Pretending

Alexander had besloten te vertrekken uit Lumiose City. Hij was te lang in de stad gebleven en had daar genoeg meegemaakt, nu had hij geen zin meer in die drukte van die grote stad. Een meisje had hem gezoend, een ander geslagen en zo kon hij nog wel meer verhalen vertellen over wat hem de afgelopen paar weken gebeurd was in deze grote stad. Met een zucht was hij daarom ook weer terug op pad gegaan, geen moment meer achter zich kijkend. Nee, hij zou de stad zeker niet missen, op het moment niet in ieder geval. Die drukke plekken waren leuk, maar niet voor zo lang. Dan ging het ook weer snel vervelen. Zijn Aron kon het ook niet echt aan, zo'n drukke steden, daar werd het arme dier alleen nog drukker van dan dat hij eigenlijk al was en daarom had hij besloten zijn pokémon wat meer rust te geven. Hij had ze dan ook in hun pokéballs gelaten, zodat het een verassing zou zijn als hij ze eruit zou roepen, zouden ze eindelijk uit de stad zijn. Met een rugzak over zijn schouder heen geslagen had hij dus de stad verlaten. Het gebied waar hij nu over wandelde was voor het grootste deel bezaaid met witte sneeuw, alleen maar sneeuw. Hij zag niet veel anders dan dat en hij wist dat hij zich bevond in de Lumiose Badlands. Een gebied dat normaliter uit veel zand en onvruchtbare grond bestond, waar misschien een enkel plantje groeide. Hij was opgelucht dat het gesneeuwd had, dan hoefde hij niet zo over het zand heen te stappen. Zijn blik viel uiteindelijk op een zwartharige jongen op en het eerste wat hem opmerkten aan de jongeman waren zijn ogen. Ze hadden een doffe kleur en stiekem trok de jongen de conclusie dat de zwartharige man blind was. Een grijns verscheen op zijn gezicht, time to play. "Heeeey" Zei hij, met een ongebruikelijke stem voor een jongen van zijn leeftijd en grootte. Zijn stem was melodieus, vriendelijk, hoog en .. meisjesachtig. Dat was precies waar hij voor ging en desondanks dat het niet de beste imitatie was van een meisje, leek het er wel heel erg op. De jongen zou er vast in trappen, hij kon hem tenslotte niet zien - althans, dat waren de conclusies die Alex had getrokken over de zwartharige.

& Raven Strider

Raven haatte sneeuw. Het was koud, nat, en hij moest twee keer zo goed opletten want anders gleed hij makkelijk uit met zijn blinde kop. Hij liep over de Badlands in de hoop uiteindelijk op een plek te komen waar die bende niet lag en hij in ieder geval een beetje fatsoenlijk kon trainen. Met Luca waren de dagen van random tainers uitdagen voorbij en wilde hij die mega-evolutie onder controle krijgen, dan zou hij het toch echt wat verder moeten zoeken. Terwijl Raven door het gebied heen ploeterde met Luca aan zijn zijde, was de plotselinge stem wel het laatste wat hij verwachtte in dit afgelegen gebied. Verrast hield hij halt en draaide hij zijn gezicht in de richting van het geluid op. Ze, ja Arceus die stem klonk zo hoog dat moest haast wel een meisje zijn, had super enthousiast geklonken, maar Raven kon echt zweren dat hij haar nog nooit eerder had ontmoet. Hij deed ook niet de moeite om naar haar aura te kijken en trok in plaats daarvan zijn wenkbrauwen op. "Eh.. Ken ik jou?" mompelde hij een beetje argwanend. Nee, het was wel duidelijk dat hij geen zin had in weer zo'n over opgewekt type die hem zou bestoken met vragen. Vandaag niet.  

[justify]Hij kon zich nog best goed houden, hij moest helemaal niet lachen toen hij de reactie van de jongen hoorde. Alexander was dan ook een best goede acteur, al moest hij het zelf zeggen. Hij was er gewoon perfect in, maar dat mocht ook wel eens, want in het echte leven faalde hij enorm. Hij draaide een vinger rond zijn haren, een trekje die meisjes soms ook wel hadden, glimlachte zoetjes om in zijn rol te komen en begon weer met zijn woorden. Zijn zoete, meisjesachtige woorden. ”Oh nee hooor,” Kwam er met een grote grijns uit, op een hoge toon. ”Ik wilde even met je praten, zo’n leuke jongen als jij.” Hij zou er zo nog zelf in trappen ook, want zijn stem klonk echt als de stem van een meisje. Niet dat het geen pijn deed aan zijn keel, want zijn stembanden waren meer gemaakt voor zijn normale, zware stem. Niet deze stem, die hoge irritante stem die hij zelf niet kon uitstaan als hij hem zou horen bij een ander meisje. Maar dat maakte nu weinig uit, want nu was hij het irritante meisje en deze jongen zou het er maar mee moeten doen. Hij was blind, dus hij kon hem niet zien. Dat was het leuke eraan, hopelijk zou niemand het voor hem verpesten. Zijn blik gleed even naar de Lucario. Een pokémon bekend om zijn telepathie, hij drukte zijn vinger tegen zijn lippen aan en hoopte dat de pokémon het snapte. Hopelijk zou hij het inzien als een grapje, normaliter durfde hij niet zomaar dichtbij andermans pokémons te komen. Vooral niet als ze zo sterk en.. beschermend leken te zijn over hun trainers. ”Zeg eens, hoe heet jij?” Weerklonk de irritante meisjesachtige stem weer. Hij was hier goed in, mensen zouden hem moeten aannemen als een acteur voor een film, daar zou hij perfect voor zijn.

