[Route 4] Drifthagedis. |&'Lilium.

Met een diepe zucht keek een jonge vrouw naar zichzelf in de spiegel. Haar blauwe ogen stonden vol met enige irritatie, aangezien haar haren weer zo’n dag hadden dat ze gewoon niet wilden. Ze had al drie keer een poging gedaan die knot goed te krijgen, maar elke keer weer kreeg ze het voor elkaar haar paarsblauwe haar te laten zien. En, aangezien dit nogal veel op viel, kon dit niet zo blijven. Vandaar dat ze haar borstel weer in haar haren zette en opnieuw een poging deed het goed te krijgen.
Toen dit eindelijk gelukt was, keek het meisje met een frons naar haar gezicht in de spiegel. Ze hield niet van het aanzicht van haar voorhoofd, wat normaal net verborgen ging onder haar pony. Voorhoofden waren.. vreemd. En hoorden verborgen te worden door haar. Maar, ze kon moeilijk haar paarse pony blijven showen.
Ze schoof enkele klipjes in haar haren en keek met een tevreden uitdrukking op haar gelaat naar het resultaat.
Nu nog de rest. Ze hield er niet van als haar gezicht vol zat met make-up, maar het moest maar. De lagen gingen erop en haar lippen werden een donkerdere kleur, waarna ze nogmaals in de spiegel keek. Ughe. Ze hield niet van dit aanzicht. Ze leek net zo’n breinloze partyganger. Maar, dat maakte niet uit. Het moest maar.
Met een fronsje keek ze dan ook naar beneden, naar haar zwarte hemd met daaronder het blauwe spijkerbroekje. Onder het broekje droeg ze enkellaarsjes met hoge sleehakken, iets wat ze eigenlijk vrij vaak droeg om het feit dat ze enorm klein was te verbergen.

Na haar dagelijkse routine was ze Lumiose City ingegaan en liep ze langs de markt, welke zich bevond in een duister steegje, een plek waar velen zich niet op hun gemak zouden voelen. Zij had hier echter vrij weinig last van, immers was zij waarschijnlijk enger dan de mannen die ze tegen zou komen.
Haar blik schoot langs de stenen die momenteel te koop waren. Drie mega stones en twee evolutiestenen, waarvan één zowaar haar interesse had. Een Sun Stone, hmn? Misschien zou ze daar wel eens voor terug komen. Of misschien ook niet. Immers was ze nog lang niet van plan om de Petilil te laten evolueren, dus voor nu had ze vrij weinig aan de steen.
Met een zucht liep ze door en viel haar blik op de Dark Balls, TM’s en andere items. Allen hadden ze niet haar interesse, immers was ze niet van plan een Pokémon te stelen of haar Pokémon TM’s aan te leren. Het was voor haar compleet overbodig, aangezien ze niet van plan was elke gym uit te dagen of trainers voor haar plezier uit te dagen, dus ging het voornamelijk om de kracht van haar Pokémon en die werd niet bepaald door het aantal aanvallen dat deze kende.
Haar blik gleed langs twee Pokémon, opgesloten in kooitjes, die haar met zielige blikken aankeken. De eerste was een Oddish en waarom de kraameigenaar dom genoeg was om een veel voorkomende Pokémon als deze te koop te zetten, was iets wat ze zich af vroeg. Maar, de Pokémon daarnaast… Zou hij wel weten wat hij hier verkocht voor zijn 25 Pokéyen? “Meneer, ik heb interesse in de Pokémon hier,” zei ze dan ook meteen en ze wees naar het ding in het kooitje. Ze wist precies wat het was. Kabuto, een schaalvis Pokémon en de pre-evolutie van kabutops. De Pokémon was al tienduizenden jaren geleden uitgestorven en als je een levende vond, was deze afkomstig van een fossiel. Het Dome Fossiel, als ze het zich goed herinnerde.
‘25 PokéYen alstublieft, mevrouw,’ klonk er en Allison wierp één wenkbrauw omhoog toen de man de Pokémon echt in een ball terug liet keren. Hij zou haar een Pokémon geven voor net wat meer geld dan ze zou moeten betalen voor de sun stone die ze eerder had zien liggen…? Nou, intelligent was hij dan dus niet. Ze rommelde wat in haar portemonnee en overhandigde hem het geld, waarna ze de Pokéball aan nam. Zonder nog iets te zeggen keek ze haar Tepig met een grijnsje aan, voor ze zich omkeerde en weg liep.
Had ze nou zojuist zo simpel een fossielpokémon weten te bemachtigen?

