Middle of the night | Lynn

Wat was het donker. Niet dat dat nou zo abnormaal was, gezien het tegen de nacht was, maar toch. Hat was dan misschien ook raar dat een veertienjarig meisje rond deze tijd op straat liep, alleen. Maar ze het er een reden voor. Ten eerste had ze niet kunnen slapen, en Lynn hield niet van haar tijd verdoen. Geërgerd had het meisje ongeveer een halfuur geleden in het Pokécenter de dekens van zich afgeslagen en zich aangekleed omdat ze wist dat er van slapen toch niets meer zou komen. Ook was het zo dat de één of andere elektronicazaak had besloten dat het een goed idee was om een forse korting op Holo Casters te geven als er iemand de moeite nam om rond twaalf uur 's nachts zo'n ding te komen halen. Nu Lynn toch op was, had het haar geen slecht idee geleken om er dan maar nuttig gebruik van te maken door die korting mee te pakken, zeker ze op het moment ook niet al te veel geld tot haar beschikking had. Ze was Kalos binnengekomen met een erg schamel bedrag en met het doen van de Gyms had ze wel wat bijverdiend, maar ze kon nog steeds niet helemaal zonder zorgen alles voor haar en haar Pokémon kopen wat ze wilde.
Nu liep het zwartharige meisje dus in het donker door een straatje in Lumiose, haar zwarte vest en donkere broek lieten de brede rode sjaal die ze droeg tegen de snijdende winterkou fel afsteken. In haar hand hield ze de Holo Caster die ze net gekocht had en naast haar liep geen enkele Pokémon uit haar team, omdat ze die niet van hun slaap in had willen afhouden. Lynn was niets aan het versturen, ze was aan het kijken hoe het stukje apparatuur werkte. Na wat instellingen veranderd te hebben totdat ze tevreden was met haar Holo Caster, keek Lynn op. De hoek van de straat kwam in zicht, wat betekende dat ze zo af moest slaan om weer bij het Pokécenter uit te komen. Haar blik gleed weer naar het lichtgevende schermpje in haar handen en op de automatische piloot stapte het meisje verder, zich haast niet bewust van haar omgeving. Vanuit haar ooghoeken ving ze in de verte iets wat rood afstak tegen de donkere muren, maar Lynn besteedde er niet veel aandacht aan. Vuil lag overal in de kleinere straatjes van Lumiose, rood afval was dan niet bijzonder.
Het was geen afval geweest. Lynn keek op zodra ze beweging hoorde en voor ze het wist werd haar weg versperd door iemand. In de paar seconden dat er niets gebeurde scande het zwartharige meisje automatisch hoe de andere persoon eruitzag. Rood haar, mintgroene ogen, langer en ouder. Vervolgens werd het meisje tegen de muur gedrukt. Een vlaag van paniek probeerde zich vanuit haar maagstreek naar buiten te werken, maar Lynn klemde haar kaken op elkaar en dwong zichzelf om kalm te ogen en de jongen strak aan te kijken. Een hand kwam enkele centimeters naast Lynns hoofd neer. Haar eerste instinct was in elkaar krimpen, maar een tweede hand kwam alweer neer aan de andere kant van haar hoofd en er werd op scherpe toon gezegd dat zij hem berichten stuurde. Het feit dat ze nu vastzat zo goed mogelijk negerend, zette het meisje zich wat gemakkelijker tegen de muur om zichzelf wat tijd te geven een goed antwoord te bedenken, een antwoord dat de jongen tevreden zou stellen, want ondanks dat ze er van buiten niet angstig uitzag, had Lynn toch het irritante gevoel dat bij angst hoorde in haar maag en raasden haar gedachten alle kanten op. Kop erbij, Lynn. Vermaande het meisje zichzelf. Ze moest nadenken. Hij leek die berichten niet echt te waarderen, dus zou het zeker geen goed idee zijn om te zeggen dat zij degene was die ze gestuurd had. "Nee," Antwoordde Lynn dan ook kalm, de trilling uit haar stem bannend. Angst zou haar niet helpen nu, het zou de situatie waarschijnlijk alleen maar ergen maken. Ze hief de Holo Caster die ze stevig vastgeklemd had op het moment dat ze tegen de muur aan werd geduwd en vervolgde: "Ik weet niet over welke berichten je het hebt, maar ik heb nog niets verstuurd.", waarna ze het ding aanbood. Lynn wist niet wat de jongen zou doen met haar Holo Caster en ze wist ook niet wat hij nou eigenlijk zocht, maar als hij het ding zou aannemen, betekende dat dat hij een hand van de muur zou moeten halen. Misschien kon ze hier nog wegkomen, al kostte dat een Holo Caster. Ze had er toch korting op gekregen. Lynn haalde een keer diep adem om ervoor de zorgen dat ze zich minder rillerig voelde en wachtte de reactie van de vreemde af.

