Agression.

“Ik hoef je stomme folder niet,” sprak Danique tegen de jongen, die ze rond de achttien schatte. De jongen keek haar eventjes verbaast aan. Eventjes stond hij stil. Danique keek hem eventjes doordringend aan. Hij twijfelde wat. “Wat sta je hier nog? Wil je geld verdienen of wat? Ga dan je werk doen,” snauwde ze vervolgens. De jongen knikte langzaam. Ze had geen zin in een of ander stom folder. Die gooide ze toch wel op de grond. Er stond – bijna, nooit wat interessants in. Stomme reclames. Had ze helemaal niet nodig. Toen de jongen eventjes bleef staan zuchtte ze. “Wat,” zuchtte ze geïrriteerd. Merrick keek eventjes geïrriteerd naar de jongen, waarna hij een waarschuwend geluid liet horen. De jongen slikte eventjes. “Voor jou, als een trainer..” sprak hij twijfelend. Ze keek hem fronsend aan. “is dit misschien wel.. van.. belang..?” sprak hij toen. Ze glimlachte eventjes lief. “Van belang hm?” sprak ze toen. Merrick snoof zachtjes. “En waarom zou dat dan wel van belang zijn?” vroeg ze liefjes, al lieten haar ogen enkel verveling en irritatie zien. Hij slikte eventjes. Het blondharige meisje rolde eventjes met haar ogen. Jeetje, ga toch gewoon weg. “Dus..?” sprak ze vervolgens. Toen hij eventjes een van de folders uit zijn tas grabbelde en hij de folder aan het meisje gaf, keek ze hem eventjes met een dodelijke blik aan. Ze pakte het ding beet. Eventjes las ze alles door. “Hmn, dit veranderd het hele verhaal gelijk,” sprak ze langzaam. Merrick keek eventjes vragend op het blaadje. Shev zuchtte en liet zijn hoofd weer op zijn pootjes vallen. Danique knikte langzaam waarna ze opstond. Ze drukte de folder weer in zijn handen en glimlachte liefjes. “Ik heb het niet nodig,” sprak ze, nadat ze alles onthouden had. Hij keek haar eventjes verbaast aan, toen ze weg liep. Merrick liep achter haar aan, terwijl Shev probeerde van het bankje af te klimmen. Het meisje hoorde een plof en keek om. Shev schudde eventjes zijn kop, waarna hij zijn ogen opende en richting Danique liep. Okay. Ze moest goed onthouden wat er in de folder stond.
“Merrick, weet je nog wat er in de folder stond?” vroeg ze aan de Larvitar, welke eventjes zijn kop kantelde. “Nee dus,” mompelde ze langzaam. Merrick schudde zijn hoofd en keek haar met een gekanteld hoofd aan. Een zucht verliet de mond van het meisje, welke even na moest denken tot ze alle details weer terug wist. “Vandaag kunnen we de gym uitdagen, zonder dat we een afspraak nodig hebben,” sprak ze langzaam, waarna ze naar de kleine Larvitar glimlachte. Hij leek het te begrijpen en knikte langzaam. “Maar aangezien ik Shev nog niet in ga zetten, moet jij alles alleen doen,” vertelde ze de reptielachtige pokémon. Deze knikte opnieuw. Shev keek eventjes op toen hij zijn naam hoorde, maar gaf het algauw weer op en legde hij kop weer neer. “Denk je dat je dit kan?” vroeg ze toen. Merrick knikte vervolgens, waarna hij een opgewekte brul liet horen. Danique glimlachte eventjes. Merrick zag er meteen een stuk vechtlustiger uit. Hij sprong op en brulde opnieuw vrolijk. Het meisje knikte langzaam. “Dan gaan we het proberen, right?” Merrick knikte. Danique stond op en glimlachte breed. “Okay, dan gaan we nu nog eventjes je aanvallen uittesten,” sprak ze vastbesloten. De Rock skin pokémon sprong overeind en liep achter het meisje aan, welke eventjes bedacht welke aanvallen de pokémon ook alweer kon. “Dark pulse, Trash, Tackle, Scary face, Screech, Leer, Rocky slide, Sandstorm..” mompelde ze toen. Merrick keek eventjes op en knikte. “Oh ja, en Chip away,” sprak Danique bedenkelijk. De kleine pokémon knikte en liet opnieuw een brul horen.
