Perfect stranger

Met een veel te enthousiaste blik op haar gezicht, hing een Mawile in de armen van haar trainer terwijl deze zich in de trein bevond. Binnenkort was het zijn bedoeling om Gym nummertje vier uit te dagen. Ezio had hij in de PC achtergelaten, samen met Altaïr, en hij was van plan om een nieuwe toevoeging voor zijn team te vinden. Ezio was veel te bijdehand geweest naar zowel Garrett als Tyrion, dus al snel had Aiden besloten er geen zin in te hebben. Immers was het al niet wat hij zocht in zijn team en als de Pokémon zich niet kon gedragen, moest hij ooit maar iemand anders vinden om voor de Pokémon te zorgen. Voor nu mocht de Pokémon echter in alle rust genieten van het gezelschap van Altaïr. Of hij daar blij mee moest zijn, was een tweede. Immers was Altaïr een grote terrorist, die het leuk leek te vinden om alles wat hij zag te breken en alles en iedereen die in zijn buurt kwam te bedreigen.
Zijn huidige team was anders. Zonder drama. Tyrion was het grote vaderfiguur van de groep. Met zijn enorme hoogte stak hij boven de rest uit en dwong hij respect af binnen het team. Hij was sterk, onbevreesd en beschermde het team tegen elk gevaar. Tyrion was de perfecte Pokémon om aan het hoofd van een team te hebben. Aiden zou niet voor beter durven hopen.
Na Tyrion kwam Garrett, wie hij ook al een flinke tijd had. In tegenstelling tot Tyrion was Garrett enorm wantrouwig. Hij snauwde, was arrogant, koesterde snel een wrok tegen anderen en accepteerde lang niet iedereen. Maar, Garrett was wel degene waar Aiden ten alle tijden op kon vertrouwen. De Pokémon oordeelde altijd juist als hij zich afvroeg of iemand te vertrouwen was of niet.
Ronan was het vrolijke gezicht binnen het team. Altijd speels, klierig en op zoek naar iets om zijn energie op af te reageren, was hij een Pokémon die vaak de sfeer maakte. Hij ging niet ver genoeg om zowaar irritant te zijn, maar wist ver genoeg te zijn om op het randje te liggen. Vooral Garrett leek zich vaak genoeg aan de Pokémon te irriteren, maar na een klap op de kop hield deze vaak op.
Tot slot was er Arya. De kleine, aanhankelijke Mawile die zich het liefste zo dicht mogelijk bij haar trainer bevond. Haar grote bek liet zien dat ze een heel andere kant had, maar deze liet ze nooit zien binnen het team. Vriendelijk en behulpzaam als ze was, klikte het meteen met de andere teamleden. En al haalde ze er snel een paar in, leek het ding nooit ook maar enige arrogantie te ontwikkelen. Aiden kon maar niet begrijpen hoe haar vorige trainer haar ooit als zwak had kunnen bestempelen. Ze kwam dicht in de buurt van een perfecte Pokémon, iets wat niet snel gezegd werd.
Al met al was zijn team vrij rustig. De trainingen verliepen prettig aangezien de Pokémon goed met elkaar op konden schieten en ze leerden veel van elkaar. Garrett en Ronan konden samen aan hun snelheid werken, terwijl Tyrion en Arya aan hun lange afstandsaanvallen konden werken samen. Bij trainingen was het niet meer zo dat hij continu op hun lip moest zitten, maar hij stuurde ze in hun trainingen en dan werkten ze zelf aan hun strategie. Het was een manier waar hij zelf aan had moeten wennen, maar die hij dankzij Ronan had ontwikkeld. Immers hadden alle Pokémon hun eigen stijl. Tyrion leunde op kracht en kracht alleen. Garrett op snelheid en ontwijken. Ronan op zijn snelheid en intelligentie. Arya, tot slot, had weer een heel andere tactiek. Ze gebruikte haar schattige uiterlijk om de ander haar te laten onderschatten. In haar Mega vorm gebruikte ze beide bekken om aan te vallen en de ander beet te pakken, waardoor ze van zeer dichtbij kon aanvallen.
