, maar dat zou zeker een maand duren. Silvester keek ook over het op vliegende zand en had niet zo een last van de gemene korrels. Keen eye was zeker handig in dit soort situaties. Met een zucht draaide Mabel zich weer om, er waren een paar redenen dat ze niet door de badlands wilde. Eerstens was ze bang dat weer hetzelfde gebeurde als bij de eerste poging. En een aanval van een wilde pokémon zou haar trauma niet verbeteren, verre van. Daarbij zou de reis erg lang duren en ze werd al nerveus bij alleen de gedachte daaraan. Silvester was een goede, sterke pokémon, maar hij kon geen water maken uit het niks als ze dat nodig had, en hij was ook nog niet sterk genoeg om haar naar de stad te vliegen. De Pidgeotto was wel groter en zo, maar nog niet groot genoeg. Daarvoor moest hij toch echt nog eens evolueren. Pidgeots waren best groot, vooral voor een vogel, en omdat Silvester een halfbloed was zou hij waarschijnlijk ook nog eens een stuk groter zijn. Dat was hij altijd al geweest, als Pidgey en nu ook als Pidgeotto. Skarmory’s, zijn verre familie, vloog ook overal rond. Mabel had haar dex al een keer gepakt om de vogels te scannen. ‘Skarmory, the Armor Bird Pokémon. Because Skarmory nests in briers and is constantly scratched by thorns, its wings become razor sharp. Skarmory's steel wings become tattered and bashed in from repeated battles. Once a year, the battered wings grow back completely, restoring the cutting edges to their pristine state. Skarmory is entirely encased in hard, protective armor. This Pokémon flies at close to 190 mph. It slashes foes with its wings that possess swordlike cutting edges.’ Best interessant, ze had nooit de kans gehad Silvesters moeder te scannen, maar meer te weten komen over de Pidgeotto’s halve afkomst was toch wel leuk. Silvester zelf leek het allemaal veel minder interessant te vinden, hij keek alleen doodkalm voor zich uit en liet pokémons schrikken die te dichtbij kwamen. In dit geval waren het een paar Digletts en Dugtrio die de dex ook had gepakt. (‘Diglett, the Mole Pokémon. Diglett love to create underground tunnels. The movement of these Ground Pokémon can be easily detected by their tracks of upturned earth. Diglett are raised in most farms. The reason is simple—wherever this Pokémon burrows, the soil is left perfectly tilled for planting crops. This soil is made ideal for growing delicious vegetables. Its skin is very thin. If it is exposed to light, its blood heats up, causing it to grow weak.’ En ‘Dugtrio, the Mole Pokémon. The evolved form of Diglett, formed when three Diglett combine. Dugtrio are actually triplets that emerged from one body. As a result, each triplet thinks exactly like the other two triplets. They work cooperatively to burrow endlessly. Extremely powerful, they can dig through even the hardest ground to a depth of over 60 miles. In battle, it digs through the ground and strikes the unsuspecting foe from an unexpected direction.’) Erg mooie pokémons waren het niet, maar ze hadden een handige functie en waren waarschijnlijk nodig in de droge woestijn. Maar of het ze zou lukken iets te laten groeien in de badlands, betwijfelde Mabel.
“Laten we maar gewoon naar Lumiose gaan en een andere manier vinden deze woestijn te doorkruisen,” mompelde het meisje verslagen tegen haar pokémon. Silvester leek opgelucht en maakte een duidelijk instemmend geluid. De Pidgeotto sprong voor zijn trainer uit en lanceerde zichzelf in de lucht. Met Silvester als een soort bodyguard, de vogel hield alles met zijn ijzeren blik in de gaten, liep Mabel weer terug, richting Lumiose. Waarom kom Silvester niet gewoon nog eens evolueren? Dan zou zijn rare fase misschien over gaan en zou ze haar maatje terug hebben. Wat wilde ze de Pidgey graag terug. De reden dat de vogel was geëvolueerd was duidelijk, anders had ze een misschien fatale aanval op zich af gekregen, maar toch. Silvester was Silvester niet meer. En dat was erger dan een dolle Feraligatr met Hydro Pump, en dat was echt heel angstaanjagend. Rillend dacht het meisje terug aan de gigantische, blauwe pokémon die om de een of andere reden zo boos was geworden dat hij haar op zo’n vreselijke manier aanviel. Het was echt traumatisch en ze kreeg dan ook te horen dat ze er hoogstwaarschijnlijk een jeugdtrauma aan had overgehouden zodra mensen begonnen door te krijgen dat ze niet meer in de buurt kwam van pokémons. En dan had je Arrow nog, dat was echt een vreselijke pokémon, het heilige boontje van haar zusje dat had gebeten en gekrabd zodra het de kans zag. In elk geval konden Linoones niet vliegen en had Silver daarin een voordeel. In deze staat leek de Pidgeotto er toe in staat elke mogelijke dreiging kapot te scheuren met zijn scherpe klauwen. En dat was ook weer zo een beangstigende gedachte. Mabel probeerde het donkere gevoel van zich af te schudden en keek even omhoog. Silvester was wel mooi om te zien, daar hoog boven in de lucht, maar wat wilde ze graag haar oude pokémon terug. Pidgeots zouden nog mooier moeten zijn, ze hadden een prachtige verendos en hun mega evolutie was ook erg indrukwekkend. Misschien kon ze Silver wel overtuigen te evolueren als ze hem een mega stone beloofde. Want het enige wat de vogel echt scheen te willen was haar veiligheid. En hoe kon ze veiliger zijn als hij een gigantische vogel kon worden? Klonk als een plan.
