Hit It || Open

Zelfverzekerd bleef Cecille stilstaan en plantte ze haar handen in haar zij. Met haar paarse ogen keek ze om zich heen; geen enkel huisje van dit stadje missend. Ze moest toegeven dat ze het groter had verwacht, maar dat kon misschien komen omdat ze Lumiose al snel gewend was. Een hoofdstad was wel altijd groter dan de rest van de steden – dat betekende echter niet dat elke andere stad eruit moest zien als een dorp vergeleken eerstgenoemde. Cecille richtte haar blik toen naar beneden; waar haar Tyrogue naast haar stond. Hij grijnsde triomfantelijk en trots, waarschijnlijk omdat ze tezamen de weg hadden gevonden naar Santalune. Geen hulp van mensen noch een kaart. Dat was al een hele prestatie op zich.
“Well, naar het Pokécenter hoeven we niet. Wil je soms een kijkje in de stad nemen voordat we de Gym gaan uitchecken?” vroeg de blondine aan Sivar. Hij keek op met een twinkeling in zijn oogjes, duidelijk geïnteresseerd in het voorstel dat zojuist gemaakt was. Cecille grijnsde naar hem en liet toen haar paarse ogen over het pad heen glijden, direct lopend naar één van de winkels die ze als eerste zag. Ze wenkte uitgebreid naar haar pokémon, maar die volgde, uiteraard, al zonder dat ze het hem hoefde te vragen. “Wat wil je bekijken?” vroeg ze nogmaals, terwijl ze met haar gezicht tegen het raam van een winkel gedrukt stond. De interesse in de verkoopwaar was niet te missen. Sivar moest erom grinniken. Hij ging naast zijn Trainer staan en keek naar binnen, proberend te zien waar de blondine nou precies zo geïnteresseerd was.

Het was, zoals verwacht, een kledingzaak. De Tyrogue rolde met zijn ogen en kruiste zijn poten over elkaar heen. Ondanks het feit dat Cecille een vechter was en zich niet bepaald supervrouwelijk gedroeg, hield ook zij van kleding bekijken en kopen. Voor haar hoefde het alleen niet meisjesachtig te zijn en overheersend roze. Absoluut niet. Zij hield meer van de ietwat lossere kleding die ze gemakkelijk kon dragen tijdens haar trainingen en gevechten. Leren jacks waren ook iets wat bij haar in de smaak viel. Leren broeken eigenlijk ook wel. Wat dat betreft wist Sivar al precies wat zijn Trainer wilde en dat ze zulke dingen hier kon vinden.
Met een zucht en nog een rol van zijn ogen besloot hij om de blondine maar een plezier te doen. Hij wees naar de ingang van de winkel en knikte toen ze hem verbaasd aankeek; stilletjes vragend of het echt oké was. Toen ze bevestiging kreeg, stormde ze meteen naar binnen met een chagrijnige Tyrogue achter zich aan. Cecille mocht dan niet die indruk geven met haar gedrag, maar ze was wat dat betreft nog altijd stereotype vrouw als het op shoppen aankwam: Ze nam uitgebreid de tijd en liep elk kledingstuk minstens tien keer af. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze kriskras door heel de winkel liep. Het was bloedirritant en frustreerde haar pokémon mateloos.

Met een jas rijker en flink wat geld armer liep Cecille de winkel weer uit. Ze had haar nieuwe jack al aangedaan en showde hem nog even vol trots aan Sivar. Die scheen het kledingstuk ook wel goed te keuren, zelfs al koste het hem een uur van z’n leven om eindelijk uit die zaak te komen. Zijn Trainer had het echter wel nodig, want het was al bijna hartje winter en ze had geen dikkere kleding bij zich. Nu had ze in ieder geval wel iets om haar een beetje warm te houden, al moest de blondine nog wel een sjaal hebben. Op z’n minst. Het was nog een geluk dat ze van nature al een warm persoon was en het niet snel koud had, maar dat nam niet weg dat ze de extra hulp wel kon gebruiken.
“Goed, nog een winkel waar je heen wilt?” vroeg de blondine aan haar pokémon. Ze hadden nog lang niet alles bekeken en ook al hadden ze veel tijd verspilt in de kledingzaak daarnet, was het nog best vroeg in de middag. Sivar haalde zijn schouders op en gebaarde dat ze de andere twee pokémon ook los moest laten. Zijn Trainer was daar echter sceptisch over. “We zijn in de stad, daar kan dat niet zo één, twee, drie,” mompelde ze. De Tyrogue scheen echter koppig te zijn hiermee en wees om hen heen, proberend duidelijk te maken dat het niet extreem druk was en dat het daarom wel kon. Cecille wilde ertegen in gaan, maar besefte daarvoor dat het geen nut had omdat hij gelijk had. “Oké, mits je helpt met een oogje in het zeil te houden, Siv,” sprak ze op een lichtelijk strenge toon tegen de pokémon. Hij knikte instemmend en glimlachte onschuldig.