Het was vreemd om op al deze tactieken in te spelen, maar Aiden wist dat dit de enige manier was om het beste uit zijn team te halen. Hij kon immers van Tyrion niet verwachten zich volledig te focussen op zijn snelheid, zoals Garrett deed. Tyrion was hier niet snel genoeg voor, dus het zou nooit werken. Een goede trainer maakte gebruik van de plus- en minpunten van zijn Pokémon en Aiden probeerde hieraan te werken. Of de tijd nabij was waar hij zichzelf een goede trainer kon gaan noemen, was een tweede.

‘Volgende halte is station Kiloude City. Dit is de eindhalte. Over enkele ogenblikken zal deze trein omkeren en doorgaan als intercity richting Lumiose City. Volgende halte: Kiloude City,’ klonk een stem. Dat betekende dus dat ze eruit zouden moeten. Aiden zuchtte even en keek zijn Mawile aan. “Nu hopen dat we hier niet voor niets zijn heen gereisd,” sprak hij tegen de Pokémon, wie een enthousiast geluid maakte, alsof ze hem ervan wilde verzekeren dat dit niet het geval zou zijn.
Met de Mawile in zijn armen stapte Aiden de trein uit, om even om zich heen te kijken. Momenteel was het bijna één uur, dus ze zouden tijd zat hebben om de Friend Safari eens goed af te speuren. De laatste keer had het immers flink lang geduurd voor ze eindelijk iets tegen kwamen wat hem interesseerde: de Aerodactyl. Die nu in zijn box zat. Achteraf misschien niet de beste beslissing, dus. Maar, misschien dat hij ooit overnieuw zou beginnen. Opnieuw aan een league zou beginnen in een nieuwe regio. Dan zou hij Altaïr als enige Pokémon mee kunnen nemen. Het zou een fris avontuur zijn met een sterke Aerodactyl.
De route van het station naar de Friend Safari was rustig en toen Aiden eenmaal voor het huisje stond, fronste hij voor een moment. “Hier hadden we Altaïr gevangen,” glimlachte Aiden naar de Mawile, al had deze Altaïr nog nooit gezien. Als hij een fossielpokémon tegen zou komen, zou hij deze echter laten schieten dit keer. Of misschien vangen om te kijken of iemand interesse had. Geld was iets wat hij nooit teveel kon hebben na al die Mega Stones… Die hadden zeker flink hun tol geëist. Hij was vrijwel blut. Misschien werd het eens tijd voor een baantje? Hij zou alleen geen idee hebben wat. Hij was niet het type om ergens in een winkel te gaan staan voor een minimumloon. Misschien dat zijn Pokémon ergens van dienst konden zijn? Wie zou het zeggen… Tyrion zou nog best eens behulpzaam kunnen zijn.

Eenmaal binnengestapt in de Safari, keek Aiden om zich heen. De Mawile sprong langzaam uit zijn armen en keek enthousiast rond in de grote tuin. Aiden grijnsde zijn tanden bloot naar het ding, waarna deze hem enigszins vragend aankeek. “Zeg het maar. Waar wil je heen?” vroeg hij aan het gele monstertje, waarna deze enthousiast een bepaalde kant op rende. Met kalme passen, wetende dat ze om de paar meter om keek en stil stond om hem om te wachten, liep Aiden achter haar aan.
Eenmaal aangekomen bij het water, keek Aiden met een kalme blik erover uit. Waar je normaal in grote wateren als dit wel Pokémon zag zwemmen, zag hij op dit moment helemaal niets. Geen eens een Magikarp of Wingull die rond dit water zijn gezicht liet zien. Het was bijna eng om te zien hoe verlaten het was… “Ik denk niet dat er al waterpokémon zijn uitgezet in het gebied,” zei Aiden na een korte tijd wachten tegen de Mawile, waardoor hij een teleurgestelde blik te zien kreeg. “Maar, er zijn genoeg andere,” glimlachte hij toen, waardoor het monstertje knikte. Net toen hij zich wilde omdraaien, kwam er echter een gigantisch blauw ding boven water, welke een laag water naar boven spoot waardoor het voor een kort moment voelde alsof het hard regende.
