{Route 4} Two can keep a secret.. | & Lilium!

Taking this to the grave

Een kalme blik stond op het gelaat van een jongeman, zijn groene ogen gericht op een stel vrouwen die verderop stonden te praten. In zijn haast om weg te komen uit Kanto, had hij niet de tijd gehad om het gebied na te trekken. Gelukkig had hij zijn oren goed open gehad in het vliegtuig en was hij te weten gekomen dat er een professor in het gebied was, wie beginnende trainers hun Pokémon en Pokédex gaf. Hij dacht dat het handig zou zijn om hem als eerste te bezoeken, zodat hij een nieuwe Pokédex kon regelen. Immers was hij zijn vorige thuis vergeten en die even ophalen was niet zo simpel als het leek.
Hij hoorde de vrouwen zeggen dat hun dochter naar het lab van Sycamore was geweest. Dit was genoeg om te weten waar hij naar moest zoeken. Zijn blik gleed langs de huizen en zaakjes, voor hij eindelijk het lab gevonden leek te hebben. Kalm stapte hij naar binnen en keek hij rustig om zich heen, voor zijn blik viel op een man met wilder, zwart haar.
‘Goedemorgen, kan ik je helpen?’ klonk er en de jongen vernauwde zijn blik voor een moment. “Ik kom hier voor een… Pokédex,” sprak hij ietwat twijfelend. ‘Heb je al een Pokémon?’ vroeg de professor met een fronsje en hij knikte even. “Ik kom uit Kanto,” sprak hij rustig. “Ik heb van Oak al een Starter gekregen,” legde hij toen rustig uit, zijn groene ogen gericht op de man, al gleed zijn hand naar zijn riem, waar de twee Pokéballs aan geklikt zaten.
‘Kanto, zeg je? Zou ik jouw Pokémon eens mogen zien?’ vroeg de man toen en even fronste Aiden. “Ehm… Natuurlijk,” besloot hij te zeggen. Hij deed twee passen naar achteren en pakte de twee Pokéballs, voor hij ze de lucht in gooide. Uit de balls kwamen een Charmander en een Scizor en de professor leek in het begin wat teleurgesteld in zijn Charmander, maar leek wel aardig enthousiast bij de Scizor.
“Is er iets mis?” vroeg hij, ietwat geïrriteerd. De man lachte kort en schudde zijn hoofd heen en weer. ‘Ik hoopte op een latere evolutie in je starter,’ sprak hij. ‘Heb je weleens gehoord van Mega Evolutie? Het is een evolutie die evolutie te boven gaat,’ sprak hij rustig. ‘We weten nog niet veel over Mega Evolutie, maar ik weet wel dat een Charizard en Scizor beiden in staat zijn tot mega-evolutie. Echter is er nog zo weinig over bekend…’ klonk er toen en Aiden zuchtte even. Mega evolutie? Evolutie die evolutie te boven ging? Even luisterde hij nog naar het gefascineerde gebabbel van de man, wie vertelde dat er twee stenen en een enorme band nodig was en wie weet wat nog meer, voor mega evolutie mogelijk was.

Met een gedag en de belofte om terug te komen als één van zijn Pokémon ooit de mogelijkheid had om te mega evoluëren, was de jongen – met een gloednieuwe Dex in zijn handen en een map in zijn tas – op weg gegaan. De eerste gym bevond zich in Santalune City, dus zou hij daarheen moeten.
Onderweg kwam hij al enkele Pokémon tegen die hij nog niet kende, en hij besloot dat hij hier niet als enige van zou mogen genieten. Kalm klikte hij de twee Pokéballs weer los en hield hij ze voor zich, waarna de Scizor en Charmander zichzelf lieten zien. “Tyrion en Garrett, dit is Kalos,” sprak hij rustig. “Welkom.” Hij grijnsde even en keek rond. Bij het zien van een Flabébé haalde hij onmiddellijk de gloednieuwe Pokédex erbij.
‘Flabébé, the single bloom Pokémon. Flabébé chooses a favorite flower at the beginning of its life and takes care of it from then on,’ vertelde de dex en Aiden knikte rustig, toekijkend hoe de Flabébé wegvloog. Het was heel wat anders dan de Pokémon uit Kanto, dat was zeker.

Taking this to the grave

Met een kleine glimlach op zijn gezicht, liet de jongeman zijn hand over het hoofd van zijn starterpokémon glijden. ‘Chaaar,’ klonk er tevreden uit het mondje van Tyrion en even lachte Aiden zacht. “Wat vind je ervan?” vroeg hij glimlachend en opnieuw liet de Charmander zijn bekende geluidje horen. Even richtte Aiden zijn blik op de Scizor, maar die stond enkel met een kleine frons te kijken, uitkijkend over de onbekende Pokémon in het gebied. Langzaam ging Aiden weer recht staan, na gebukt te moeten hebben om bij het hoofdje van zijn Charmander te kunnen, en keek hij neer op zijn Scizor. “Dus… Mega evolutie, eh?” vroeg hij rustig en de Pokémon keek hem bedenkelijk aan. Dit was zeker iets waar hij meer over wilde leren. Naast het leren kennen van alle Pokémon in het gebied, dus het vullen van de dex, was hij ook zeer geïnteresseerd naar deze Mega Evoluties. Hij was benieuwd of hij er ooit één te zien zou krijgen. Hij was wel benieuwd hoe het eruit zou zien…

