Sidekick

Om te zeggen dat Alex niet snel was met reizen, was een understatement. Ze was zo gewend aan dat ze op moest schieten met ergens heen gaan – of ergens van te ontsnappen – dat ze was vergeten hoe het was om te genieten van het uitzicht. Dit besefte ze zich pas op route tien, ergens vlak in de buurt van Geosenge Town. Terwijl ze uitgebreid op de kaart keek om te zien waar ze heen moest, was Aquarius uitgebreid aan het onderzoeken. De Squirtle had niet vaak de tijd om dit te doen en vond het ergens wel jammer, maar ze besloot nooit om er wat van te zeggen en respecteerde in plaats daarvan de plannen van haar trainer. Aquarius wist ongeveer hoe Alex haar leven in elkaar zat en dat het vrijwel nooit over rozengeur en maneschijn was gegaan, dus gaf ze de blondine de vrijheid die ze zo nodig had.
Alex keek omlaag, zoekend naar haar pokémon, en zag toen dat deze aan het genieten was van het uitzicht en de sneeuw. Het mocht dan wel koud zijn, maar sneeuw was iets waar beide wel van konden genieten. “We kunnen wel een kleine pauze nemen,” grinnikte Alex toen ze zich besefte dat ze die al lang niet meer hadden gehad. Sinds het nieuwjaarsfeest had ze zichzelf ook geen vrije tijd gegund. Het was moeilijk om je te realiseren dat je niet meer hoefde te vluchten of hard hoefde te werken. Nu mocht ze eindelijk goed voor zichzelf zijn en ze deed het niet.

Alex besloot het eerste te doen wat in haar opkwam; ze liet haar innerlijke, klein kind in zich opkomen. Dit was nooit moeilijk geweest voor het meisje, zeker niet in de buurt van haar zusje Anaïs, maar ze moest toegeven dat ze zich al een tijd niet meer zo had laten gaan. Bang dat het stroef zou gaan, was ze echter niet. Dat kleine kind binnen in haar was nog altijd even sterk als voorheen. Misschien zelfs wel sterker. De blondine bukte voorover, raapte een hoopje sneeuw bij elkaar en perste het samen tot een bal in haar handen. Vervolgens hield ze één van haar handen naar achteren, probeerde ze te richten, en slingerde toen dezelfde hand naar voren – waar de sneeuwbal die ze had gevormd zonet nog in had gezeten. Het projectiel suisde recht op de Squirtle af, maar Aquarius was goed in het opnemen van haar omgeving en hoorde het dus al aankomen. Geschrokken sprong ze aan de kant, waarna ze haar blik op een grinnikende Alex richtte.
Waar de gemiddelde pokémon in een normale situatie als dit waarschijnlijk boos zou zijn geweest, was Aquarius alles behalve dat. Ze wist heel goed dat Alex normaal gesproken vrij volwassen was, dus om te zien dat het meisje die kant voor nu liet gaan en als een klein kind in de sneeuw wilde spelen, was ergens bevrijdend. Ze glimlachte moederlijk naar het aanzicht van Alex die nog een sneeuwbal probeerde te vormen, maar ze gaf het meisje de kans niet om die te kunnen gooien, want ze vuurde een Water Gun op de trainer af.

De blondine lachte harder dan eerst, hoewel ze zich wel besefte dat het zo meteen een stuk kouder ging worden. Of het haar daadwerkelijk kon schelen was nog een tweede, want voor nu was ze geconcentreerd met het sneeuwballengevecht tussen haar en haar pokémon. Alex en Aquarius vuurde een aantal sneeuwballen op elkaar af, totdat de jongedame een sneeuwbal gooide en die uit de lucht werd gehapt door een nieuwe pokémon. Verbaasd keken beide naar het wezen dat ten tonele was verschenen en wisten die te herkennen als een Growlithe. De speelse blik in diens ogen maakte duidelijk dat hij mee wilde doen.
Alex was geen pretbederver. Zodra ze eenmaal was begonnen met haar kinderspel, maakte ze die ook af totdat ze er geen zin meer in had. Dat er een wildvreemde mee wilde doen, verbrak dat dus niet. Met plezier raapte ze nog een hoopje sneeuw van de grond en gooide die richting de Growlithe, die het projectiel wederom uit de lucht hapte en vrolijk kefte, gevolgd door het zwiepen van zijn pluizige staart. Aquarius en haar trainer wisselden een geamuseerde blik met elkaar uit, waarop ze hun aandacht tot de andere pokémon te richten en besloten om de sneeuwballen op hem af te gooien. Het wezen hapte ze iedere keer weer uit de lucht, met af en toe één enkele uitzondering die tegen zijn achterpoten aankwam.