Na eindelijk een plekje gevonden te hebben in het gras, ging ze hier rustig zitten. De Kabuto (wie nog geen naam had) en Nilin zaten rustig in hun Pokéballs, terwijl Fetch en de Charmeleon eruit waren, tegenover elkaar staand. Stitch lag, zoals gebruikelijk, naast zijn eigenaar, rustig toe te kijken hoe de Charmeleon pogingen deed om de Banette aan te vallen met een scratch, niet begrijpend waarom dit niet werkte. Allison keek met grote pret toe hoe de twee met elkaar bezig waren. Fetch leek het allemaal wel best te vinden, zoals gebruikelijk. De Pokémon was niet zo moeilijk.
“Fetch, Shadow Ball,” sprak Allison rustig. De Charmeleon leek dit niet aan te zien komen en werd naar achteren geschoten door de bal, waardoor de Banette begon te lachen. Voordat deze het echter door had, kreeg deze een heuse vlammenzee over zich heen geworpen en schudde het ding wild met haar kop. Toen de Banette een Hex afvuurde, raakte deze. Dit leek de Charmeleon niet te kunnen waarderen en het opende zijn bek. Maar, een aanval liet op zich wachten. De Pokémon begon namelijk al gauw te gloeien en veranderde compleet van vorm. Ook werd hij groter. Zoveel groter dat hij ineens groter was dan zijzelf. Hij was zijn rode huid weer verloren en had de oranje kleur die hij eerder ook had gehad. Ook had hij nu enorme vleugels, waardoor de Banette even slikte.
Net toen de Charizard de Banette had willen flamberen, werd hij echter teruggeroepen in de Pokéball en Allison zuchtte even. “Fetch, stop eens met ruzie zoeken…” zuchtte ze. Dus… De Charmander was nu eindelijk een Charizard. Dan zou het binnenkort maar tijd worden om het ding te verkopen, was het niet? Ze was benieuwd hoe veel de Pokémon op zou gaan brengen…

Toen de Charizard terug was gekeerd in zijn Pokéball, keek Allison er met een bedenkelijk hoofd naar. Ze vroeg zich af of hij bij zou gaan draaien. Hij leek een enorme driftkikker en dat klikte niet met haar Pokémon. Hij had al meerdere keren een shadowball van de Banette gevoeld, immers. Deze kon veel hebben, maar na de nodige tijd voelde ze zich zo geïrriteerd dat ze de Charmeleon (nu een Charizard) een eindje verder wilde hebben. En dan eindigde het eigenlijk altijd het zelfde en moest de Pokémon terug in zijn ball. Of dit lag aan het feit dat de Pokémon zijn eigen trainer miste, of dat de twee gewoon totaal niet klikten, was iets wat ze zich af en toe had afgevraagd, maar het had ertoe geleid dat ze het ding toch zou gaan verkopen. Fetch was belangrijk, de Charizard zou geld opleveren. Zo simpel was het.
Met een fronsje keek Allison toe hoe de Tepig opschoot en hard snoof, waardoor vuur zijn neus verliet. Niet veel later klonk er dan ook, zoals verwacht, een stem. Het enige waar de Tepig zo op reageerde, was immers het bijzijn van een ander mens. Langzaam stond Allison dan ook op en richtte ze haar blauwe ogen, welke bedekt waren door een zonnebril, op de blondine die daar stond. Blond? Hmn.
“Is er iets, blondje?” vroeg ze, haar stem redelijk geïrriteerd. De Banette kwam er dan ook met een felle blik naast staan, terwijl de Tepig nog steeds vuur aan het creëren was tussen haar en het blondje in.