“Wat?” vroeg Aiden zich hardop af, waarna hij zijn Pokédex er langzaam bij pakte. Hij richtte het ding op het gigantische monster (wat moeilijk te missen was), waarna het scherm van de Pokédex oplichtte en de volledige Pokémon liet zien, voor een stem klonk. ‘Wailord, the float whale Pokémon,’ sprak de dex. Aiden fronste. Wailord, dus? ‘Wailord is the largest Pokémon yet discovered.’ No shit, Pokédex! Dit ding was gigantisch! ‘When diving out of the water in pursuit of its prey, it makes quite an impressive sight as it is able to jump high into the air, creating gigantic pillars of water,’ vertelde de Pokédex. Aiden’s mond viel, zowel letterlijk als figuurlijk, open van verbazing. Dit ding kon uit het water springen? Prooi? Dat kon niet goed zijn. Absoluut niet goed.
Toen er plots een Water Gun op Arya werd afgeschoten, schrok Aiden. “Ontwijken, Arya!” riep hij uit. De Mawile wist op tijd opzij te springen en de aanval te ontwijken, waardoor Aiden een opgeluchte zucht liet horen. “Nu, Charge Beam!” commandeerde Aiden het kleine monster al snel. Deze knikte en rende op het water af, om net voor de kant haar kop naar beneden te slaan, waardoor de bek (ondersteboven weliswaar) op de Wailord gericht stond. Een krachtige straal elektriciteit liet het complete water oplichten, van de elektriciteit, waarna de Wailord weer verdween.
Aiden slaakte een opgeluchte zucht en keek de Mawile met een kleine glimlach aan. “Dat was… Gigantisch,” merkte hij op en hij keek toe hoe het monstertje op hem af kwam lopen. Ze keek wat fronsend, duidelijk onder de indruk van het grote, blauwe monster. “Wees gerust. Zoiets zullen we nooit vangen,” verzekerde hij haar en ze knikte. Het was veel te goed zichtbaar wat de gele Pokémon dacht: gelukkig maar.

“Dus, al enig idee waar je nu naartoe wil? Niet het water, alsjeblieft,” vroeg Aiden aan de kleine Pokémon, wie fronste. Ze mocht nog eens beslissen? Wat leuk! Enthousiast rende ze daarom ook een nieuwe richting op. Dit keer was het een wat beboster terrein, waar Aiden de laatste keer zijn Aerodactyl achterna had gezeten. Met een kleine glimlach dacht hij eraan terug hoe de Pokémon hem duidelijk had uitgedaagd, wachtend op de rots tot hij er eindelijk was. Hij was destijds zo gefascineerd geweest door het monster. De grote bek, de prehistorische uitstraling en de intimiderende krijs… Hij had het van tevoren al kunnen weten. De Pokémon was niet geweest zoals hij gehoopt had, al wist hij zeker dat ze samen konden bereiken wat er nodig was. Dit moest echter alleen. Met enorm veel vrije tijd. Met een compleet team, was dit dus niet aan hem besteed. Of hij ooit iemand zou vinden wie dit wel zou kunnen, of dat hij ooit zelf de Aerodactyl als starter voor een nieuwe reis zou gebruiken, wist hij nog niet. Hij wist enkel dat de Pokémon een lastige was, één die meer tijd vergde dan hij kon geven.
Toen de Mawile een kreet slaakte, keek Aiden opnieuw geschrokken om. Deze keer stond er nog een gigantisch monster, bedekt met een bruine vacht en met gigantische, witte slagtanden. Aiden slikte een keer toen het ding besloot op hem af te rennen. “Tyrion, Flare Blitz!” riep hij daarom uit, terwijl hij de eerste Pokéball van zijn riem greep en richting de Mamoswine gooide. Een Charizard kwam uit de Pokéball en direct schoot deze, omhuld door een laag vuur, tegen de Mamoswine aan, waardoor deze een flink aantal meters naar achteren werd gegooid. “Heat Wave!” riep hij toen de Pokémon nog niet genoeg leek te hebben. Een wind van vuur werd richting de Mamoswine geschoten, waardoor deze vol geraakt werd. Aangezien de Pokémon deels van het IJstype was, was een aanval als deze enorm effectief en zou het de nodige schade aanrichten.
