You wanted to see me? |&Allison

Nog steeds zittend op het bureau volgden haar blauwe ogen het mapje, terwijl hij deze in zijn vingers hield. Half luisterde Allison naar de woorden die de man sprak, over wat hij gelezen kon hebben en dat hij interessante informatie had gezien. Dit was voor haar genoeg en ze werkte zich snel vooruit, om naar het mapje te graaien. Dit in de hoop dat hij niet al te ver naar achteren zou bewegen, want erg groot was ze niet en haar evenwicht was ook niet altijd even soepel geweest. Vooral niet als ze op een bureau zat en probeerde iets uit iemand’s handen te graaien. “Geef het terug!” siste ze, voor het eerst in maanden wanhoop doordringend in haar stem. Ze moest dat mapje terug. Nu.

_{Weer haalde Allison uit naar het mapje in zijn handen. Mooi niet dat hij het meteen terug ging geven. Zijn pracht idee dat de meest negatieve effecten kon hebben zou hij toch in actie zetten. In een vlotte beweging sprong de jongen haast recht. De stoel waar hij op zat viel daardoor naar achter de grond op maar hij had de afstand nog wat weten te vergroten, zeker wanneer dat hij nog eens om de stoel heen wandelde. ‘Maar je hebt mij dit mapje zelf toegegooid.’ zei hij terwijl dat hij het ding weer opende op een willekeurige pagina. ‘Laten we eens zien wat we hier hebben…S4, S5, 9K. 9K was kennelijk geen succes.’ en hij wierp een blik op Allison. Het mapje klapte hij ondertussen wel weer dicht, wel met één vinger ertussen zodat hij de pagina niet zou verliezen.. ‘Iets dat je me wilt vertellen Alli?’ de vrouw zou volgende keer echt beter nadenken over wat ze gooide naar mensen. Ze zou niet zo maar nog mapjes gaan gooien.}

De jongen stapte naar achteren, waarbij hij zijn stoel omgooide en in een laatste poging naar het mapje te grissen, verloor de vrouw haar evenwicht en voor ze het wist lag ze voorover, van ‘t bureau af. Ze gromde even zacht en kroop snel weer overeind, om met een zwaar geïrriteerde blik naar de man te kijken. Toen hij echter begon over de cijfers, verwijdde haar blik en klemde ze haar kaken op elkaar. Bij het horen van de tweede genoemde naam opende de Lucario in de kamer haar ogen en schoot een aura sphere vlak langs Floyd. Lucy was er overduidelijk klaar mee. Even keek Allison naar Lucy, maar al snel keek ze weer naar Floyd en schoot ze op hem af, in de hoop het mapje toch op één of andere manier uit zijn handen te grissen. “Het gaat je allemaal niets aan!” riep ze uit. Alles. Doodbloeden, dood. Alles was dood, alle voorgaande experimenten. Waar veel leden van Team Rocket dachten dat stelen alles was wat ze deden, wist Allison zo onderhand wel beter. Maar, dit was niets wat aan het licht gesteld moest worden. Dan zou de politie de prioriteiten gaan veranderen en was al het werk voor niets geweest. Maar, als de man vol zou blijven houden, zat er misschien niets anders op dan hem alles vertellen.
Of hem laten verongelukken. Die optie was er ook altijd.

_{Als er een andere persoon in de ruimten had gestaan had die zich zeker weten dood gelachen. Allison probeerden het mapje te pakken te krijgen, net wanneer dat Floyd naar achter ging. Het effect daarvan was dat ze volop de grond op viel. Het zag er echt super komisch uit als je het hem vroeg, maar meer dan een glimlach op zijn gezicht was daar niet van te merken. Zijn emoties uiten hij dan ook nooit erg uitbundig.
De aanval die gebruikt werd kwam totaal onverwacht. Hij had dan ook niet verwacht dat er één of andere pokémon in de ruimte zat, maar die was er wel degelijk. Een Lucario die in het hoekje van de kamer had gezeten begon zich te moeien nadat Floyd de cijfers begon op te noemen. De aanval had gelukkig niks anders gedaan dan hem even uit evenwicht te brengen, maar hij wist nog op beide voeten te blijven staan. ‘Je snapt toch dat ik hierdoor enkel meer wil weten.’ zei Floyd terwijl dat Allison op hem afgestormd kwam. Veel meer moeiten deed hij niet om het mapje bij haar weg te houden. Hij hield het enkel met een gestrekte arm boven zijn hoofd. Met wat moeiten kon ze er vast wel aan. ‘Maar experimenten dus? Ik moet toegeven dat ik dat totaal niet had zien aankomen.’ vanuit zijn ooghoeken keek hij heel even naar de Lucario.}

“Umphf,” was het verslagen, geïrriteerde geluid dat uit haar mond ontsnapte, terwijl de jonge vrouw vol irritatie naar de man keek. Ze deed een pasje achteruit en scheurde haar blik niet los van het mapje, terwijl zijn woorden haar bereikten. Hij wilde weten wat er was. “Ik wil het mapje, Lucy,” gromde ze, voor ze haar rug naar de jongen keerde en richting haar stoel wandelde, om te gaan zitten. ‘Prima,’ klonk er. Dat was het leuke aan Lucy en S4. Beiden hadden de mogelijkheid om telepathisch te communiceren en het maakte alles heel wat makkelijker. De Lucario stapte op de jongen af en stak haar hand uit. ‘Ik heb meer botten gebroken,’ klonk er kalmpjes, terwijl de rode ogen van de Lucario strak op de jongen stonden.
“Je denkt toch niet dat ik Elite ben enkel om Pokémon te stelen?” vroeg Allison liefjes en ze schudde haar hoofd. Nee, ze was hier niet als wanhopig diefje. Die tijd had ze achter zich gelaten.

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Floyd keek meteen richting de pokémon in de kamer wanneer dat Allison haar beval om het mapje terug te krijgen. Het was dat de jongen niet graag werd aangevallen door een pokémon, dus hij was zeker niet van plan om te hard te gaan tegen werken. De zwart harige fronste wanneer dat hij de stem van de Lucario in zijn hoofd kon horen. Doordat de stem zo kalm was kwam het veel dreigender over dan het anders was geweest. Lang twijfelde hij ook niet of hij gaf het mapje, maar liet meteen los. ‘Gelukkig dat het niet mijn botten waren.’ zei hij nog kalmpjes waarna dat hij het document los liet.
‘Dat had ik ondertussen ook al door.’ terwijl hij nog even gebaarde naar het mapje dat de Lucario vast had. ‘Maar dus, ga je mij vertellen waar je allemaal mee bezig bent of,’ en daar stopte hij even terwijl hij terug naar een stoel wandelde om daar weer op te gaan zitten. Hij keek ondertussen Allison aan met een doordringende blik, maar ook verloor hij haar pokémon niet uit het oog. Floyd had geen zin om aangevallen te worden door dat blauwe beest. ‘, moet ik zelf opzoek gaan naar de informatie.’ als hij zelf moest gaan zoeken werd dat dus heel de basis doorzoeken en ook komen op plaatsen waar hij niet was toegelaten. 'Daarbij ga je het vast niet leuk vinden als ik alles wat ik nu weet ga doorvertellen iedereen. Toch?' vroeg hij vervolgens.}