When the night falls

Jace liep weer rustig door het bos. Hij vond het heerlijk om 's nachts te wandelen. Hij snoof de lucht en voelde een koude rilling door hem heen schieten. Hij had het echt niet op de winter. Hij had Abyss bij zich die overal aan het snuffelen was. Hij aaide haar en haalde een boterham uit zijn tas en stopte het in zijn mond. Hij schrok opeens toen Abyss bezorgd en energiek rond begon te rennen om hem heen met haar neus in de lucht... Het was een Absol dus de gedachte dat er een natuurlijke ramp aan het komen was schoot door hem heen, maar hij zag haar blik. Abyss had altijd last van bloeddorst en sprintte opeens weg. Jace griste naar zijn tas en rende achter haar aan met een boterham in de mond. Hij zag verderop een meisje en wat pokémon. Abyss keek bezorgd en Jace zag waarom. Toen hij de rode sneeuw zag viel zijn boterham uit zijn mond van schock en schreeuwde hij bezorgd: "Wat is hier gebeurd?!"

Ze had een akelige wond en Jace trok even bleek weg, maar schudde al gauw zijn hoofd om helder na te denken. Ze had het vast koud. Hij keerde Abyss terug en gooide Pyre d'r pokébal op. De Larvesta kwam uit het felle licht tevoorschijn. Haar warme lichaam zou het meisje goed doen. Pyre kroop bij het gewonde meisje terwijl Jace door zijn tas begon te graven voor een ehbo doosje dat hij bij zich had. Het was niet veel, maar wel wat. Ondertussen was het handig om met haar te praten. Aan de ene kant om de spanning weg te werken en aan de andere kant om een pijl op haar bewustzijn te houden. Hij keek haar bezorgd aan en vroeg: "Was het team rocket." Arceus wat had hij een hekel aan die mensen. Hij kreeg het doosje te pakken en holde naar haar toe waar hij vervolgens naast haar hurkte en vroeg: "Kun je de pijn voelen of voel je niets meer van de pijn?"

Jace was nu best blij met zijn enorme militaire tas waar hij van alles in had zitten. Zijn ehbo doos was vooral voor de pijnstillers die hij nodig had voor zijn oog, maar er zat ook verband in. Hij keek het meisje medelevend aan en zei: "Kun je wel nog bewegen? Want ik moet bij je wond kunnen komen om het te verbanden." De Larvesta keek bezord naar de word en de kleine pufjes adem die te zien waren bij iedereen in het gezelschap. Plotseling begon Pyre zeer fel te gloeien. Verbaasd keek Jace op naar zijn pokémon die de lucht in begon te huiveren voordat deze transformeerde in een gigantische pokémon in een straal van warmte die bijna onmiddellijk de sneeuw rond hen deed smelten. Jace keek blij, maar zijn blik viel al weer snel op de wond. Hij opende de ehbo doos en haalde de rol verband er uit en wat pijnstillers. Zijn pokédex die hij op zijn riem hield scande zijn geëvolueerde pokémon. Zijn pokédex koos ook altijd het foute moment dit te doen tegen zijn zin. Het piepte en zei met een robotische stem: "Volcarona is a large, moth-like Pokémon with four small feet. It appears to have compound eyes that are two shades of blue, and there is a red horn-like structure on each side of its face. The fuzz on its upper body is smoky white and tangled. Its abdomen is black in the center and light blue with black dots on the outside. It has six leaf-like wings that are orange in color and have small black spots. Volcarona releases fiery scales from its wings to create a sea of fire. It is said that its fires can replace the sun when it is dark with ash, and it has been known to rescue freezing Pokémon." Dit was wellicht een zeer goede gebeurtenis. Hij zei tegen zijn Volcarona: "Gebruik Ember samen met Flamethrower in de lucht als noodalarm." Pyre knikte en spuwde de aanvallen hoog de lucht in die de ember uit elkaar deed spatten alsof het een flare gun was.

