struggle Bug

Vandaag ging hij echt beginnen. Geen gezeik meer over het vinden van de weg, want nu hij in de stad zelf was wist hij waar hij moest zijn: de gym. En die was erg gemakkelijk te vinden. Hij was geen klein over enthousiast jochie, dus hij liep er gewoon rustig naartoe en nam daarmee ook de tijd om een eventuele tactiek te bespreken met zijn Pokémon. ‘De persoon die we moeten hebben is Viola. Als ik het goed heb heeft ze een Surskit en een Vivillon, beiden zijn insect types – want het is ook de bug gym.’ De Noibat op zijn schouder knikte en had een uiterst serieuze blik op haar gelaat. Het was weer haar beurt om zich te bewijzen tegenover haar trainer, want o wee als ze zou verliezen. Ze kon het gewoon niet laten gebeuren!
‘We hebben een voordeel met jouw wind aanvallen en als je hoog in de lucht blijft bij de Surskit kan deze je waarschijnlijk ook niet raken, Annie.’ Een zelfverzekerd geluidje kwam uit de keel van de Pokémon. ‘Dan moet je ook wel hoog in de lucht blijven, want anders maakt het geen reet uit.’ Er waren wel aanvallen die ook over een lange afstand gedaan konden worden gedaan en dan maakte het alsnog niks uit: maar het was een goede remedie tegen aanvallen zoals tackles. Het was al een hele zorg minder. En gezien hij maar één Pokémon had, had hij al genoeg zorgen. Het liefst had hij er wel twee gehad, gewoon voor de zekerheid – maar Annie kon het gemakkelijk wel alleen aan.
 
Nadat hij zijn eerste stap had gezet in het gebouw trok hij zijn mondhoeken een beetje naar achteren. Nu hij eenmaal in het gebouw stond scheen hij zich pas echt te realiseren wat hij moest gaan doen en wat er van hem verwacht werd. Het was heel anders dan een gevecht tegen een van zijn broers of iemand uit zijn geboortedorp. Annie was niet onverslaanbaar en dat wist hij dondersgoed – was dit ook hoe zij zich voelde? De drang om iedere keer te presteren, wetende dat verliezen geen optie was. Want wat moest hij doen als hij verloor? Hij had geen geld, niks.
“Hey!”
Hij draaide zich met een ruk om. Bam. Camera in zijn gezicht. Verward keek hij ernaar, met een blik alsof hij moest niezen of zo. “Een nieuw gezicht!” Hij plaatste zijn hand tegen de camera en duwde deze langzaam weg, zodat hij de ander aan kon kijken. “Dat kan maar één ding betekenen: je bent hier om mij uit te dagen!” Haar vrolijke houding irriteerde hem nu al. ‘Betekent dat dat jij Viola bent?’ De vrouw liet de camera zakken en knikte, opnieuw weer erg blij. ‘Ik ben Leroy en ik ben hier inderdaad om je uit te dagen voor een gym gevecht,’ bevestigde hij haar vermoeden.
Voor ze het accepteerde bekeek ze hem eventjes: “Is die Noibat je enige Pokémon?” Waarom konden ze niet gewoon beginnen? “Weet je zeker dat je me aankunt met maar één Pokémon?” Met moeite trok hij zijn mondhoeken omhoog: ‘Ik kan het altijd proberen.’ Hij mocht dan geen goed humeur hebben, maar dat hield niet in dat hij geen manieren had. Ze was en bleef zijn meerdere en als hij onbeleefd ging doen zou ze dadelijk nog weigeren om tegen hem te vechten. “O wat heb jij een lef – dat kan ik wel waarderen, Leroy! Ik accepteer je uitdaging.” Eindelijk.
 

(FIGHTU VANAF HIERO.)