Nadat Björn en Elias zich erbij hadden gevoegd, vroeg ze nogmaals waar de pokémon heen wilden. De Pancham scheen ongeïnteresseerd te zijn en de Torkoal alleen maar in de war. Zuchtend liet Cecille haar hoofd hangen, terwijl haar handen weer in haar zij stonden gepropt. “Sivar?” vroeg ze, haar toon aangevend dat hij haar laatste hoop was. De Tyrogue lette echter niet op; hij was te druk met om zich heen te kijken en een winkel te vinden. Toen hij zich omdraaide, zag hij wel een interessante winkel – eentje die schijnbaar pokémon verkocht. Uitgebreid wees hij naar de winkel en riep naar de blondine dat ze op z’n minst een blik naar de overkant van de straat moest gooien; waar het zaakje dan ook te vinden was. Cecille fronste. “Wil je daarheen?” vroeg het meisje toen aan hem. Sivar knikte zo hard dat ze bijna bang was dat hij een whiplash zou oplopen. “Sure,” mompelde ze, wenkend naar de pokémon dat ze haar moesten volgen naar de overkant.
Elias was extreem langzaam met oversteken en vooruitkomen in het algemeen en omdat Björn achter hem liep, werd de Pancham al snel geagiteerd. Zijn geduld was al op toen ze halverwege de straat waren, wat ervoor zorgde dat hij de Torkoal met al zijn kracht probeerde vooruit te duwen. Effect had het niet echt; ze kwamen geen stap verder. Cecille keek achterom toen zij en Sivar al aan de overkant waren en de blondine moest even lachen om het schouwspel. Ze besloot echter snel terug te lopen en Elias op te tillen. Dat ging nu al met meer moeite dan de eerste keer dat ze hem optilde, wat maar één ding kon betekenen. Binnenkort zou ze hem helemaal niet meer kunnen dragen. Het meisje liep vlug terug naar Sivar en zette Elias met flink wat opluchting terug op de grond. Gewichtheffen had ze sowieso niet vaak gedaan, maar het minder trainen nadat ze op reis was gegaan, had wel heel wat effect. Tot haar ergernis...

Sivar was de eerste die de winkel binnenstapte. Cecille volgde hem en daarna kwamen Björn en Elias ook naar binnen. Het viertal keek hun ogen uit naar de grootte van de winkel. Er was ontzettend veel ruimte, met aan de linkerkant van de winkel een aantal kassa’s en aan de rechterkant een groot aantal bakken waar pokémon in rondliepen. Daartussen in lag het gangpad die naar het einde van de winkel reek en op z’n minst een meter of vier of vijf breed was.
Sivar liep meteen naar de bakken toe en probeerde over de glazen wand te kijken. Hij kon net zo gemakkelijk door het glas heen kijken, maar hij wilde heel graag rechtstreeks contact hebben met de pokémon die aan de andere kant van de wand liepen. “Woah, rustig aan daar tijger,” sprak Cecille, terwijl ze naast hem kwam staan en een blik met hem uitwisselde. Ze glimlachte na een paar tellen naar hem, wetend dat de Tyrogue gewoon enthousiast was met het ontmoeten van nieuwe potentiële vrienden. De blondine was echter niet van plan om één van deze pokémon te kopen. Zeker niet nadat ze Elias al had gekocht en haar leren jack had ook al flink wat gekost. Bovendien zaten er niet echt pokémon bij die ze leuk vond. Sowieso al geen van het vechttype waar ze zelf zo enthousiast over was.

Desondanks tilde ze haar pokémon op en hield ze hem tegen haar borstkast aan geduwd. Ze bewoog dichterbij de bakken en liet Sivar op deze manier naar de pokémon kijken, die ondertussen een poot om haar nek heen legde en comfortabel ging zitten. Elias en Björn waren ondertussen ook erbij komen staan; Elias vlak tegen de wand om door het glas te kunnen kijken en Björn op diens rug. Ze konden wel een goed team zijn. Als ze wilden. Cecille bleef niet lang op één plek staan. Dat kon ze gewoon niet. Zij was zo’n persoon die iets te doen moest hebben – die moest lopen en bezig zijn. En dat was wat ze deed. Ze liep langs de bakken af, die gevuld waren met diverse pokémon. Sommigen kenden ze helemaal niet, anderen juist als geen ander omdat ze ook bij haar thuis rondliepen. Maar geen van allen sprak haar echt aan.
En toen zag ze het. De blondine stopte abrupt met lopen en staarde naar een bepaalde pokemon achter de glazen wand. Sivar keek haar verbaasd aan en, toen hij zag dat ze naar een bepaald punt keek, volgde haar blik om uit te komen bij een welbekend wezen. Met een oranje met beige vacht en een aapachtige vorm stond niet ver bij hen vandaan een Chimchar naar hen terug te kijken. In eerste instantie was er een serieuze sfeer tussen hen verschenen; een spanning die niet te snijden was, zo dik. Een paar tellen later, echter, en de Chimchar grijnsde met ontblootte tanden en begon vrolijk op en neer te springen, huppend naar Cecille en Sivar.

Ondertussen kwamen Björn en Elias eindelijk weer bij hen aan. De stilte maakte hen lichtelijk ongemakkelijk en toen ook zij de pokémon in het oog kregen en de situatie in konden schatten, fronsten ze verbaasd. Althans, Björn deed dat. Elias scheen niks door te hebben. Cecille opende eindelijk haar mond na iets wat een eeuwigheid leek te zijn. “Oh. Mijn. Arceus. IS DAT EEN CHIMCHAR?” Chimchar mochten dan bekend staan als vuurpokémon, maar hun evoluties hadden het vechttype als subtype erbij. Dat, en Cecille was vroeger bevriend met iemand die zo’n klein, schattig aapje trainde. Toen was ze al verliefd op de pokémon. Sivar sprong uit de blondine haar armen en probeerde zo contact te leggen met de Chimchar. De glazen wand was nog steeds te hoog, maar de ander scheen hetzelfde te willen doen. Terwijl de twee probeerden om met elkaar te praten, was Cecille alleen maar meer aan het fangirlen. Het geneerde Björn eindeloos.
Een medewerker van de zaak scheen het meisje al van een afstandje te hebben gehoord en kwam naar haar toegelopen. Hij wilde vragen of ze in orde was, maar toen hij dichterbij kwam en de situatie beter kon schetsen, besloot hij maar als echte verkoper te vragen of hij haar kon helpen. De blondine stopte met wat het ook was dat ze deed en draaide zich met een ruk naar de jongeman om. Hij leek haar niet ouder dan 21 en hij zag er ook niet verkeerd uit. Maar haar brein kwam niet eens zo ver met denken. Misschien kwam het door de Chimchar dat ze hem niet eens kon ‘uitchecken’, maar haar gedachten gingen eigenlijk meteen naar een compleet ander persoon toen ze aan het woord aantrekkelijk dacht. Een persoon die niet eens van hetzelfde geslacht was als deze verkoper. En tevens langer haar had. Die wit gekleurd waren. Cecille schudde haar hoofd. Waarom dacht ze aan Sara?

