Hit&Run

Ivy Rivers

270 words

”Het maakt me niet uit wie je bent, je gaat nu uit mijn weg, gesnoppen jochie!” Het gebeurden niet vaak dat de witharige kwaad werd en zijn stem zou verheffen, maar dit jochie had het nu echt bij hem verpest. Hij snoof zachtjes en keek toe hoe de bruin harige zijn tas over zijn schouder legde, een pokéball wegstak en afdroop. Zo, dat was dat, nu had hij er geen zin meer in. Hij was maar een grunt, maar dat betekende niet dat hij geen respect kon afdwingen. Inmiddels had hij al weer acht jaar trouwe dienst binnen de organisatie, maar de nieuwelingen dachten allemaal dat ze het beter konden, want zij waren oh zo veel beter dan de wat oudere leden. Hij snoof nog een keer en stak zijn handen in zijn zakken, terwijl Tyrell nog zachtjes na gromde en daarna zijn trainer volgde. Misschien moest hij maar eens met een elite praatte over het gedrag van de nieuwe grunts, maar nee. Hij was pas net hier in Kalos en dit zou niet echt een goede indruk maken dan. De witharige ging met een hand door zijn haar heen en ging de bocht om. Precies op het moment dat er een meisje naar hem toe draaide en binnen een tel was de botsing voldaan. Met lightning reflexes greep hij de pols van het meisje, om te voorkomen dat ze achterover zou vallen. Hij trok haar overeind en glimlachte, waarbij hij eventjes tikte tegen het hoedje op zijn hoofd. ”Vergeef mij jongvrouwe, ik had u niet gezien,” zei hij met een glimlach en een knipoog, tegen het meisje.

Ivy Rivers

242 words

Goed, deze meid was de eerste in dit gebied die het zowaar voor elkaar had gekregen om een gemeende glimlach op zijn gezicht te toveren. De buiging daar in tegen vond hij een beetje te ver gaan, maar ach. Niemand die hij daarvoor zou beschuldigen. Hij zetten zijn hoedje recht op zijn hoofd, legde een hand op zijn borst en maakte een keurige buiging terug, waarbij hij in een snelle handbeweging het hoedje op haar hoofd zetten. ”Meneer is misschien een beetje overbodig, zó oud ben ik nou ook weer niet,” zei hij op charmante toon. Hij ging overeind staan en zijn rode ogen namen haar in zich op. Ze zag er jonger uit, maar ach, hij mocht ook wel eens zijn lolletje hebben of niet soms. Hij legde een vinger onder zijn kin en keek bedenkelijk naar het meisje, met zijn hoedje op haar hoofd. ”Mhm, weet je, dat hoedje staat jou beter dan mij. Hou ‘m maar, als verontschuldiging dat ik je net ondersteboven liep,” zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. ”En geen dank voor de redding, ik kon je moeilijk op de grond laten vallen, toch?” Zijn rode ogen gleden naar haar pokémon, een Flaaffy blijkbaar. Hij wist niet zo zeer wat hij van die pokémon moest denken, al waren ze zeer zeker sterk. Hij stak zijn hand uit naar het meisje. ”De naam is Connor trouwens,” stelde hij zichzelf daarna voor.

Ivy Rivers

272 words

Het meisje speelde zijn spelletje mee, oké. Dat was hij niet zo zeer gewend, maar een leuke veranderingen in de plannen. Het boeide hem echter niet zo veel dat het meisje door ging met het meneer gedoe en zelf zei dat hij spijt zou gaan krijgen van het feit dat ze zijn hoed mocht houden. Ach, wat maakte hem het uit, hij had er nog wel een paar op zijn kamer liggen. Altijd reserve bij zich, voor situaties als deze. ”Ik beschouw men pas als oudere als er veertig kaarsjes op de taart staan. En je gaat me toch niet vertellen dat ik er zo oud uit zie, hè?” vroeg hij op een plagende manier. Connor was altijd zuinig op zijn uiterlijk, niet dat hij bang was om vies te worden of een gevecht uit de weg ging, maar het was er nooit blij als iemand hem ouder inschatte dan dat hij daadwerkelijk was. Vijfentwintig was hem oud genoeg, maar goed. Iedereen leek hem voor some reason altijd ouder in te schatten. Het irriteerde hem af en toe best wel, maar hij kon er weinig aan doen. ”Oh Arceus,” piepte hij zachtjes. ”Ga ik dit nu de hele tijd te horen krijgen, jonkvrouwe Ivy?” vroeg hij met een glimlach. ”Maar ik geloof dat we het gangpad een beetje aan het versperren zijn. Dus zou u mij willen vergezellen naar de kantine voor een gezellig kopje koffie?” stelde hij daarna voor, terwijl hij zijn arm uitstak. Ach, wat maakte een spelletje nou weer uit. Dit was gewoon leuk om te doen, niet dat hij er iets bij meende ofzo.

Ivy Rivers

210 words

Arceus dit meisje was zo makkelijk te bespelen. Alles ging soepel, veel te soepel af en toe. Misschien moest hij zich maar iets gaan inhouden, voordat hij zelf nog in zijn eigen kuil zou vallen, maar voor nu was het gewoon leuk om er in mee te gaan. Het meisje zei dat leeftijden een gevaarlijk onderwerp was en zei dus ook geen antwoord te geven op zijn vraag. Connor trok een pruillipje, waar hij een vinger oplegde en keek haar bijna zielig aan. ”Nou, dat is niet lief van je,” zei hij quasi verdrietig. Waarna hij weer een glimlach opzetten en zijn schouder ophaalde. ”Ach, we zullen zien hè, we zullen zien. Mensen inschatten is nou niet echt iets waar mankind … goed in is,” zei hij op een rustige toon, terwijl hij langs het meisje de trap op keek. Er kwam nog niemand aan, maar het zou waarschijnlijk niet lang duren voordat deze hallen vol zouden staan met Team Rocket grunts die allemaal wel iets moesten. Nee, het was beter om nu te vertrekken, op naar de kantine. ”Dat is zeer attent van u, jonkvrouwe,” zei hij met een glimlach en een knipoog. ”Na u dan maar,” zei hij daarna, waarbij hij een kleine buiging maakte.