Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
- Direct - Bot - Langzaam van begrip - Lichamelijk - Gewelddadige trekjes - Kort temperament - Naïef - Vergeeft soms veel te snel
Themesong: The Offspring – You’re Gonna Go Far Kid
Geschiedenis: Cecille’s geboorte kwam als een wonder voor het kleine gezin, hoewel dat met een economische kijk op hun leven heel anders zat. Het hielp ook niet echt dat hun dochter een beetje hebberig opgroeide en al helemaal niet dat ze in het begin een probleemkind bleek te zijn. Cecille wilde alles hebben waar ze om vroeg en wel meteen, anders kwam het nog wel eens voor dat ze geweld ervoor gebruikte. Gelukkig was dit maar van korte duur, want de jonge blondine werd uiteindelijk uitgelegd dat het er financieel niet echt inzat voor hen en dat leek ze enigszins toch wel te begrijpen. De Skarsgårds waren arm, moesten hard werken voor hun geld en lieten haar toch de liefde voelen die ze zo nodig had.
Toen Cecille ongeveer zeven jaar oud was, was het gezin bijna bankroet. Ze stonden in het rood en konden hun huis niet meer betalen, dus moesten waarschijnlijk op straat gaan wonen. Ze zagen het maar somber in, totdat een familievriend ingreep en ze aanbood bij hen in te trekken. Veel keuze hadden ze niet, dus na wat overleg trokken de Skarsgårds in bij de Celica’s. Het was een semirijk gezin wat veel tot hun beschikking had en bovendien zelf een klein dochtertje hadden, die ongeveer drie jaar jonger dan Cecille was. Zij had dus meteen een soort kleiner zusje erbij gekregen waar ze mee op kon trekken, maar veel had ze nog niet aan het kleine meisje. Niet alleen omdat zij nu overdag naar school ging; ook omdat de jonge Celica vrij verlegen was en niet veel contact wilde leggen. In tegenstelling tot veel andere dingen in het leven bleef Cecille bij haar geduldig. Uiteindelijk had ze het zover gekregen dat ze haar ‘zusje’ een verhaaltje mocht voorlezen voor het slapen gaan, wat de nachten erop een soort avondritueel voor de twee werd.
Ondanks dat Cecille geen gedragstoornissen meer had en eigenlijk vrij vriendelijk was tegen haar medemens, wilde ze nog weleens extreem agressief uit de hoek komen wanneer ze zich bedreigd voelde of wanneer er iets over haar familie werd gezegd. Dit resulteerde erin dat ze met die agressie om moest leren gaan en werd ze op kickboksen gezet om die overtollige energie kwijt te kunnen. Ze was toen ongeveer twaalf jaar oud. Sindsdien houdt Cecille zich veel met sporten bezig, waardoor ze iets gespierder lijkt dan de gemiddelde meid van haar leeftijd. Het is niet erg zichtbaar, maar wel te voelen als ze je een stoot verkoopt. Door dit voorval heeft ze ook een enorme voorkeur ontwikkeld voor vechtpokémon – hoewel het niet echt een obsessie is te noemen. Cecille groeide tevens op tussen pokémon liefhebbers, waardoor ze af en toe afscheid moest nemen van een vriend of vriendin omdat deze op reis ging. Zij wilde dat zelf ook wel, maar begreep dat haar eigen gezin daar geen geld voor had en, net als haar ouders, wilde ze het niet aan de Celica’s vragen. Daarom begon ze zelf te werken voor haar geld, hielp mee in het huishouden van hun opvanggezin uit dankbaarheid en schoof haar spaarcenten aan de kant om een ticket naar een andere regio te kunnen betalen. Johto sprak haar niet zoveel aan omdat ze er woonde en voelde dus niet als een echt avontuur aan. Vier jaar lang besteedde ze haar vrije tijd aan het kunnen verdienen van geld, maar tegelijkertijd gaf ze het snel weer uit. Sparen was niet haar ding – daar had ze de zelfcontrole niet voor. Als ze iets leuks zag, was ze haar doel weer uit het oog verloren.
Gelukkig was de tijd toch nog daar. Op haar zestiende verjaardag kreeg ze van de Skarsgårds een eigen pokémon. Een Tyrogue; oftewel een vechtpokémon. De twee hadden zelf ook geld opzij gezet om haar dit cadeau te kunnen doen, samen met het andere gezin. Cecille besteedde nu de helft van haar vrije tijd aan het leren kennen en trainen van haar pokémon, terwijl de andere helft nog altijd opging aan werk en sporten. Ze noemde de Tyrogue ‘Sivar’ en leerde hem, buiten zijn aanvallen onder de knie te krijgen, ook de vechttechnieken die zij kende. Sivar was erg leergierig en een vriendelijke pokémon, dus Cecille was haar ouders eeuwig dankbaar voor hun cadeau. Een half jaar nadat ze hem kreeg, had ze eindelijk genoeg geld weten te sparen om naar een andere regio te vertrekken. Het afscheid was erg moeilijk, vooral met Yara, maar ze beloofde geregeld contact op te nemen en zo snel mogelijk naar huis te komen om al haar avonturen aan haar zusje te vertellen.
