Deserted

Weet je wat beter was dan een blinde die vast was in de bebouwde kom; een blinde, pissed off, zwakke gast vast in de woestijn. Okay, hij had Pjafter, yes, wel nog seeds bij zich. De Lycanroc begeleidde de beperkte jongen goed door het land heen, maar het was duidelijk dat zelfs zij niet goed wist wat ze aanmoest met de blinde jongen. De jongen had echter een nieuwe pupper aan zijn verzameling van puppers toegevoegd. Pfaffter had de plaats ingenomen van Epoch, de Houndour was te gemeen en liep  teveel weg en was dus niet langer betrouwbaar. Zuchtend duwde de blinde man even de wolfachtige weg toen deze haar neus tegen zijn buik duwde. "Just keep going Pjaf," zei hij, niet echt bij zijnde met de aandacht. Aan zijn zijde had de andere blauwe puppy een plek gevonden. Ja, soms leek het wel alsof Lyan gilde om duiven aan te trekken, maar hoe kon hij dat weten als hij pas na een jaar doorhad dat zijn Pokémon shiny waren.

-Vince

Hij was er eventjes tussenuit geweest. Er waren wat dingen gelopen zoals hij niet had gewild dat ze liepen en daar had hij zichzelf eerst overheen moeten zetten. Daarnaast wilde hij wat meer tijd doorbrengen met zijn pokémon. Tegyr vond alles wel best, de kleine Ralts had een aardige vechtlust opgebouwd in de tijd dat ze aan het trainen waren geweest en Vince verwachtte dat het niet lang meer zou duren voordat hij zou evolueren. Daarnaast had hij altijd nog zijn geliefde Chimecho, Lily, die altijd rond hem hing. Normaliter zou hij Vivian, de Alolan Vulpix die hij in bezit had, ook nog aan zijn zij hebben, maar aangezien ze in de woestijn liepen was dat geen goed plan.
Vince keek om zich heen, het was lastig om iets te zien hier. Hij wist niet eens waarom hij hier heen was gekomen. Tegyr had hem hier heen geleid, terwijl de jonge pokémon zichzelf door middel van psychische krachten in de lucht hielt. Blij dat hij niet op de grond stond, het zand was gloeiend heet.
De jongeman keek om toen hij een bekende stem hoorde en hij kon het niet laten dat zijn hart een klein sprongetje maken. Vervloekt dit alles. "Lyan?" vroeg Vince voorzichtig, maar hard genoeg voor de jongeman in zijn buurt om 't te horen.

Hij zuchtte even zachtjes. Hij wist zelfs niet hoe hij hier terecht was gekomen, vast omdat hij nooit wist hoe hij ergens kwam. Het was al een mirakel als Lyan de dag zelf nog het huis uit kwam, aangezien het echt een uitdaging was voor het kereltje om stapjes naar buiten te maken. En nou ja, een strand lag nu niet bepaald naast zijn huis naar zijn weet dus dat was ook wel weer mooi droog. Nja, was het eigenlijk wel een strand. Het rook niet echt stranderig, maar er was zand en het was heet... Misschien was het wel een heel groot strand, Hoenn was immers een eiland. Het kwam gewoon niet in hem op dat hij echt in een woestijn kon staan eigenlijk. Dit was.. Irritant. "Lyan?" klonk er echter plots. De blonde jongen keek even op. Zijn lange haren vielen even voor zijn doffe blauwe ogen. Het was iemands bekend... Dat kon zijn onderbewustzijn meteen duidelijk maken. Hij slikte even terwijl de kleine puppy naast hem meteen blij blaffend op de nieuwe persoon afliep en tegen diens been sprong om aandacht te krijgen. Pjafter aan de andere kant was wat voorzichtiger, maar Lyan's houding gaf vast aan dat hij niet gespannen was voor de verandering. Dus daarom kwam de wolf al snel in beweging en begeleidde ze hem wat dichter naar de nieuwe persoon, terwijl het blondje langzama op de naam kwam van de ander... "Vince?" vroeg hij even rustig, afwachtend eigenlijk meer omdat hij het niet zeker wist. DE ander moest alleen maar rekenen op gehoor, dus hij wist niet of het wel geheel dezelfde persoon kon zijn.