 
Je kon wel zien dat dit een officieel gevecht was: er was een speciaal veld en er werd zelfs een scheidsrechter bij gehaald. Die zelfs nog heel netjes haar praatje hield alsof het deel uit maakte van een of andere etiquette: ‘Het gym gevecht tussen uitdager Leroy en gymleider Viola zal nu beginnen. Beiden partijen mogen maar twee Pokémon gebruiken.’ Hij had maar één Pokémon maar oké. ‘Als een van de partijen geen Pokémon meer heeft om mee te vechten, is het gevecht voorbij. Alleen de uitdager heeft toestemming om van Pokémon te wisselen.’ Ook iets wat zinloos was voor hem, maar oké: ze was vast verplicht om dat riedeltje altijd te zeggen.
“Surskit, the stage is all yours!” kondigde Viola haar eerste Pokémon aan terwijl ze een Pokéball in de lucht gooide waar al snel een Pokémon uitkwam. Het blauwe schepseltje stond op de grond en voordat de jongen zijn eigen Pokémon het veld opstuurde pakte hij eerst zijn Pokédex erbij om het wezentje te registeren. Hij had wel verhalen opgevangen van anderen trainers (gesprekken afluisteren ftw) maar het echte ding had hij nog nooit gezien. En ja het was een ding, want hij wist echt niet wat hij ervan moest vinden. Intimiderend was kwam was het niet, maar hij zou haar niet onderschatten; ze was niet voor niets gymleider geworden.
Hij maakte een gebaartje waar zijn Noibat op reageerde door van zijn schouder af te gaan en ook het veld op te gaan. Redelijk hoog in de lucht bleef ze hangen, bekeek haar tegenstander. ‘Dames gaan voor,’ grijnsde hij uitdagend naar de vrouw, die het wel kon waarderen en haar arm uitstrekte: “Oké dan, Surskit doe Quick Attack!” De jongen zei echter niks omdat hij wist dat Annie dondersgoed wist wat ze moest doen: ze zat hoog in de lucht en met behulp van deze aanval kon ze haar locatie nog beter bepalen. Ze ontweek de tackle dus ook door nog hoger te vliegen, uit het bereik van de andere Pokémon. Op het moment dat de Surskit eventjes in de lucht hing besloot de jongen toch om iets te doen: ‘Annie, Screech!’ De Noibat opende haar mond en voerde de aanval vlak onder zich uit: wist de Surskit hiermee af te leidden waardoor deze niet zo netjes neerkwam op de grond.
Viola fronste, maar glimlachte daarna: “Je tactiek is goed, Leroy, maar erg doorzichtig. Surskit gebruik je Sticky Web! (Ik weet dat hij deze pas héél veel later leert, maar in de anime had hij hem ook en het werkt voor mij so pls) ” De blauwe Pokémon sprong weer snel overeind en opende zijn mond waarna hij een Bubble aanval uitvoerde. ‘Weer het af met een Gust!’ De aanval zorgde ervoor dat Annie veilig bleef en de webben op de grond vielen. De Noibat bleef echter doorgaan met haar aanval, waarmee ze de Surskit mee wist te raken. Deze werd door de wind weggeblazen, het had echter niet het effect wat hij had gewild: de Pokémon was zo licht dat hij omhoog werd geblazen. “Snel Surskit, gebruik je Bubble!” Omdat de Noibat nog bij moest komen van haar aanval had ze geen tijd om te ontwijken en werd ze dus geraakt.
‘Annie!’
Zijn stem was gevuld met angst, bang dat de Pokémon op de grond zou vallen – maar dit gebeurde gelukkig niet. Ze wist zichzelf weer op tijd te herstellen terwijl ze Surskit mooi landde op de grond. De jongen slaakte een zucht, alles was nog oké. “Surskit doe je Quick Attack nu ze nog laag is!”
‘Wing Attack.’ Meer woorden kon hij niet gebruiken omdat hij te laat had gereageerd, maar de Noibat wist de Quick Attack mooi te ontwijken terwijl ze de Surskit raakte met haar Wing Attack. De Surskit viel op de grond. ‘Nu Annie, doe Leech Life!’ Nog voor de Surskit was opgestaan duwde de Noibat hem tegen de grond en beet hem (like a vampire, denk dat dat goed werkt?). Daarna kwam ze overeind en keek neer op de Surskit die uitgeschakeld onder haar lag.
“Surskit is niet meer instaat om te vechten, Noibat wint!”
Een zucht verliet zijn keel waarna hij opkeek. De Surskit keerde terug in de Pokéball en de Noibat vloog terug naar haar trainer. De laatste aanval haar goed gedaan want ze zag er niet zo heel uitgeput uit. Leroy hurkte neer toen ze op de grond ging zitten en gaf haar een aai over haar kop. ‘Goed zo.’
 