Na een tijdje te hebben getraind, pakte Danique haar tas en de pokéball van Shev. “Sorry Shev, jij moet eventjes je pokéball in,” mompelde ze toen. Deze mompelde geïrriteerd, waarna hij in de pokéball verdween. Danique klikte de pokéball weer aan haar tas en keek naar Merrick. “Sorry, jij ook eventjes, we gaan nog even langs het pokécenter,” vertelde ze tegen de Larvitar. Deze knikte eventjes en liet zich verdwijnen in de pokéball. Hij hield totaal niet van in de pokéball zitten, maar wist dat het soms moest, dus hij accepteerde het ook. Het meisje liep richting het gebouw met her rode dak. De deuren schoven open, waardoor ze meteen de warmte van het gebouw voelde. Ze deed haar dikke winterjas uit en hing deze over de kapstok, welke bij de ingang van het gebouw stond. Meteen liep ze met grote passen richting de zuster, welke vriendelijk glimlachte. Danique keek haar eventjes aan, waarna ze de twee pokéballen overhandigde. De vrouw knikte. “Over een half uur tot een uur kan je ze weer op komen halen,” sprak ze op een vriendelijke toon, waarna ze zich omdraaide en een van de kamers in ging. Een grote Chansey volgde haar. De blondharige draaide zich ook om en liep richting een van de behoorlijk comfortabel uitziende stoelen, waarna ze erin ging zitten. Ze keek rustig voor zich uit, tot een stem haar op liet kijken. Een jonger meisje, misschien vijftien, ging tegenover haar zitten. Oh Arceus nee. Ze had hier dus totaal geen zin in. “Hey!” sprak de opgewekte stem. Danique keek haar eventjes aan en knikte enkel. “Wat doe jij hier?” vroeg het meisje. Danique ging overeind zitten en zuchtte eventjes. “Ik heb mijn pokémon hier gebracht,” sprak ze langzaam, licht fronsend. Ze versmalde haar ogen wat. “Joh echt? Waarom bedoel ik,” sprak het meisje bijdehand. Danique fronste eventjes en keek haar aan. “Omdat ik dadelijk de Santalune Gymleader uit ga dagen,” sprak ze simpeltjes. Het meisje knikte langzaam. “Ah okay! Ik heb haar net uitgedaagd, maar ze was te sterk,” sprak het meisje. Wauw, bijzonder interessant zeg. “Oké,” sprak Danique enkel, biddend tot Arceus dat Merrick en Shev al klaar waren, al duurde het vast nog een half uur – ze zat er maximaal tien minuten. “Wat voor pokémon heb jij?” vroeg het meisje vervolgens. “Een Larvitar, een Bulbasaur en een ei,” sprak ze kortaf. Het meisje knikte. “Cool, ik heb een pikachu en een Wartortle,” sprak ze opgewekt. Danique knikte eventjes. “Maar zijn je pokémon wel sterk genoeg? Want een Bulbasaur welke nog niet geëvolueerd is, zal nooit tegen de pokémon van de gymleader kunnen vechten,” sprak het meisje, alsof ze bijzonder slim was. Danique zuchtte. “Ik ga haar ook uitdagen met mijn Larvitar,” sprak ze opnieuw kortaf. Arceus, kon dit meisje niet oplossen, verdwijnen, weggaan, wat dan ook?! Het meisje keek haar spottend aan. “Alleen met je Larvitar? Dan win je nooit~!” sprak ze. Danique fronste eventjes. “Jij moet vooral niets zeggen, want jou Pikachu en Wartortle hebben toch echt verloren,” sprak ze rustig, waarna ze hoofdschuddend opstond en richting de zuster liep, welke met twee pokéballen in haar hand stond. Dat was snel gegaan. “Larvitar en Bulbasaur?” vroeg ze. Danique knikte, met een kleine, totaal ongemeende glimlach, waarna ze de twee pokéballen overhandigd kreeg. De blondine draaide zich om en verliet het gebouw. Op naar de gym.
