{OPEN}Cold Enough

Het was niet dat Aife geen slaapplek regelen kon. Ze wou het gewoon niet, omdat ze wist dat het dan gedeeld moest worden. Al kon ze ook makkelijk een hotelletje of iets voor zichzelf huren. Enkel wou ze niet in contact komen met andere mensen. Om zichzelf schoon te houden sloop ze de huisjes van anderen binnen, en douchte daar random. Schone kleding kon ze wel gewoon zelf betalen. Sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden, en Aife merkte op dat haar jas haar zo echt niet warm ging houden. Eigenlijk verlangde ze gewoon naar wat lol, en het goed kunnen zijn van een Breeder. Dat was namelijk wat ze geworden was, en waar voor ze gekozen had. Ze kon dit wel. Haar eerste Pokémon, Eda, keek naar haar op, en drukte haar kopje tegen haar aan. Eda voelde natuurlijk lekker warm aan. Rano aaide haar met zijn staart. Ze wisten wel wat haar Pokémon haar probeerde te vertellen. Ze moest beginnen met sociale contacten leggen, iets wat ze heel moeilijk vond.

~Open.

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Al een hele tijd was Floyd in Santalune Forrest. Hij was zijn Braixen aan het trainen, maar net op kracht, meer op snelheid en lenigheid. Springen hoorde daar natuurlijk bij, daarom dat zijn pokémon in een boom moest geraken door hoog genoeg te springen om een tak vast te nemen en erin te klimmen. Verschillende keren was het mislukt maar uiteindelijk was de pokémon er toch in geraakt, en Floyd kon niet anders dan trots zijn.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij vervolgens een klein groen ding zijn kant op komen. Hij herkende het wezentje uit duizende, en het hoorde niet in dat bos te zijn. Nee, het moest uit zijn ogen verdwijnen. Na een korte blik te werpen op de Braixen die in de boom was geraakt wist die meteen wat hij moest doen. Death opende haar bek, en een vlammenzee verliet zijn mond en lande vol op tegen de Caterpie. Het beestje wist niet wat er gebeurde en keek vol schrik naar de Flamethrower maar wist het niet te ontwijken. Natuurlijk dat het beestje er meteen aan was. ‘Goed. Nu kunnen we weer verder.’ en hij draaide zich om naar Death. ‘Probeer in die boom te geraken vanuit de boom waar je nu zit.’ ondertussen wees hij naar een volgende boom. Het ding stond iets verder, dus weer zou hij goed moeten springen om erin te geraken. De pokémon twijfelde echter niet en vol zelfvertrouwen sprong hij naar een volgende tak, enkel om te missen en de grond op te belanden. Met een korte zucht ging Floyd naar zijn pokémon toe en hurkte erbij neer. ‘In ieder geval heb je het al goed gedaan.’ zei hij tegen Death die was gaan zitten. Dat was ook wanneer iemand anders zijn aandacht heel even wist te krijgen. Een klein meisje iets verder in het bos.}

Langzaam stond ze op, haar maag was begonnen met rommelen, en ze moest nu toch maar eens naar Santalune City gaan om wat te eten te halen. De Cyndaquil en Eevee sprongen ook op. Abrupt stopte de Cyndaquil met lopen, en stak ze haar neusje in de lucht. Aife fronste, en toen ging haar Eevee er vandoor. Eda aarzelde geen moment en schoot achter Rano aan. Aifa zelf rende er ook achteraan, angst voelend door haar hele lichaam omdat ze wist dat de Pokémon iets hadden opgemerkt wat zijzelf niet had opgemerkt, en hoogstwaarschijnlijk niet goed is. "Eda, Rano! Wacht!" Riep Aife angstig terwijl ze achter haar twee Pokémon aan rende. Hijgend kwam ze tot stilstand, maar haar ogen vielen op iets wat ze liever niet had gezien. Een dode Caterpie. Ze liep er naar toe terwijl de Eevee en Cyndaquil het lichaampje besnuffelde. Arm beestje. Ze hurkte neer, en keek toen opzij. Een jongen, ouder dan zijzelf was was zijn Pokémon aan het trainen. Een Braixen, om specifiek te zijn. Had hij dan niets door gehad? Vast niet, want het was een man, iets waar zij een hekel aan had, en angst voor voelde, maar dat uitte in pure arrogantie. Ze verstrakte haar gelaat en liep langzaam naar achteren, om zich vervolgens om te draaien, en weg te willen lopen. De Eevee en Cyndaquil liepen langzaam achter haar aan. Alsjeblieft, ze hoopte niet opgemerkt te zijn.

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Vanuit zijn ooghoeken had hij het meisje op de Caterpie zien afgaan, maar heel veel aandacht schonk Floyd daar niet aan. ‘Geen nood, het was maar een Caterpie.’ zei Floyd zonder dat hij het kleine kind aan keek. Ondertussen hielp hij zijn Braixen weer recht. De pokémon was duidelijk uitgeput van al het trainen van ervoor want eerder stond hij gewoon weer recht. Ach, misschien moest hij Death maar gewoon laten rusten. Ze konden later altijd verder trainen, en het was niet dat de pokémon zwak was. Vanaf het moment dat Death was geëvolueerd was hij iets volwassener geworden. Nog steeds imiteerden hij Floyd zijn gedrag vaak maar dat was terzijde. Hij draaide zich maar om zodat hij naar het kleine meisje kon kijken. ‘Daarbij zal die - mits de nodige zorg - weer vrolijk rond kunnen kruipen.’ voor even gleed zijn blik naar het wezentje dat Death zonet verbrand had. Als het aan hem lag mocht dat groene ding daar mooi blijven liggen op de grond. Wachtend op hulp dat niet ging komen.}

Ja hoor, het mannelijk wezen had haar opgemerkt. Een gefrustreerde, trillerige zucht verliet haar mond toen ze zich omdraaide en in de richting van de man keek, hem enkel niet aankijkend. "Geen nood, het was maar een Caterpie," waren zijn woorden. Een rilling gleed door haar ruggengraat heen. Maar een Caterpie? Hoe kon hij dat zeggen? Het was een Pokémon, en dan reageerde hij zo. Had hij dit dan zelf gedaan? Pokémon vielen andere Pokémon niet zomaar uit zichzelf aan om het vervolgens zo achter te laten. "Daarbij zal die - mits de nodige zorg - weer vrolijk rond kunnen kruipen," vervolgde de jongen. Aife kneep haar ogen samen, de jongen nog steeds niet aankijkend. "D-dan zal ik de Pokémon wel naar een Poké-center brengen..." klonk haar stem. Ze probeerde haar stem fel te laten klinken, enkel had ze al gehaperd bij het eerste woord. Gatverdamme.

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Floyd snapten niet waarom dat het meisje zich zoveel zorgen aan het maken was over de Caterpie. Ten eerste omdat het een meisje was, en die waren misschien wel emotioneel zwakker, maar ze hadden ook vaker schrik van Bug Types. Waarom zij dan niet? Natuurlijk waren er ook uitzonderingen en zij was er duidelijk één van. Wanneer het meisje zei dat ze de pokémon dan wel naar een pokémon center zou brengen zetten Floyd enkele stappen dichter naar haar toe, maar hij hield voldoende afstand. Zolang dat het groene ding daar was moest ze niet te dicht in zijn buurt komen. ‘En waarom zou je dat doen?’ vroeg hij vervolgens aan haar, en even keek hij terug naar de pokémon. ‘Weet je trouwens wel waar het pokémon Center is?’ was de vraag die meteen nadien nog luiden.}