De Noibat vloog weer weg en de jongen kwam overeind, keek met een frons naar Viola die met een veel betekende blik naar hem keek. “Prachtig film moment!” Hij keek weg, voelde zich er uiterst ongemakkelijk bij. ‘Kunnen we alstublieft verder gaan met het gevecht?’ mompelde hij zachtjes. “O ja! Mijn excuses!” Ze gooide de volgende Pokéball in de lucht waar een… Vlinder uit kwam. De jongen pakte zijn Pokédex erbij: dit was dus de beruchte Vivillon waar iedereen het over had. Hijzelf zag de dreiging er niet in want het was en bleef een vlinder in zijn ogen. “Deze keer mag jij eerst!” Hij haalde zijn schouders op, als zij erop stond. ‘Oké Annie, gebruik een Wing Attack!’ De Noibat vloog op haar tegenstandster af – “Vivillon hou haar tegen met Psychic! (opnieuw, anime als referentie kader~)” Er verscheen een paarsige gloed om de Noibat heen en vlak voor de vlinder Pokémon bleef ze stilhangen in de lucht.
Dit was niet goed.
Als een of andere pop werd de Noibat door de lucht geslingerd waarna ze hard op de grond werd gegooid. ‘Annie!’ schreeuwde de jongen, maakte aanstalten om naar haar toe te rennen – “Nee, nee – dat mag niet!” waarschuwde Viola hem, waardoor hij aan de grond genageld bleef staan. De Noibat was gelukkig nog oké, wilde overeind komen en weer de lucht ingaan – maar een van haar vleugels zat vast in een Sticky web van eerder. “Oké, doe je Solar Beam Vivillon!” Tevergeefs probeerde de Noibat zich los te trekken, maar het werkte niet. Met grote ogen keek de jongen toe hoe de Vivillon de aanval oplaadde, maar hij schudde met zijn hoofd. Niet opgeven nu!
‘Bijt jezelf los!’ De Noibat opende haar mond en begon aan het web te trekken met haar tanden, wist het kapot te scheuren. De Vivillon vuurde echter al haar aanval af, nog voor de Noibat weg was en toen was er rook. Leroy balde zijn handen tot vuisten en keek gespannen toe. Dit kon niet gebeuren, dit mocht niet gebeuren. Annie zou nooit… Ze zou hem nooit teleurstellen…
Ineens vloog een klein wezentje uit de rook, ongeschaad. Een ongelovige glimlach kwam op het gelaat van de jongen. Ze was oké! Blijkbaar was ze op tijd weggekomen om de Solar Beam alsnog te ontwijken. Gebruikmakend van dezelfde verbazing van de andere kant besloot hij om gelijk aan te vallen: ‘Oké, Annie – doe een Supersonic aanval!’ Een vreemd en bijna pijnlijk geluid werd gecreëerd door de Sound Wave Pokémon, gericht op de Vivillon. De reactie erop was te traag en dus werd ze geraakt, iets wat ervoor zorgde dat ze een beetje onstabiel begon te vliegen. “Vivillon land en herstel je!” Nogal onhandig landde de vlinder, was overduidelijk gedesoriënteerd. ‘Annie, Leech Life!’ De Noibat schoot op de Vivillon af – nog voor Viola haar verwarde Vivillon had kunnen waarschuwen. De arme Pokémon werd tegen de grond geduwd terwijl Annie haar beet. “Vivillon doe iets!” Nu was de paniek overgeslagen op de gymleider. “Struggle Bug, Vivillon, doe Struggle Bug!” Zoals de naam aangaf begon de Vivillon te strugglen: ze probeerde zich uit de kaken van de draken Pokémon uit te wurmen. Trapte haar met haar pootjes, sloeg met haar vleugels – maar de Noibat bleef vasthouden. Ze houden blijven vasthouden tot haar trainer haar zou vertellen te stoppen.
‘Annie schiet haar weg met Gust!’
Eindelijk liet de Pokémon los, klapte wild met haar vleugels die ook iets opgloeiden. De windvlaag werd steeds harder en voor ze het doorhad werd de Vivillon weggeblazen. De vlinder werd tegen een muur opgeblazen, waarna de Noibat stopte en ze op de grond viel. Hijgend bleef de Noibat op de grond staan, keek afwachtend naar de Vivillon die met haar rug naar de rest toe lag. Gespannen keken de twee mensen ernaar. De gymleider hopend dat haar Vivillon toch weer overeind zou komen, de trainer hopend dat hij zou blijven liggen. Ze moest blijven liggen, want ondanks de Leech Life had Annie niet meer veel puf over. De kleine Pokémon stond op de grond, wat aangaf dat zelfs vliegen een zware taak moest zijn.
Als de Vivillon overeind kwam hadden ze een groot probleem.