Toen ze vlak voor het gebouw met het rode dak stond, liet ze de Larvitar eruit. Deze strekte zich eventjes en liet een gaap horen. Hij haatte het echt om in zijn pokéball te zitten, hij was het niet gewend. Hij liep altijd buiten. De kleine pokémon was gevangen in Hoenn, toen der tijd nog met haar Vaporeon. De Larvitar leek haar geweldig, dus ging ze de uitdaging aan. De Vaporeon was toen veel sterker geweest, waardoor ze de Rock skin pokémon zonder al te veel moeite gevangen had. Hij was altijd een aardig makkelijke pokémon geweest. Zonder al te veel moeite had ze hem geleerd braaf naast haar te lopen. Bij de Vaporeon duurde dit wat langer en ook de Bulbasaur was niet zo gehoorzaam als de Larvitar. Danique was wel benieuwd hoe het met haar ei zat en boven al, wat voor een pokémon er in het ei zat. Ze was zeer benieuwd. Het meisje zuchtte eventjes en keek naar de Larvitar, welke haar weer afwachtend aankeek. Ze glimlachte eventjes naar de Rock skin pokémon. Vervolgens stapte ze op een van de eerste treden van de trap, welke haar zou leiden tot de deur van de gym. Het dak was groen en enkele bomen stonden rondom de gym. Ze keek eventjes rond. Een meisje kwam de gym uit, een die niet bepaald vrolijk leek. Vast en zeker verloren. Was ze dan zo sterk? Of onderschatte mensen de gymleader en daagden ze haar met slechte pokémon uit. Wat het ook was, Danique was aardig onder de indruk. Merrick leek echter bijzonder zeker van zijn zaak te zijn. Dat was dan tenminste iemand. Danique zuchtte en dacht nog eventjes na. Zo moest een goed tactiek gaan bedenken. De gymleader had een Vivillon en een Surskit. Daar kon ze wel wat mee. Merrick ook. En hij was de laatste tijd steeds sterker geworden, dus misschien ging het wel lukken. Danique glimlachte eventjes en keek naar de Larvitar. “Gaat het je lukken denk je?” vroeg ze toen vriendelijk. De pokémon knikte. Danique stapte de gym in. Nu moest ze wel.
“Kan ik u helpen?” vroeg een stem. Danique knikte langzaam. “Ik kom de gym leader uitdagen,” sprak ze, terwijl ze naar de foto’s keek die op de muur hingen. Ze had gehoord dat Viola een bugtype fotograaf was. Of in ieder geval een fotograaf voor pokémon. Ze had vele foto’s in de hal hangen. Wauw, best wel mooi! “Dan moet u mij volgen,” sprak de man, welke vervolgens weg liep. Danique volgde de man, terwijl zij weer gevolgd werd door Merrick, welke vol interesse naar alle foto’s keek. Ze liepen door enkele hallen. Danique hoorde gepraat. Er was op het moment een gevecht bezig. De man die haar hier heen bracht zei hetzelfde. “Er is op het moment een gevecht bezig, dus moet u eventjes wachten. Het wachten kan zo’n tien minuten tot een uur duren. Veel succes in ieder geval,” sprak de man vervolgens. De blondine knikte eventjes. “Bedankt,” sprak ze toen. De man vertrok weer en Danique ging op een van de stoeltjes zitten. Merrick luisterde naar het gevecht. Danique zette eventjes haar tas op de grond. Ineens schoot een van de pokéballen open en kwam de groene Bulbasaur eruit. Hij keek eventjes mokkend om zich heen, waarna hij naar Danique keek. Merrick keek om en staarde stilletjes naar de groene pokémon, welke nu onderzoekend om zich heen keek. “We zitten in de gym,” sprak Danique. De kleine pokémon knikte langzaam, waarna hij richting Merrick liep. Het was ineens stil. Was het gevecht gewonnen? “Viola heeft gewonnen!” klonk er plotseling. Danique sprong op. Dat betekende dan vast.. dat zij aan de beurt was? Mooi zo. Merrick staarde eventjes naar de deur, welke open ging. Een jong persoon liep naar buiten, gevolgd door de gymleader. “Het was een goed gevecht, nog eventjes trainen en dan probeer je het gewoon nog een keer?” sprak ze vriendelijk. De jonge uitdager knikte