“Graag!” besloot ze de jongeman maar te antwoorden zodra ze weer bij zinnen was. Het feit dat de ijskoningin door haar hoofd rondspookte net hield ze wel in haar achterhoofd. “Hoeveel is die Chimchar!” Ze stelde niet eens een vraag. Het klonk meer als een eis om te weten. De verkoper noemde een prijs die Cecille bijna een hartaanval gaf. Het was niet superduur, maar het was ook zeker niet goedkoop voor iemand met geen inkomen als haar. Natuurlijk, ze had flink wat geld gespaard om deze reis te kunnen maken en ze zou de Chimchar best kunnen kopen, maar het was alsnog een flink pak geld. Twijfelend beet ze op haar onderlip, kijkend van de verkoper naar Björn en Elias en uiteindelijk naar Sivar en de Chimchar. De twee waren zo vrolijk in gesprek dat de blondine het niet over haar hart kon krijgen om de twee pokémon van elkaar te scheiden. Zeker niet omdat Sivar niet eens zo enthousiast met Björn of Elias praatte. De Pancham was gewoon een brompot en de Torkoal was veel te jong om daadwerkelijk een energiek gesprek met de Tyrogue te voeren. Maar het aapje scheen dat wel te kunnen.
“Ik neem haar,” sprak ze resoluut toen ze zich terug had omgedraaid naar de verkopen, wijzend naar de vuurstarter. De verkoper glimlachte vriendelijk naar haar. “Maar natuurlijk,” sprak hij, terwijl hij de pokéball van de Chimchar ging ophalen. Hij keerde terug en liet de Chimchar in het ronde voorwerp verdwijnen, waardoor Sivar zich kwaad fronsend omdraaide en toen zag dat Cecille met de jongeman stond te praten. Zijn blik verzachtte ietwat toen hij de scheve grijns die voor hem was bestemd van zijn Trainer zag. Het groepje liep naar de dichtstbijzijnde kassa en de prijs van de pokémon werd ingevoerd. “Anders nog wat?” vroeg de jonge verkoper aan de blondine. Deze schudde haar hoofd en haalde tegelijkertijd haar portemonnee tevoorschijn. Met een beetje tegenzin gaf ze het benodigde geld aan de jongeman en nam toen de pokéball van hem aan. “Fijne dag nog,” glimlachte de knaap naar haar. Cecille lette er niet eens meer op dat het een suggestieve glimlach was. Ze negeerde zijn geflirt zelfs. “Sure. Jij ook,” reageerde ze afwezig terug, terwijl ze al naar buiten liep met haar team. Sivar fronste verbaasd toen de blondine haar nummer niet bij hem achterliet, maar hij besloot er verder niks over te zeggen.

Eenmaal buiten bleef Cecille weer staan. Ze keek even naar de pokéball in haar hand en toen naar haar team, die haar met afwachtende blikken aanstaarden. “Weet je,” sprak ze tegen de drie. “Hierna moeten we echt hard gaan werken om gevechten te winnen, anders is mijn geld wel heel snel op.” Sivar grijnsde. Björn snoof. Elias was... Elias, zoals altijd. “Ik verwacht dat jullie je best gaan doen in de Gym, Sivar, Björn,” vervolgde ze. Sivar knikte vastberaden. Dit keer keek de Pancham haar ook met een zelfverzekerde houding aan. “En ik hoop dat jullie ook goed zullen zorgen voor elkaar. Zoals het team nu is en ook voor...” ging ze verder, terwijl ze de pokéball open liet klappen en de Chimchar langzaam vrijliet. “Åsa.” Het aapje keek haar vrolijk grijnzend aan, voordat Sivar verder kennis ging maken met de pokémon. Cecille glimlachte naar de twee en merkte toen op dat Björn nog steeds niet van Elias zijn rug was gestapt. Het deed haar goed om te zien dat haar team met elkaar overweg kon, ondanks het stroeve begin. Het gaf haar hoop. Niet alleen voor de band tussen haar en de pokémon, maar ook voor de gevechten die nog komen gingen. Dit kon ze wel.

De blondine keek verrukt toe naar hoe haar pokémon met elkaar communiceerden. Åsa was inmiddels naar Elias en Björn gelopen en probeerde een gesprek met hen aan te gaan. De kleine panda sprong toen echter van zijn zitplek af en liep zo ver mogelijk bij de Chimchar vandaan. Cecille gromde naar hem en keek hem streng aan, maar dit scheen in eerste instantie weinig effect te hebben. Pas na een paar tellen met elkaar te hebben gestaard, rolde de Pancham met zijn ogen en ging weer dichterbij het groepje staan, terwijl Sivar en de rest vrolijk met elkaar aan het converseren waren.