Een uurtje later, tegen de tijd dat Alex het echt koud begon te krijgen, vond de blondine het wel goed zo. “Ik heb het koud,” deelde ze mee, waardoor Aquarius haar laatste poging om nog een sneeuwbal te kunnen gooien staakte. De sneeuwballen van haar waren eerder sneeuw hoopjes, want met haar pootjes was het maken van een bal onmogelijk. Bezorgd keek ze met haar rode oogjes naar haar trainer. “We zullen moeten stoppen. Sorry meid,” verontschuldigde Alex zich tegenover haar pokémon. Die schudde haar hoofd, proberend dat weg te wuiven. De twee richtten zich weer tot de Growlithe en zwaaiden hem vaarwel, waarna ze zich omdraaiden en richting Geosenge wilden lopen. De Growlithe, echter, wilde nog geen afscheid nemen. Hij volde het tweetal op de voet, maar dit ging niet zo stilletjes als men waarschijnlijk zou verwachtte. Het geknetter van de sneeuw gaf weg dat er drie figuren aan het lopen waren en niet twee, dus na een aantal passen stopte Alex met lopen en keek achterom. De vuurpokémon stopte ook met lopen en keek verwachtingsvol naar het tweetal. Verward wisselde de blondine een blik uit met haar partner, die net zo verward scheen te zijn als de trainer zelf. “Jochie, je moet terug naar huis. Wij gaan verder. We kunnen niet meer spelen,” probeerde Alex, maar de Growlithe deed enkel een stap dichterbij en begon vrolijk te kwispelen. De onschuldige blik in zijn ogen was aandoenlijk.
De blondine zuchtte en liep op hem af. Ze hurkte voor hem neer en aaide hem over zijn bol heen; dit tot alarmering van Aquarius, die de ander nauwlettend in de gaten hield, mocht hij haar trainer zonder pardon aanvallen. Dat deed hij echter niet. Sterker nog, hij likte Alex recht in haar gezicht. Het meisje sputterde even, verrast door de plotselinge aanval van zijn tong, maar toen ze in zijn ogen keek wist ze dat hij het niet gemeen had bedoeld. De blondine wilde hem eigenlijk niet achter laten. Ze draaide haar hoofd naar haar Squirtle, die inmiddels alweer aan haar zijde stond. “Zullen we vragen of hij mee wilt?” vroeg het meisje aan de blauwe pokémon. Deze liet haar blik een laatste keer over de Growlithe heengaan en knikte toen instemmend met een brede glimlach.