eventjes en vertrok, met een sip gezicht. De gymleader leek zich om te draaien, waarna Danique eventjes ‘Hallo’ zei. De gymleader draaide zich eventjes om. Danique keek haar eventjes met een kleine glimlach aan. “Hallo,” sprak de vrouw vervolgens. Danique knikte. “Ik ben hier om u uit te dagen,” legde de blondine uit. Merrick stond naast haar, met een vrolijke blik in zijn rode oogjes. De gymleader keek haar eventjes vriendelijk aan, waarna ze eventjes haar blik over de Larvitar liet glijden. “Ik denk dat ik nog wel tijd heb voor een gevecht,” sprak ze toen vriendelijk. Danique keek eventjes vrolijk naar Merrick, welke ook omhoog keek. Oeh, wat spannend. De blondine slikte eventjes en knikte. Merrick liet een vrolijke brul horen. Viola glimlachte eventjes en draaide zich om, waarna ze richting het veld liep, gevolgd door Danique. Een scheidsrechter stond precies aan de zijkant, bij de middelste lijn van het veld. Danique liep naar de overkant, waar haar plek was. De scheidsrechter begon te praten. “Maximaal twee pokémon per persoon, welk persoon als eerst allebei de pokémon van de tegenstander verslaat, wint,” sprak deze. Danique knikte eventjes. “Je mag maximaal twee keer van pokémon wisselen,” zei de man vervolgens. “Het wisselen van pokémon als deze knock out gaat, telt niet,” ging hij verder. Hij hield de vlag omhoog en keek naar beide personen. “Nog eventuele woorden aan toe te voegen?” vroeg de man. Danique schudde haar hoofd, evenals de gymleader. “Succes,” sprak deze vriendelijk. Danique knikte eventjes. “Hetzelfde,” sprak ze toen rustig. De gymleader pakte een van de pokéballen, welke aan haar riem geklikt waren. Danique bewoog eventjes met haar hand, waardoor de Larvitar naar voren sprong. Shev bleef braafjes achter haar staan, wetend dat hij niet moest onderbreken. Anders had hij een reusachtig probleem. De vrouw liet haar pokémon verschijnen. Een surskit. Danique kende de pokémon wel, maar wist niet alles over de pokémon. Langzaam knikte de pokémon. De scheidsrechter bewoog met zijn vlag. “Laat het gevecht beginnen!”

- hier begint het gevecht -

Danique dacht eventjes na. Merrick keek goed naar de Surskit, welke langzaam richting de Larvitar kroop. “Surskit! Doe Quick Attack!” sprak de vrouw. De blauwe pokémon schoot richting de Larvitar, welke behendig opzij sprong. Hij liet een uitdagende brul horen. Danique dacht eventjes na. “Sandstorm!” sprak ze toen luid. De pokémon bewoog met zijn armpjes en langzaam kwam al het zand en het stof wat zich in het veld bevond omhoog, om vervolgens in een grote storm te belanden. Danique dacht eventjes na. “Scary Face!” De pokémon was niet zichtbaar in de zandstorm, maar dat betekende ook dat de Surskit de Larvitar niet zag. Danique staarde eventjes in het zand, maar toen ze een geluid hoorde, wist ze dat de Scary face uitgevoerd was. Het geluid klonk eng, echt zo een halloween geluid. Langzaam zakte de Sandstorm weer naar beneden. De Surskit en Merrick werden weer zichtbaar. “Bubble!” riep Viola vervolgens. De bubbels die de Surskit produceerden zorgde ervoor dat het zand waterig werd, waardoor het meteen naar de grond zakte. Merrick ontweek de aanval zonder al te veel moeite, maar de drappige bodem was niet helemaal geweldig. De kleine pokémon zakte langzaam in de bodem en bleef vast zitten, terwijl de Surskit licht genoeg was om erop te blijven staan. Dit was natuurlijk nadelig voor de Larvitar, welke hierdoor minder snel kon bewegen. Danique dacht eventjes na en keek naar de Larvitar, welke eventjes naar de modder keek, waarna hij moeizaam eruit kwam. Ze moest misschien geen lichamelijke aanvallen gaan gebruiken, daar was hij niet snel genoeg voor. Langzaam knikte het meisje. “Rock slide!” commandeerde