~ 2.007 woorden

OOC; Ja, ik weet dat ik erg vroeg hiermee ben. Maar ik zit gewoon een beetje vast anders omdat Noibat. Hope it isn't a problem <'3

<sub>De Vivillon kwam weer overeind en hoe: ze gebruikte gelijk een Gust aanval om te laten zien dat ze niet zomaar met haar moesten sollen. “Ja, zo ken ik je weer Vivillon!” riep de gymleider enthousiast. De trainer vernauwde zijn ogen echter een beetje. Net wat hij nodig had. ‘Annie doe Agility -’ De Noibat liet zich de lucht indragen door de gust aanval, maar de blik op haar gezicht gaf aan dat het niet fijn moest voelen. Ondertussen maakte ze zich weer gereed voor de rest van het gevecht: ze had nog meer dan genoeg reserves! Daarbij durfde ze ook gewoon niet te verliezen.
De Vivillon was dus geen push over, wellicht dat hard slaan dan ook niet zou werken. Hij kon nog een supersonic proberen… Maar of dat een tweede keer zou werken was een goede vraag. Er was echter wel iets anders wat hij kon doen – “Vivillon maakt een Light Screen!” Blijkbaar had Viola ook door dat hij het voornamelijk voor elkaar probeerde te krijgen met kracht; had niet echt nagedacht over wat hij moest doen tegen de vlinder. Maar hij had nu wel een degelijk idee gekregen en hetgeen wat hij wilde gaan doen werkte ook gewoon altijd: maar je tegenstander zwakker.
 
Zeggen dat het light screen niets uithaalde tegenover de Noibat deed hij echter niet: het was beter als ze dacht dat het wel zo was. ‘Oké Annie, doe een Wing Attack!’ De Noibat schoot op de vlinder af terwijl haar vleugels oplichtten. “Ontwijk het Vivillon!” De vlinder wist haar te ontwijken, het was een vrij duidelijke aanval – ze werd echter wel licht geschaad bij een van haar vleugels. Het was ook niet de bedoeling om haar te raken; het was de bedoeling om dichterbij te komen: ‘Screech!’ Annie opende haar mond en liet een hoge schelle kreet horen: recht in de oren van de Vivillon. Deze zakte iets naar onderen omdat ze even moest bijkomen. ‘Pas de frequentie aan tot een Supersonic!’ De schelle tonen veranderde, zorgden ervoor dat de Vivillon steeds lager geen vliegen omdat het geluid haar oren pijn deed.
“Probeer in de lucht te blijven, Vivillon!”
De Vivillon schudde haar hoofd, maar bleef gedesoriënteerd. ‘Doe een Wing Attack!’ De Noibat sloot haar mond weer en schoot op de vlinder af: een voltreffer. ‘Nog een keer!’ Opnieuw raakte de Noibat de vlinder. “Het Light Screen… Het -”
‘Werkt niet? Sorry, ben ik vergeten te meldden dat dat soort dingen niet werken op Annie hier?’ De wanhoop die hij had gevoeld door het feit dat de Vivillon weer overeind was gekomen was weer verdwenen: hij had de touwtjes weer in handen. ‘Annie, nog een keer!’
“Stun Spore!”
Omdat de Noibat op de Vivillon afvloog hoefde er niet gericht te worden en werd de Pokémon gewoon geraakt. Ze raakte de Vivillon wel: maar daarna stopte ze. De vacht van de Sound Wave Pokémon leek nogal bond en er zat een gele glans op. Ze wilde weer een aanval uitvoeren, wist dat haar trainer dat wilde; maar iets weerhield haar. Het geluid van elektriciteit was zachtjes te horen en de schokjes waren ook zichtbaar: ze was paraplyzed. De jongen balde zijn vuisten en klemde zijn kaken op elkaar. Verdomme… Nu kon ze de Vivillon niet meer herhaaldelijk aanvallen.