Direct draaide ze zich om, op het moment dat ze een vuurstraal boven de bomen uit zag komen. Haar hand greep naar een pokéball en half rennend sprong ze in de nek van de verschijnende Charizard. "Op het vuur af, Enya!" commandeerde ze haar pokémon, terwijl die hoog de lucht in schoot.
De brunette was bezig trainen met buiten Snowbelle City. Ze had haar Scizor bij zich, haar trainingen met het rode monster liep soepeler dan ze had verwacht en ze gingen met sprongen vooruit. Toch zou Geralt altijd zijn koppige gedrag houden. Hij draaide uiteindelijk wel bij en zou wel voor haar vechten, maar het was geen pokémon waarmee ze een simpel gesprek zou kunnen houden.
Vivienne stuurde Enya zo goed mogelijk tussen de bomen door en kwam al snel uit bij de plek waar de twee mensen zaten. Ze herkende Jace en Dominique, een meisje dat ze eerder in Vanville Town had gezien. De pokémon die erbij vloog herkende ze echter niet. Ze sprong soepel van de Charizard af en ging op haar knieën zitten. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze, vreemd kalm voor haar doen, terwijl haar blauwe ogen over het zwart harige meisje gleden. Ze was gewond, dat was zeker.

Hij tilde voorzichtig het mesje rechtop om vervolgens haar jurkje op te tillen. Hijkon de wond duidelijk zien en begon met verbanden. Hij hoorde de stem die hij al te goed kende, maar was te bezorgd om de wond om aandacht aan Vivienne te schenken. Hij was wel blij dat zij er was daar niet van, maar de wond had even al zijn aandacht nodig. Hopelijk zorgde de Volcarona voor genoeg warmte. Nadat hij moeizaam het verband strak om haar wond had geplaatst draaide hij naar Vivienne toe en zei: "Dit verband gaat het niet lang houden. Het is niets meer dan een tijdelijke oplossing. We moeten haar naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis brengen."

Ze besloot maar geen vragen te gaan stellen over de Moth-like pokémon die erbij rondhing, ze had zo'n vaag vermoeden dat die bij Jace hoorde. En als dat zo was, dan moest dit Pyre zijn, tenzij de blonde jongen opeens een pokémon had gevangen waar ze nog niets van af had geweten. Dominique wist haar te vertellen dat ze was aangevallen en ze maakte al zorgvuldig oogcontact met Enya, die haar toeknikte. Dit moest goedkomen. Ook Jace vertelde haar dat zen aar het ziekenhuis toe moest. "We zijn dicht genoeg bij Snowbelle City, ik kan Enya haar wel laten brengen," zei ze kalm, terwijl ze een hand in de nek van haar Charizard legde. Ze was ontzettend close geworden met de oranje hagedis en was dan ook ontzettend blij dat ze toentertijd de Charmander had aangenomen. "Tenzij je wilt dat ik met hun mee ga, natuurlijk," vroeg ze daarna aan Jace, niet zeker wetend hoe hij hun anders moest gaan achtervolgen,

Jace schudde zijn hoofd en zei tegen Vivienne: "Ik zou jullia alleen maar vertragen. Jij moet er voor zorgen dat ze er veilig komt. Ik vertrouw op jou schat. Ik zal zo snel mogelijk er zijn." Dit was een gevaarlijke situatie voor het meisje en dat was duidelijk aan zijn blik te zien. Hij kende Enya en wist dat ze heel snel daar zouden zijn.

Haar blauwe ogen stonden kalm en rustig, terwijl ze toekeek hoe Jace alles verbond en haar daarna zei te vertrouwen en haar toevertrouwde om Dominique naar het ziekenhuis te brengen. Ondertussen was er een Sceptile bij gekomen, was dat Admiral? Vivienne knikte eventjes naar Enya, die met een bezorgde blik naar het meisje had gekeken. Dit zou nog een leuke tocht gaan worden. Voorzichtig liet ze de Charizard dichterbij komen en met enige moeite probeerde ze het zwart harige meisje overeind te krijgen. "Ik moet je boven op Enya gaan zetten, niet bang zijn, ze zal rustig vliegen. Ik zit achter je, dus ik hou in de gate dat alles goed gaat, oké?" stelde ze het meisje gerust, terwijl Enya op de grond ging liggen, zodat Dominique makkelijk op zou kunnen stappen. Zelf deed ze een stap opzij en gaf Jace een klein kusje. "Kom zo snel mogelijk naar het ziekenhuis," zei ze zachtjes tegen 'm. Ze gaf 'm een kneepje in zijn hand en liep toen terug naar de Charizard. Op het moment dat Dominique zou zitten, konden ze opstijgen.