An egg from a stranger

Oh ja, ze was er helemaal klaar voor! Haar fokkerij stond alweer bijna op de stoep en het enige wat ze nog wilde doen voordat ze hem zou openen, was de gymleader in Rustboro City uitdagen. Dan had ze tenminste één badge voordat ze haar zaak zou openen en al haar tijd daarin moest steken, voor nu dan. Totdat ze vond dat ze haar plek enige tijd veilig achter kon laten om naar een andere stad te reizen voor misschien het uitdagen van de tweede gym, of meedoen aan een contest en zeker weten aan een show! Daar moest ze ooit aan meedoen, wanneer ze haar eigen gefokte pokémon goed en sterk genoeg achtte daarvoor. Ze moest natuurlijk eerst gefokt hebben voordat ze daaraan mee mocht doen, maar aangezien er in Hoenn nog lang geen Show meer was geweest, bedacht ze zich dat het nog best even een tijd kon duren voordat de shows weer in gang gingen. Dan had ze haar zaakjes vast al op orde en kon ze gewoon meedoen, wie weet zelfs naar huis gaan met een paar titels en een beker. Dat zou echt helemaal fantastisch zijn! Maar zover was ze nog niet, want ze stond nu nog als beginnende breeder en liep nog ergens rond. Op het moment was ze in Rustboro City, haar Larvitar had nog niet het gewenste level en daarom had ze besloten even een tijd te blijven in de stad. Niet dat het haar beste besluit was, want ze was erachter gekomen dat dit misschien wel haar minst favoriete stad ooit was. Ze had het niet zo op industrieel, want ze kwam zelf van het woud af en daar had ze altijd geleefd in de natuur. Hier was weinig natuur over, in de stad dan, gelukkig was het erbuiten nog steeds mooi en niet verdord. Het meisje was dan ook meer buiten de stad te vinden dan erin, want daar voelde ze zich zeker weten fijner dan midden in de stad, waar ze de rokende industriële gebouwen kon zien. Nee, dat vond ze een verschrikkelijk uitzicht. Daarom bevond ze zich nu ook aan de rand van Hoenn. Ze keek immers uit op de prachtige, blauwe open zee en een glimlachje verscheen weliswaar op haar gezicht. Dit was een prachtig uitzicht en ze wou dit uitzicht voor altijd koesteren. Het was nog vroeg in de ochtend en daarom kwam ze zon nog maar net op, het water erom heen oranje kleurend. Haar Larvitar, tot nu toe nog haar enigste pokémon, stond naast haar, maar hij leek niet zoveel interesse te tonen in het uitzicht. Hij was niet zo’n persoon die leerde te genieten van zijn omgeving, dat had Annie al doorgekregen. Ze waren misschien wel niet de perfecte match en ja ze hadden zo hun onenigheden en ergernissen, maar ze was blij dat ze hem als Starter mocht bekronen. Want een betere pokémon kon ze zich niet wensen. ”Kijk nou, Lei!” Zei ze, de pokémon keek op naar de opkomende zon. ”Is het niet mooi?” Ze luisterde al helemaal niet meer naar zijn reactie en staarde naar de zon, waarna ze besloot dat het tijd was om wat te oefenen. ”We zijn nog niet helemaal klaar, dat weet je vast ook wel, en ik wil toch binnenkort die gym uitdagen.” Ze kon het namelijk niet meer aan, deze stad, maar dat ging ze niet hardop zeggen. Lei begreep dat vast wel, hij had namelijk hetzelfde gevoel gehad toen ze de stad binnenliepen. Dit was niet hun thuis en dat zou het ook nooit worden.

Annie schrok opeens toen een vrouw in het zicht kwam. Ze droeg een pokémon egg in haar handen en leek niet helemaal vrolijk te zijn met het ding dat haar ochtendritme had onderbroken. Annie herkende haar als de vrouw die ze had ontmoet in het Pokémon Centrum. Vragend wachtte ze op de vrouw, terwijl ze haar blik fixeerde op het ei in haar handen. Waar kwam dat vandaan, wat zou eruit komen? ”Hallo,” zei de vrouw, terwijl ze voor haar bleef staan. ”Ik kreeg dit ei binnen met de melding dat dit voor jou was, dus ik heb je geprobeerd te bereiken maar dat lukte niet.” Ze bleef even stil en staarde Annie aan, die haar verbaasd terug aanstaarde. ”Wat? Van wie?” Ze niet weten wie haar nou een pokémon egg moest sturen en oh wat was ze nieuwsgierig welke pokémon erin zat. Wie zou haar dit cadeau gegeven hebben? Of was het geen cadeau en zou het een blok aan haar been worden? ”Oh, dat stond er niet bij. Hier.” Ze hield het ei voor haar uit en zodra Annie hem had aangenomen en de pokéball ervan in handen kreeg, was de vrouw weer omgedraaid en weggelopen. ”Ehmm.. doei?” Ze staarde de vrouw vol ongeloof na en keek even terug naar het ei. Was dit een of andere grap? Misschien was het ei niet eens echt! Maar ze ging niet proberen of het nep was, wie weet zat er wel echt een pokémon in en dan moest ze het met veel zorg verzorgen en wachten tot het ei uit zou komen. ”Mijn Arceus, kijk Lei!” Zei ze, het ei voor de Larvitar uitstekend. Deze keek er studerend naar, waarna hij met een vragende blik opkeek. ”Dat heb ik net van die vrouw gekregen, ik weet ook niet wat erin zit!” Ze werd weer net zo enthousiast als toen ze Lei had gekregen van haar vader, want dit mysterie moest ontrafelt worden en dat kon alleen maar door het ei te hatchen! Gelukkig had ze nog een warme doek meegenomen, want ze dacht dat ze die ooit nodig zou hebben, het kwam dus echt van pas! Ze wikkelde het om het ei en legde het voorzichtig neer in het gras. Van trainen zou vandaag weinig komen, ze had haar aandacht nu gefocust op dat ei. Misschien nog een Larvitar? Nee, daar was het ei te klein voor. Het ei van haar Larvitar was groter geweest, of maakte dat niet zoveel uit? Kon dat misschien verschillen per pokémon per soort? Ze slikte even en staarde er nieuwsgierig naar, Lei ging al snel naast haar zitten nadat hij door had dat de training niet meer doorging.

Open!