Tot haar opluchting zag Mabel ook de poort in zich komen, de weg naar Lumiose. Silvester had het ook gezien en de Pidgeotto maakte een duikvlucht naar onder. Het zand stoof alle kanten uit toen de vogel vlak voor de poort neer kwam en Mabel hield kort haar mouw voor haar ogen. Vreselijk, al dat zand. Gelukkig ging het ook weer snel liggen en had ze vrij zicht op de poort.

Mabel stak net haar arm uit zodat Silvester op haar arm kon zitten. De Pidgeotto hupte op zijn trainers arm en richtte daarna bijna meteen zijn blik op de poort. Wat zijn trainer niet kon zien door haar beperkte zicht, en het feit dat ze geen Keen Eye had, was dat er iemand aan kwam. Mabel keek licht verbaast op toen iemand kwam aanlopen, Silver had het natuurlijk al gezien, en probeerde zo goed mogelijk te horen wat hij aan haar vroeg. Ze liep nog wat dichter naar de poort en de jongen en fronste even. Een Squirtle? Ze was niet het type om op elke onbekende pokémon af te lopen, verre van, maar ze had geen Kanto starter gezien, dat wist ze zeker. "Ik heb geen Squirtle gezien, maar Silver kan wel even zoeken," antwoordde ze vriendelijk. Het was altijd heel vervelend als je een pokémon kwijt was, bijvoorbeeld als je Pidgey zich had verstopt en je een kwartier liet zoeken, dus ze kon beter even helpen. En Silvester had een perfecte combinatie met zijn Keen Eye en het feit dat het een scherpe pokémon was, hij zou een kleine, blauwe pokémon met poster moeilijk kunnen missen. Mabel keek haar pokémon aan. "Silver? Zou je even willen kijken?" De Pidgeotto keek de andere trainer even argwanend aan en spreidde toen zijn vleugels als teken dat hij het wel zou doen. Ook al had zijn trainer alleen gevraagd, het bleef een soort order en dan moest hij, als goede pokémon, luisteren.

Silvester maakte een geïrriteerd geluid naar de jongen en zette zich krachtig af van zijn trainers arm. De Pidgeotto klapperde met zijn vleugels om op te stijgen, maar vloog eerst nog eens expres erg dichtbij het hoofd van de trainer voorbij. Mabel negeerde de andere trainer, het leek haar niet echt het zonnetje in huis, en keek haar eigen pokémon na. Silvester scheerde door de lucht en inspecteerde het zand onder zich, als hij het voor het zeggen had zou hij niet helpen, maar volgend Lawrence moest een goede pokémon ten alle tijden naar zijn trainer luisteren en hij was op het meisje gesteld. Na negen jaar kon het ook niet anders. Alleen dat hele evolueren had hem in laten zien dat de wereld niet veilig was en dat hij haar voor alles moest beschermen. Zelfs mensen waren gevaarlijke wezens bij wie hij Mabel liever uit de buurt wilde houden. Het was gewoon niet veilig.
Een blauwe vlek trok zijn aandacht en de vogel dook naar onder. Silvester spreidde zijn klauwen om de Squirtle zo voorzichtig mogelijk op te pakken. De trainer van de pokémon kon wel een Seedot zijn, zijn pokémon was onschuldig. Zolang hij maar bij Mabel uit de buurt bleef, anders zou hij de waterpokémon een andere kant op sturen. De Squirtle kwam steeds dichterbij en de Pidgeotto deed een poging zo voorzichtig mogelijk zijn klauwen rond het schild van de pokémon te sluiten. Hij moest voorzichtig zijn, de pokémon was nog jong en er kleefde iets op zijn rug.