Het meisje kruiste haar armen over elkaar heen en liet haar blik door de straat glijden. Zelfs al hadden ze aardig wat tijd doorgebracht in beide winkels; het was nog vrij vroeg in de middag. Op dat moment voelde ze het welbekende gevoel van honger – haar maag was vrijwel leeg en dat liet het ook merken. Ze grijnsde lichtjes zodra haar buik had bekendgemaakt dat ze honger had en niet veel later viel haar paarse ogen terug op de pokémon. Ieder had hun eigen reactie. Sivar grijnsde terug, wetend dat zijn Trainer zich er absoluut niet voor schaamde en dat dit lunch betekende. Åsa keek verbaasd, niet meteen doorhebbend wat dat geluid nou eigenlijk was. Elias keek... Well, Elias. Hij keek gewoon heel droog. Dat was zijn standaard gezicht. En Björn? Die keek haar verwijtend aan.
Cecille lachte en wreef met haar rechterhand in haar nek. “Zullen we maar wat te eten gaan halen?” vroeg ze aan de rest. Er weerklonken instemmende geluiden en de blondine wilde net een stap verzetten, maar ze staakte haar bewegingen zodra ze een geel figuur in zicht kreeg. Het was een Pikachu en de pokémon stopte vlak voor haar voeten. Lichtjes fronsend staarde ze het wezentje aan, die allemaal rare bewegingen aan het maken was en blijkbaar een heel verhaal aan haar neus hing. Ze wisselde een blik met Sivar uit, die er zelf ook geen touw aan kon vastknopen, en hurkte toen voor de Pikachu neer.

Het koste haar een paar tellen, maar ze herkende het wezentje toch eindelijk. “Hey!” riep ze beduusd uit, nadat ze flink wat lucht naar binnen had gewerkt. “Ik ken jou! Jij bent toch de Pikachu van die ene knul?” vervolgde ze, proberend de jongen zijn naam te herinneren. Cecille kende veel mensen en eigenlijk vergat ze bijna nooit namen. Dit was één van de weinige uitzonderingen. “T... Taylor...? Tyrell...? Tyson! Dat was het! Tyson en Kyro!”
Sivar scheen het zich nu ook weer te herinneren, maar de rest van haar pokémon waren nog altijd verward. Cecille keek weer om haar heen en wist toen eindelijk een Mudkip op te merken, maar er was verder geen bekende knul in de buurt. “Waar is je Trainer, jochie? En hoort die Mudkip bij jou?” De Pikachu scheen het echter op te geven met zijn verhaal en besloot om haar gewoon te laten volgen. Hij trok aan haar nieuwe, leren jack en besloot er toen vandoor te rennen. De blondine, die nu kwaad was over het feit dat hij haar nieuwe jas probeerde te slopen, sprong op en rende achter hem aan. “Kom terug jij!” riep ze. Ze stopte even toen ze zag dat hij tussen de bosjes door sprong, maar aarzelde niet al te lang om achter hem aan te gaan. Sivar sprong achter haar aan, gevolgd door Björn. Elias liep op zijn eigen, langzame tempo, terwijl Åsa op zijn rug was geklommen. Die kwamen vanzelf wel aan.

De blondine hoefde niet ver te lopen of veel moeite te doen om de Pikachu in te halen. Kyro stopte abrupt met rennen aan de andere kant van de struiken en Cecille was van plan om hem meteen van de grond te graaien, totdat ze het bekende figuur van zijn Trainer zag. Tyson zat bij een boom – eigenlijk ertegen aan geleund. De Pikachu en haar woede direct vergetend, liep ze op de ineengezakte jongen af. “Yo!” groette ze hem vrolijk, een brede grijns met ontblootte tanden rond haar lippen, terwijl haar arm eenmaal naar hem zwaaide. Toen ze dichterbij kwam, zag ze echter dat hij niet helemaal in orde was. Sivar kwam op dat moment uit de bosjes en niet veel later verscheen ook Björn, die allebei op haar afliepen. Ook zij keken ietwat bezorgd naar Tyson. Nou ja, Sivar keek bezorgd. De Pancham leek juist onverschillig.
“Hey, gaat ie wel?” vroeg Cecille bezorgd aan Tyson. Haar Tyrogue trok vervolgens aan haar broek en wees de boom in zodra hij haar aandacht had. De blondine keek omhoog en zag een Chimchar op één van de laagste takken zitten. In eerste instantie dacht ze dat het Åsa was, maar toen ze beter keek, zag ze dat het een mannetje was. Was dit Tysons pokémon? Aan de manier waarop de jongen bij deze boom zat, kon dat gewoon niet anders. De Chimchar zag er echter heel bang uit. Zat hij daarom in de boom?

Cecille besloot om te helpen. Ze wist niet of het echt nut had wat ze ging doen, maar ze kon er niet tegen om niets te doen. Dus deed ze het eerste wat in haar opkwam; ze sprong naar een tak die het dichtste bij haar hing en trok zich toen met wat moeite omhoog, proberend op ooghoogte van de Chimchar te komen. Toch bewaarde ze haar afstand van de pokémon; ze wilde hem immers niet laten schrikken.
In de tussentijd waren dan ook eindelijk Elias en Åsa verschenen. Ze stonden inmiddels bij de andere twee pokémon – Åsa nog altijd op de rug van de Torkoal. Ze vond het onzettend comfortabel zitten en had het als haar eigen plekje geclaimd. Björn had gewoon pech. De Chimchars aandacht werd echter getrokken door het tafereel van Cecille met de andere Chimchar, waar ze dan ook meteen op reageerde door tegen Cecille’s hangende been aan te springen en via haar rug naar de tak te klimmen waar de blondine zich aan vasthield. Deze schrok echter zo erg van het plotselinge contact, dat ze per direct de tak losliet en naar beneden viel. Van schrik belandde ze niet eens op haar eigen voeten om zich verder staande te houden, maar zakte ze meteen door haar knieën en viel ze zo tegen de stoep. “Shiftry, dat deed pijn,” gromde ze tussen haar tanden door; één van haar ogen stijf dicht geknepen.

Eenmaal bekomen van de pijn keek het meisje terug naar de tak waar ze zojuist de Chimchar had zien zitten, om ditmaal twee van dezelfde soort te zien. Haar eigen Chimchar was nu aan het praten tegen de ander in een poging om hem omlaag te krijgen. Althans, dat was wat ze wilde dat Åsa deed. Of de vuuraap dit daadwerkelijk aan het doen was, was nog maar de vraag. Die kon immers evengoed gewoon een praatje willen houden met de vreemdeling. Daar zag ze Åsa in ieder geval wel voor aan.

