Chocolate Rain

Vandaag was een grote dag. Een belangrijke dag. Ja, hij had al dagen uitgekeken naar dit moment. Voor het eerst in twee dagen tijd zou hij eindelijk weer een Willy Woobat chocoladereep in handen krijgen. Zijn tanden deden al bijna pijn door het gebrek aan suiker. Al lopende naar de snoepwinkel had hij alvast zijn portemonnee uit zijn rugzak gepakt, voorzichtig om hem niet uit zijn handen te laten vallen. Dieven, dat was waar zijn ouders hem voor hadden gewaarschuwd. Mensen die zijn geld af wilden pakken. Onzin, vond hij zelf. Zijn ouders hoefden zich geen zorgen te maken over dat soort dingen. Als zijn portemonnee werd gestolen zou hij gewoon weer wat meer geld van ze vragen! Makkelijk als wat! Desalniettemin had hij zijn hand er stevig omheen gesloten, wetend dat àls zijn portemonnee werd gestolen, het waarschijnlijk wel even zou duren voordat hij het geld van zijn ouders ook daadwerkelijk zou ontvangen. Het zou dan alleen maar langer duren voordat hij een Willy Woobat reep zou kunnen eten en dat was nou nèt wat hij niet wilde. “Kom op, Jetpack, maak eens wat vaart! Anders zijn ze straks nog uitverkocht!” riep hij naar zijn Pokémon, om vervolgens een zacht rukje te geven aan het touw waar zijn Hoppip aan vast zat geknoopt. Veel scheen de pokémon er niet van te merken, ze scheen eerder verward te zijn door de plotselinge toename in snelheid dan iets anders. Het touwtje, dat hij om het middel van de Hoppip had vastgemaakt, zorgde er voor dat ze verdacht veel weg had van een levende ballon.

Alhoewel hij zijn Pokémon opdroeg dat ze moest opschieten, had hij eerlijk gezegd nauwelijks een idee van waar hij naar toe moest. Waar was de snoepwinkel? Hij had geen flauw idee. Misschien als hij die bocht om ging? Nee, geen snoepwinkel. Alleen een bakkerij. De geur van warme broodjes werd hartelijk verwelkomd door zijn neus, maar het was niet de geur die hij had willen ruiken. De denkbeeldige geur van chocola, dat was waar hij op het moment achter aan ging. Hij bleef kort voor de etalage van de bakker staan, bijna kwijlend van verlangen, voordat hij zich bedacht en naar binnen ging om een paar croissantjes te kopen. Hij had het geld. De enige consequentie was dat hij een chocolade reep minder zou kunnen kopen. Goed, het was zonde, maar het kon nog wel even duren voordat hij die snoepwinkel daadwerkelijk had gevonden. Iets hartigs ging er dus wel in. Hij brak een stuk van een van de croissantjes af, waarna hij zijn arm zo ver mogelijk in de lucht stak om het aan zijn Hoppip te kunnen geven. Het werkte alleen averechts, hij hief dezelfde arm op als die waar hij het touwtje mee vast had, waardoor zijn Pokémon alleen maar verder omhoog zweefde.

Gefrustreerd verwisselde hij het broodje van had, waarna hij zijn Pokémon voorzichtig aan het touwtje naar beneden trok. “Hier, voor jou!” zei hij, het broodje voor de mond van zijn Hoppip houdend. De Pokémon keek hem verrast aan, alsof ze nu pas door had wat er allemaal gaande was. Ahh… het was vast zo’n mooi uitzicht van daarboven dat ze hem helemaal vergeten was! Niet erg, niet erg, want hij scheen nu de aandacht van zijn Pokémon weer te hebben. Met haar kleine pootjes had ze zijn shirt vastgepakt, waardoor ze minder makkelijk weg zou zweven. Voor nu, in ieder geval. Een flinke windvlaag was al genoeg om er voor te zorgen dat ze kilometers verderop zou kunnen belanden. Dat was het verschil tussen Jetpack en een helium ballon. Jetpack landde uiteindelijk weer. Uiteindelijk. Ooit. Bij het zien van het eten liet de Hoppip een vrolijke kreet horen, waarna ze met kleine hapjes van het stukje brood begon te eten. Cooper glimlachte, om vervolgens zelf ook een hap van zijn eigen croissant te nemen. Nog steeds niet zo goed als chocola, maar hij moest toegeven; het was alsnog behoorlijk lekker.

“Hmm! Hm hm!” Zelfvoldaan likte Cooper zijn met kruimels bedekte vingers af. Hij had verkeerd geoordeeld. Croissantjes waren veel lekkerder dan hij had gedacht. Nou ja, deze in ieder geval. Ze hadden een soort… Hij kon het niet echt beschrijven. Ze smaakten extra romig, alsof ze in een groot vat met boter waren gegooid voordat ze de oven in waren gegaan. Het resultaat mocht er in ieder geval zijn. Nu hij uitgegeten was, was het weer tijd om verder te gaan met waar ze eigenlijk mee bezig waren geweest; het zoeken van de snoepwinkel. Zo moeilijk zou dat toch niet moeten zijn? “Los!” beval hij zijn Pokémon, die vervolgens als een getrainde Growlithe zijn mouw los liet. Een klein zuchtje wind, meer was niet nodig om er voor te zorgen dat de Hoppip zachtjes voor hem uit zweefde. Het was maar goed dat het niet windstil was, want dan was Jetpack waarschijnlijk als een baksteen op de grond gevallen, ondanks haar naam. Alhoewel, een baksteen… Je kon een bal lucht moeilijk een baksteen noemen, of niet soms? Je kon het beter ‘als een skippybal’ noemen. Een paar keer stuiteren, dat had ze de vorige keer in ieder geval gedaan.