de blondine de rock skin pokémon. Deze begon te gloeien, waarna enkele stenen uit de grond verschenen. “Ontwijken!” sprak de gymleader vervolgens. De stenen werden richting de Surskit afgevuurd, maar de aanval raakte de Surskit maar half, waardoor deze nog opzij kon springen en dus niet werd bedolven onder stenen. Hierdoor had de aanval de blauwe pokémon niet helemaal geraakt en was de schade dus niet geheel. De Larvitar keek eventjes naar de blauwe pokémon en snoof zachtjes, waarna hij zich weer uit de modder ‘redde’. “Quick attack!” riep Viola. De stenen die verderop lagen van de aanval waren misschien wel te gebruiken. Danique knikte. “Ontwijk en spring op de stenen!” sprak ze snel. De Larvitar sprong omhoog, maar hij ging niet snel genoeg waardoor de Surskit de Larvitar raakte. Deze viel naar achteren, waarna de pokémon op de stenen grond knalde. Een zucht verliet zijn bek, toen de lucht uit zijn longen geperst werd door de klap. Maar de pokémon sprong weer overeind zodra dit lukte. In zijn rode ogen lag een uitdagende blik, waarna hij een luide brul liet horen. De blondharige knikte eventjes. “Okay Merrick, spring nu op de stenen en doe Dark pulse!” commandeerde het meisje vervolgens. De Larvitar rende naar voren, vlak langs de Surskit, om op de hoop met stenen te springen en zich razend snel om te draaien. De blauwe pokémon draaide zich ook om, maar de Rock skin pokémon had zijn bek al geopend. Een zwarte bal verscheen voor de bek van de pokémon, waarna er ook nog paarse strepen omheen verschenen. “Probeer het te ontwijken Surskit!” sprak de gymleader, waarna ze haar hand eventjes uitstrekte. Danique keek naar Merrick. “Je kunt het wel!” sprak ze toen, met een sterke toon in haar stem. De pokémon knikte langzaam en vuurde de aanval af. De bal barstte een soort van uit elkaar en vormde verschillende ringetjes, welke stuk voor stuk tegen de blauwe pokémon schoten. De Larvitar sprong van de steen af, vlak voor de Surskit en liet een brul horen. “Surskit! Doe Bubble!” sprak de gymleader. Danique keek eventjes strak naar de blauwe pokémon. Zou deze nog in staat zijn om te vechten? Vast wel. En inderdaad. De Surskit sprong een stukje naar achteren en opende zijn bek, om verschillende bubbels tegen de Larvitar te laten schieten. De reptielachtige pokémon kon niet goed tegen watertype aanvallen, maar leek de aanval wel aan te kunnen. Hij schoof naar achteren, wat stof schoot omhoog. Danique dacht eventjes na. Okay, ze moest het proberen. Misschien had de Larvitar de aanval dan eindelijk onder de knie. Misschien lukte het Merrick wel. Het blondharige meisje slikte eventjes. Merrick keek haar afwachtend aan. “Kom op, doe Pay Back!” sprak ze vervolgens luid. De pokémon dacht eventjes na en slikte, waarna hij langzaam knikte. Hij opende zijn bek om de aanval uit te voeren, maar er kwam niet meer uit dan een luide brul. Eventjes keken beide verbaast naar elkaar. De aanval lukte opnieuw niet. Hij moest die aanval echt onder de knie krijgen. Hij snapte totaal niet hoe de pokémon werkte. Nog enkele keren probeerde hij de aanval uit, niet horend dat de gymleader haar pokémon beval om Quick attack uit te voeren. Ook hoorde hij niet dat het meisje hem waarschuwde, waardoor de Surskit hem uit zijn gedachten haalde, toen de blauwe pokémon hem hard in zijn rug raakte. De Larvitar liet een verbaast geluidje horen, waarna hij bijna naar voren viel. De aanval was niet hard, maar het was eerder de schrik. Een luide brul verliet de bek van de Rock skin pokémon, welke zich vervolgens razendsnel omdraaide. De blondine slikte eventjes. “Doe Bite!” sprak ze luid. De Larvitar was erg dichtbij de andere pokémon, wat een voordeel was. De kans was klein dat hij nu nog