{Route 10} Blazing fire

Valerie lag op haar rug in het gras, kijkend naar de wolken die boven haar hoofd voorbij dreven. Het mocht dan wel winter zijn, met een jas aan in de zon was het nog aardig warm. Night lag een stukje verderop in de schaduw van een boom. Haar Absol had het niet zo op zonlicht, het was uiteindelijk toch een Dark pokémon. Naast deze boom, waar Night onder lag, was Racher de boom die er naast stond aan het bewerken met zijn klauwen. De Zangoose kon geen seconde rust houden, hij moest en zou iets aanvallen. Het was een goede oefening voor zijn Fury Cutter. Door zo die boom te handhaven werd zijn aanval sterker en preciezer. Toch was het wel een beetje zonde van de boom. Chryo lag lief naast haar te slapen, hij was nog best schattig als hij sliep. De Monferno was anders altijd vreselijk druk en vrolijk. De tegenpool van Night kon je hem wel noemen. Toch bleef het nog best leeg met de drie, meerdere pokémon zouden wel fijn zijn. Echter kon Racher met eigenlijk geen een andere omgaan. Toch mocht dat eigenlijk niet iets zijn wat haar zou moeten tegenhouden. Met drie pokémon kon je nooit alle gyms verslaan. Natuurlijk kon je gerichter trainen waardoor ze sterker waren, maar meer pokémon was gewoon simpelweg beter. En aangezien ze dat toch wel van plan was, was er geen andere mogelijkheid om nog wat meer pokémon te vangen. Natuurlijk waren meer pokémon ook een heel stuk gezelliger. Diep haalde ze door haar neus in, en blies de lucht uit door haar mond. Racher zou er maar gewoon mee moeten leren omgaan dat ze ook andere pokémon zou gaan vangen. Waarschijnlijk moeilijk in het begin, later hopelijk minder. Ondertussen was ze er wel over uit dat ze binnenkort nog een pokémon zou gaan vangen. Van waar en welke had ze nog geen idee, ze zou het wel zien. Valerie sloot haar paarse ogen, de frisse wind blies over haar gezicht. Langzaam viel ze, zonder het zelf door te hebben, in slaap.

Langzaam opende het elfjarige meisje haar paarse ogen. Met haar handen tot vuisten gebald wreef ze in haar ogen. Ze voelde een vinger in haar arm prikken. “Ben je wakker?” hoorde ze Jake vragen. Valerie draaide zich op haar zij en keek de jongen droog aan. Het was best duidelijk dat als ze met haar handen in haar ogen wreef die ze al eerder had open gedaan, dat ze dan wakker was. Met een vrolijk lachje op zijn gezicht keek hij haar terug aan. Het zwartharige meisje keek om zich heen, Liuna was al weg om de pokémon eten te geven. Ashton sliep echter nog als een Geodude. Zo typisch, hoe diep dat kind kon slapen was niet normaal. Rustig duwde Valerie haar deken van zich af en rekte zich met haar armen boven haar hoofd uit. Ze veegde de kreuken uit haar shirt en trok een jasje er over aan. De korte broek die ze aan had hield ze aan. Zomer was wat dat betreft zo makkelijk. Na snel een boterham in haar mond te hebben gepropt liep ze het hutje uit. Aan de Scizor en Absol te zien waren er vannacht mensen geweest die hun hutje hadden proberen binnen te dringen. Zodra Valerie dichterbij kwam vertelde Liuna haar dat ze niets ernstigs hadden en Night gewoon met haar mee kon de stad in. Het zwartharige meisje bedankte het andere meisje voor de zoveelste keer dat ze voor haar pokémon had gezorgd en vertrok met de Absol aan haar zijde de stad in.

