Uprising ~ || &Celestia.

“Goed zo, je doet het prima.” De roodharige jongen fronste licht terwijl hij keek naar de Shiny Charmander die op de grond stond. In de lucht hing haar mentor, de gigantische Charizard bekend onder de naam Tyrion. Aiden’s starter Pokémon, de Charizard die al zoveel jaren aan zijn zij wandelde dat hij hem met alles zou vertrouwen. Staande op het strand dicht bij Ambrette, had het drietal al snel de nodige aandacht getrokken. De kleine Charmander stond vastberaden op de grond, haar lichaampje voorover gebogen en haar handje gebruikend om op de grond te leunen. De Charizard was oh zoveel sterker, maar in deze situatie was het de bedoeling om Tyrion’s kracht te gebruiken om Khaleesi te trainen. Immers was Tyrion ooit geweest als zij, zonder al te veel kracht en ervaring. En in het afgelopen half jaar was Tyrion uitgegroeid van zwak naar de meest krachtige Pokémon die hij in zijn bezit had, naar de absolute ‘alfa’ binnen het team. Na Aiden zelf, natuurlijk. Hij was het alfa mannetje. En voor nu luisterde Tyrion perfect.
Afwezig staarde Aiden naar de gigantische draak, welke zijn vleugels met een gigantische kracht heen en weer sloeg om zijn gewicht in de lucht te houden. Het was dat de draak zo’n geweldig karakter had, totaal geen behoefte hebbende om zijn trainer te overtreffen. Aiden wist dat er genoeg Charizards waren bij wie het na de evolutie naar de kop steeg, Pokémon die maar al te goed wisten dat ze oh zo veel sterker waren dan hun trainers. Ze werden de baas, terroriseerden hun eigenaar en werden onbruikbaar. De Pokémon raakten verstrikt in het ego dat ze ontwikkelden en werden onhandelbaar, niet alleen voor hun eigen trainer maar voor iedereen. Een Charizard met een flink ego was namelijk niet wat je tegen je wilde hebben en Aiden was blij Tyrion te hebben, aan het hoofd van zijn team. Zou er ooit een Pokémon in zijn team zitten die de grens overschreed, was Tyrion daar om er een absolute punt achter te zetten.
Dit had Aiden al mogen merken met Garrett destijds. De Scizor was een vreemde. In zijn mega Evolutie leek alles voor zijn ogen te gaan tollen en leek hij niet langer in staat om redelijk na te denken. In plaats van uitdagen, zoals hij altijd deed, sloeg hij een willekeurige tegenstander tegen de grond en forceerde hij deze tegen hem te vechten, wat de tegenstander verloor. Nee, Aiden had destijds toch wel bijna de hoop opgegeven, hij had het geluk gehad dat Tyrion het uiteindelijk genoeg had gevonden. Tyrion was immers overduidelijk sterker dan Garrett, al was dat lang niet altijd zo geweest. Nee, toen Aiden net in Kalos was aangekomen, was Tyrion de zwakkere geweest. Garrett torende boven de Charmander uit qua kracht en leek de opperbaas te zijn. Helaas voor Garrett was dit al gauw genoeg veranderd. Tyrion had immers een enorm langzame start gehad. Maar, man, wat had hij dit goed ingehaald. Tyrion was van kleine, zwakke Charmander opgegroeid tot de vrees van zijn vijanden. Team Rocket zou nu wel een tweede keer nadenken voor ze in zijn buurt kwamen en enkel het gezicht van de grote Charizard was vaak al genoeg om een ander weg te jagen. De kracht die de Pokémon uitstraalde was bijna… eng. De enige Pokémon die Aiden kende die daar zo dichtbij kwam, was Luca. Misschien zouden die twee ooit maar eens een eerlijk gevecht moeten doen, ergens op een veilige plek waar ze niet het hele gebied tot instorten zouden brengen. Immers had Aiden al mogen aanschouwen hoeveel schade Tyrion in zijn eentje aan kon richten (aan Gyms, vooral), dus liet hij de rest van Kalos maar gewoon heel achter laten…
“Flamethrower,” commandeerde Aiden zijn Charmander. Het beestje opende haar bek en vuurde een toch wel krachtige vlammenwerper af op de Charizard, wie het wist te breken met zijn eigen flamethrower. De flamethrower schoot door naar de jonge Charmander, wie nog net op tijd het zand in wist te duiken en om te rollen, om de aanval te ontwijken. Haar borstkas bewoog hard op en neer. Half in shock bleef het jonge ding liggen, duidelijk nog niet de kracht hebbende om de Charizard aan te kunnen. Voor vandaag was het wel weer genoeg. Tyrion leek dit ook al snel door te hebben en met een gigantische plof landde hij in het zand, om een gigantische brul te slaken ter teken van overwinning. Even zorgde dit voor een stilte op het strand. Tyrion, niet zo uitsloven.