Het ding vluchtte en Aiden wist op tijd zijn Pokédex erbij te pakken, zodat hij nog kon weten waar hij zojuist door aangevallen was. De Friend Safari leek vandaag… Agressief. Het waren grote, felle Pokémon. Net als Altaïr was geweest. Misschien was het dus niet de plek om een nieuw teamlid te zoeken, aangezien hij liever niet opnieuw aan drama vast zat…
‘Mamoswine, the Twin Tusk Pokémon. Since the Ice Age, the Mamoswine population has gotten smaller as the climate has warmed. Its tusks are made from ice,’ vertelde de dex. Van ijs? Interessant toch weer. Al had hij al eens eerder een Mamoswine gezien, kon hij zich niet herinneren te weten wat voor Pokémon het nou precies was. Van zo’n dex leerde je af en toe toch wat. Zoals dat Parasects zombies waren en dat het ook beter was om uit de buurt te blijven van Hypno’s. Enge monsters waren dat. Zo had je er overigens wel meer waarvan hij even twee keer moest kijken of hij de informatie in de Pokédex wel goed las. Sommige dingen waren enger dan die zooi die je in films zag. Want, kom op. Parasect was een zombie en niemand scheen het iets uit te maken.

“Je hebt nog één kans,” merkte Aiden op tegen de Mawile. Deze knikte met een wat beschaamde blik. Tot nu toe waren ze een Wailord en een Mamoswine tegen gekomen. Heuse accomplishments weliswaar, maar niet echt Pokémon die hij in zijn team wilde hebben. Want, wat was het nut van een Wailord? Het paste waarschijnlijk niet eens in een gym. Hij zou hem dan uit de ball kunnen laten en het ding zou gewoon de tegenstander pletten. Een soort insta win zou het zijn. Misschien wel een goed idee als hij ooit echt niet langs een bepaalde gym kwam.
Met kalme passen volgde de jongen zijn gele monstertje, wie enthousiast naar voren hupste, al was het al heel wat minder dan tijdens haar eerste poging. Ze ging dan ook niet hard genoeg om hem al te ver voor te zijn.
Toen een Pokémon zijn gezicht liet zien, hief Aiden één wenkbrauw. Het was… Niet groot. Niet vals, ook. In alle eerlijkheid was dit dan weer precies het tegenovergestelde. Met een frons pakte hij zijn Pokédex erbij.
‘Azumarill, the aqua rabbit Pokémon,’ sprak de dex en Aiden fronste. Wat the Fennekin. ‘Azumarill lives in rivers and lakes, and while in water its body color and pettern confuses its enemies,’ vertelde de dex vervolgens. Dus… Het had zeer onintelligente vijanden. Nou, dit werd hem dus niet. Vooral aangezien het ding deels fairy was en hij had Arya al.
“Ik denk niet dat ‘t ‘m gaat worden,” merkte hij op. Spijtig toch. Lilium had een shiny Ninetales hier vandaan gehaald en hij een Aerodactyl. Hij had toch wel meer verwacht dan een Wailord en een Mamoswine, maar goed. Je kon niet alles hebben in het leven… Het was dus hoog tijd om maar eens om te keren en er vandoor te gaan. Hij was de safari nu alweer zat en het leek er niet op dat hij nog iets beters te zien zou gaan krijgen.

