Hit It || Open

Tijdens het lopen luisterde Tyson zwijgend naar de woorden van de blondine. De jongen was lichtjes verrast door de woorden van het meisje en wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Veel kinderen in zijn klas kwamen niet eens bij hem in de buurt omdat ze niet bij hem in het krijt stonden, sommige zeiden zelfs dat Kyro hem uit medeleden volgde maar zijn Pikachu was de enige die áltijd in de buurt was om hem uit de problemen te halen. En er nooit per se iets voor terug wilde enkel zijn aanwezigheid en vriendschap. Hij keek even naar achteren, Kyro had de kleinste van zijn team op zich genomen; Aitaro, iets dat hij toch wel herkende in de Pikachu. Kyro had dat altijd wel met jongere wezentjes, deze in bescherming nemen. Vervolgens liet hij zijn bruine ogen naar het blonde haar van het meisje glijden en kreeg een kleine glimlach rond zijn lippen. Hij kon zijn Pikachu niet echt vergelijken met Cecille maar ergens was de jongen blij dat hij de blondine was tegengekomen.. Tyson wilde net reageren op de woorden van Cecille toen hij merkte dat ze het Pokémon Center in waren gelopen, wat werd bevestigd toen de zuster naar hen toe kwam gelopen, nadat Cecille iets had geroepen dat de aandacht van zuster Joy had getrokken. De jongen grinnikte om de volgende opmerking van het meisje en stak vervolgens zijn hand op naar de vrouw. Ze werden naar een bankje begeleid waarna Tyson voelde dat Cecille haar armen onder hem vandaan liet glijden waardoor Tyson even snel moest nadenken welke voet hij op de grond moest zetten, hij besloot om zijn gewicht op zijn goede voet te laten steunen.


“Blijf hier, dan haal ik de ehbo-kit,” hoorde hij de zuster zeggen en keek even met een schaapachtige blik naar de vrouw. Tyson keek even naar de zuster die wegliep en kon het echter niet laten om er zijn mond over open te trekken. “Hé jammer, ik wilde net een rondje om het gebouw gaan rennen,” sprak hij met een sarcastische ondertoon in zijn stem. Hij grijnsde maar die veranderde in een grimas toen hij probeerde om naar het bankje toe te lopen, maar de pijn in zijn enkel werd iets heftiger waardoor hij half door zijn knieën zakte en met zijn handen op de rand van het bankje steunde om op een onhandige manier op het bankje plofte. Daichi wilde hem echter helpen maar dat hoefde al niet meer, de jongen zat al met zijn been uitgestrekt over zijn voet te wrijven. Voordat de Lucario kon gaan zitten sprong ineens zijn Chimchar naast hem op het bankje en keek hem met schuldige grijze ogen aan. Chiiim,” mompelde hij schuldig terwijl hij naar de voet van de jongen keek, maar deze legde enkel zijn hand op het hoofdje. Tyson forceerde een grijns op zijn gezicht en klopte zachtjes op het hoofdje van het vuuraapje, de pijn die hij voelde compenseerde het een beetje met de grijns die hij op zijn gezicht had. “Het is niet levensbedreigend of zo. Het is me enkel maar dat gaat wel over,” grijnsde hij naar de Chimchar die enkel ongerust naar zijn voet bleef staren, maar hoorde zijn Pikachu afkeurend snuiven, waarop de jongen een nijdige blik naar de Pikachu wierp, die net zo nijdig terugkeek. “Alsof mij jou mening iets kan schelen,” gromde de jongen naar de Pikachu die een wuivend gebaar maakte naar de jongen en uitdagend uit zijn ogen keek naar Tyson. “Gele haarbal,” voegde hij er nog kwaad aan toe. Niet eens lettend op het feit dat Cecille er nog bij stond. “Pikachuu!” snauwde de Pikachu terug maar scheen zijn aandacht niet echt meer op de jongen te hebben gevestigd. Daichi sloeg geërgerd zijn beide handpalmen tegen zijn voorhoofd aan terwijl Finn niet zo goed wist wat hij met de Pikachu en jongen aan moest.

De rede hiervoor was dat de zuster was terug gekeerd met de benodigde spullen en deze op de grond vlak voor zijn voeten had gezet en vragend naar zijn gestrekte been keek. “Kan je misschien je schoen uittrekken? Dan kan ik wat beter zien wat er aan de hand is,” sprak de zuster waarop Tyson knikte en zich vooroverboog om zijn veters los te maken. Hij kneep een van zijn ogen dicht toen hij zijn schoen langzaam uittrok en hierdoor een stekende pijn door zijn voet voelde gaan. Vrijwel meteen zag hij door zijn sok dat zijn enkel flink was opgezwollen maar dat hoefde nog niet het ergste te betekenen.. het kon net zo goed een verrekte enkelband zijn, ergens hoopte hij dat dat het was en dat zijn enkel niet zwaar gekneusd was ofzo. Want dat ging zijn schema in de war brengen. Tyson trok zijn sok voorzichtig uit terwijl hijzelf even een blik op zijn voet wierp die een beetje blauw was geworden. Zuster Joy trok even een gezicht terwijl de vrouw naar zijn voet keek. “Ik ga niet vragen hoe dit is gebeurt maar je mag van geluk spreken dat het alleen maar gekneusd is,” sprak de vrouw terwijl ze snel maar rustig een drukverband om zijn voet bond. Tyson had zijn armen over elkaar geslagen en keek terneergeslagen toe hoe de zuster haar werk deed en zuchtte. “Rust is belangrijk voor het herstel,” voegde de vrouw er nog aan toe. De jongen knikte terwijl hij even een blik op zijn Pikachu wierp die naar de Chimchar van Cecille was gelopen, en gleed vervolgens terug naar de Lucario. Trainen ging hem deze komende dagen niet worden.. “Het lijkt wel alsof alles me tegen zit,” mompelde Tyson net verstaanbaar genoeg voor Cecille.