{ooc: hier begint het gevecht}

Alex richtte haar eigen ogen ook weer tot de vuurpokémon. “Wat zeg je, jochie? Wil je met ons mee?” Nog geen tel ging voorbij of hij blafte vrolijk, maar hij sprong toen bij de twee vandaan en gromde gevaarlijk. Lichtelijk verward keek het meisje naar de pokémon. Hij stemde toch in, of lag dat aan haar? Pas enkele seconde later viel het haar in. Hij wilde een gevecht. “Aquarius?” begon Alex tegen haar Squirtle, die de hint ook al begrepen had en zelf in gevechtspositie was gaan staan. “Begin maar met je Water Gun!” Qua voordeel leek het erop dat dit een gemakkelijk gevecht ging worden voor Alex. Haar pokémon was in het voordeel en kon meer schade aanrichten, maar haar tegenstander kon net zo goed erg sluw zijn en dat voordeel tegen hen gebruiken. Hij bleek in ieder geval erg snel te zijn, want de straal water ontweek hij met gemak, waarop hij op de Squirtle afrende en in haar schouder beet. Aquarius piepte even, maar sloeg hem toen van zich af.
“Nu! Direct nog een Water Gun!” droeg Alex haar op. Ze gehoorzaamde meteen, waardoor de Growlithe geen tijd had om de aanval te ontwijken. Het was alleen niet genoeg om hem klein te krijgen, zoals verwacht. De vuurpokémon opende zijn bek en liet kleine vlammetjes eruit verschijnen. Dit had eigenlijk maar weinig effect op Aquarius, maar Alex droeg haar toch op die te ontwijken. Helaas was dit een simpele afleidingsmanoeuvre geweest en probeerde de Growlithe haar nogmaals te bijten.

Ze moest toegeven dat het wezen slim was. Eigenlijk had ze hem niet zo slim ingeschat, want zijn karakter was overduidelijk speels. Toch had hij net het tegendeel bewezen. Maar, ondanks het feit dat ze hem op zijn sluwheid moest prijzen, was Alex ook niet bepaald dom. “Withdraw!” riep ze naar Aquarius, die per direct in haar schild verdween. Dit bracht de Growlithe van zijn stuk. “Water Gun!” Doordat Aquarius teruggetrokken in haar schild zat, kon het water er op meerdere plekken uit. Er verschenen meerdere waterstralen en hun tegenstander was niet snel genoeg om ze allemaal te kunnen ontwijken. Hij werd zelfs volop geraakt door eentje en bleef toen even liggen. Alex zag dit als haar buitenkans om een vangpoging te doen, haalde een lege pokéball tevoorschijn en gooide die richting de Growlithe. Deze werd opgeslokt door de rode straal en het ronde voorwerp viel met een doffe klap tegen de grond aan, waar het hevig heen en weer begon te wiebelen.

Toen de pokéball openklapte en de Growlithe nog met vechtlust in de houding ging staan, kon Alex niks anders doen dan grijnzen. Normaal gesproken hield ze niet zo van pokémongevechten, maar beide partijen schenen het leuk te vinden en de pokémon bracht gewoon de vechtlust bij haar naar boven. Ze vond het zelfs geweldig, ondanks dat ze het hartstikke koud had omdat ze kletsnat in de sneeuw stond buiten. “Huh, je bent wel een vechtertje, of niet?” sprak ze tegen de vuurhond, die enthousiast kefte ter reactie. “Prima, dat maakt het juist interessanter,” vervolgde de blondine. “Aquarius, doe je Water Gun!” Het vervelende aan dit gevecht was echter dat haar pokémon maar één aanval kende en dat maakte het een beetje eentonig naar haar mening. Zo erg vond ze het alleen niet, want desondanks genoot ze toch. En Aquarius ook, zo te zien. De Squirtle viel aan, maar haar tegenstander was snel en ontweek de straal water met gemak. Hij rende op haar af en beet haar in haar schouder. De waterpokémon gaf zich echter niet gewonnen en sloeg hem tegen zijn kin aan, waarna ze hem van zich afduwde en nogmaals een Water Gun vuurde. De Growlithe kon dit niet ontwijken, omdat hij nog moest bekomen van de slag tegen zijn kaak, en kreeg de volle laag over zich heen.  Met moeite stond hij weer op om verder te vechten. Het was een hardnekkig kereltje, dat moest Alex toegeven, maar zij en Aquarius leken nu toch echt aan de winnende hand. Twijfelend of ze nog een keer moest aanvallen, hield ze een tweede lege pokéball al in haar hand. Toen de vuurhond op haar Squirtle af probeerde te rennen om haar nog een keer aan te vallen, droeg Alex Aquarius op om nogmaals een Water Gun uit te voeren. Toen deze raakte en de Growlithe wederom op de grond plofte, gooide ze nogmaals een lege pokéball zijn richting op in de hoop dat hij nu wel bleef zitten.