Eenmaal aangekomen buiten de friend safari, merkte hij op dat de zon al onder aan het gaan was, waardoor de lucht een andere kleur aannam en het buiten rustig was, aangezien de meeste gezinnen nu samen aan tafel zaten, genietend van het avondeten en de gebeurtenissen van de dag met elkaar doornemend. Behalve als er minstens één kind aan tafel besloot met de mond open te eten. Dan was het een zeer ongezellige gebeurtenis waar hij zelf nooit naar verlangd had. Het eten met de mond open was iets wat illegaal gemaakt zou moeten worden. Net als Parasects. Echt, die dingen zouden ze moeten uitroeien. Met vuur als het even kon.
Toen een gevaarte plots over zijn hoofd schoot, keek Aiden het geschrokken na. “Arya, Charge Beam!” commandeerde hij zijn monstertje. Deze sprong uit zijn armen en schoot een elektrische straal af op de Pokémon. Deze werd geraakt, maar… Het deed geen schade? Met een fronsje keek Aiden toe hoe het gigantische ding tot stilstand kwam en zich omdraaide. Het zag er beter uit dan wat hij tot nu toe in de Safari tegen was gekomen, met zijn gele ogen, scherpe tanden, scharen en de zwarte vleugels. Met een fronsje pakte Aiden dan ook zijn Pokédex erbij, benieuwd naar wat voor Pokémon dit zijn zou.
‘Gliscor, the Fang Scorp Pokémon,’ vertelde de dex. Gliscor? ‘It is the evolved form of Gligar. It watches its prey as it hangs from trees by its tails and attacks from above when it sees the chance. If it succeeds in catching even a faint breeze properly, it can circle the globe without flapping once,’ maakte de dex zijn beschrijving af. Ietwat verbaasd keek Aiden naar de grote Pokémon, wie op zijn staart op de grond landde en met zijn scharen knipte. De Pokémon was op deze manier groter dan hijzelf. Hij had dan in Johto ook wel eens een Gligar gezien en als hij had geweten dat dat hierin evolueerde, had hij het roze, veel kleinere ding misschien wel serieus genomen destijds.
“Ik denk dat onze reis toch niet voor niets is geweest,” grijnsde hij daarom. Een ground-pokémon was perfect. Al helemaal als het ook deels flying was. Het zou een perfecte toevoeging zijn aan zijn team en misschien zou het zelfs met Tyrion kunnen trainen.

“Ronan, het is jouw beurt!” riep hij. De Mawile nam haar plaats naast haar trainer, terwijl de Wartortle op het pad landde en zijn blik direct op de gigantische Gliscor richtte. Een felle grijns gleed over het gezicht van de schildpad, terwijl zijn pluizige oren zacht bewogen toen de wind erlangs streek. Dit was dan ook het moment waarop de Gliscor besloot de lucht in te schieten, richting Ronan. Het gevecht zou beginnen.
Met elektriciteit rond zijn hoektanden schoot de Gliscor op Ronan af, waardoor Aiden zacht snoof. “Ronan, Water Pulse!” reageerde hij. De Wartortle opende zijn bek en schoot een Water Pulse af op de tegenstander. Dit raakte, waardoor deze tot stilstand kwam en een moment op zijn staart landde, om zich vervolgens weer af te zetten. Met een Quick Attack schoot hij op Ronan af, waardoor deze vol geraakt werd en naar achteren schoof.
“Laat hem hier niet mee weg komen! Rain Dance!” sprak Aiden. De Wartortle knikte en opende zijn bek, om een bol water de lucht in te schieten. Wolken werden gecreëerd en het begon te regenen. Gezien de ability van de Wartortle, betekende dit dat zijn energie zou herstellen en dat zijn wateraanvallen sterker waren. Dit was iets wat altijd van pas leek te komen, dus gebruikte hij de aanval graag.
“Aqua Tail,” commandeerde Aiden de Wartortle. De standaard tactiek die ze altijd gebruikten en die negen van de tien keer slaagde wanneer het de eerste keer was in een gevecht. De Wartortle schoot op de Gliscor af, zijn staart omhuld met water. De Gliscor dacht slim te zijn en omhoog te schieten, maar het was nooit de bedoeling van de Wartortle geweest hem te raken met de staart. De bedoeling was om te weten welke kant de ander op schoot, zodat zijn aanval vol zou raken.