Het meisje leek even onder de indruk van de vlammen die Stitch aan het creëren was. Immers was dat ook de exacte reden dat hij het deed. Het wegjagen van vreemdelingen was zijn favoriete bezigheid en Allison stopte hem vrijwel nooit, aangezien ze het zelf niet zo had op onbekenden. Het was al heel wat als ze sprak met een Grunt van Team Rocket. Aan iemand die haar interesse niet had, zou ze niet beginnen.
‘Ik ben op zoek naar mijn Charmander,’ begon het meisje. Ze begon compleet formeel te spreken over hoe Allison’s Charmander (oh, ze moest eens weten) voldeed aan de beschrijving en Allison hief één wenkbrauw op. “Ja, dat klopt,” sprak ze rustig en ze keek het blondje geamuseerd aan. “Ik denk inderdaad dat ik je Char… Charmander heb,” glimlachte ze, alsof er niets aan de hand was. Immers was ze niet bang voor een blondje. Haar Vivillon was niet de enige met sleep powder, immers.
“Hoezo? Wil je hem terug? Nadat je hem verloren bent aan een simpel lid van Team Rocket?” vroeg ze lacherig. Ethan’s Oshawott was niet immens sterk. De Charmander was veel sterker geweest. Dat de blondine daarvan verloren had, was iets wat Allison’s respect zeker niet verdiende. In tegendeel, zelfs. Ze vond het blondje voor nu maar een lachertje.

Allison zag de verandering in houding van het blondje toen ze op had gemerkt inderdaad de Charmander te hebben. Ze wist zeker dat dit het blondje was wiens Charmander ze had, per slot van rekening. Er waren geen andere Charmanders gestolen. Sowieso was het vrij stil qua diefstallen, aangezien de meeste grunts bezig waren met het trainen van hun Pokémon. Het feit dat Team Rocket nu hun eigen Mega Stones had, was iets wat nieuw was en de interesse van velen had gewekt. Al had nog niemand een Keystone bij haar opgehaald, dus zo sterk waren ze allemaal nog niet. Teleurstellend toch weer.
De blondine zei hem terug te willen en Allison hief één wenkbrauw op. Toen het meisje zei een deal te willen sluiten, hield ze haar hoofd een tikje scheef, neerkijkend op het meisje. “Een deal, hmn?” vroeg ze met een geïnteresseerde blik. De Tepig leek op te merken dat zijn trainster geamuseerd was en stopte met het spuwen van vuur, maar keek de Vivillon wel streng aan. Het leek erop dat hij graag zijn vuur zou spuwen en ook de Banette had een flink felle blik in haar ogen. Ze waren immers niet voor niets háár Pokémon.
“Vertel eens. Wat zou me meer opleveren dan je Charmandertje?” vroeg ze geamuseerd. Ze was benieuwd. Had dit blondje haar iets te bieden?

Het blondje pakte een Pokéball en Allison richtte haar blik op de Pokémon die eruit kwam. Een Ninetales. Niet zomaar ééntje. Een Shiny. Geïnteresseerd hief ze dan ook één wenkbrauw op en keek ze naar de Pokémon. Ze hoorde hoe het blondje zei een één tegen één gevecht te wensen. Als het blondje won, eiste ze haar Charmander terug. Als zij won, zou ze de Shiny krijgen. Allison sloeg haar armen over elkaar heen en keek even keurend naar de Ninetales. “Dan vecht je wel met haar,” sprak ze. Als ze zou verliezen van de Ninetales, zou ze de Charizard inderdaad verliezen. Maar, ze wist nu wel wie een shiny had en dat betekende dat die altijd later nog ingepikt kon worden. Immers was het Ethan al eens eerder gelukt en zó sterk was Ethan nog lang niet. Ze had dus niet het idee dat het blondje ook maar enigszins verantwoordelijk was.
“Maar, dan vind ik het prima. Als de Charmander je zo veel waard is,” sprak ze met een grijnsje. De Charizard maakte haar sowieso eigenlijk vrij weinig uit. Als ze hem zelf nog had willen houden had ze de uitdaging misschien minder snel aangenomen, maar de driftigheid van de Pokémon zinde haar niet. Ze wilde er vanaf en als er een kans was op een Shiny, moest ze die aannemen.
“Dus, heb je er zin in Fetch?” vroeg ze aan haar Banette. Deze kreeg meteen een felle grijns op haar gelaat en knikte, de Ninetales aankijkend met een felle blik. Dit zou nog eens interessant kunnen worden. Daarom deed Allison ook meerdere passen naar achteren, toekijkend hoe haar Tepig naast haar kwam staan. Het was jammer dat ze de Kabuto niet al eerder had gehad. Als ze die flink had getraind, was dat een perfecte match geweest voor de Ninetales.

