Caught in the darkness

Met snelle passen wandelde ze verder. Ze zag echt geen steek, waarom was ze hier nog? Even mompelde half grommend iets tussen haar tanden door, maar al snel knalde ze tegen een muur aan en tuimelde ze naar achter. Arceus, waarom moest zij de enige persoon zijn die vast zat in een grot waar het pikkedonker was? Of nog een betere vraag was misschien, wat deed ze in een donkere grot? Ze zuchtte even zachtjes. Probeerde ze iets nieuws uit, eindigde ze met haar hoofd tegen de muur van een grot. Goed bezig, Tawn, echt geweldig bezig. Ze zuchtte even en wreef over haar hoofd heen, aangezien het redelijk wat pijn deed natuurlijk. Je liep niet zomaar tegen een muur aan zonder dat je zenuwen eens besloten te gaan prikkelen, op een negatieve manier natuurlijk. Ze snoof even zachtjes. Het beste van allemaal was dat haar enige weg hieruit Lawrence zou zijn. Die zou zijn weg eigenlijk wel nog goed kennen, maar dan vroeg Tawn zich af of ze dat beest wel genoeg vertrouwde om dat toe te laten. Ze zuchtte even zachtjes en schudde het hoofd even kort. Nee, ze moest gewoon, op de een of andere manier, verder geraken. Ze kwam langzaam overeind en greep de muur vast alsof ze hem een knuffel wilde geven. Bah, wat koud zeg! Ze sloot even haar ogen. Ieuwl... Ze wilde eigenlijk niet weten wat er hier allemaal aan ging. Ze duwde zich zachtjes af en liet een hand op de muur rusten waarna ze rustig verder wandelde, een hand tastend in de duisternis, de ander aan de muur. Het was haar enige manier om niet opnieuw tegen de rotswand te lopen. De stilte was ook zoiets dat mensen bang kon maken. Toen het zachte gepiep van een bepaalde Pokémon in de grot weerklonk, stond ze even stil. Het gevoel dat iemand je aankeek, het was beangstigend en echt niet leuk om zo in het donker te hebben. Ze zuchtte even trillend. Dit zou nog haar dood worden, een hartaanval zou het waarschijnlijk zijn. Het zou kort en krachtig zijn, misschien zelfs zonder pijn. Ze tilde trillend haar hand weer op, maar in de plaats van een muur was het een huid, hard maar duidelijk. Trillend draaide ze haar hoofd naar wat waarschijnlijk een Pokémon zou zijn. Daar stond ie dan, een Druddigon. Hij was amper te zien in het donker, maar ze wist toch wat het was. Even bleef ze stokstijf staan. Daarna draaide ze zich meteen om en rende ze zo snel ze maar kon. Het duurde niet lang of het meisje knalde voor een tweede keer tegen een muur aan. Wel meteen tuimelde ze naar achter en stootte ze dus ook haar kop tegen de grond. Ze schreeuwde het even uit van de pijn en bleef even liggen, haar handen hard gedrukt tegen haar voor en achterhoofd. Ze vloekte even binnensmonds. Waarom moest dit haar nu weer overkomen? Ze vloekte even luidkeels, dat weerklonk even door de gangen en wel meteen haalde ze haar handen van haar hoofd om nog eens luid te gillen. Arceus, dit begon haar te irriteren en echt, heel veel. Ze snoof zachtjes en hoorde hoe de Druddigon dichter kwam. Wel meteen kwam ze overeind, vlammende ogen. "Luister eens hier, jij dikke aap," zei ze met een blik op de duisternis, hopend dat het de Dragon Type Pokémon was. "Jij rot nu op, of ik maak je af," De Pokémon snoof zachtjes en stak zijn arm uit waarna deze een slag uitdeelde aan het meisje. Wel meteen schoof ze naar achter, tuimelde ze naar achter en stootte ze haar kop voor een derde keer. Oké, dat was de druppel. Wel meteen pakte ze al haar Pokéballs, van Kido, Lawrence en Sachi. Ze hield ze voor zich en in een flits zag ze hoe ze kwamen. Wel meteen werd een luidkeelse kreet hoorbaar. "Kido, maak hem af," zei ze op een koudbloedige toon. Wel meteen zag ze de klauwen van de Pokémon opgloeien, een korte, luide kreet wees aan dat ze naar voren stoof -en de grond trilde ook. Toen raakte deze de andere Pokémon en wel meteen trilde de grond weer. Toen brulde Kido weer. Haar klauwen kleurden weer blauw en Tawn zag hoe deze neersloegen op de Pokémon. Na een paar slagen haalde Tawn de Pokéball van haar Aggron boven en liet ze deze terugkeren. Ondertussen was Lawrence bij haar gekropen, bezorgd om zijn trainer. Sachi zat wat verder van haar, dat voelde ze aan de kilte die zij bij zich droeg. Er was verder geen geluid.

Op de een of andere manier had ze haar weg terug gevonden en was er nu licht. Licht, dat was iets dat ze echt wilde en zeker nu. Ze zuchtte even en duwde Lawrence nog dichter tegen zich. Ze had besloten de Sandile eruit te laten en deze diende nu als knuffel. En als er nog eens een enge Pokémon zou verschijnen gooide ze dat ding gewoon naar diens kop. Law was wel sterk genoeg om die Pokémon een lesje te leren. Ze zuchtte even en wandelde rustig verder, blij dat ze eigenlijk nu iets kon zien... “Hey!” Ze keek om, wat was er nu weer. Ze had haar wapen vast dus als het iets engs was kon zze nog altijd de persoon uitschakelen met een goede gemaakte Pokémon naar zijn gezicht te gooien. Toen ze de persoon in kwestie zag, was ze toch wel verrast... Danique... Toch? Kon goed zijn... Niet dat zij het nog wist. “Ik ben nog nooit zo blij geweest iemand te zien joh,” Ze keek even naar het witharige meisje, maar schudde toen haar hoofd lichtjes met gesloten ogen. "Ja, het is toch fijn iets anders te zien dan de grotmuren en lelijke Druddigon's," mopperde ze even zachtjes. Daarna opende ze haar ogen terug. "Maar nee, nu even serieus, het is wel fijn je te zien," zei ze met een kleine lach, de Sandile tussen haar armen plette ze even zachtjes, maar die vond het niet erg.

Wat zij allemaal uitkraamde, het leek wel alsof die alcohol nog steeds werkte zo te zien... Maar gelukkig eindige de onzin snel toen Tawn klaar was met de laatste zin, maar goed ook, anders zou ze snel verdwijnen. “Hetzelfde,” Ze knikte even naar haar. “Hoe heette je ook alweer? Sorry, ik ben het wat vergeten, die avond was wat.. vreemd verlopen,” Ze zuchtte even zachtjes, toch had ze een kleine lach op haar lippen. "Tawnee en uhm... Was het Daniëlla of Danique?" ze lachte even onzeker, daar kwamen de vragen al. “Druddigon..? Wat heb je met ze gedaan?” Even verbleekte ze toch. "Die rotbeesten vielen me aan het donker," zei ze met een zucht waarna ze de Sandile die ze vast had als een knuffel wat dichter tegen zich duwde. Stomme beesten.