“Hydro Pump!” riep Aiden daarom. De Wartortle opende zijn bek en een blauwe bol ontstond, terwijl het water van zijn staart verdween. De bol vervormde zich tot een platte cirkel, waarna de Gliscor vol geraakt werd door een  Hydro Pump. Hij werd de lucht in geschoten, tot hij zichzelf wist te herpakken. De Gliscor was zwaar in het nadeel tegen Ronan, aangezien wateraanvallen dubbele effectiviteit hadden en ijsaanvallen zelfs vier maal zo veel als normaal. De aanval Blizzard zou dan ook zeker van pas gaan komen in dit gevecht.
Toen de Gliscor plots een Feint Attack deed, werd Ronan geraakt en snoof deze zacht. Feint Attack, hmn? Dat was immers een aanval die nooit zou missen, dus het was geen wonder dat het raakte. Helaas leek ook de Gliscor een eigen tactiek te hebben. Terwijl Ronan bij kwam van de Feint Attack, sloeg de Pokémon met zijn schaar op de grond en werd er zand in de ogen van de Wartortle kwam, waardoor deze zijn ogen pijnlijk sloot. Hij zou de eerstkomende tellen verblind zijn, wat betekende dat de Gliscor vrijspel zou hebben als ze niet goed na zouden denken.
Aiden kon zien hoe de Gliscor zijn bek opende en elektrische schokken via zijn bek af begon te geven, voor hij richting de Wartortle schoot, wie in paniek aan zijn ogen zat. “Ronan, Rapid Spin en Water Gun!” riep Aiden. De Wartortle trok zich terug in zijn schild en tolde hard rond, waardoor de langs vliegende straal water toch de Gliscor wist te raken en hem ervan weerhield nog een aanval uit te voeren.
De Gliscor schoot naar de grond, maar wist zich weer overeind te zetten en keek de Wartortle fel aan. Met opnieuw elektriciteit rond zijn tanden schoot de Gliscor weer richting de Wartortle, waarop Aiden zacht snoof. Zou deze Pokémon al eerder een trainer hebben gehad? Al te doordacht leek zijn gevechtsstijl namelijk niet, terwijl de Pokémon wel met een item had moeten evolueren. Interessant toch weer.
“Blizzard!” riep Aiden uit. Deze aanval had een enorme effectiviteit op een Gliscor, dus zou het flink wat schade aanrichten. En aangezien de Gliscor op hem af kwam, was de kans groot dat de aanval raken zou. Wat er gebeurde was echter net niet wat Aiden verwachtte, aangezien de Gliscor zich dwars door de ijzige wind zette, wat absoluut aardige schade aan moest richten, om de Wartortle te raken met zijn elektrische aanval. Aiden kon horen hoe de Wartortle gromde om de kracht van de aanval. Immers was Thunder Fang ook super effectief tegen hem, dus richtte het vast en zeker flinke schade aan. Het leek er gelukkig wel op dat de Wartortle weer fatsoenlijk kon zien, wat fijn was.
“Nu, Hydro Pump nogmaals!” riep Aiden uit. De Wartortle opende zijn bek. Aangezien de Gliscor een poging deed weg te komen, was hij nog niet al te ver en zou de kans opnieuw groot zijn dat Ronan een flinke klap uit kon delen met de krachtige Hydro Pump. De bol ontstond opnieuw voor zijn bek en vervormde zich tot een platte cirkel, waar een gigantische straal water uit kwam die de Gliscor vol uit de lucht schepte, waardoor hij op de grond landde. Het begon er aardig op te lijken dat de Gliscor zijn energie kwijt raakte, al wist hij zichzelf nog een keer overeind te werken. Aiden snoof zachtjes, terwijl zijn blik het paarse monster volgde.
