Hot Chocolate

Tyler had net zijn eerst pokémon zelf gevangen, en hij moest zeggen dat hij er echt blij mee was. De Gible die hij gevangen had paste goed in zijn team en zou zeker een goede toevoeging zijn wanneer die volledig was geëvolueerd. Nu had de jongen al drie dragon type pokémon in zijn team. Nog even en hij zou een volledig team hebben van dragon types. Het was vroeger niet meteen zijn bedoeling geweest om voor dragon type te gaan, maar de pokémon vond hij gewoon gaaf. Nu was hij dan ook van plan om ze allemaal te verzamelen. Dit wilde natuurlijk niet zeggen dat hij niks anders meer ging vangen.
De jongen was even met zijn pokémon langs het pokémoncenter gegaan om ze allemaal even te laten nakijken en genezen. Cas had ook flink wat te voorduren gehad, net zoals Kira, zijn Gible. Wanneer dat hij zijn pokémon terug gekregen had verliet hij het center weer. Hij was nu al enkele dagen in Lumoise city, maar toch had hij nog niet alles gezien. Echter had hij niet meteen zin om nog wat te doen. Niet na het gevecht dat hij nog niet zo lang geleden had gehad. Hij wou even wat rust hebben dus besloot hij maar ergens wat te gaan drinken. Overal was het zeer druk en een plekje vinden was lastig. Hij gaf het dan maar op om een vrij tafeltje te vinden en besloot maar iemand aan te spreken. Een meisje met blond haar dat alleen zat aan een tafel. ‘Sorry als ik je stoor, maar kan het kwaad als ik er misschien even bij kom zitten? Het is namelijk overal volzet.’ vroeg Tyler met een glimlach op zijn gezicht.

Tyler wou echt even ergens gaan zitten en gewoon rustig wat drinken. Wanneer dat hij de goede plek gevonden had maar er geen plek leek te zijn had hij maar gevraagd aan iemand of dat hij welkom was bij haar aan tafel. ‘Oh kom maar zitten,’ een glimlach verscheen op Tyler zijn gezicht toen dat hij toestemming kreeg om te gaan zitten. ‘Bedankt.’ zei Tyler met een glimlach en hij nam er een stoel bij en zette zich bij haar aan de tafel. ‘Mijn naam is Lilium, aangenaam,’ stelde ze zichzelf voor. Ondertussen was Tyler zijn blik gericht om de pokébal die ze bij zich had. ‘Tyler en ook aangenaam.’
Wanneer dat er iemand kwam vragen of hij ook wat wou bestelde hij simpele appelsiensap. Hij had gewoon wat nodig om de dorst te stillen. ‘Welke pokémon zit erin?’ hij was altijd wel geïnteresseerd in de pokémon van een ander, gewoon zodat hij wist wat andere trainers en mensen zoal hadden.

'Een Axew..’ ze had een Axew en dus een draken soort. Het was echter niet meteen Tyler zijn favoriete pokémon van de draak pokémon. De eerste en tweede evolutie vond hij in ieder geval maar niks. Pas vanaf de derde begon de pokémon er wat interessant uit te zien. ‘Een draken soort. Je hebt toevallig niet meer draken soorten?’ het was en bleef Tyler zijn doel om een heel team van draak pokémon te krijgen die allemaal geëvolueerd waren. Maar eer dat die droom werkelijkheid was mocht hij nog veel trainen.
‘Ik weet alleen niet echt wat ik met hem moet,’ vragend keek hij Lilium aan. ‘Hoezo weet je niet wat je met hem moet?’ ondertussen kwam een serveerster zijn appelsiensap brengen. Bijna meteen nam hij het drinken vast en nam enkele slokken.  

Tyler vond het geweldig om trainers tegen te komen die ook een draken soort hadden. Vaak kon hij dan zien hoe de soort het deed bij een andere trainer en vergelijken. Vergelijken was nooit goed, maar toch deed hij het. Eigenlijk hoopte hij ooit eens een gevecht te kunnen houden met een andere draken trainer. 'Nee, ik heb verder alleen nog maar een insectentype, Vivillon.' een Vivillon kende hij wel. Het waren mooie pokémon en ze kwamen in veel verschillende kleuren voor wat ze speciaal maakten. ‘Dat zijn wel twee leuke pokémon.’ zei hij glimlachend.
‘Zelf heb ik enkel drie draken soorten. Een Noibat, een Deino en dan heb ik daarstraks nog een Gible gevangen.’ Tyler was zeker trots op het team dat hij nu al had. Natuurlijk hoopte hij dat hij het team nog kon uitbreiden. ‘Wat ik ook probeer, hij weigert naar me te luisteren. Hij rent weg, hij bijt.. Ik weet niet goed hoe ik hem moet trainen, aangezien hij het duidelijk niet wil.' een kleine frons kwam op Tyler zijn gezicht. Dat moet ook naar zijn. ‘Dat is echt pech hebben. Ik zou je wel willen helpen maar zou niet weten wat je ertegen kan doen. Misschien geduld hebben?’ opperde Tyler. Hij wist nog niet hoe zijn Gible was, maar hij hoopte voor het beste. Voor de rest had hij nog geen probleem gehad met zijn pokémon. ‘Maar.. het lukt denk ik uiteindelijk wel.’ Dat was te hopen. Anders kon ze wel eens problemen krijgen.