kon missen. De pokémon opende zijn bek en liet zijn kaken hard in de borstbeen – als Surskit zo een bot heeft, zakken. De blauwe pokémon liet een geschrokken geluid horen, waarna hij wild door elkaar geschud werd door de Larvitar, welke bijzonder gefrustreerd leek. Vervolgens liet hij de Surskit los, welke half versteend op de grond lag. “Doe Bubble!” sprak Viola toen luid, maar de Surskit bewoog zich niet. Merrick brulde luid en wachtte ongeduldig op het commando van het meisje. “Rock slide!” sprak ze toen luid. De pokémon liet opnieuw stenen verschijnen, nadat hij begon te gloeien, en stuurde deze op de ‘versteende’ Surskit af. De pokémon werd heftig geraakt door de stenen, welke achter hem op de grond vielen. Merrick sprong weer naar achteren. De scheidsrechter keek eventjes naar de pokémon. Een aantal seconden bleef het stil bij de man, maar toen deze met zijn vlag bewoog, wist Danique dat Merrick de Surskit verslagen had. De volgende woorden van de man bevestigde dat ook. “De Surskit kan niet meer verder vechten. Larvitar wint!” sprak ze man, waarna hij met zijn zwartwitte vlaggetje begon te zwaaien. Viola pakte de pokéball van de pokémon en liet deze terug keren. Danique glimlachte eventjes naar Merrick, welke een brul slaakte. “Goed gedaan Merrick” sprak het meisje op een vriendelijke toon. Merrick keek eventjes om en knikte. Nu kwam de volgende pokémon van de gymleader aan de beurt. Zij kon niet wisselen, de enige pokémon die ze nog had was Shev en hij was niet erg ervaren. Daarnaast luisterde hij nog niet geweldig. Dus mocht Merrick verder. Ze had toch de volle vertrouwen in hem.
“Vivillon, jij bent aan de beurt,” sprak de gymleader, waarna de roze gekleurde vlinderpokémon op het veld verscheen. Danique knikte eventjes naar Merrick, welke naar voren sprong. “Succes,” sprak de gymleader vervolgens met een knikje, waarna Danique hetzelfde zei. De pokémon snoof eventjes, waarna de vlag van de scheidsrechter opnieuw bewoog. Het volgende gevecht begon weer.
“Gust!” commandeerde de gymleader de Vivillon. Meteen voerde de roze pokémon de aanval uit, waardoor deze Merrick raakte, welke verbaast wankelde. Hij zette weer beide pootjes aan de grond en liet een luide brul horen. Eventjes hoorde het meisje een snelle ademhaling bij de Larvitar. Hij keek woedend naar de Vivillon. Danique fronste eventjes. Wat gebeurde er? Waarom leek hij al heel de tijd zo bijzonder gefrustreerd en leek hij nu zelfs woedend te worden. En waarom ademde hij zo zwaar, waarom begon hij de weg van de Vivillon langzaam te versperren en waarom leek hij zo bijzonder dominant? Dit zat totaal niet in de aard van de Larvitar, hij had dit nog nooit gedaan en tegen andere pokémon was hij ook altijd zeer vriendelijk. Danique fronste eventjes. “Merrick,” sprak ze luid, waarna ze eventjes met haar vingers knipte. De pokémon leek uit zijn trance te schieten en keek even om. “Let goed op jongen,” sprak ze. Ze zuchtte eventjes. Merrick knikte langzaam. “Doe Sandstorm!” Langzaam zorgde de reptielachtige pokémon ervoor dat er opnieuw overal over het veld zand verspreid was. De kleine pokémon verdween langzaam in de zandstorm, maar hij was minder heftig als de vorige, dus zag ze beide pokémon nog wel. Viola keek eventjes naar beide pokémon. Merrick leek opnieuw in een trance te komen, toen de Vivillon een aanval toegewezen kreeg. Strugglebug moest de bug/flying pokémon uitvoeren. “Merrick, ontwijk!” commandeerde de blondharige de Rock skin pokémon luid, maar deze negeerde haar compleet. Hij staarde naar de Vivillon, met een lege blik in zijn ogen, alsof hij dwars door haar ziel kon kijken. Eng was het. “Merrick!” riep Danique nu luid. De Larvitar had moeite met het losscheuren van zijn blik, maar