“Ronan, Skull Bash,” commandeerde Aiden de Pokémon. Even leek het nog te duren voor de Wartortle bij was gekomen van de Hydro Pump, maar uiteindelijk schoot hij richting de Gliscor, in een poging deze te raken met een Skull Bash. Dit mislukte echter aangezien deze zichzelf de luch in lanceerde, waardoor Ronan vol geraakt werd door een Quick Attack. Aiden snoof zachtjes. De Gliscor was snel, dat was zeker...
“Nu, Blizzard!” riep hij uit. De Wartortle draaide zich om en opende zijn bek, om een ijzige wind te creëren die de Gliscor opnieuw lanceerde, om over de grond te schuiven en langzaam tot stilstand te komen. Zonder te wachten of de Pokémon nog enige energie over had, graaide Aiden zijn één na laatste lege ball uit zijn tas en gooide hij het richting de Pokémon. De ball raakte de Gliscor en stuitte eraf, om hem in een rode straal op te slurpen. Met een plofje landde de Pokéball op de grond en begon het heen en weer te bewegen, om opnieuw ook dat zenuwslopende geluid te maken. Aiden was benieuwd of Ronan genoeg was geweest voor de Pokémon. Zelf had hij immers nog genoeg over, mits de Gliscor niet zou besluiten te vluchten en daarmee het gevecht te beëindigen. Hij wilde hem namelijk graag hebben. Al betekende dit dat hij alwéér een grote, waarschijnlijk fellere, Pokémon in zijn team had, was het misschien wel het wapen dat hij nodig had om de vierde gym aan te kunnen.

Een enorme frons stond op het gezicht van een roodharige jongen, terwijl een Pokéball heen en weer bewoog. Zojuist had hij een poging gedaan een Gliscor te vangen. Voor zijn neus stond de Wartortle die hij in het gevecht had gebruikt en aan zijn zijde stond de kleine Mawile, wie haar tijd graag doorbracht buiten haar Pokéball. De Pokéball draaide enkele keren heen en weer, het bekende zenuwslopende geluid makend, voor uiteindelijk het verlossende pling! klonk. Een opgeluchte zucht kwam uit Aiden’s mond, terwijl hij met een tevreden glimlach toekeek hoe de Mawile op de Pokéball afliep. Ze pakte het grote, rood met witte ding beet met haar kleine, gele handjes en liep op haar trainer af, om hem het ding te overhandigen. “Bedankt, Arya,” glimlachte hij, voor hij haar een aai over de bol gaf en de Pokéball aan nam. Dit was al de vierde Pokémon die ze gevangen hadden in Kalos, maar de eerste die Arya mee had gemaakt.
“Kom er maar uit, jongen,” sprak Aiden vervolgens, voor hij de ball weer voor zich hield. De jonge Mawile deed enkele passen opzij, om de Gliscor de plaats te gunnen om zich te kunnen laten zien. Uit de ball kwam dan ook al snel de grote, paarse Pokémon, wie op twee voeten terecht kwam op de grond en met kop en schouders boven de kleine Mawile uitstak. Met een enorme grijns keek de Pokémon van de Wartortle naar de Mawile en vervolgens naar de roodharige jongen, voor hij zijn blik vernauwde. Het leek er zeer op dat de Pokémon verward was, maar dit probeerde te verbergen.

“Laten we eens kennis maken,” grijnsde Aiden droogjes, voor hij twee andere Pokéballs van zijn riem graaide. Deze gooide hij de lucht in, zodat zijn twee grootste teamleden achter de andere drie tevoorschijn konden komen. Het was maar al te duidelijk dat de Gliscor niet al te veel verwachtte van het team, aangezien hij zich nonchalant omdraaide. Toen hem echter de grote Scizor en Charizard opvielen, vertrok zijn blik compleet voor enkele seconde. Uiteindelijk wist hij zich toch te herpakken, aangezien de Charizard zijn hand met een grijnsje uitstak, enthousiast grommend. De Gliscor schudde zijn hand met zijn schaar, waardoor duidelijk was dat de twee elkaar zouden accepteren. Immers was Tyrion het hoofd van het team. Hij accepteerde iedereen, maar dwong respect af met zijn bouw en kracht. Op die manier zou het team zelfs op orde zijn als Aiden een keer niet in staat zou zijn respect af te dwingen. De Pokémon was immers, behalve tegen Ronan, tegen iedereen in het voordeel en scheen geen angst te kennen, waardoor anderen zijn voorbeeld vaak volgden.