Een kleine grijns verscheen op het gezicht van de roodharige jongen en Lynn wist dat het niet ging werken. Dat werd nog eens bevestigd toen hij mompelend aan haar vroeg of ze het zo gingen spelen. Nog steeds hield Lynn de Holo Caster op in de wetenschap dat hij het ding vast wel ging pakken en al zou het vast niet op de manier zijn waarop zij het wilde, zou hij dan in ieder geval zien dat er nog geen contacten en geen berichten in het apparaatje stonden omdat ze het zo'n twintig minuten geleden pas gekocht had. Zijn hand reikte naar de Holo Caster, maar uiteindelijk was het toch haar pols die vastgepakt en tegen de muur aangedrukt werd. Lynn verstijfde even en balde onbewust de hand die nu vastzat tot een vuist terwijl ze toekeek hoe de jongen door haar Holo Caster keek. Of het nu lag aan dat Lynn niet al te lang had geslapen of aan het feit dat deze situatie haar wat begon te irriteren, de angst zakte bij Lynn een klein beetje weg. Het zwartharige meisje ontspande haar hand weer en bleef naar de jongen kijken. In ieder geval was ze nu vrijer, dat was goed. Oké, ze kon nog steeds niet weg want die gast hield haar hand gevangen, maar ze had nu wel al meer bewegingsruimte dan eerst. Toch besloot het meisje niets te ondernemen, nog niet, omdat de jongen voor nu alleen maar naar haar Holo Caster keek. Misschien kon ze zo weg als hij gezien had dat ze die berichtjes, welke dat dan ook waren, niet verstuurd had. Misschien.

Opgelucht wreef Lynn even kort wat afwezig over haar pols nadat die losgelaten werd. Haar eerste ingeving was om meteen weg te spurten, maar het meisje zag daarvan af toen ze haar Holo Caster weer terugkreeg en de jongen woedend een of ander berichtje op zijn eigen apparaatje weg leek te klikken. "Sorry, ik dacht dat jij de persoon was die mij berichten stuurde." Lynn borg haar Holo Caster op, waarna ze rustig knikte terwijl ze haar donkerblauwe ogen weer op de vreemdeling richtte. "'T is al goed," Antwoordde ze met een scheef grijnsje. Er was iets verderop in de straat te horen en net als de jongen draaide Lynn haar hoofd naar het geluid terwijl ze haar handen in haar zakken stak, haar ene hand om de Pokéball van Pan klemmend. Dat de jongen haar niet meer vasthield en dat ze zich daardoor weer vrij kon bewegen had haar al wat meer gekalmeerd, maar door het eerdere voorval was Lynn nu wel wat meer op haar hoede. Vroeger was het voor haar niet te veroorloven geweest om niet alert te zijn, maar sinds de jonge Trainer in Kalos was aangekomen was die voorzichtigheid wat weggezakt. Het was er nog wel, onder de oppervlakte, maar was gewoon niet meer zo prominent aanwezig als eerst. "Heb je een geheime aanbidder die je lastigvalt met onbeantwoorde liefde?" Besloot Lynn met een grijnsje te vragen, nu toch wel nieuwsgierig.

Nadat Lynn haar vraag had gesteld die meer bedoeld was geweest als grapje, keek de jongen verbaasd naar haar waarna hij met een simpele, ietwat verontruste 'nee' antwoordde. "Hmm-" Begon het zwartharige meisje met een lichte frons, van plan om te zeggen dat ze dat ook niet verwacht had omdat de nog onbekende jongen had gedacht dat zij die berichtjes had verstuurd. Het kwam er niet van omdat er een kreet door het steegje galmde. De frons op het gezicht van de jonge Trainer werd dieper en haar hand sloot zich nu volledig om de Pokéball van de Gengar, hem al half uit haar vestzak halend. Dit kon niets goeds betekenen. Of het iets te maken had met de berichten die de roodharige jongen kreeg, wist Lynn niet en ze wist ook niet of dat verband de situatie nou beter of slechter zou maken. Naast haar stelde de roodharige jongen zich voor als August Norwood. Lynn wende haar hoofd niet af van de plek waar het geluid vandaan moest zijn gekomen, maar antwoordde wel: "Lynn. Ik moet zeggen dat dit een.. Aparte eerste ontmoeting is." Bij die laatste woorden stond er een kleine glimlach op het gezicht van het zwartharige meisje. De situatie was niet direct dreigend meer en daarom was Lynn iets ontspannener(?) dan eerst. Er was beweging te zien in de schaduwen aan de andere kant van het steegje en de jonge Trainer zette nu ook een stap naar achter. Was dit nog iemand die vreemde berichtjes kreeg? Zo ja konden ze gezellig met z'n allen een klopjacht gaan houden. Of zo.