het lukte toch. “Let op!” sprak ze, maar ook deze aanval raakte de pokémon. Hij schoof naar achteren en verloor zijn evenwicht, waarna hij op zijn zij viel. De pokémon bleef eventjes liggen. Danique slikte. Was Merrick.. verslagen? Ze fronste eventjes. Ze keek eventjes naar de scheidsrechter, welke eventjes zijn vlag omhoog deed, maar hem ook weer gauw liet zakken. Een extreem luide brul verliet de bek van de pokémon, terwijl hij langzaam overeind kwam. Elke keer dat hij een stap richting de Vivillon zette, kwam er een sissend geluid uit zijn bek. Zijn blik stond koud, hij staarde de pokémon opnieuw aan, opnieuw met die blik die door haar ziel kon kijken. “Merrick!” sprak ze luid, maar dit keer luisterde de reptielachtige pokémon niet. Hij had een dominante houding aangenomen en liep langzaam richting de Vivillon, welke angstig naar de pokémon keek. Hij stopte vlak voor haar en brulde luid, waarna hij haar letterlijk uit de lucht greep en op de grond duwde. Een sissend geluid verliet opnieuw zijn bek, waarna hij haar vleugels op de grond spijkerde met zijn klauwtjes. Zijn bek greep richting de keel van de pokémon. Deze liet een geschrokken geluid horen en begon wild met haar vleugels te fladderen, maar de Larvitar bleef haar strak vasthouden. “Merrick!” riep Danique geschrokken. Ze had deze kant van haar pokémon nog nooit gezien. De pokémon zette zijn tanden rondom de keel van de Vivillon, welke spastisch begon te bewegen. De Larvitar liet eventjes los, toen hij opnieuw luid zijn naam hoorde en keek op. “Laat de Vivillon nú los!” commandeerde Danique de kleine pokémon. Hij snoof eventjes geïrriteerd, maar opnieuw leek langzaam de trance waarin hij zat te verdwijnen. Mooi zo. Ze wilde geen doden hier hebben. De pokémon haalde zijn nagels uit de vleugels van de pokémon en hij siste eventjes. Langzaam kwam de rust weer terug in de Rock skin pokémon. “Goed Merrick,” zei Danique toen. Viola keek eventjes naar de Vivillon, welke doodsangst uitstraalde. Danique knikte langzaam. De gymleader had een geschrokken blik in haar ogen. Ze moesten nu gewoon doorgaan. Langzaam slikte Danique, welke naar de Vivillon keek. “Kom op Vivillon, sta op,” mompelde Viola geschrokken. De pokémon kwam moeizaam overeind, maar was niet in staat om te vliegen. Allemaal dankzij Merrick. Wat leuk nou. “Doe Strugglebug!” sprak de gymleader toen, twijfelend. De Vivillon voerde de aanval uit, maar was niet snel genoeg door haar verwondingen op haar vleugels, waardoor ze fataal miste. “Merrick, doe Dark pulse,” sprak Danique langzaam, met een kleine frons op haar gezicht. De Larvitar knikte en liet opnieuw een zwarte bol voor zijn bek verschijnen, welke uit elkaar spatte toen er paarse slierten omheen kwamen. Allemaal kleine schijfjes schoten richting de Vivillon. De pokémon had niet genoeg snelheid kunnen maken om de aanval te ontwijken, waardoor de paarszwarte bolletjes de vlinderachtige pokémon hard raakten. “Vivillon? Doe Gust,” sprak de gymleader vervolgens twijfelend. De Vivillon lag op de grond, maar bewoog zich nog, dus werd het gevecht niet afgebroken. De pokémon voerde de aanval niet uit, ze kon immers nog amper met haar vleugels werken. “Merrick, doe Rock slide!” sprak het meisje vervolgens, ook al vond ze het lastig om de Vivillon zo te zien. En het ergste vond ze wel Merricks plotselinge agressie. De pokémon voerde nu echter braafjes de aanval uit en stenen stortten op de Vivillon, welke nu compleet onder de hoop stenen lag. Danique keek afwachtend naar de scheidsrechter. Misschien had ze de pokémon wel verslagen. Misschien had ze wel haar eerste badge gewonnen. Het meisje slikte eventjes en keek naar Merrick. Alleen die plotselinge omslag had haar laten schrikken.