Zijn hart leek sneller te gaan kloppen, niet zeker wetend of dat kwam door de warmte hier in de woestijn, of het feit dat hij na zo'n lange tijd Lyan weer eens terug zag. Ze hadden misschien niet de beste ontmoeting gehad in het begin, maar hij had het serieus vervelend gevonden dat ze daarna bijna geen contact meer hadden gehad. De twee shiny pokémon die de jongen bij zich had trokken niet eens meer zijn aandacht. Een van de twee, een kleine puppy, kwam in zijn richting gerend en Vince zakte op zijn hurken. "Hallo daar," zei hij vrolijk, terwijl hij de pokémon een aai over diens kopje heen gaf.
De andere shiny, een grotere wat meer wolfachtig uitziende pokémon, begeleide Lyan in zijn richting. Vince vroeg zich af waar de Arcenine was gebleven die de blinde jongen eerst bij zich had gehad. Zijn naam kwam wat afwachtend, alsof Lyan niet zeker wist tegen wie hij sprak. Dit stak hem een beetje, maar hij liet het er maar bij zitten. "Hallo Lyan, lang niet gezien," zei Vince met een grijns op zijn gelaat, al wist dat de jongen het niet zou kunnen zien. "Hoe is het met je?" vroeg hij daarna, iets wat voorzichtig. De laatste keer dat hij Lyan had gezien, had hij gemerkt dat de blinde jongen niet zo'n fan was van small talk.

Blij sprong het blauwe puppertje tegen de jongen aan om zijn begroeting in ontvangst te nemen. Lyan zag dit echter niet, hij bleef stil terwijl hij luisterde naar de woorden die de ander uitsprak. Hij slikte even ongemakkelijk omdat hij moest denken aan wat hij Vince eens had aangedaan. De eerste keer dat hij hem had ontmoet was het eerst niet goed gegaan, toen wel... Shinya was toen nog bij hem... Maar nu was zelfs zijn loyale Arcanine weg, Bryan had hem weg gestuurd... Waarom... Het feit dat hij voorzichtig was geweest was om meerder redenen eigenlijk. Hij was gewoon niet meer zoals vroeger, nja, misschien een beetje; maar niet helemaal. Hij was niet de blaffende mongool die meteen zou staan vloeken, hij was anders... "Hallo Lyan, lang niet gezien," De blonde jongen knikte even langzaam naar de  ranger terwijl hij nadacht... Hmn. "Hoe is het met je?" Hoe het met hem was? Zonder er echt bij na te denken liet hij Pjafter's lijntje los en wandelde hij recht, of wat toch hopelijk in de richting was, op Vince af. Hij hield zijn handen laag maar rees ze wat tot hij iets voelde. Hij greep het was, een stuk van de shirt van de ander en schuifelde langzama dichterbij om zijn hoofd stil tegen de ander te leggen en even te slikken. "I don't know..." zei hij enkel zachtjes terwijl hij plots zich helemaal tegen de ander aandrukte. Kon je het hem kwalijk nemen? Hij was moe; mentally vooral... En iedereen leek hem achter te laten, zelfs Bryan. Hij wilde gewoon iemand voor een hug, iemand voor wat steun... Gewoon... Iemand die hem wat liefde kon geven, al was het maar een omhelzing... Of was het maar voor even. Hij... wilde niet alleen zijn. Niet langer...

Er stond nog steeds een puppy rond hem heen te dansen, maar Vince had er momenteel even geen aandacht voor. De sfeer om hen heen was ... bijna stroef te noemen. Alsof ze beide niet wisten wat ze moesten doen. Het was pas toen Lyan de lijn van de wolf los liet en met enige moeite naar hem toe kwam geschuifeld, dat alles plots op z'n plek viel. Zijn shirt werd vastgegrepen en voordat hij goed en wel wist wat er gebeurde, legde Lyan zijn hoofd tegen hem aan. Een kleine glimlach verscheen op Vince's gezicht, terwijl hij zijn armen rond hem legde. "Het geeft niet,"<./B> zei hij zachtjes, terwijl hij de jongere blinde jongen tegen zich aan drukte. "Je hoeft niets te zeggen als je dat niet wilt," vervolgde hij daarna. Hij kon niet in woorden uitdrukken hoe blij het hem maakte dat Lyan zich zo tegenover hem gedroeg. Hij wist niet zeker of het goed of slecht was, maar voor zijn gevoel kon hij zo nog wel de hele dag blijven staan. Het deed hem denken aan de eerste keer dat hij de jongen een hug gaf, bij hun eerste ontmoeting. Nu leek het in ieder geval wat minder ... geforceerd. Nu leek het alsof Lyan het zelf wilde. Alsof hij hem echt vertrouwde. En dat maakte Vince gelukkig.

