Ze zeggen dat iedereen die een kijkje neemt in zijn of haar familieboom, vroeger of later achter een geheim komt. Nou, het is waar. Arceus, het is waar. Ik was diep verzonken in het oude, grote boek in mijn handen. Het boek had een dikke, leren kaft en de bladeren waren geel van ouderdom. Het was een wonder dat het boek nog niet verbrijzeld was, als een verrimpeld herfstblaadje onder een schoen. Naast me stond een stapeltje boeken waartegen Ei leunde. Boo en Tetris zaten in hun Pokéballen.
Ik had ze er niet uit mogen halen. De chagrijnige mevrouw achter de balie met een enorme wrat op haar neus had het me heel duidelijk gemaakt. Stom wijf. Ik kon begrijpen dat Boo in zijn Pokébal moest blijven, hij was nou eenmaal een grote Pokémon. Verder had hij een obsessie over bessen en daagde hij radio's en speakers vaak uit tot wedstrijden, die dan resulteerde in de radio of speaker kapot en Boo zelfvoldaan omdat zijn gegil hoger was dan het geluid dat de radio had kunnen produceren. Tetris was echter een heel ander verhaal: De Turtwig was nog geen halve meter hoog en hoewel hij nieuwsgierig en speels was, luisterde hij wel goed naar me. Hij zou zich stil houden als ik dat van hem wilde. Met enige moeite, misschien, maar het zou wel lukken. Hij was heel braaf. Het mens achter de balie had Ei ook bijna ingenomen, alsof die onrust kon stoken. Ik knikte echter maar gewoon, want toen de blik die ze me gaf toen ze mijn wit met grijs geschminkte gezicht zag, gaf me nu nog steeds rillingen.
Je had het vast al kunnen raden, ik was op een bijzonder uitstapje gegaan. Namelijk de
bib bieb. Dit was een groot wonder, want ik had echt helemaal niks met boeken. Nee, geef mij maar videospellen en pizza. Dan ben ik blij. Niet als ik omringd ben door ouwe mensen en muffige boeken. Dat was echter wel de exacte plek waar ik me nu bevond; zittend tegen een van de hoge boekenkasten, een stapeltje boeken naast me. Ik was compleet onaanspreekbaar, verzonken in de oude teksten die ooit in een ver verleden op dit papier waren gezet.
Ik was op de een of andere manier aan een boek gekomen waar mijn familieboom in stond. Dat was niet zo vreemd, want ik had volgens paps en mams een grote familie, maar nooit wist ik dat mijn familie zó groot was. En al helemaal niet dat de beroepen van de familieleden zo, err, verschilde. Ik was namelijk verre familie van "The Deadly Wolf". Zeer angstaanjagend. "The Deadly Wolf" was een piraat. Hij was al lang dood, maar zijn nazaat waren blijkbaar stuk voor stuk in zijn voetsporen getreden. Ik wist niet dat piraten nog bestonden, maar blijkbaar dus wel. Volgens een recenter boek plunderde Wolfies oudste zoon nog steeds en was hij vooral actief in Kalos en regio's rondom. Spannend. Piraterij. Arrr.
Met een zucht sloeg ik het boek uiteindelijk dicht. Het stuk over Wolfie was afgelopen en meer had ik ook niet nodig. Ik kon begrijpen dat mijn ouders zo iemand geheim hielden. Ik kende ze goed genoeg om te weten dat keurige, nette mensen zoals zij een piraat nooit konden accepteren. Ik vond het wel cool. Ik had dus ook piratenbloed. Een beetje. Als dit hele trainer ding niks zou worden, kon ik dus altijd nog een schip bouwen en anderen gaan beroven en schatten gaan zoeken en kaarten gaan lezen. Misschien zou ik een been verliezen en dan kreeg ik zo'n houten stok ding, dat zou grappig zijn. Ik zou dan wel een Chatot nodig hebben, eentje met een ooglap. Dan zou ik zelf ook een ooglap krijgen en dan zouden we matchen. Ik wilde alleen helemaal geen Chatot, ik wilde een water Pokémon. Misschien kon ik een Buizel nemen, die zou ook wel op mijn schouder passen. Cool.
Ik besloot dat ik wel genoeg bieb had gehad voor vandaag en begon alle boeken terug te leggen. Toen ik dat gedaan had, pakte ik Ei op en liep ik zonder wratten vrouw aan te kijken de deuren uit. Ha. Dat kreeg je er van als je vervelend ging doen. Muhaha, ik was wel écht evil.
Eenmaal buiten werd ik begroet door een waterig zonnetje en een scherpe kou. Mmn, winter was wel weer fijn. Niet. Ik besloot Boo en Tetris te sparen en ze in hun warme Pokéballen te laten. Ik vroeg me af hoe het was om in een Pokébal te zitten. Vast krapjes, vooral voor Boo. Diep in gedachten verzonken over piraten en de binnenkant van een Pokébal, liep ik door de straten van Aquacorde Town. Mooi stadje. Leuk om in rond te lopen. Of zo. Zonder het echt door te hebben, brachten mijn benen me naar de haven.
En daar zag ik iets dat me abrupt stil deed staan. Een groot, houten schip met zwarte, opgerolde zeilen stond aan een van de aanlegplaatsen. Doordat het windstil was, kon ik de vlag niet goed zien. Met een kleine frons op mijn onder gekladderde gezicht liep ik richting het schip, om weer te stoppen met lopen toen ik dichtbij genoeg was de mensen op het schip bezig te zien zijn. Ze zagen er allemaal nogal, uh, vuil uit. Vele hadden baarden of stoppels, velen droegen gescheurde kleding... Was het niet een beetje koud voor blote armen? Een beetje verward bleef ik daar staan kijken, compleet in beslag genomen door het schip. Met al die Wolfie verhalen in mijn hoofd deed dit schip me toch verwacht veel denken aan een... Nee, dat kon niet! Piraten bestonden niet. Ergens wilde ik aan boord gaan om te vragen wat ze hier deden, maar ik vond ze hier deden, maar ik vond de mensen aan boord een beetje eng en dertien jaar was jong om te sterven. Daarnaast betwijfelde ik het of Boo en Tetris die hele crew en eventuele Pokémon in hun uppie aankonden. Misschien als ik ze beleefd benaderde... "Hoi, ik zag dat jullie in korte mouwen rondliepen, heb een van mijn zelf geborduurde sjaals". Dan zou ik wel ergens sjaals vandaan moeten halen...
Uiteindelijk besloot ik maar niet aan boord te gaan. Ik vond het net iets te eng, maar ik was wel nieuwsgierig. Dus liep ik op de eerste de beste vreemdeling af en begon ik tegen hem/haar aan te leuteren alsof ik ze al jaren kende.
"Hai! Ik kwam hier net de haven in lopen en toen zag ik daar dat schip. Weet jij toevallig van wie het is? Het lijkt verdacht veel op, weet je wel, piraten. Misschien willen ze dit stadje plunderen..." Ik raakte tijdens het praten een beetje afgeleid en des te langer ik sprak, des te groter de hoeveelheid aan angst op mijn gezicht werd. Welp, plunderende piraten...
; {{ Eh. Ik wist niet of ik piraten zomaar een stadje in kon laten stormen, dus dan maar zo :')