De blondine zei inderdaad van plan te zijn om met de Ninetales te vechten en Allison glimlachte. Ninetales kende ze. Ze kende de moveset en de kracht van een Ninetales, dus het was fijn dat het meisje iets zou gebruiken wat haar bekend was. Als ze aan zou komen met een typische Kalos Pokémon, had Allison immers een veel groter probleem gehad. Ze dacht niet dat ze dan het voordeel zou hebben. Nu misschien wel, al leek de Ninetales haar krachtig, dus daar moest ze wel mee uitkijken…
Ook het blondje stapte naar achteren en Allison zag hoe de Banette plaats nam voor haar trainster. Het leek er niet op dat de blondine het gevecht zou gaan beginnen, aangezien het stil bleef van haar kant, dus besloot Allison het gevecht maar eens te beginnen. Ze zou natuurlijk simpel beginnen, met een aanval waarvoor de Banette zich niet meteen in het diepe hoefde te gooien. De Pokémon was al te veel bij vuur in de buurt gekomen de afgelopen tijd.
“Shadow Ball, Fetch,” sprak Allison rustig. De Banette creëerde een donkere bal en schoot deze op de Ninetales af. Ze was benieuwd. Zou de trainster zowaar kunnen vechten? Als ze het kon, verdiende Ethan zeker het nodige respect.

De blondine vertelde haar Ninetales te ontwijken en zoals verwacht, werd de eerste aanval ontweken. Zo begon immers elk gevecht. De eerste aanval was niet meer dan een simpele opening, kijkend hoe snel je tegenstander was. Nu zou het pas echt beginnen en dat werd duidelijk toen een vlammenwerper richting de Banette schoot. “Shadow Sneak,” reageerde Allison daarom. De Banette verdween in haar eigen schaduw en nog voor Allison zelf de kans had om te zien waar de Pokémon heen ging, stond deze achter de Ninetales. Dat was immers de kracht van een Shadow Sneak. Het was een aanval met een hoge prioriteit en dat betekende dat het vaak op tijd uitgevoerd werd. De Pokémon verscheen achter de Ninetales en probeerde deze aan te vallen met haar Shadow Sneak. Het was één van Allison’s favoriete aanvallen, simpelweg omdat het vaak een schrikreactie bij de tegenstander opwekte en omdat het er gewoon heel gaaf uit zag. Ze had niet voor niets een ghost-type in haar team.

De Banette was enorm snel in haar schaduwen verdwenen en wist de Ninetales succesvol te raken met haar Shadow Sneak. De kans om te genieten van dit succes kregen ze echter niet. Vlak na het raken van de aanval, werd de Ninetales opgedragen een Feint Attack te doen. Dit was een super effectieve aanval tegen een ghost-type als Banette en ze werd (zoals verwacht) vol geraakt, waardoor ze naar achteren schoof. Allison snoof zachtjes. Hmn. Het blondje kon dus wel vechten? Hoe had Ethan dit dan voor elkaar gekregen? Zou zijn Oshawott dan meer in huis hebben dan ze had gedacht? Of was het blondje gewoon slecht met situaties waar ze zich niet op berekend had?
“Screech,” sprak Allison. De twee Pokémon zouden zich nu aardig dicht bij elkaar bevinden, dus de Ninetales moest snel zijn wilde ze ontwijken. “Nu jij. Feint Attack,” sprak Allison vervolgens tegen haar Banette. Wat de Ninetales kon, konden zij immers ook. Ze zouden zich niet makkelijk laten afmaken.