Ronan besloot als tweede kennis te maken. Met enthousiaste passen liep hij op de Gliscor af en stak hij zijn hand uit, terwijl hij enkele woorden sprak. Zijn stem klonk uitdagend, maar op een vriendelijke, rivaliserende manier. Aiden glimlachte droogjes en zag hoe de Gliscor knikte, zijn witte tanden ontblotend in een gigantische grijns terwijl hij de hand van de Wartortle in zijn schaar nam en het schudde.
Als derde kwam de Mawile aan, haar kleine handje uitstekend naar de Gliscor en op haar gezicht die onschuldige, veel te lieve glimlach die ze er altijd op had staan. Op haar wangetjes was een kleine blos te zien, terwijl haar stem voor enkele momenten hoorbaar was, alsof ze hem verlegen welkom heette in het team. De Gliscor klopte met zijn schaar op het hoofd van de Mawile en maakte een geluid wat leek op een lach, waardoor Aiden één wenkbrauw ophief. Ergens had hij het idee dat de Gliscor Arya niet serieus nam en dat zou nog wel eens flink verkeerd voor hem kunnen eindigen… Arya had immers een enorme kracht, die zeker niet onderschat mocht worden.

Als laatste keken de Gliscor en Scizor elkaar aan. Beide hadden ze scharen en zelfs de soortnamen leken op elkaar. Het moment dat hun blikken kruisten, leek dit echter minder te klikken. Een zachte grom kwam omhoog van beide kanten en al gauw sprong de Gliscor de lucht in, enkel om weggeworpen te worden door een krachtige Razor Wind. Al wist Aiden dat zoiets zich zelf wel op zou lossen, besloot hij hier geen zin in te hebben. Het was niet de bedoeling dat de Pokémon in zijn team ruzie maakten.
“Tyrion?” vroeg hij daarom, voor hij zijn hand de lucht in stak en de staart van de Gliscor greep toen deze een poging deed richting de Scizor te vliegen. Aangezien de Gliscor het niet had verwacht, wist Aiden hem met de nodige moeite in zijn vlucht te stoppen en hem richting de grond te trekken.
“Ik wil dat jullie je beiden gedragen,” gromde hij zacht. “Garrett, wees eens wat volwassener. Dit is een teamlid. Je hoort een voorbeeld te zijn,” merkte hij op, waarna hij de Gliscor aankeek. “En jij… Respect. Je bent voor nu absoluut geen match voor welke van deze Pokémon dan ook. Pas als je besluit dit te accepteren, kunnen we hieraan werken en kan je zowaar sterker worden,” sprak hij toen. Al keek de Gliscor hem in het begin strak en eigenwijs aan, wendde deze toch uiteindelijk zijn blik af om de Scizor aan te kijken. De Gliscor mompelde enkele woorden en ook de Scizor maakte enige geluiden. Al wist Aiden niet wat er precies gezegd werd, hoopte hij (zowel voor zichzelf als voor de twee malloten) dat dit goed zou komen. Zin in ruzies binnen het team had hij absoluut niet en Garrett was al een lange tijd een vast teamlid. De Gliscor daarentegen leek hem een perfecte nieuwe aanwinst, dus deze wilde hij ook niet kwijt.
“Jongens, dit is Crash. Ik hoop dat het tijdens de volgende trainingen beter gaat dan zojuist,” merkte hij op, voor hij enkele Pokéballs van zijn riem viste. “Nu is het tijd om uit te rusten. Binnenkort zullen de trainingen weer beginnen,” merkte hij op, voor elke Pokémon terugkeerde in zijn (of haar) Pokéball. Een zucht kwam uit zijn mond, voor hij zijn handen in zijn zakken stak en richting het station begon te lopen. Dus… Nog één vrije plek in het team, hmn?