Haar komst zorgde ervoor dat Tyson opgelucht uit zijn ogen keek. Toen ze vroeg of het met hem ging, vertelde hij simpelweg dat ‘Aitaro’ was aangevallen en nu in de boom zat. Aitaro was in dit geval de Chimchar die ze zojuist in vizier had gekregen. De blondine kreeg geen uitleg over hoe het met hem ging en gokte erop dat hij prima in orde was. Desondanks deed ze toch zelf een poging om het aapje uit de boom te krijgen, maar die was gedoemd te mislukken.
Sivar merkte ondertussen wel de nijdige blik die Tyson aan zijn enkel schonk. Dit was meteen een teken voor hem dat de knul helemaal niet in orde was en dat er iets met zijn voet was. Terwijl zijn Trainer uit de boom viel door haar Chimchar, liep hij naar de jongen toe om te vragen of hij echt in orde was, maar door de capriolen van het meisje kwam hij daar niet aan toe. Tyson boog zich namelijk naar haar toe en stak zijn hand uit, vragend of het ging. Cecille nam zijn hand aan; hoewel ze zichzelf al met haar eigen kracht overeind duwde, en kwam zodoende overeind. “’t Gaat prima. Niet dankzij mijn pokémon, maar ik ben oké,” sprak ze tegen hem, terwijl ze een nijdige blik naar Åsa wierp. Ze richtte haar aandacht weer tot Tyson en grijnsde plagerig. “Ik val wel vaak voor je. Dit moet echt stoppen. Straks beginnen mensen nog iets te denken.”

Vanuit haar ooghoeken zag ze beweging en haast automatisch gleden haar paarse kijkers naar het gebeuren. Hierdoor zag ze dat drie pokémon op hen af kwamen gerend, waarop Tyson nijdig iets naar hen gromde. Waren dit soms de pokémon die Aitaro hadden bang gemaakt? Wat de jongen vervolgens naar hen riep, was voldoende bevestiging voor de blondine. Ze keek even naar Sivar en weer terug naar de vreemde wezels, die op dat moment strijdlustig iets begonnen uit te kramen. Cecille kende de pokémon niet, maar de toon juist wel. En die toon beviel haar niet. “Hmmmmmm,” neuriede ze. “Sivar, hoorde je dat?” Ze richte grijnzend haar blik terug op haar partner, die ongeveer hetzelfde terugkeek. Björn scheen dezelfde gedachtegang als hen te delen, want ook hij ving Cecille’s blik met een grijns.
De twee stoven direct naar voren; ieder op een Zigzagoon af. Cecille wierp een laatste blik op Åsa, die nog altijd in de boom zat, en vertelde de Chimchar dat ze voor de ander moest zorgen. Zij regelde dit wel eventjes. “’kay, Elias, goed opletten. Dit is hoe het moet,” sprak ze trots tegen haar Torkoal. Hij kwam loom langs haar staan en hield zijn aandacht op het denkbeeldige strijdveld gericht. “Sivar, Björn, begin maar met een Tackle!” Cecille wist dat vechtsoorten in het voordeel waren tegen normale soorten, maar ze wilde nog een beetje van dit gevecht genieten. Haar twee pokémon schenen het met haar eens te zijn, want ze deden precies zoals ze gevraagd had; een Tackle.

Sivar was helaas niet snel genoeg. De Zigzagoon ontweek hem en beukte vervolgens op hem in met een Headbutt. Veel effect had het echter niet, want haar Tyrogue ving de klap juist met opzet op met zijn hoofd. De twee kwamen vervolgens in een korte strijd over wie het hardste hoofd had. De Zigzagoon verloor. Björn, in tegenstelling tot zijn teamgenoot, had meer geluk. Zijn lichaam raakte die van zijn tegenstander en hij besloot er nog een schepje bovenop te doen door een trap na te geven. “Goed zo Björn!” prees Cecille de Pancham, die zich verbazingwekkend genoeg naar haar omdraaide en zijn duim omhoog stak. De blondine haar mondhoeken krulden omhoog tot een kleine grijns.
Ze wilde net een volgende set aan aanvallen opdragen toen ze in de gaten kreeg dat alle drie de Zigzagoon zich richtten tot Björn. De arme Pancham zag het niet aankomen en werd bedolven onder een reeks aanvallen zonder een kans te hebben om die te kunnen ontwijken. Cecille schrok hiervan, maar kon desondanks haar Tyrogue nog opdragen om hem te hulp te schieten. Iets wat Sivar dan ook zonder te aarzelen deed. Hij sprong in op het groepje haren en trok één van hen van het hoopje af. Hij wilde een tweede eraf trekken, maar werd toen gebeten in zijn poot door de Zigzagoon die hij zojuist onder handen had genomen. “Sivar!” riep de blondine bezorgd. De pokémon wilde zijn tegenstander een slag verkopen, maar die had juist andere plannen. Voor hij ook maar iets kon doen, kreeg hij de vieze, losse steentjes van de straat in z’n gezicht. Sand attack. Dit was niet goed.

Cecille beet op haar onderlip. Björn werd nog altijd belaagd door twee Zigzagoon, en hoewel hij zich goed staande hield, wist ze dat dit zo niet door kon gaan. En met een andere pokémon die nu gedeeltelijk blind was door een Sand Attack, pakte dit niet goed voor hen uit. De blondine keek om naar Tyson, woordloos vragend om hulp. Dit deed ze niet vaak, maar Elias was overduidelijk te zwak om mee te vechten en Åsa was bezig met Aitaro. Bovendien had ze de Chimchar net en wist ze niet tot wat die in staat was. Veel keuze had ze dus niet en dat wist ze.

