Just my luck

Met een enthousiaste blik op haar gelaat, struinde een Charmander door de bossen. Ze was hier nog nooit geweest en aangezien Aiden zijn haast voor de gyms al lang geleden verloren was, had hij besloten dat het geen kwaad kon om de Pokémon de natuur te laten zien, in plaats van enkel de grote steden. Immers werd het vroeg of laat tijd dat de Charmander zou evolueren, zodat Aiden eindelijk de twee Charizards had waar hij zo naar uitkeek. Al was hij zeer benieuwd naar de kleur die ze hebben zou. Als het roze was, dan ging ze maar terug naar Lilium, want Aiden wist niet zo goed of hij daar wel mee kon leven.
Plots stak de Charmander haar handje omhoog en keek ze een bepaalde kant op, voor ze het op een rennen zette. Aiden hief zijn wenkbrauwen en stapte er zonder enige haast op af, om uiteindelijk te zien hoe een goede bekende van hem op de grond zat. Hij hief zijn wenkbrauwen even en keek van de motten naar Seven en weer terug. … Motten? Had ze serieus ruzie met… Motten? Kon je ruzie maken met motten? Aiden keek even naar de smerige beestjes en vroeg zich af of het meer dan duim en wijsvinger nodig zou hebben om hun vleugels van de rompen te scheuren. Maar goed, dat was misschien niet helemaal diervriendelijk.
Enkele Embers schoten de motten door en zonder enige moeite stapte Aiden door de kwade beesten heen, om vrolijk naast Seven plaats te nemen. De Charmander bleef achter de groep staan, haar kopje scheef en wachtend op een commando van wie dan ook.
“Dus, Seven. Wat heb je met deze motten gedaan? Heb je ze gevoerd? Want dan laten ze je niet meer met rust.” Aiden een held? Nope. Meer een Seedot. Immers kwamen Seedots ook in bossen voor.

Aiden zat wel lekker naast Seven, eigenlijk. En hij voelde zich veilig naast haar op dit moment, aangezien zij banger was voor de motten dan hij voor haar. Waarschijnlijk voelde hij echter nog wel altijd iets meer angst voor haar dan zij voor hem, maar dat maakte niet uit. Dit was al een heuse ontwikkeling en Aiden weigerde zich uit het veld te laten slaan. Seven was bang voor motten. Hah. Wie was er nou bang voor motten. Hij niet! In tegenstelling tot Parasects. Die waren raar.
Schijnbaar was ‘t de fout van de Blitzle. Aiden kende de Pokémon echter niet, dus weten dat het shiny was deed hij ook niet. Toen één van de motten echter dichterbij kwam en hij zag hoe Seven reageerde, schraapte hij zijn keel. “Flamethrower.” Hij hoefde het niet eens hard te zeggen of een gigantische vlammenwerper schoot recht door de motten heen en verdreef een groot aantal, terwijl een ander deel uitgeschakeld op de grond neer keilde. Khaleesi rende door deze ontwikkeling enthousiast op de twee mensen af en nam plaats op de schoot van haar trainer.
“Zo eng zijn ze niet,” merkte Aiden droogjes op. Ze brandden wel lekker.

Khaleesi was gelukkig een goede mikker, want als hij dit aan Élise had overgelaten, was er een kans geweest dat Seven een verschroeide blik over haar hoofd had lopen. Maar, Khaleesi was op en top perfect. Perfectionistisch als het diertje was, moest elke aanval precies gaan zoals zij ‘t wilde en anders stopte ze niet voor het haar lukte. DIt was ook de reden dat ze zich in die ene week had uitgeroepen tot een van de sterkere Pokémon in zijn team, al begon iedereen zo onderhand sterk te worden. Behalve Élise, die lag maar wat schattig te spelen tijdens de trainingen.
Seven merkte iets op over angsten, waarna ze vroeg of Khaleesi nieuw was. Aiden knikte. “Verlovingsgeschenk van Lilium,” vertelde hij haar. Ze zou ‘m niet serieus nemen, dus dat zat toch wel goed. “En inderdaad, al snap ik motten minder. Wezen als Parasects baren mij grotere zorgen,” meldde hij. Zo onderhand wist heel Kalos al dat hij die dingen eng vond, dus het maakte niet meer uit.
Toen een nieuwe mot zich richting hen bewoog, knikte Aiden. De Charmander, wie hem aan had zitten kijken, sprong van zijn schoot en vuurde nogmaals een flamethrower af. Dit keer begon zij wit te gloeien en groeide ze, tot de gloed verdween en er een Charmeleon voor zijn neus stond. Nog een flamethrower was genoeg om een hele hoop motten weg te jagen en Aiden betwijfelde of er nog helden tussen zouden zitten om hen te komen bedreigen.
Tenzij ze de grote opper-motten gingen halen. Zou dat bestaan? Net als bij Combee’s een Vespiqueen, zeg maar. Hij had echt geen idee.