De Vivillon was hersteld van de verwarring, schudde haar kopje en vloog daarna weer recht en stabiel. “Goed zo Vivillon – doe nu een Solar Beam!” De vleugels van de Vivillon lichtten langzaam op. ‘Annie laat het niet zover komen, verhinder haar met een Bite!’ Ze wilde wegvliegen, maar werd tegen gehouden door de elektriciteit. ‘Annie!’ Ze klemde haar kaken op elkaar – negeerde de pijn en klapte toch hard met haar vleugels: wist de straal enigszins te ontwijken, een van haar vleugels werd net een beetje geraakt. De pijn negerend vloog ze langs de straal richting de Vivillon en klemde een vleugel tussen haar kaken, trok er hard aan. De straal schoot alle kanten op en de Vivillon liet een angstige kreet horen.
Het zorgde er ook voor dat de focus stopte en de Solar Beam verdween. ‘Gooi haar weg met behulp van een Gust aanval!’ Met een krachtige worp gooide de Noibat de vlinder aan haar vleugel weg waarna ze hard klapte met haar vleugels zodat ze tegen de grond werd gegooid. Zo eindigde de vlinder op de grond, met de rug naar boven. Opnieuw kon hij niet pijlen hoe zaken ervoor stonden, maar hij had haar wel flink verzwakt voordat hij aanviel – dat moest toch wel geholpen helpen?</sub>

_{“Vivillon is niet meer instaat om verder te vechten, Noibat wint – en dat maakt de uitdager, Leroy, de winnaar van dit gevecht!”
De jongen zette een stap naar achteren, alsof hij anders zijn evenwicht kwijt zou raken. Het had ook niet veel gescheeld hoor, het gevoel van opluchting was zo groots dat hij het gevoel in zijn benen bijna verloor.
De Noibat draaide zich om, vloog richting haar trainer – maar bereikte hem niet. Ineens stopte haar vleugels ermee, viel ze gewoon. ‘Annie!’ Voor de zoveelste keer riep hij haar naam, maar de toon was anders. Hij rende naar haar toe, wist haar op te vangen. Met moeite keek ze hem aan, met een blik die hem gewoon smeekte om haar de bevestiging te geven die ze altijd nodig had. Ze wilde niet perse geprezen worden voor haar werk, ze wilde weten dat ze het oké gedaan had en hem dus niet teleur had gesteld. ‘Je hebt het goed gedaan,’ prevelde de jongen zachtjes tegen de Noibat, waarna ze zichzelf eindelijk wat rust gunde en haar ogen sloot.
 
“Gefeliciteerd Leroy!” klonk de stem van de vrouw, die ondertussen haar Vivillon weer terug in een Pokéball had gedaan en naar hem toeliep. Ze hield een klein glimmend ding in haar hand; dat moest van de badge zijn. Hij hield de Noibat vast met een arm, duwde haar tegen zich op. “Als token van je winst krijg je deze van mij: de Bug Badge.” Ze overhandigde hem de badge. Hij draaide het ding een paar keer rond, bekeek het. “Mag ik je trouwens wat advies geven?” Hij keek op, maar zei echter niks. “Misschien is het toch handiger als je meerdere Pokémons hebt. Je geeft veel om je Noibat, maar het is geen verraad om meerdere Pokémon te hebben.” Hij schudde al lachend zijn hoofd: ‘De reden dat ik hier ben is omdat ik juist meer Pokémon wil.’ Ja, hij wist dat hij het enkel met Annie niet zou redden hier – maar hij had gewoon nog niet de kans gehad om een nieuw goed teamlid te vinden.
“In dat geval raad ik je aan om een kijkje te nemen bij de Chamber of Emptiness, het is een uitdaging en je zult vast aardig verrast zijn door de Pokémon daar.” De jongen stopte de badge in zijn zak en pakte de Noibat weer goed vast – voelde zichzelf een beetje disrespectvol door haar als een of andere lappenpop vast te houden. Ze mocht dan wel slapen, dat hield niet in dat ze het niet kon voelen. En waarom hij haar niet terug deed in een Pokéball? Tja, daar dacht hij gewoon nooit over na – hij was eigenlijk vergeten dat ze een Pokéball had. ‘Dank u, dat zal ik zeker doen.’ Hij meende het oprecht, voor de verandering. Het was sowieso een plek die hij nog wilde bezoeken, puur om de verhalen die hij erover had gehoord.
Daarna liet hij de gymleider voor wat ze was, ze had vast nog meer dingen te doen dan hier rond te hangen met hem, en verliet de gym op weg naar het Pokécenter. Dat uitstapje zou nog even moeten wachten, eerst was het tijd voor Annie’s welverdiende rust.}