Tot haar opluchting begreep Tyson de hint en schoot haar al snel te hulp met niet één pokémon, maar twee. Zijn Mudkip en Pikachu kwamen nu ook het strijdveld op en bevrijdde haar Pancham van de zee van Zigzagoon. Kyro beet daarbij een Zigzagoon in zijn poot en Cecille kon het niet laten om een droge opmerking erover te maken. “Zo, die heeft de smaak te pakken.” Björn leek lichtelijk uit zijn doen toen hij weer normaal naar adem kon happen en niet meer onder vuur werd genomen. Krampachtig kwam hij recht. Hoewel de aanvallen van een Zigzagoon weinig effect zouden moeten hebben op een vechttype als hij, was de hoeveelheid aan aanvallen immens geweest. Elke pokémon zou daaronder zijn bezweken.
“Björn, ben je in orde?!” gilde Cecille naar de panda. Hij keek loom op, met nog altijd die chagrijnige blik in zijn ogen, en gromde iets dat op “ja, ik voel me heerlijk” moest lijken. In ieder geval iets sarcastisch, stelde de blondine zich voor. “Help Sivar!” Het beertje bromde nog wat en richtte zich toen op de derde Zigzagoon, die het nog altijd leuk vond om de Tyrogue te treiteren. Björn snoof kwaad. Wat een lafbek. Zodra Sivar niks meer kon zien, besloot hij te gaan spelen met de jonge vechter. Daar kon hij absoluut niet tegen.

Terwijl de Pancham zich een weg baande naar de twee, vertelde Cecille uitbundig waar de aanvallen vandaan kwamen voor haar partner, zodat die ze zonder te kunnen zien kon ontwijken. “Links van je! Een rechtse hoek! Van beneden!” Sivar wist alles keurig te ontwijken, maar besloot verder niet in de aanval te gaan. Daar had hij zijn zicht namelijk wel voor nodig en die had hij op het moment niet. Tussendoor wreef hij een aantal keer in zijn ogen; het hielp echter niks.
“Björn, ik wil dat je je Arm Thrust doet!” droeg de blondine haar panda op zodra ze merkte dat hij in de buurt was. De Pancham besloot er geen gras over te laten groeien en sprintte meteen op zijn doelwit af toen hij het bevel kreeg. De wezel had hierdoor de kans niet om aan de kant te springen en kreeg de volle laag. Dat was het enige dat nodig was om hem zijn moed te ontnemen, want ook hij sprong tegelijk met z’n troep de bosjes in nadat hij was bijgekomen van de klap. Cecille snoof. Björn kruiste geagiteerd zijn poten. Sivar scheen zijn zicht eindelijk terug te hebben, maar het deed nog steeds pijn aan zijn ogen.

Cecille liep op haar partner af en hurkte voor hem neer, waarbij ze haar handen op zijn schouders legde en zijn ogen goed inspecteerde. Ze waren een beetje rood en de tranen stonden erin, maar buiten dat leek het in orde te zijn. Na een paar minuten was dat brandende gevoel vast wel weg. Ze wreef de tranen weg die uit zijn ogen waren geglipt en nu over zijn wangen gleden. Vervolgens glimlachte ze trots naar hem. “Je hebt goed gevochten, maatje,” sprak ze tegen hem. Cecille draaide haar hoofd naar Björn, die op een afstandje toekeek hoe zijn trainer voor haar ‘lieveling’ zorgde. De blondine kwam recht, liep op hem af en inspecteerde nu ook zijn lichaam op eventuele grove wonden. Afgezien van een paar schrammetjes leek hij oké, maar ze nam liever het zekere voor het onzekere en haalde een Potion tevoorschijn. “Jij ook Björn. Je hebt wel wat lekkers verdient strakjes.” De Pancham was een beetje beduusd door de affectie die hij kreeg, waardoor hij zijn chagrijnige gezichtsuitdrukking even kwijt was, maar die verscheen even gauw weer toen hij zich dat besefte.
Eenmaal klaar met de behandeling, stond ze opnieuw op en draaide zich om naar Tyson. “Tack! Zonder jou was het misschien wel heel anders afgelopen...” Langzaam liep ze terug naar de jongen. “Als ik iets voor je kan doen, dan hoor ik dat graag.” Een brede glimlach verscheen rond haar lippen, waarop ze haar blik liet glijden naar de boom waar de twee Chimchars nog inzaten. Zou de hare al wat meer vordering hebben gemaakt?

Terwijl de blondine zich tot de jongen richtte, kwam de Mudkip van hem haar kant opgelopen. Sivar zag dit als een buitenkans om de pokémon te begroeten en een gesprek aan te gaan, dus stak hij zijn poot op en glimlachte vriendelijk naar het blauwe wezen. Björn, daarentegen, was niet zo sociaal als zijn teamgenoot en keerde zich van de twee weg. Dit tot ergernis van de Tyrogue, hoewel hij het niet echt liet blijken. Hun trainer was inmiddels weer in gesprek met Tyson, die tegen de blondine vertelde dat het wel goed zat. Cecille zou echter Cecille niet zijn als ze dit niet zag als bij hem in het krijt staan en stond dus te popelen om dit goed te maken bij de jongen. Nu was ze sowieso wel iemand die een ander hielp in tijden van nood – en dat werd alleen maar versterkt wanneer ze het gevoel had dat ze die persoon iets schuldig was.
Niet lang na de kleine woordenwissel tussen de twee, kwam er een pokémon bij staan. Eentje die Cecille maar al te goed wist te herkennen, want ze had hem al best wel wat keertjes eerder gezien. Meteen slaakte ze een gil toen ze de contouren van het wezen wist te herkennen als Lucario. Kurai stak zijn poot met een glimlach naar haar uit en Cecille was maar al te enthousiast om die aan te nemen en te schudden. Misschien zelfs te hard. En kneep ze er ook net zo hard in. Oeps. De jongen vertelde haar vervolgens dat dit inderdaad Kurai was en dat hij gegroeid was, maar haar absoluut niet was vergeten. En zij hem ook niet. “Ik ben zo jaloers!” sprak ze tegen Tyson. “Hoe lang is hij al een Lucario? En hoe is hij geëvolueerd?” vroeg ze vervolgens aan hem. De woordenwaterval was, zoals gewoonlijk, weer verschenen voor haar gebruikelijke fangirlsessie. Met een glinsterende blik in haar ogen bekeek ze Kurai van top tot teen, verwachtend dat ze een heldhaftig verhaal ging horen van Tyson. Zoals dat Kurai hem bijvoorbeeld had beschermd tegen een horde pokémon of een vallend rotsblok ofzo.