Met de volgende woorden die dat Lilium uit sprak was hij toch echt verbaast. ‘Een Noibat? Echt waar? Wat gaaf!’ de verbazing was duidelijk van zijn gezicht af te lezen, maar al snel kwam er een glimlach op zijn gezicht. 'Dat zijn zulke leuke Pokémon! Waar heb je hem gevangen als ik vragen mag?' vervolgde ze vervolgens. ‘Ik heb ze niet echt gevangen. Noibat had ik gekregen van mijn ouders. De Gible is de enige die ik gevangen heb tot hiertoe.’ begon Tyler. Als hij zich niet vergiste kon je ze hier wel ergens vinden. Of dat dacht hij in ieder geval toch. ‘Al denk ik wel dat je ze in Kalos zal vinden…als je ze zoekt moet je vooral in grotten zien.’ hij kon enkel niet precies zeggen waar je de pokémon precies zou kunnen vinden.
‘Gible is ook leuk trouwens, al weet ik niet wat een Deino is.' Haast meteen begon ze de pokémon op te zoeken op haar dex. Als het nu niet zo druk was geweest had hij zijn pokémon vast wel uit hun bal gelaten. Nu ging hij dat risico niet nemen. Het was niet veilig om ze op zo’n drukke plek los te laten. Eenmaal ze de juiste pokémon dacht te hebben gevonden liet ze haar dex zien. ‘Deze?' vroeg ze en Tyler knikte als bevestiging. ‘Ja, dat is inderdaad een Deino. Ik zou hem wel willen laten zien maar het is net wat te druk.’
Ze vond het duidelijk niet het leukste onderwerp, en ondanks dat Tyler graag verder wou vragen over de Axew besloot hij maar te zwijgen. Hij knikte enkel maar even begrijpelijk.  Het gebeurde wel vaker dat hij de verkeerde zaken zei omdat hij er niet over nadacht. Of dat hij te lang door ging over het zelfde. Dat zou hij nu in ieder geval niet laten gebeurden. ‘Ben je eigenlijk een trainer, breeder of een coördinator?’ vroeg Lilium hem uiteindelijk. ‘Een echte trainer. Coördinator zegt mij zeer weinig en voor breeder heb ik het geduld niet.’ legde hij uit. Volgens hem zag hij er niet meteen uit als een coördinator, het was dan ook echt niks voor hem. Alles moest daar mooi en fijn zijn zodat je punten op schoonheid en alles kon krijgen. Wel, hij bestede zijn tijd dan wel liever aan wat anders.
‘En wat ben jij van de drie? Of ben je wat totaal anders?’ vroeg Tyler op zijn beurt.

‘Dat is wel geluk hebben, dat je ouders je een Noibat gegeven hebben.’ hij had inderdaad geluk gehad. Voor hetzelfde geld hadden zijn ouders hem een pokémon gegeven die hij echt niet moest hebben. Gelukkig was dat niet het geval geweest. ‘Inderdaad, bij Noibat is mijn voorliefde voor drakensoorten ook begonnen.’ zeker nadat hij ook nog zijn Deino had gekregen had hij besloten om voor drakensoorten te gaan.
‘Heb je je Deino dan ook van je ouders gekregen?’ Tyler schudde traag zijn hoofd. ‘Nee, die heb ik gekregen van enkele vrienden.’ hij had nooit verwacht dat hij een pokémon zou krijgen als afscheidscadeau, maar hij was er echt blij mee geweest. Hij hoopte ooit terug naar huis te gaan nadat heel zijn reis gedaan was om te laten zien hoe ver hij was gekomen met zijn twee pokémon. ‘En ik snap wat je bedoelt, ik heb nog nooit zo'n drukke stad gezien, ik zou Oz en Gilbert hier ook niet loslaten.’ zei Lillium. Nee, het was gewoon niet veilig om hier pokémon vrij te laten, zeker niet wanneer het pokémon waren die weg durfde te lopen of die groot waren.
‘Ikzelf ben ook een trainer. Beginnende trainer, maar goed, ik ben op dit moment op weg naar Santalune om Viola uit te dagen.’ Wist het meisje hem te vertellen. ‘Dan hebben we op het moment hetzelfde doel. Ik ben ook naar Santalune op weg, al ga ik eerst nog wat trainen voor ik de gym uitdaag.’ zei hij wat bedenkelijk. Ondertussen dronk hij zijn drinken op. ‘Misschien moet ik maar eens gaan, heb nog een lange weg af te leggen.’ zei Tyler. Hij stond maar al recht en zette zijn stoel weer op zijn plek. ‘Het was leuk je te ontmoeten, misschien dat we de volgende keer een gevechtje kunnen houden. Nog succes met je reis.’ een glimlach kwam op Tyler zijn gezicht voor dat hij maar eens weg ging nadat ze afscheid hadden genomen.