Tumbling into the cold wet. {Open}

Er was eens een meisje met haren als lavendel, haar huid als satijn. Haar appel-rode wangen staken af ten opzichte van haar -letterlijk- sneeuwwitte omgeving. Dit meisje had er niet eens van durven dromen, dat ze twee jaar nadat ze haar huis verlaten had, zoveel van Kalos gezien zou hebben. Tot voor twee jaar geleden was ze een 'normaal' meisje, met 'normale hobby's' en een 'normaal'saai leven. Haar leven, hoewel simpel, bevatte alles wat ze nodig had. Een zorgzame lieve koekjes-bakkende oma en een aantal Pokémon in de tuin. Feitelijk had de maar 1 meter 68 'schoonheid' niet meer nodig als dat. Waarom in vredesnaam zou ze dan toch besloten hebben om dat veilige pracht-oord te verlaten? Een adequate vraag. Het antwoord is heel simpel, en waarschijnlijk iets wat je uit 90 procent van de monden hier in Kalos hoort komen; Pokémon. Ok,ok. Misschien zat er ook wel twee of drie procent avontuur en zelfstandigheid tussen. Dan houd je nog zo'n zeven procent over, en dat was haar koekjes-bakkende oma die haar uit huis gegooid heeft. En zo begon het turbulente Trainer avontuur van capuchon drager, Piami.

Nu, twee jaar later is ze er in geslaagd om twee Pokémon aan haar gezelschap toe te voegen. De een wat recenter als de ander. Naast haar starter Pokémon Eevee die ze met veel geluk heeft weten te evolueren in een Sylveon, heeft ze een Emolga en een nog geen week geleden een Skiddo weten te vangen. Met Skiddo zijn glanzende rode Pokéball in haar hand, denkt ze terug aan hoe plots ze de Pokémon had aangetroffen en hoe ze deze had gevangen. Piami bekijkt de Pokéball voorzichtig, alsof deze elk moment in rook zou kunnen opgaan, en ze wakker zou worden uit een té zoete droom.Voor een aantal minuten lijkt Piami volledig van de wereld te zijn, voorbij het punt van ommekeer. Het is pas wanneer de lucht zich plots lijkt te vullen met duizenden dwarrelende sneeuwvlokjes dat Piami's gedachten terug keren naar het hier en nu. Piami strijkt haar ietwat vochtige haren uit haar gezicht en glimlacht vrolijk. Er was niets om ontevreden over te zijn, hoewel de gedachte aan de trek terug naar Couriway Town haar stemming iets bedrukte. Ze had oma beloofd terug te komen voor het nieuwe jaar, maar met het huidige weer is Piami onzeker of ze dat nog wel gaat redden. Besluiteloos bijt Piami op semi-blauwe onderlip. Moest ze haar oma bellen en zeggen dat ze niet ging komen? Of zou ze de kou en sneeuw trotseren met de kans dat het voor niets zou zijn? Een zacht hummend geluid verlaat Piami's lichaam. Wat te doen, wat te doen.. fluistert ze hard op tegen zichzelf, nog altijd in een diep dilemma.

Na wat schijnt secondes, maar blijken tien minuten te zijn steekt Piami abrupt de glanzende Pokéball weg. Ze zou haar oma bellen dat ze het niet ging redden deze keer, dat was haar definitieve besluit. Piami zucht opgelucht, alsof een loodzware steen ineens van haar schouders gevallen is. Dit zou het eerste jaar zijn dat ze nieuwjaar alleen zou vieren. Naja, niet echt alleen; haar Pokémon zouden bij haar zijn tenslotte. Met een glimlach op haar rode snoet gedrukt kijkt ze op naar Sylveon, die als een standbeeld op een muur zit. Sylveon kijkt haar zacht terug aan voordat ze van de muur springt en voor haar uit hupst richting het Pokémon center, waar Piami zou kunnen bellen met haar oma. Piami grinnikt vrolijk, positief verbaasd over de intelligentie van haar Sylveon. Piami trekt haar capuchon recht en rent vervolgens glimlachend achter haar Pokémon aan.