Åsa kon van minder geluk spreken als haar trainer. Wat ze ook probeerde, het scheen niet te helpen bij haar soortgenoot. Vanuit haar ooghoeken zag ze een ander figuur de boom in klimmen en even dacht ze dat het zo’n smerige Zigzagoon was. Meteen sprong ze klaar om in de aanval te gaan – totdat ze zag dat het de Pikachu van Tyson was. Zijn naam had ze alleen niet meegekregen. Het gele wezen vroeg of hij erbij mocht komen zitten, maar, zoals verwacht, gaf de andere Chimchar geen reactie. “Tuurlijk,” sprak Åsa voor hem en zichzelf. Ze grijnsde even. “Nog iets gebeurd daarbuiten?”

Cecille slaakte bijna een gil toen de Lucario zijn poot op haar schouder legde. Gelukkig kon ze zich net op tijd inhouden en met wat ademhalingsoefeningen wist ze ook haar hartslag weer onder controle te krijgen, want die klopte door de adrenaline een heel stuk sneller. Ondertussen was ook haar pokémon enthousiast in de weer met de nieuwe gezichten. De Mudkip die uitdagend naar hem had gekeken, had dezelfde blik terug gekregen en voor Sivar het wist, besloot hij om met de waterpokémon te spelen. Björn keek enkel droog toe naar het tafereel, terwijl hij naast de Torkoal was gaan staan. Geen enkele wisseling van woorden of blikken vond tussen de twee plaats. Toch leken ze elkaar wel te mogen. Gelukkig was Elias niet zo’n moeilijke pokémon. De enige die moeite had met sociaal contact, tot nu toe, was de Pancham.

De blondine zag dat Tyson een gezicht trok zodra ze haar vragen had gesteld en haar glimlach viel ietwat van haar gezicht. Had zij dit gedaan? Ze wilde hem niet verdrietig maken... Net toen ze iets wilde zeggen, begon de jongen al te spreken. Hij klonk ergens gebroken. Cecille kreeg meteen medelijden met hem, maar liet dit, buiten een bezorgde frons, niet blijken. Waarschijnlijk zou ze zijn trots er alleen maar mee krenken en dat wilde ze nou ook weer niet. Dat hij zich versprak met de naam viel haar niet eens op. Het was de zin over zijn opa die alles verklaarde en duidelijk maakte voor de zeventienjarige. Kurai wierp haar een verwachtingsvolle blik en dat was voldoende voor Cecille om iets te doen. Meteen overbrugde ze de kleine afstand die tussen de twee zat, legde ze haar armen op zijn schouders en om zijn nek, en trok hem vervolgens dicht tegen haar aan.
“Afscheid nemen is moeilijk,” gaf ze toe. “Ik ga je ook niet vertellen dat het normaal is en dat het vaker gebeurd – volwassenen zijn daarvoor en dat ben ik niet,” vertelde ze verder. Zelf had ze nog nooit iemand verloren op een manier die voor altijd zou zijn, maar ze wist dat het ontzettend pijn zou doen wanneer dit wel zo was. “Verdriet hebben, dat is normaal. Net als huilen. Je hoeft je niet in te houden. Ik huil ook wel eens.” Cecille keek omlaag, hopend dat ze de jongen zijn blik zou kunnen vangen, en glimlachte geruststellend.

Åsa bekeek de situatie voor een moment. De Pikachu, die zich later voorstelde als Kyro, vertelde dat hij een hekel had aan Zigzagoon en de andere Chimchar grinnikte er zacht om. Ook zij moest er even om lachen, omdat ze dat wel kon begrijpen en het was gewoon grappig. Åsa hield wel van grappig. “Ik ben Åsa,” stelde ze zichzelf voor toen Kyro dat ook deed. “En hij hier?” vroeg ze nieuwsgierig aan de Pikachu, met haar hoofd knikkend naar haar soortgenoot. Ze had geen woord uit hem gekregen, laat staan zijn naam opgevangen. Hij scheen echter wel tot leven te komen toen er schijnbaar iets met zijn trainer was, maar zo te zien had haar eigen trainer al het heft in eigen handen genomen. “Wow! Hij kan praten!” riep Åsa verdwaasd toen ze de Chimchar iets hoorde zeggen. Ze had niet gedacht dat hij überhaupt een stem had.

Het was even stil. Voor een moment hoorde Cecille niks en voelde ze ook geen beweging. Fronsend probeerde ze te zien wat er nu eigenlijk aan de hand was, maar toen zag ze dat Tyson met waterige ogen terugkeek en dat een paar tranen zich al een weg over zijn wang hadden gebaand. Ze slikte, want ondanks het feit dat ze zich niet awkward voelde wanneer iemand huilde in haar bijzijn, vond ze het wel moeilijk om het te zien gebeuren. Huilen werd bij haar geassocieerd als een negatieve emotie; niet dat ze het slecht vond dat iemand huilde, maar iemand zien lachen voelde velen malen beter. Kurai veegde de tranen van Tysons wang zodra de jongen hen had bedankt. Was het niet voor de Lucario, dan had zij het water wel van zijn gezicht verwijderd. “Geen dank,” glimlachte de blondine naar hem.