Het meisje vertelde hem dat het niet logisch hoefde te zijn en dat het hem niets aan ging. Niet zo zeer in die woorden, maar ze was vrij duidelijk. In tegenstelling tot sommige blondjes, was dit meisje namelijk recht voor d’r raap. Behalve wat betrof haar liefdevolle gevoelens richting Raven, want daar bleef ze maar omheen draaien. Hij begreep niet waarom. Iedereen die hen twee op het bal had gezien dacht al dat ze een relatie hadden, dus waarom ze er niet gewoon één startten bleef hem een raadsel. I DON’T CARE, I SHIP IT.
“Goed zo,” complimenteerde Aiden zijn Charmeleon toen deze geëvolueerd was en hij keek even naar de Mothims die nog over waren. “Brand ze maar neer,” zei hij, terwijl hij overeind krabbelde en zijn hand uitstak naar Seven om haar, als de heer die hij was, ook overeind te helpen. Al was hij stiekem wel bang om in zijn vingers gebeten te worden, maar dat besloot hij maar voor zich te houden.

Ze rolde met haar ogen en stond zelf op. Aiden slaakte een diepe zucht en keek toe hoe ze zichzelf overeind werkte. Nou ja, zeg. Al was hij een Seedot, was het niet zo’n moeite om een twintig kilo (oké, dat was misschien overdreven) wegende Seven overeind te helpen. Ze kon toch wel voor één keer zoiets accepteren? Want op deze manier was het enige leuke aan haar om d’r te etteren en aangezien dat bij Lilium minder soepel ging, werd het misschien tijd dat hij dat maar eens beter ging doen, dan.
Hij werd zowaar bedankt en Aiden knikte. “Geen dank, we kunnen een hulpeloos meisje in nood toch niet achterlaten?” vroeg hij liefjes. Wat was hij toch een enorme Seedot soms. Toch vond hij haar niet erg om rond te hangen, iets wat absoluut niet wederzijds leek te zijn.
“Wat had da gekke beest van je gedaan om ze zo boos te krijgen?” besloot hij te vragen. Als hij wilde dat ze hem niet meteen verliet, dan was het misschien slim om niet per direct te beginnen over Raven, al tolden de vragen wel door zijn hoofd.

Schijnbaar vond de Blitzle het leuk om te treiteren. Aiden zette een grijnsje op zijn gezicht en keek naar de Pokémon. “Dat kan ik begrijpen,” zei hij met een knikje. Hij had niet het idee dat het iemand nog zou verbazen dat hij zich in haar woorden kon vinden. Hij vond treiteren zelf ook heel erg leuk en haalde er zijn dagelijkse plezier van. Soms was Seven hier de dupe van, arme Seven. “Treiteren is goed voor je,” vervolgde hij en hij knikte even bemoedigend naar de zebra, alsof hij hem wilde vertellen dat hij er vooral mee door moest gaan! Muk Seven en d’r gezeur over treiteren. Het was hartstikke gezond en als iedereen het deed, was de wereld een stuk leuker.
“Wat doe je eigenlijk op de enige plek in dit gebied waar motten voorkomen als je ze haat?” Dit was iets wat hij zich toch wel af was gaan vragen immers. Het was absoluut niet logisch en hij kon het niet laten om het dus toch even te vragen.

Seven sprak haar Blitzle toe en Aiden glimlachte wat voldaan terwijl hij de Blitzle aankeek. Mentaal juichte hij de Blitzle toe. Gewoon doen, gewoon klieren! Hij zou hem bijna een sticker geven, maar raakte afgeleid toen het meisje hem zei zijn eigen Pokémon te verpesten. Hij stak zijn duim naar haar op en zei, net iets te enthousiast: “Dat heb ik al gedaan.” Hij was geen persoon om te liegen en zou niet ontkennen dat sommige van zijn Pokémon wel eens verschrikkelijke klieren konden zijn. Vooral naar elkaar, maar Khaleesi had de nare gewoonte hoofden te flamberen en Arya wilde nog wel eens doen alsof ze huilde en dan iemand bijten met de grote bek-vormige hoorn die uit haar hoofd kwam.
Ze vond het bos prettig en wilde dit haar niet laten ontnemen door motten. Aiden knikte. “Misschien handig om iets in je team te nemen wat ze kan flamberen, in plaats van een lokkende Blitzle,” merkte hij met een grijnsje op. Een soort Tyrion dus. Motten hadden geen plezier, want Tyrion was hier.

Mijn humor gaat echt hard achteruit zo laat.