Valerie voelde haar hardslag in haar keel. Het was niet helemaal goed gegaan deze keer. De agente en haar Luxio rende vlak achter haar. Ze moest ze nu echt snel gaan afschudden. Normaal had niemand het door dat ze een appel mee nam uit de winkel. Deze keer was dat wel anders gegaan. Onopvallend had ze de appel in haar hand geklemd en rustig door het poortje gelopen. Echter was ze net de winkel uit toen de agente haar te halt riep. Als ze gevangen zou worden had ze zichzelf en de andere drie in grote problemen gebracht. De kans was dan groot dat ze alle vier naar een weeshuis zouden moeten gaan. Het duurde niet heel erg lang voor ze bij het stuk aan kwam waar ze kans had om de agente af te schudden. Snel schoot ze een steegje in, vanuit daar weer een ander steegje. Op een of andere manier kon de agente haar bijhouden, dat was zeker nieuw. Ze had geen idee waar Night heen was, waarschijnlijk hield die de Luxio tegengehouden. Deze was namelijk ook nergens meer te zien. Valerie had het gevoel dat de agente steeds iets dichter bij kwam. Ze zou dit niet heel lang meer volhouden. Het zwartharige meisje schrok toen ze een hand in haar rug voelde…

Plotseling schrok het meisje wakker van geduw tegen haar arm. Dat van daarnet was dus gewoon weer een droom, een droom van lang geleden. Ergens miste ze het wel om samen met Liuna, Ashton en Jake in het hutje te wonen. Alhoewel het nu ook best fijn was zoals de dingen nu waren. Toen ze haar ogen opende zag ze de Monferno tegen haar arm duwen. Ze draaide zich om op haar zei waarna ze op haar buik werd geduwd door de pokémon. Zuchtend ging ze recht op zitten, ”Jij wil zeker verder is het niet?” De aappokémon knikte, overenthousiast als hij was, bevestigend. Het viel haar nog mee, normaal wilde hij nooit zo lang op een plaats blijven. Dat was voor haar dan ook een reden om hem meestal in zijn pokéball te hebben zitten. Rustig stond het zwartharige meisje op en klopte wat los gras van haar broek af. Behulpzaam als hij soms kon zijn klopte de Monferno het gras van haar rug. Hij was alleen maar behulpzaam als het om dingen ging die hij ook leuk of belangrijk vond. Omdat hij nu verder wilde was hij nu ook ineens behulpzaam. Valerie draaide zich om, naar Night hoefde ze alleen maar te kijken. Meteen stond de witte pokémon op en voegde zich aan haar zijde. De Absol was haar hele leven al bij haar, ze hadden een enorm goede band. ”Racher, kom we gaan,” zei ze tegen de wit rode pokémon. Alsof hij het niet gehoord had ging hij gewoon door met zijn aanval tegen de boom. Valerie zuchtte terwijl ze licht met haar hoofd schudde. Met haar hoofd wenkte ze de andere twee pokémon dat ze verder liepen. Dit had ze ondertussen al zo vaak meegemaakt dat ze wel wist hoe ze moest handelen. Valerie draaide zich om en vervolgde haar pad terwijl de twee pokémon haar volgde. Het duurde niet heel lang voor er ook een chagrijnige Zangoose naast haar liep. Hij had er een hekel aan als ze dat deed, echter werkte het wel bijzonder goed.

Het viertal was nog maar een paar minuten onderweg toen Racher begon te grommen. Dat betekende dat er mensen of pokémon in de buurt waren. Snel pakte Valerie de pokéball van de Zangoose. Met een zucht drukte het meisje op het witte knopje. Racher die net nog naast haar liep verdween in de bal. Het was beter om hem maar in zijn pokéball te stopen voor hij weer iemand zou aanvallen. Ze was de agressieviteit van haar pokémon al lang zat, ze wist echter niet hoe ze hem er vanaf zou kunnen helpen. Een paar meter verder zag ze een groep pokémon staan. Daar had de Zangoose naar staan grommen, natuurlijk weer zonder reden. De pokémon leken geen problemen te veroorzaken en waren gewoon met elkaar aan het spelen. Het waren Growlithe, ook wel puppypokémon genoemd. Valerie had deze al wel eerder gezien en ook leuk gevonden. Het waren aardige pokémon en vaak ook erg vrolijk, misschien zou er zo een wel goed zijn voor haar team. Het waren overigens nog sterke pokémon ook. Valerie was er al over uit, ze ging proberen een van de Growlithe te vangen. Aangezien de pokémon het niet echt door leken te hebben dat ze daar stond was het een goede kans om er een uit te kiezen. Haar paarse ogen kregen een vrouwelijke Growlithe in het zicht die met een andere aan het spelen was. De pokémon stopte na een tijdje met spelen en ging rustig liggen. Die zou perfect zijn, Valerie ging dus ook proberen om die te vangen.