Op haar weg richting het Pokémon center denkt Piami kort terug aan de dingen die ze al heeft overtroffen, en spreekt zichzelf tegelijkertijd moed in voor het telefoontje naar huis. Haar ma zou het goed oppakken toch? Toch..? Op een drafje rent Piami de trappen af, iets wat je als je een Piami bent niet moet doen. Halverwege de trap verliest Piami haar evenwicht, kan ze zich niet meer op tijd vastpakken aan de trapleuning en valt languit in de sneeuw. Auww.. Piami jammert zachtjes na haar glasharde landing en krabbelt langzaam een beetje overeind. Het is op dát moment dat ze beseft dat ze ondanks dat ze al heel ver gekomen is, nog altijd de klunzige Piami is van twee jaar geleden. Een bittere maar realistische pil, die Piami bereid is te slikken. Zodra ze plots krakende sneeuw hoort kijkt ze op, verrast bij het zien van een nieuw onbekend gezicht. Snel kijkt ze naar beneden, waarbij ze tot de conclusie komt dat ze nog altijd op de grond, in de sneeuw zit. Shit. Woops? Traag krabbelt Piami overeind, nu lichtjes duizelig dankzij haar val van zojuist. Waarom moest ze ook rennend gaan? Lopend was ze er ook wel gekomen, en misschien zelfs wel in één stuk.  

go on and try to tear me down .

Daar lag hij dan, op bed. Hij bracht een been omhoog, broekspijp die iets naar beneden (of omhoog… Houding… Zwaartekracht) gleed, en keek naar zijn voet. Het drukverband om zijn enkel en voet voelde hij nu niet meer, maar in het begin had het vervelend aangevoeld. Toch wel bijzonder dat die zusters in Pokécentra ook enigszins wisten hoe mensen werkten, zou je niet verwachtten. De vrouw had het erom gedaan en hem geadviseerd om te rusten, dus nu lag hij hier. Hij moest minimaal een weekje rustig aandoen en dan zou hij het er vanaf mogen halen, het zou dan pas zo goed als over moeten zijn.
Maar dit was saai.
Hij kon nergens naartoe en zat dus vast op deze plek. Hij liet zijn been weer met een plof op het bed vallen en graaide eventjes in zijn zak waar hij de badge uithaalde. Het ding glom in het licht, weerkaatste het licht vrij mooi terwijl hij het ronddraaide tussen zijn vingers. Een diepe zucht verliet zijn keel, iets wat ervoor zorgde dat de Noibat van het raam naar het bed vloog en bij hem ging zitten. ‘Jij verveelt je ook hé?’ De Pokémon produceerde een klein geluidje wat aan woorden gelijk was aan: niet perse, maar als we iets gaan doen zeg ik geen nee. Ze durfde vast niet een directe ja te zeggen omdat het dan over zou komen alsof ze hem de schuld zou geven van de verveling en hij dan waarschijnlijk boos zou worden op haar.
Hij stopte de badge in zijn zak en dacht eventjes na, waarna hij ineens wild met zijn handen door zijn haren heen ging en een klagelijk geluid maakte waarna hij overeind schoot. ‘Ik trek dit niet.’ Er werd een sok om de voet gedaan (en ook de andere durr) en vervolgens werden ze in schoenen geduwd. Hij kwam van het bed af en trok een jas aan, pakte een sjaal en verliet de kamer. Een klein ommetje kon geen kwaad en een frisse neus halen al helemaal niet.
 
Zo eindigde hij buiten het gebouw, liep een willekeurige richting op en voelde hoe de Noibat plaats nam op zijn schouders. Zoals gewoonlijk was ze hem weer haastig achterna gevolgen, maar de hele wereld over vliegen kon erg vermoeiend zijn. Vooral als je ook niet echt rust had als je stil… Stond. Want je stond eigenlijk niet op de grond, je moest jezelf nog steeds in de lucht houden – vandaar dat hij het ook maar toeliet dat ze altijd op zijn schouder ging zitten anders was ze de hele tijd buiten adem en daar had hij ook aan.
Een flits zorgde ervoor dat hij stil bleef staan. Of ja een flitst… Een paar meter voor hem viel iemand gewoon languit in de sneeuw. Niet zo goed wetende wat hij ervan moest vinden bleef hij staan en keek fronsend naar de persoon. Dafuq. Toen ze toch nog scheen te leven en een beetje overeind kwam, kwam hij pas weer in beweging. Iets wat ervoor zorgde dat ze opkeek en zelfs helemaal overeind kwam. Voor haar bleef hij staan, maar hij zei nog niks. Hij wist niet precies wat het was, maar om de een of andere reden kon hij niet gewoon om haar heen lopen – misschien door de manier waarop ze was gevallen, iets wat heel komisch had moeten zijn. Hij had er echter niet om gelachen.
‘Hey,’ kwam er uiteindelijk over zijn lippen, maar het klonk niet als een begroeting – meer als een opmerking, ‘Je hebt sneeuw op je neus.’ Beste openingszin ever.

