Lost.... again~ (Nathan Malone)

"Ook niet praat graag zeker nu" Een flinke wind kwam opzetten en zijn haar ging van de oorspronkelijke plek en met een ruk draaide de groenharige naar haar om, diezelfde doodse blik in zijn ogen "Ja, dat klopt." siste hij even, hij had hier op het moment echt geen zin in. Door de wind waren zijn littekens op zijn hoofd en armen duidelijk zichtbaar nu. Het maakte hem helemaal niks uit, Riddle had hem gewoon kwaad gemaakt, of ze het zelf doorhad gekregen waarom of niet, hij kon er gewoon even op het moment niet meer tegen.

Ze keek hem verschrikt aan, ook iets wat niet echt nieuw was voor de groenharige. "Misschien moet ik maar is... eu gaan..." hij snoof even, zijn ogen nog steeds op dodelijk staan terwijl de blondine ietwat angstig naar achter, de jongen wist dat hij overreageerde maar zo was het eenmaal en het was niet dat hij ineens vanuit het niets zou gaan kalmeren, het zou nog wel een tijdje duren voor de zover zou komen. "Ik... eu... wilde je niet boos... ma.. maken" hij bleef haar aankijken, zonder te knipperen "Tuurlijk." een kant van hem geloofde er geen snars van, al zou over het algemeen duidelijk moeten zijn dat alleen al haar blik meer dan genoeg moest zeggen.

Er gebeurde voor een moment helemaal niks, het bleef gewoon stil tussen de twee en Agrona, welke gewoon naast Nathan stond bemoeide haarzelf niet mee, de Charmeleon had namelijk er gewoon ervaring mee dat haar trainer zo was en dat ze er niet tussen in moest gaan komen tenzij ze een nachtmerrie wou zien (ze vond het al zo een nachtmerrie). "Dan geloof je me niet..." gelukkig begon hij langzamerhand rustiger te worden, alsof de donkere nachtlucht alle woede uit hem weg zoog. De blik in zijn gouden ogen werd al wat zachter en een kleine zucht ontsnapte zijn mond. Jeetje, dat hij het weer zo ver had laten gaan zeg. Al was hij duidelijk gekalmeerd, was zijn stem nog steeds kil, waardoor het moeilijk te geloven zou zijn dat hij het hem echt speet "Sorry, ik had niet zo moeten doordraaien. Mijn verleden ligt me nogal… Moeilijk."

In zijn ooghoeken was het vaag te zien dat de blondine als bevroren was door zijn eerdere acties, en even slikte de blondine terwijl ze daarna sprak "Maakt niet uit" dat scheelde ook wel weer, niet dat hij ineens nu als een één of ander ‘monster’ werd gezien, of ze was aan het liegen, hij moest echt minder wantrouwend zijn zeg. "Misschien had ik ook anders kunnen reageren" hij schudde zijn hoofd ”Nee, het ligt niet aan jouw.” even wreef de jongen door zijn groene haar en vervolgde ”Jij kon het natuurlijk niet weten.” ze wisten pas een paar minuten van elkaars bestaan af, geen wonder dat het zo uit de hand kon lopen.