Hij voelde armen om zich heen komen en ontspande zich meteen waarbij hij zijn ogen star dicht hield; ze waren toch nutteloos voor wat dan ook. Hetw as goed om te voelen dat een hug kwam en het was maar beter dat ze stevig was, dat de ander niet nijgde los te laten. Hij wilde niet nog een keer dat iemand hem los liet. Hij was zo bang, weeral, misschien banger dan ooit tevoren. "Het geeft niet," Klonk er van Vince af. Stil bleef Lyan zich tegen de ander drukken. De twee hondachtige Pokémon waren stil en braaf, wat een wonder was ergens aangezien de puppy nogal wild kon zijn... Daarom was het ook een puppy he... "Je hoeft niets te zeggen als je dat niet wilt," Hij zuchtte even langzaam, opgelucht dat hij dat zei... maar ergens was het ook nodig iets te zeggen. Hij was bang, ja, hij was heel bang.. Hij wist dat hij iets moest doen. "Er is veel gebeurd..." begon hij zachtjes tegen de ander waarna hij even zijn hoofd meer tegen de ander nestelde. "En ik voel me alleen..." gaf hij eerlijk toe. Hij wist niet hoe hij het anders moest zeggen tegen Vince... Hij... Wist niet eens zeker of de ander hel kon helpen met zijn probleem... Maar hij wist wel dat hij hem kon vertrouwen... Hij wist met zekerheid dat de jongen hem niet zou pijn doen of achterlaten, van dat gevoel was hij zeker en daarom... Daarom kwma het er zo uit.

Vince hielt hem stevig vast, een arm rond zijn lichaam, de andere had hij in de blonde krullen van de jongen gelegd. Hij vond het verschrikkelijk om Lyan zo te zien. Hij kon de jongen misschien minder goed dan dat hij zou willen, maar bij Arceus wat zou hij er wel niet voor overhebben om deze jongeman te beschermen. Niet zoals hij had met zijn pokémon en zijn collectie, al was dat ook wel zo, maar echt beschermen. Gewoon, bij hem houden en ervoor zorgen dat er niets en niemand was die Lyan nog pijn zou kunnen doen. De bruinharige jongen zuchtte zachtjes en keek op toen de blinde jongen sprak. "Ik ben er," zei hij zachtjes. Hij zou er zijn, als het moest zou hij altijd bij hem blijven. "Ik zal ervoor zorgen dat je je niet meer alleen hoeft te voelen." Oh Arceus, Vince wat ben je aan het doen. Dit was niet de bedoeling geweest. Je zou je gaan richting op je werk, de Rangers, en je collecte uitbreiden. In plaats daarvan sta je je hier te bemoederen over een blinde jongen die je voor de tweede keer ziet. Muk. Je bent een Seedot.

Hij was niet echt alleen en dat wist hij ergens ook maar hij was een fatalist. Hij zag enkel het ergste in de situatie en was niet bereid iets positiefs te gaan halen. Hij had teveel negatieve dingen in zijn leven meegemaakt en had van alles nog gehoord. Het was lastig... O zo lastig. "Ik ben er," klonk er van Vince af en hij trilde even, zijn adem trilde. Het was alsof het niet echt was en dit een valse belofte kon zijn. Het was niet dat hij de ander niet vertrouwde, hij vertrouwde gewoon niet deze wereld, waar alles in een knip kon veranderen. Wat een vuile manieren ook. "Ik zal ervoor zorgen dat je je niet meer alleen hoeft te voelen." uh... HIj slikte even en verstevigde bijna meteen de grip op de shirt van de ander. "Je bent te aardig," sprak hij schor, stil, trillend. Het klonk alsof hij elk moment kon gaan huilen. Stilletjes zuchtte hij even waarna hij even wat zijn hoofd schudde, wat zijn ogen liet afdwalen en zich probeerde los te schudden van alle feiten. "H... Het spijt me voor de plots uitbarsting... Uhm..." sprak hij even zacht en onhandig terwijl een licht ongemakkelijk gevoel over hem trok.

De blinde jongen trilde in zijn armen, waardoor Vince automatisch zijn grip iets verstrakte om 'm gerust te stellen. Hij kon er niet tegen om hem zo te zien, Lyan was een ontzettend aardige knul, maar hij had te veel dingen meegemaakt om dat in te zien. Hij had gewoon een zetje in de goede richting nodig.
De grip die de jongen had gehad op zijn shirt werd verstevigd, terwijl er schor tegen hem gezegd werd dat hij te aardig was. Vince glimlachte eventjes en legde een hand op het hoofd van de jongen. "Je bent niet de eerste die dat zegt," en waarschijnlijk ook niet de laatste, dacht hij erachteraan. Hij ging met zijn hand over het hoofd van de blinde jongen heen, hij deed er alles aan om hem een beetje te helpen kalmeren.
Lyan verontschuldigde zichzelf voor de plotselinge uitbarsting en Vince schudde zijn hoofd. "Het geeft niet," zei hij op een zachte toon. Hij keek eventjes om zich heen. "Kom, dan zoeken we een schaduwplekje. Het begint heet te worden hier," zei hij daarna. Hij liet de jongen los en twijfelde een moment, niet weten of hij de jongen zou begeleiden door een hand op diens schouder te leggen, of op gewoon z'n hand te pakken. Vechtend tegen zijn eigen onzekerheid en het gevoel van awkwardness, haalde hij diep adem en pakte de hand van Lyan, om 'm voorzichtig mee te willen begeleiden naar een wat koelere plek.