Hoe lang was het eigenlijk dat ze op de grond had gezeten? Waren het secondes, minuten of misschien wel halve -of nog erger- hele uren geweest? Dit vreemde besef komt met de ijzige wind aangewaaid, en laat Piami uiteindelijk met niets achter, buiten verwarring en teleurstelling. Haar Sylveon's ogen lijken haar eigen gevoelens te reflecteren; teleurstelling. Ze was een trainer vertelde ze zichzelf, maar hoe kon ze haar Pokémon nu trainen als ze zelf moeite had om op haar twee benen te blijven staan? In een reflex duwt ze de gedachte weg, zichzelf vertellend dat Kalos ook niet in een dag gebouwd is. Én toch lijkt de gedachte haar gedachten nooit helemaal te verlaten, hoeveel innerlijke complimentjes ze zichzelf ook geeft. In de tussentijd is Piami de jongen die plots voor haar neus verschenen was, niet vergeten.Ze had hem enkel in haar gedachten voor een moment naar de achtergrond verplaatst om ruimte te maken voor haar eigen negatieve gevoelens. Het is dus pas na een seconde of tien, of twintig, (wanneer tevens haar duizeligheid is weggetrokken) dat ze weer nerveus opkijkt naar de jongen. Automatisch klopt ze wat sneeuw van haar schouders, en uhh- rondingen af, voor ze hem weer aankijkt. Ergens had ze verwacht dat de jongen een vinger naar haar zou wijzen en vervolgens zou beginnen met lachen, maar er wordt noch een vinger op haar gewezen noch uitbundig gelachen. In plaats daarvan kijkt hij haar ogenschijnlijk kalm aan met zijn ijsblauwe ogen, zonder dat daarbij enig neerbuigend gelach aan te pas komt. Hij was anders als de meesten, of misschien leek dat nu maar zo.. Zijn rebelse uiterlijk schrikt Piami noch af noch wordt ze er helemaal warm van. Hij was voor nu, een nog blanco pagina in een hoofdstuk ongeschreven.

Uit gewoonte tovert de semi-sneeuwvrije Piami een glimlach op haar snoet, hem vrolijk aankijkend. Hij begroet haar, of naja hij meldt meer zijn aanwezigheid. ''Umm hey!'' zegt Piami vrolijk terug, ongemakkelijk op haar schoenen heen en terug wiebelend. ''umm.. leu-'' ze wordt onderbroken door een tweede opmerking. Haar stralende glimlach maakt plaats voor een glimlach van schaamte terwijl ze scheel naar het puntje van haar neus kijkt. In een rappe beweging wrijft ze over haar neus heen, de -inderdaad- natte substantie van haar neus strijkend. Een korte zenuwachtige grinnik/giechel; giennik verlaat haar lippen. ''Dankjewel umm..'' hoopvol kijkt ze hem aan, hopend zijn naam te horen vallen. Voordat de pauze te ongemakkelijk wordt maakt ze er dus maar ''meneer'' van. Wacht, was hij eigenlijk wel een meneer? Hij was groot, maar was waarschijnlijk niet heel veel jaren ouder als hemzelf. Shit. Woops? Nerveus kijkt ze van links naar rechts, zoekend naar een ander onderwerp. Plots vallen haar de woorden van eerder binnen, en kijkt ze de meneer/jongeman/jongen enthousiast aan. ''Je hebt een leuke Pokémon.'' merkt ze op, wijzend op de Pokémon op zijn schouder. ''Ik heb haar of zijn soort nog niet eerder gezien.'' zegt ze vervolgens volledig geïntrigeerd door de Pokémon voor haar neus. ''Wat voor Pokémon is het?'' vraagt ze vervolgens, haar hoofd ietsje kantelend. Ze opent haar mond voor nog meer woorden maar wordt onderbroken door haar Sylveon die bijna haar voeten onder haar uit loopt. Sylveon bekijkt de jongen kort, en heft haar hoofd vervolgens trots. Na een rondje rondom hem te hebben gelopen neemt ze plaats aan Piami's zijde, een begin makend aan het wassen van haar vier pootjes..  ''Ik ben je heus niet vergeten, Syl.'' mompelt Piami, waarna ze Sylveon's hoofd streelt. ''Sorry, ze wordt snel jaloers..'' zegt Piami vrolijk maar verontschuldigend. Piami laat bewust een korte pauze vallen, bang dat ze anders te nieuwsgierig over zou komen. In de tussentijd wiebelt ze vrolijk verder op haar voeten, het voorval van even geleden alweer volledig vergeten. ''OH, ben je hier voor de gym?'' flapt er uiteindelijk toch uit. Prut. Vervloek jij en je losse mond, Piami. Nu was al haar inzet die ze geleverd had om stil te blijven verprutst. Semi-vrolijk kijkt ze de jongen aan, hopend dat hij haar niet nu al een blok aan zijn been vond.