Na Tyrion en Khaleesi terug te hebben laten keren en Élise, zijn Shiny Flareon, uit haar ball te hebben laten komen om haar in zijn armen te houden (immers was haar vacht zo heerlijk verwarmend), was Aiden het aquarium in gelopen. Hij was het aquarium nog niet eerder binnen getreden en vroeg zich af of er wat te zien was. Geen spectaculaire gevoelens hebbende voor water Pokémon had hij zo zijn twijfels, maar af en toe rust mocht ook wel. Immers was het jaar pas net begonnen en er was al zoveel stress aan zijn hoofd (lees: Athena en Lilium), dat hij er echt absoluut even geen zin in had allemaal. Het was niet zo dat hij er aan wilde blijven denken, maar mensen maakten het hem gewoon net wat te moeilijk om dat niet te doen. Want, hoe zou een ander reageren? Athena scheen zijn halfzus te zijn en Lilium leek een problemen-magneet te zijn wiens begrafenis hij vroeg of laat eens zou moeten bijwonen. Beide ideeën waren even erg. Hij was niet zo’n familie-type en zou dit ook nooit worden. De mensen die zijn respect hadden, hadden dit moeten verdienen. Ze hadden het niet gekregen omdat ze toevallig ergens dezelfde ouders hadden, of zelfs dezelfde grootouders. Nee, Aiden had het altijd al onzin gevonden. Familie was niet boeiend genoeg.
De Flareon slaakte een kreetje bij het zien van wat vreemd-uitziende, roze, hartvormige vissen en Aiden zette de Flareon op de grond, terwijl hij met een lichte frons naar het water achter het glas bleef kijken. Het was toch maar een vreemd idee.

Een Leafeon. Aiden keek rustig naar het ding dat zich in de buurt waagde van de Flareon. Gelukkig was Élise een enorm vriendelijk wezen en was het eerste dat ze deed, door haar voorpoten zakken en de Leafeon een tikje tegen zijn snuit geven, hem uitdagend tot spelen. Ze was immers nog jong en leek maar al te veel energie te hebben, wat ook de reden was dat ze zo veel tijd buiten de ball spendeerde. Anders was ze een soort levende stuiterbal zodra ze eruit kwam.
Het meisje - schijnbaar de trainer - verontschuldigde zich voor de Leafeon en Aiden schudde zijn hoofd langzaam. “Geeft niet, ze vindt ‘m wel leuk,” antwoordde hij enigszins vriendelijk. Het klonk niet echt warm, maar minder afsnauwend dan hij soms kon klinken. Immers was en bleef het toch wel Aiden, de Seedot van Kalos.
“Ik snap niet wat mensen zo verdomd interessant vinden aan dit aquarium,” merkte hij met een frons op. Misschien zou dit meisje het weten? Voor hem was het namelijk gewoon één groot raadsel.

De Leafeon accepteerde het spel en kwispelend schoot de Flareon achter hem aan. Jong als ze was, was dit voor haar een ultiem moment. Spelen met een soort-van soortgenoot was immers iets wat ze niet vaak kon doen. Allereerst liepen Eeveeluties niet overal rond en als ze er al waren, kon ze er lang niet altijd mee spelen. Teleurstellend was het.
Het meisje merkte iets op en Aiden luisterde naar de door haar gesproken woorden. Het was niet echt iets dat hem verbaasde, maar toch kon hij zich niet in haar woorden vinden. “Lijkt me maar saai. Er lopen genoeg gavere Pokémon buiten,” zei hij. Nee, hij had het nooit zo gehad met vissen. De Waterpokémon die een plaats in zijn team had verdiend was een gigantische Blastoise geweest. Eén die het ook prima deed op land, dus. Aan zo’n vis had je niets in een gym, het zou enkel wat nutteloos op en neer stuiteren en belletjes schieten. Nee, hij had dan liever iets… Spectaculairders.