Cecille schrok toen ze haar vriend naar beneden voelde vallen. Hij was schijnbaar door zijn knieën gezakt en ze kon zien dat hij pijn had. Had hij daarnet dan gelogen over zijn gezondheid? Wederom fronste ze, want hoewel ze het gedrag niet goedkeurde, zou ze waarschijnlijk precies hetzelfde hebben gedaan om niemand bezorgd te laten zijn. Dankzij Kurai kwam ze erachter waar hij pijn had; hij vertelde dat zijn enkel prima in orde was, maar Cecille wist dat hij daarover loog. Ze keek toe hoe hij moeizaam overeind kwam en nam toen een besluit. Ze pakte de pokéballs van Björn en Elias en liet de twee terugkeren. Vervolgens draaide de blondine een halve slag en zakte toen ietwat door haar knieën, waardoor ze een stuk kleiner was. “Spring achterop. Ik breng je naar het Pokécenter.”

Sivar, die merkte dat er iets gebeurde, staakte het stoeien voor een moment een keek nieuwsgierig naar zijn trainer. Toen hij zag wat het plan was, mompelde hij iets tegen de Mudkip en sprintte toen naar de boom waar beide Chimchar en een Pikachu inzaten. Met zijn gele oogjes staarde hij omhoog en riep hij zijn teamgenoot. “Åsa! Ik denk dat we gaan. Kunnen jullie eruit komen?” De vrouwtjes Chimchar keek omlaag en fronste even, want ze had net op Kyro zijn voorstelmoment willen reageren. Direct erop liet ze haar blik naar Aitaro glijden en vervolgens naar Kyro. “Geen idee,” riep ze terug naar Sivar. “Ik denk dat we moeten gaan,” sprak ze toen tegen de Pikachu en haar soortgenoot. Hopelijk wilde Aitaro meewerken...

Ze kon de twijfel van de jongen niet zien, want ze was te druk bezig met haar vastberadenheid om hem naar het pokécenter te dragen. Uiteindelijk maakte Tyson toch gebruik van het aanbod en klom op haar rug, waarna ze zijn armen om haar nek voelde. Uit automatisme klemden haar eigen armen om zijn benen en hield ze hem zo op z’n plek – daadwerkelijk op haar rug. Ah, dit bracht herinneringen met zich mee. De laatste keer toen ze iemand op haar rug had gehad, was toen Yara tien jaar oud was. Inmiddels is zij ook alweer vijftien jaar, of niet soms? Tyson was ongeveer even licht als haar zusje, meende Cecille zich te herinneren. Maar, haar geheugen was sowieso niet meer wat het geweest was, dus ze kon het ook mis hebben. “Nope,” reageerde de blondine nonchalant op de jongen zijn woorden, terwijl ze omkeek of de pokémon haar wel volgden. Toen ze het groepje bij elkaar zag, vertrok ze naar waar ze hoopte dat het pokécenter zat. “Ik doe dit niet om bij je in het krijt te staan,” sprak Cecille op een serieuze toon. Ze hield met gemak een normaal tempo aan zonder zichzelf uit te putten – ze was wel zwaardere dingen dan dit gewend. “Ik help je omdat ik dat wil, oké?” Ze viel even stil, waarbij haar paarse ogen naar haar zijkant gleden; de plek waar al snel haar Tyrogue was komen te lopen. Hij glimlachte scheef naar haar en zij weerspiegelde zijn glimlach zonder problemen.

Åsa moest wel lachen toen ze Kyro’s handelswijze zag. Ergens begreep ze dat hij het niet meende, maar haar soortgenootje had dit overduidelijk niet door en liet zich gewoon de boom uit glijden. Zo kon het natuurlijk ook. Toen de Pikachu naar haar wenkte, klom ze zonder moeite achter hem aan de boom uit en voegde ze zich weer bij het groepje pokémon om ergens heen te gaan. Sivar liep bij Cecille, dus nam Åsa deze buitenkans om wat meer met het andere team op te trekken.

De blondine keek driftig in het rond, op zoek naar een rood of oranje gekleurd dak dat haar aan kon wijzen dat ze bijna bij hun bestemming waren, maar het duurde minstens tien minuten voor ze die gespot had. Cecille versnelde haar pas lichtelijk – erop lettend dat ze Tyson er niet mee belaste – en liep toen de glazen schuifdeuren door naar binnen. “Spoedgeval!” gilde ze dramatisch door de ruimte. De zuster keek meteen op van de toonbank. Er was verder niemand aan het wachten om geholpen te worden. “Ik heb een gekneusde enkel waar naar gekeken moet worden!” vervolgde Cecille op dezelfde toon. De vrouw keek haar onderzoekend aan, haar blik uiteindelijk hangend op Cecille’s voeten. De zeventienjarige rolde met haar ogen. “Niet ik,” gromde ze tegen de zuster. “Hij hier.” Ze wenkte met haar hoofd achter zich, doelend op de jongen die ze een tijdje op haar rug had gedragen. Ze werden naar een bankje begeleid en daar liet Cecille voorzichtig haar onderarmen onder de jongen uitglijden, zodat hij niet meteen met zijn voeten op de grond terechtkwam, maar juist langzaam en voorzichtig van haar rug kon glijden. “Blijf hier, dan haal ik de ehbo-kit,” vertelde de zuster hen. De blondine knikte begrijpend en de vrouw verdween voor een moment uit haar zichtveld. Cecille liet nu haar blik over de jongen heen glijden. Hoe zou het eigenlijk met zijn voet zijn? Was het echt gekneusd?