“Zie je al iets?” vroeg Cooper, hopend dat zijn Pokémon door haar hoogte wat meer zou kunnen zien dan hij zelf. De Hoppip lachte alleen maar, duidelijk genietend van de langzaam aanwakkerende wind, die ervoor zorgde dat de Pokémon rondjes in de lucht draaide. Oftewel, hij zou het zelf weer uit moeten zoeken. Oké, misschien als hij zijn ogen sloot en hij heel, heel, héél goed rook, dat hij dan misschien iets snoepachtigs zou kunnen ruiken. Zou dat werken? Het viel altijd te proberen. Cooper sloot zijn ogen, waarna hij zo diep mogelijk via zijn neus inademde. Hij rook… hij rook…! …! Hij rook… nog steeds de broodjes van de bakkerij. Blijkbaar was hij er nog niet ver genoeg van vandaan om iets anders te kunnen ruiken. Teleurgesteld opende Cooper zijn ogen weer. Des te langer hij geen chocola at, des te chagrijniger hij werd. “Stomme rotstad,” mompelde hij. “Niet eens een snoepwinkel op een normale plek.”

Hij begon sneller te lopen, bij elke stap woest met zijn voeten op de grond stampend alsof deze hem persoonlijk had beledigd. De stad had hem beledigd. De grond van de stad had hem daarom dus al even erg beledigd. Tenzij de grond nu in chocola zou veranderen, zou zijn mening dus ook niet bepaald snel veranderen. Hij liep recht vooruit, zijn blik alleen richtend op de etalages van de winkels. Letten op waar zijn Pokémon wel of niet tegenop botste terwijl hij liep? Nee, dat was niet iets waar hij op het moment oog voor had. Voor zijn part knalde ze tegen een lantarenpaal aan, kon hem het schelen. Jetpack zou het waarschijnlijk niet eens voelen. Of misschien wel. Maar dan zou ze wel iets laten horen. Jetpack was zijn prioriteit nu niet. Het kopen van een Willy Woobat reep. Dàt was zijn prioriteit. Dat zijn Pokémon tegen een aantal mensen aanbotste, was dus duidelijk ook een van de dingen die niet onder zijn prioriteiten viel.

Nog. Steeds. Geen. Snoepwinkel. Wat een rot stad was dit. Bleh! “Nadat we repen hebben gekocht, gaan we meteen weer weg hier. Begrepen, Jetpack?” gromde hij naar zijn Pokémon. Hij wilde zijn woede africhten door tegen een rondslingerend blikje aan te trappen, - wat eigenlijk alweer het bewijs was dat hij zich in een rot stad bevond, slecht hoor, straatafval- toen hij abrupt moest afremmen om er voor te zorgen dat hij niet een Pikachu raakte in plaats van het blikje. “Whoa! Whoa!” riep hij uit, met zijn been nog half in de lucht. Wat een irritant beest. Kon hij niet zien dat Cooper haast had? Of kon hij niet op zijn minst verstandig genoeg zijn om te bedenken dat je niet zomaar zonder reden iemands pad moest blokkeren? “Aan de kant, minimuis! Je staat in de weg!” snoof hij. “En niemand staat Cooper in de weg,” mompelde hij daar zachtjes achteraan. Nog voordat de Pikachu ook maar de kans kreeg om een stap te zetten, werd deze ruw opgepakt door een blauwharige jongen. Heh! Maar goed ook. Anders had hij nog met de Pikachu gedaan wat hij met het blikje had willen doen. De Pikachu keerde zich tegen de jongen, woedend dat hij was opgepakt. “Jij kleine gele haarbal.. het is niet nodig om mensen onder stroom te zetten,” beet de jongen zijn Pokémon toe.

Cooper snoof. Mensen onder stroom zetten? Hah? Wat was dat nou weer voor vreemde hobby. Nee, nee, wacht. Correctie, hem onder stroom zetten? Was dat waarom de Pikachu voor hem was gaan staan? Om hem te elektrocuteren? “Heh! Iemand onder stroom zetten? Je hebt hem vast niet goed afgericht als je Pokémon zoiets probeert uit te halen,” zei Cooper, zachtjes grinnikend met zijn hoofd schuddend. “Mijn Pokémon zou nooit zoiets barbaars uit proberen te halen. Maar ja, mijn Pokémon is dan ook perfect. Daar valt niets aan te doen, dat is gewoon een feit,” lachte hij, om vervolgens met zijn hand zijn haren naar achteren te kammen, een gewoonte die hij van zijn vader over had genomen. Het resultaat was alleen niet hetzelfde; Coopers haar ging er alleen overeind van staan, waardoor hij er eerder uit zag alsof hij alsnog een elektrische schok had gekregen dan iets anders.

“Het is dat ik haast heb, dus… Weet je wat? Als je sorry zegt voor die mislukte aanslag van je Pikachu, dan zal ik je gewoon vergeven dat julle me op hebben gehouden. Even goede… hm… vrienden?” zei  hij met een lichte grijns en een knipoog, nog iets dat hij van zijn vader over had genomen. Kijk, was hij niet een goed persoon? Vergeven en vergeten, dat was toch hoe je dat noemde? Wel, als de jongen zijn excuses aan zou bieden voor het gedrag van zijn Pikachu, dan kon gewoon het, uh, dan kon er zand overheen worden gegooid? Was dat hoe je het zei? Waarom zou er ergens eigenlijk zand overheen moeten worden gegooid. Werd het dan niet, nou ja, vies? Het zou wel weer. Hij was tenslotte niet degene die zulke rare gezegdes had verzonnen. Cooper glimlachte hooghartig. Ja, dat had hij weer eens goed opgelost. En er was niet eens drama voor nodig geweest! Het enige dat nu nog moest gebeuren, was het ontvangen van de nederige excuses van de jongen.