Al snel had ze bedacht dat ze Chyro zou gaan inzetten voor het gevecht. De meeste gevechten die ze vocht waren met Night of met Racher om zijn energie kwijt te raken. De Monferno vocht dus niet vaak, tijd om hem weer eens aan de beurt te laten komen. Het meisje ging op haar hurken zitten en fluisterde iets tegen de Absol. De pokémon knikte, hierna fluisterde ze het ook in Chyro’s oor, ook hij knikte. ”Nu,” zei ze waarna Night de groep Growlithe door rende. Al brullend duwde hij er een paar opzij. Natuurlijk vielen alle pokémon hem meteen aan, en gingen achter hem aan terwijl hij verder het bos in rende. Het waren pokémon die samenleefde in een hechte groep, ze vonden het dan ook niets als een lid van hun groep iets aangedaan werd. Absols waren sneller dan Growlithe, hij zorgde dus voor een prima afleiding. Ze vertrouwde er op dat Night het wel zou redden en over een tijdje weer terug zou komen. Ondertussen hield Cyro de ene pokémon die ze wilde vangen tegen. Op deze manier kon ze een mooi één tegen één gevecht houden. Wat het vangen een stuk makkelijker zou maken dan met een grote groep er omheen die zich er waarschijnlijk mee zouden bemoeien. De vrouwelijke Growlithe gromde niet al te vrolijk naar de Monferno. Deze keek echter met een grijns op zijn kop terug, hij was maar al te blij dat hij weer werd ingezet voor een gevecht. Nadat Valerie knikte liet hij de pokémon los en sprong een stuk naar achter het gevecht kon beginnen nu.

De vrouwlijke Growlithe viel eerst aan, ze rende op Chyro af. Deze beet vol in de arm van de Monferno, hij maakte een luid geluid. Licht schudde Valerie met haar hoofd, de pokémon was het vechten niet meer gewend. Daar moest echt verandering in gaan komen. Dit was wel een mooie kans voor Chryo om van dichtbij aan te vallen. ”Chyro doe Ember!” Riep Valerie haar pokémon toe. Met een grijns keek de pokémon naar de pokémon aan zijn arm. Hij opende zijn mond waaruit een regen van vlammende vonken kwam. Piepend liet de andere pokémon los. Meteen sprong de Monferno een stuk achteruit zodat de Growlithe niet opnieuw een aanval kon doen. Grommend keek de puppypokémon naar de aappokémon. Nu opende ze haar bek waaruit de zelfde aanval kwam die Chyro net ook deed. “Chyro nog eens Ember! Riep Valerie haar pokémon toe. Ook deze deed zijn bek open en de regen van vuur kwam er weer uit. De twee aanvallen botsten tegen elkaar waardoor er een golf van hitte Valerie’s kant op kwam. Met haar twee handen wapperde ze naar haar gezicht om de hitte wat minder te maken. Echter kwam de aanval richting de Monferno, die van de Growlithe was blijkbaar sterker. Chyro werd vol door de aanval gekraakt en een stuk achteruit geblazen. Weer kwam de vrouwelijke Growlithe op hem afgerend. ”Chyro ontwijk snel!” Riep Valerie terwijl ze met haar arm van voor naar achter zwaaide. De pokémon probeerde de aanval nog eens te ontwijken. Dit lukte echter net niet waardoor de Growlithe in zijn staart beet. ”Snel doe Mach-Punch!” De Monferno haalde zijn vuist naar achter die wit licht begon te geven. Met een flinke uithaal sloeg hij de Growlithe van zijn staart af. De pokémon maakte een salto waarna ze zich meteen weer op de grond afzetten en vol in Chyro’s hoofd beet. Geschrokken deed de Monferno Fury-Swipes naar de pokémon op zijn hoofd. De helft de aanvallen raakte zichzelf maar de andere helft raakte de Growlithe. Ze liet zijn hoofd weer los. ”Nu snel Scratch!” Riep Valerie tegen haar pokémon. Meteen luisterde de Monferno. Aan zijn vinders kwamen lange witte klauwen. Snel gaf hij de vrouwelijke pokémon een klap. De pokémon viel op haar zij op de grond. Dit was haar kans. Snel pakte het zwartharige meisje een van de lege pokéballs. Ze drukte op het witte knopje en gooide deze naar de Growlithe die op de grond lag. Bij het tegen de pokémon kaatsen ging de pokéball open. Hierbij slokte de bal de kleine pokémon op. Valerie kruiste haar vingens, nu hopen dat ze in de pokéball zou blijven.

