Fear of water

“If you're going to die, do it on your own.”

Met een plons sprong Snow het water in. Seven hield haar armen voor haar om de spetters water die haar kant op kwamen uit haar gezicht te houden. De Spheal was intussen al tevreden rond aan het zwemmen in de rivier. Het was een warme dag en dus had Sev haar laarzen uitgetrokken en hing nu met haar benen in het water. De oever van de rivier was behoorlijk zacht door het groene gras dat er groeide, dus het was een aangename zitplaats. "Hé Snow, moet dat nou," beet ze haar Spheal toe terwijl deze nog wat extra water haar kant op stuurde. Echt erg vond ze het niet, want het was warm genoeg om een beetje verkoeling op prijs te kunnen stellen. Op haar schoot lag Sewaddle, genietend van het zachte briesje dat langs de rivier streek en de frisse geur van het water. Allira, haar Vulpix, trippelde wat rond in het gras naast haar en bleef weg bij de oever. Seven wist dat ze niet van water hield, wat af en toe nog wel eens botsing gaf tussen haar en Snow. Ook vandaag leek de Spheal op kattenkwaad uit te zijn. Het was dat Sewaddle plots geluid maakte dat Seven naast zich keek en merkte dat Snow niet meer in het water lag, maar nu op de kant lag. Alli leek het niet door te hebben. Met zijn typische zeehonden 'loopje' hobbelde hij op de Vulpix af en gaf haar een flinke zet. Een hoog kreetje steeg op uit de vos, voor ze met een plons verdween in het water. Sewaddle legde zijn pootje tegen zijn hoofd, terwijl Snow vrolijk op en neer stuiterde, om vervolgens ook weer het water in te duiken. Ietwat bezorgd liet Seven haar blik vallen op de plaats waar Alli was verdwenen, maar gelukkig kwam de pokémon alweer boven het wateroppervlak uit. De jonge vrouw viste haar snel uit het water en zette haar terug op de kant, waar de vos kwaad met haar rug naar de rivier ging zitten. "Nu je zin, Snow?" De trainer rolde even met haar ogen.

Taste the moment

Met een enthousiaste grijns op zijn gezicht, liet een blonde jongen zijn nieuwste Pokémon uit haar Pokéball komen. “Hey, Vision!” glimlachte hij en de Pidgey slaakte een enthousiast kreetje. “Vandaag gaan we trainen, oké? Ik wil binnenkort de Santalune Gym verslaan en jij bent daar erg belangrijk voor,” zei hij toen. Immers had een vliegpokémon het voordeel tegen een insectpokémon, dus dit wilde hij gebruiken. Vooral aangezien één van de twee door de gymleidster gebruikte Pokémon deels water was, wat betekende dat hij daar liever niet Envy, zijn Houndour, voor zou gebruiken.
Het duurde even voor hij zich realiseerde dat hij tegen niemand stond te praten en nog enkele seconden voor hij doorkreeg dat zijn Pidgey verdwenen was. “Vision!?” riep hij geschrokken. Oh, nee toch? Waar was ze nu heen? Dadelijk was er iets aan de hand, hij kon haar niet alleen laten! Ze was nu zijn verantwoordelijkheid!

Hij hoorde een kreetje in de verte en besloot erop af te gaan, verwachtend dat het kwam door zijn Pidgey. Eenmaal aangekomen scheen dit echter niet het geval te zijn, dus stond hij daar met een kleine frons. Waar zou ze heen gesneld zijn? Gelukkig viel ze al snel op, op een tak in de boom, uitkijkend over het meisje en haar Pokémon. “Vision, hierkomen!” riep hij daarom streng, waarop de Pidgey naar hem toe gevlogen kwam, een bes in haar bek houdend en het opslikkend. Hij zuchtte even toen de kleine Pokémon op zijn schouder landde. Dit was al de derde keer dat ze hem ontsnapte, van de vier keer dat ze los had gemogen. Alle keren was ze teruggekomen met eten. Waarom zou een klein ding als zij zoveel honger hebben, joh? Het was niet zo dat ze zoveel bewoog…

Het duurde even voor de jongen zich realiseerde dat het meisje nog aan de kant van het water zat en met een wat schaapachtige grijns draaide hij zich om. Hij liet een snelle blik over haar Pokémon glijden en moest zeggen twee ervan niet te kennen, maar de Vulpix kende hij natuurlijk wel. “Hey,” zei hij daarom maar met een kleine glimlach. “Mooie Pokémon heb je daar.”

357 words | tagged: seven farron | no notes