‘Chaaar!’ klonk er enthousiast en de Charmander stak zijn kleine handje recht naar voren. “Wat is er, Tyrion?” vroeg de jongen, waarna hij de blik van de Charmander volgde. Daar, verderop, stond een meisje. Hun blikken kruisten, aangezien zij nieuwsgierig zijn kant op keek, en hij hief één wenkbrauw op. “Vooruit dan, ga maar kijken,” knikte hij naar zijn Charmander, voor deze hard op de onbekende af rende.
Rustig, met zijn Scizor aan zijn zijde, liep hij dezelfde richting op, zijn handen in zijn zakken en een kleine grijns op zijn gelaat, terwijl hij op een meter of drie afstand van het meisje tot stilstand kwam. “Goedemiddag,” sprak hij rustig. Hij keek naar zijn Charmander, wie enthousiast het meisje begroette met zijn ‘Charchar!’ en kon een glimlach niet onderdrukken. “Is dit de juiste route naar Santalune?” besloot hij toen te vragen. Er waren zoveel uitgangen in de enorme stad geweest dat het best nog eens kon zijn dat hij de hele verkeerde richting op ging.

Taking this to the grave

Even keek de jongen zijn Scizor weer aan, net voor hij tot stilstand kwam bij het meisje. Met zijn lengte van 1 meter 79, was hij precies één centimeter korter dan de Scizor, al woog hij wel heel wat minder, aangezien het gewicht van de Scizor tegen de 120 kilo aanlag. Hij was blij dat de Scizor nog nooit boven op hem was gevallen, dat zou zeker pijnlijk zijn. Zeker aangezien het geen zachte, pluizige Pokémon was, maar één die deels van het type staal was, wat al genoeg zei.

Het meisje groette terug en vertelde dat Santalune aan het eind van het pad was, waarna hij haar blik even volgde. Ze vertelde dat het niet te missen viel en dat hij, zodra hij de fontein was gepasseerd, de stad al zou zien. “Ah, bedankt,” glimlachte hij rustig. Santalune, he? De eerste gym. Nee, hij zou nog even wachten voor hij deze zou uitdagen. Hij had gehoord dat er nog twee steden, of dorpen, te vinden waren achter Santalune, dus daar zou hij eerst een kijkje nemen. In de tussentijd zouden zijn beide Pokémon dan nog wat training kunnen krijgen en zou hij misschien zelfs de kans kijgen nieuwe Pokémon te zien en misschien zelfs vangen, voor hij de leidster zou uitdagen.
Even viel hem de ongemakkelijke blik bij het meisje op en zag hij hoe ze haar handen uit haar zakken haalde. Een kleine, geamuseerde grijns sierde zijn gezicht, terwijl hij zijn wenkbrauwen ophief. “Ah, zo eng ben ik niet, toch?” vroeg hij liefjes. “Aiden is de naam,” stelde hij zich voor. “Dit hier zijn Tyrion, mijn Charmander, en de Scizor heet Garrett,” glimlachte hij toen. “Wij zijn pas net enkele dagen geleden aangekomen in Kalos. Hier zijn… heel wat meer Pokémon,” merkte hij rustig op. Ja, onderweg had hij er al zoveel gezien, waaronder ook Pokémon die in Kanto ook voorkwamen, dat de kans hem klein leek dat Kalos minder dan 150 verschillende soorten Pokémon had.

Taking this to the grave

Hij zag het meisje schrikken toen hij zijn opmerking maakte en kon een grijns niet onderdrukken. Met zijn wenkbrauwen opgeheven, was het duidelijk dat hij deze situatie vrij amuserend vond. Dat was echt iets… voor vrouwen. Dat snelle reageren, verlegenheid, de angsten om niets… Hij kon zich er vrij lang mee vermaken.
‘Nee, sorry,’ zei het meisje en de jongen hief zijn wenkbrauwen nogmaals op. “Wat is het dan? Garrett doet geen vlieg kwaad,” glimlachte hij rustig. Hij dacht niet dat het Tyrion zou zijn, aangezien deze veel te vriendelijk en klein was. Garrett daarentegen had gewoon geen enkele interesse in anderen, tenzij ze een gevecht met hem aan gingen. Dan was hij ineens een heel ander type.

Het meisje stelde zich voor als Lilium en complimenteerde zijn Pokémon. Hij richtte zijn blik even kort op de Scizor. Ja, het was een Pokémon die je niet veel zag. Immers zag je al niet veel Scythers en evolueerden ze niet simpelweg door een hoger level, dus kwamen Scizors vrij weinig in het wild voor en de meeste trainers van tegenwoordig hadden er ook geen. Hij vroeg zich af of het meisje een trainster was, of een coördinator. Dat laatste had hij nooit begrepen. Coördinators met hun contests. Zag je het al staan? Hem in een net pak en Garrett met een strikje om zijn kop? Nou, niet dus. “Bedankt,” glimlachte hij maar droogjes als antwoord op haar compliment.
Het meisje vroeg of Kalos beviel en hij keek even kort om zich heen. “Alles is beter dan thuis, dus het kan ermee door,” sprak hij rustig. “Die professor is wel een… interessant type, daarentegen,” fronste hij toen. “Ben je toevallig zelf ook een trainer?” vroeg hij rustig, meer om het gesprek gaande te houden. Enige interesse klonk in zijn stem, al was het niet zozeer dat het meisje hem interesseerde. Nee, hij was geïnteresseerd in Pokémon en misschien had zij er wel één, of meer zelfs, die hij nog niet kende.