Raven's uitdrukking verstarde lichtjes toen hij het onverwachte antwoord hoorde. Hij bleef roerloos staan. Was ze serieus? Wat moest ze van hem. Arceus, nee. Hier hield Raven helemaal niet van. Toen ze dichterbij kwam, leunde hij wat ongemakkelijk naar achter, alsof hij haar zo wilde waarschuwen uit zijn buurt te blijven. "Ik ben niet zo geïnteresseerd in een gesprek," reageerde hij alleen maar, zonder zijn naam te zeggen. Echt niet dat ie die ging geven. Straks was het zo'n stalker. Hij had er daar al één van, en dat was meer dan genoeg.
Luca keek de jongen alleen maar even droogjes aan toen die hem zei stil te blijven. Hij bemoeide zich nooit veel met de rare bezigheden van mensen. Soms dacht hij werkelijk waar dat hij ze nooit zou begrijpen.

De jongen fronste bij de woorden van de blinde. Waar sloeg dat nou weer op? Alsof hij net een meisje was slaakte hij een emotionele zucht. "Ligt het aan mij? Ben ik te vervelend?" Weerklonk zijn stem. "Alstjeblieft, geef me de kans! Je zult er geen spijt van hebben, mijn vrienden zeggen altijd wat voor een fantastische vriendin ik ben!" Glimlachte hij uit, zijn meisjes stem weerklonk weer prachtig door het gebied. Hij keek even om zich heen, of niemand dichterbij kwam. Gelukkig was er niemand, of in ieder geval nog niet. Hij wilde namelijk niet dat iemand hem zo zag, dat zou zijn reputatie kosten. Maar deze jongen zou er nooit achter komen, dat wist Alexander zeker. Zolang de Lucario hem niets vertelde, in ieder geval. "Ik ben Alice, mag ik nu ook jouw naam weten?" Zijn stem klonk nog steeds meisjesachtiger, maar rustiger nu, minder fel. Alsof ze zich had aangepast voor de blinde jongen, omdat hij haar irritant leek te vinden.

Ja, het lag heel erg aan haar. Raven kon op het moment geen één reden verzinnen waarom hij wèl met haar zou willen praten. Ze mocht dan misschien zo'n fantastische vriendin zijn, zoals ze dat zo uitgebreid verwoorde, hij had er niet veel zin in. Dan ging ze maar gezellig met die vriendinnen bellen, iedereen had toch zo'n ding tegenwoordig. Raven schuifelde wat ongemakkelijk op zijn plek, niet zeker wetende of hij gewoon door moest lopen of moest blijven staan. In beide gevallen kwam hij waarschijnlijk niet van haar af. 'Ik ben Alice, mag ik nu ook jouw naam weten?' vroeg ze, met een minder beangstigende enthousiasme dan net. "Raven," mompelde hij toen een beetje huiverig. "Aangenaam." De beleefde manieren die er bij hem zo ingestampt waren. Die kwamen eigenlijk alleen terug als hij zich zenuwachtig voelde.

Oh als hij nu echt een meisje was geweest was hij waarschijnlijk super blij geweest dat de jongen eindelijk zijn naam had gegeven. Een grote, vermaakte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij probeerde zo goed mogelijk in rol te blijven. In de lach schieten zou hem op het moment niet helpen, de jongen zou vast furieus zijn als hij erachter kwam dat het irritante meisje geen meisje was, maar een jongen. "Oh, aangenaam kennis te maken met jou, Raven!" Weerklonk zijn stem weer over de top vrolijk. "Oops sorry.." Zei hij weer wat zachter en rustiger, alsof hij zich verontschuldigde voor zijn enthousiasme. "Waar kom je vandaan, Raven?" Vroeg hij vervolgens, misschien een typische vraag voor een dame die hem wel eens kon gaan stalken.