Valerie kneep haar handen tot vuisten, bij elke keer dat de pokébal op en neer bewoog werd haar geloof iets hoger. Zou ze dan eindelijk een vierde pokémon hebben? "Damn," bracht ze sissend uit toen de Growlithe weer uit de bal kwam. Chyro zuchtte teleurgesteld, maar had geen tijd om stil te staan. Meteen opende de pokémon haar bek waar een regen van vuur uit kwam. De Monferno probeerde weg te rennen voor de vlammen wat niet bijzonder veel nut had. "Chyro denk na en doe Ember terug!" Tijdens het rennen opende de Monferno zijn mond waar uit ook kleine vlammen kwamen. De twee aanvallen kwamen weer tegen elkaar, een golf van hitte kwam voor de tweede keer haar kant op. Plotseling staakte de Valerie's pokémon de aanval waardoor de Ember van de Growlithe door kwam. In plaats van geraakt te worden sprong Chyro omhoog, waarna de aanval van de andere pokémon stopte. Hier door viel het Valerie op dat haar tegenstander toch al aardig moe was. "Chyro Ember nu!" Meteen opende de Monferno zijn bek weer waarna de aanval er uit kwam. Deze keer werd de pokémon geraakt. Chyro landde weer, hij stond op een paar meter van de Growlithe af. Beide waren aardig moe, ze brachten dan ook een hijgend geluid voor. De twee stonden een tijdje zonder actie te ondernemen tegenover elkaar toen de Growlithe vanuit het niets weer op Chyro af kwam rennen. Ze beet hem vol in zijn arm. Een ding was zeker, ze had bijzonder veel pit en gaf niet snel op. "Kom op nog een keer Scratch," de Monferno bleef roorloos op zijn plaats staan met de Growlithe aan zijn arm handen. Dit zou niet lang goed gaan, binnen een paar seconden zou hij knock-out gaan. "Chryo!" Riep Valerie zo hard als ze kon. Met een wazige blik in zijn ogen bleef de vuurpokémon op zijn plek staan. Dit was het dan, de Monferno was geestelijk niet meer op deze wereld. Zuchtend sloot Valerie haar paarse ogen. Wat ze daardoor niet zag was dat er aan de vingers van haar pokémon witte klauwen verschenen. Hiermee gaf hij de Growlithe een klap waardoor ze van zijn arm af ging. Bij de val op de grond maakte deze een piep waardoor Valerie haar ogen weer opende. "Chyro Mach-Punch om het af te maken, snel!" Vrijwel meteen werd de vuist van de Monferno wit, zijn arm ging een stukje omhoog. Met een klap ging deze naar beneden en raakte... de grond. De Growlithe was een stukje omgerold en keek hem uitdagend aan. Snel sprong Chyro naar voren en herhaalde zijn actie, deze keer succesvol. Dit was dan haar tweede kans om de pokémon te vangen. Snel pakte ze een nieuwe pokébal en drukte op het knopje. Misschien iets te hard gooide ze de pokébal tegen de kop van de Growlithe. Ze werd dier door opgeslokt waarna de bal weer begon te trillen. "Deze keer ga je wel van mij zijn!" Riep Valerie misschien iets te zelfverzekerd naar de trillende bal.