De roodharige jongen beaamde haar woorden met een grijnsje. Lynn wilde net haar blik even van de duistere hoek afwenden om de grijns te beantwoorden toen er een rond voorwerp uit de duisternis vloog, recht op haar en de jongen af. In nog minder dan vijf seconden stond Pan voor de jonge Trainer op straat, die nog net meegekregen had dat er een voorwerp in de richting van zijn Trainer gegooid was en nu met zijn doordringende, rode ogen de duisternis instaarde, zijn handen lichtjes opgeheven naast zijn lichaam om een Shadow Ball af te vuren, mocht dat nodig zijn. Lynn stapte op August af, die door het voorwerp geraakt was en met een dreun op de grond terecht gekomen was. Met een lichte hint van bezorgdheid in haar ogen keek het zwartharige meisje op de jongen neer. "Alles oké?" Vroeg ze met een fronsje, waarna ze haar blik op iets richtte dat nu niet meer in de schaduwen stond. Het was een klein, grijspaarsig wezentje met grote, paarse ogen. En het staarde. Lynns vroegere verzorgers hadden de Pokémon, mochten ze hier in Lumiose geweest zijn, een tik gegeven hebben en het wezentje op vermanende toon gezegd hebben dat staren onbeleefd was. Lynn zelf had er niet al te veel problemen mee, al was het een beetje.. Eng. Pan had de kleine Pokémon nu ook in het oog gekregen en zette een paar passen in diens richting, een nieuwsgierige grijns op zijn gezicht. De Espurr verlegde zijn blik en staarde nu naar Pan. Alsof het afgesproken was stapten er opeens nog vijf Espurrs uit de schaduwen en staarden naar zowel Pan en de Ponyta van de roodharige jongen, soms hun hoofd draaiend om de andere Pokémon voor een tijdje aan te kunnen staren en daarna weer te wisselen. Een beetje ongemakkelijk zette Lynn een stap opzij zodat ze weer achter Pan te staan kwam. Het leek wel alsof de Pokémon probeerden hun potentiële tegenstanders nog voor er een mogelijk gevecht uitbrak bewusteloos te staren.

Iets mompelend hees de jongen zichzelf overeind, waaruit Lynn opmaakte dat hij in ieder geval niet zwaargewond was. Mooizo. Lynn richtte haar blik weer op de Espurrs. De opmerking die door August werd gemaakt maakte duidelijk dat hij de Espurrs nu ook opgemerkt had. "Inderdaad." Beaamde Lynn de woorden van de oudere jongen terwijl ze hem aankeek, waarna ze opperde: "Misschien was dit hun territorium, of zoiets?" In ieder geval voelde ze zich een beetje ongemakkelijk onder al die starende blikken. Pan was de lucht ingezweefd toen er meer Espurrs tevoorschijn waren gekomen en keek nu van bovenaf met zijn 'neutrale' grijns op de twee mensen, maar vooral op de alle Pokémon, neer. Het licht van de maan scheen door de lichaam van de Ghost-type en voor een moment schitterde de Gengarite die zich daarin bevond op. Beweging achter haar deed Lynn haar blik van Pan afwenden. Drie Espurrs waren daar en versperden de weg naar het Pokécenter. "Damnit," Met een fronsje op haar gezicht stelde Lynn zich zo op dat de Espurrs zich voor haar aan haar linker- en rechterhand bevonden zodat ze de Pokémon beter tegelijkertijd in het oog kon houden. De schaduw van Pan, die beschermend boven haar was komen zweven, viel over haar heen terwijl ze de roodharige jongen aankeek. "Zie jij een weg om hieruit te komen?" Vroeg ze. Immers had de straat maar twee kanten om op te gaan en waren die op het moment bezet door de grijze, starende wezentjes.