The Grimm [Lucia Blaze]

Lucia liep met Villain tussen de begroeiing, richting Geosenge, sinds zijn mega evolutie escalatie was ze erg hard bezig geweest met het trainen van de Houndoom. Nu ging het beter, maar hij had nog steeds van die momenten dat een duivelse blik in zijn ogen sloop en hij alles probeerde te verbranden. In elk geval leerde hij er controle over te hebben en dat was voldoende. Lucy hielp ook mee, dat kon ook niet anders aangezien de draak de sterkste pokémon was, en die was zichtbaar tevreden over het nieuwste teamlid. De trainingen gingen er meestal hard aan toe aangezien Villain in het begin de controle steeds verloor en dingen begon aan te vallen. Daarop waren ze aan het oefenen. In Geosenge. Lucia keek naar de kleine stad waar ze heen liep, ze had deze plek gekozen aangezien het er heerlijk rustig was, afgezien van Villain, en ze het idee had dat niemand haar hier zou storen. En Lucy kon buiten lopen, aangezien het dorpje niet druk was kon de Charizard gewoon los lopen en had geen last van nauwe straatjes of mensenmassa’s, aan de starende blikken raakte je gewend.
Lucia keek even naar de Houndoom naast haar, vandaag was een zware dag voor Villain geweest, maar de hond trippelde vrolijk als altijd naast zijn trainer. De brunette wilde richting pokécenter gaan aangezien het al laat werd, maar door een opschudding moest ze omlopen. Lucia keek naar de lucht, het was zo snel donker in de winter. Ze hate kou, altijd gedaan en dat zou niet veranderen. Maar met twee vuurpokémon was warmte geen probleem. Met rustige passen liepen de trainer en Houndoom over de straten. Er was niks aan de hand aangezien iedereen op het plein was, er rustig. Opeens voelde Lucia iets trekken aan haar arm. Ze keek naar onder en ontdekte een Purrlion die aan haar armband trok. Moesten alle katten criminele neigingen hebben? Villain merkte de paarse kat ook op en blafte er boos tegen, hij had een hekel aan katten. De poes liet los, na een paar keer door elkaar te zijn gezwaaid, en trok het armbandje mee. Lucia haalde naar het ding uit en ving het op met haar vingertoppen, aan de keystone die een keer opgloeide. Net als Villain. De Houndoom werd wit met regenboog en groeide uit tot een regelrecht monster. De trainer van de hond kon niks doen. Villain had deze keer geen aandacht voor andere dingen dan de Purrlion die leek te hebben beseft dat ze in grote problemen was.
Lucia zag Villain met luid geblaf achter de kat aangaan, duidelijk zonder controle. Na alle training was de hond te moe om zich voldoende te concentreren om zijn mega evolutie te beheersen. Na een tel te hebben nagedacht haalde de brunette een tweede pokébal tevoorschijn en liet Lucy er uit. Niet alleen om tegen Villain te gebruiken, maar ook omdat de staart van de draak als fakkel diende. Erg handig als je een zwarte hond in de duisternis zocht. De Charizard keek om zich heen en maakte toen een afkeurend geluid. Lucia keek de draak aan en glimlachte. ‘Het is niet mijn schuld.’ Lucy leek er niet tevreden mee en keek nog eens om zich heen om te kijken waar de Houndoom kon zijn. Daarna klapperde ze met haar vleugels en steeg op om de hond te zoeken. Een gehuil klonk in de buurt, kon niet missen. Lucia liep op het geluid af, Villain stond in het licht van een vuurtje en de Purrlion was nergens te bekennen. Dat niet alleen, hij had nog steeds de blik in zijn ogen alsof hij het liefst alles wilde verscheuren. Ze keek even omhoog, het vuur aan Lucy’s staart was nergens te zien. De brunette zuchtte, had zij weer. Maar misschien zou het ook zonder de draak lukken, de laatste keer ging het ook. Een lage grom kwam van Villain en even dacht Lucia dat hij haar had gezien. Maar dat was niet het geval, iemand, ze kon niet goed zien wie, vond het een goed idee op een één meter negentig grote Houndoom af te lopen met een duivelse blik in zijn ogen. En Lucy was er nog steeds niet. Villain liep een stap op degene in het duister af met een tweede lage grom en keek boos in de richting van diegene. Lucia dacht snel na, wat moest ze doen? Villain zou niet op magische wijze zijn controle terug vinden, hij was nu een dolle mega Houndoom. De hond in questie deed zijn bek open, waarschijnlijk voor een vuuraanval.
Lucia’s adem stokte, dit kon de Villain niet laten doen. Ze rende naar voren, Villain deed zijn bek open om een inferno op zijn doelwit af te schieten, en sprong naar de rechte horens van de Houndoom. Doordat Villain zo groot was moest ze wel springen. Lucia greep een van de twee horens en trok die opzij zodat Villain inplaats van het meisje de grond verbrande. Lucy kwam, een beetje laat, ook naar onder en keek geschrokken naar haar trainer en teammaat. Lucia krabbelde wat versuft overeind uit de kluwen vacht en horens waar Villain uit bestond. Door het vuur van Lucy zag ze dat ze op een grote brandvlek zat samen met een verwarde Houndoom. De gevallen hond keek omhoog en tot haar opluchting zag de brunette dat het Villain was en geen helle hond. Villain piepte even en ging toen ook overeind staan, met zijn indrukwekkende één negentig. Lucia keek naar degene die hij tot brandhout had willen maken. Door het licht van Lucy’s vlam zag ze dat het een meisje was dat haar vaag bekend voorkwam. Maar waar precies wist ze niet. ‘Gaat het een beetje?’ Vroeg ze buiten adem, dit wilde ze nooit meer doen. Daar moest ze op letten, die keystone. Anders zou dit soort dingen vaker gebeuren. Villain keek naar het meisje en leek zich, en dat was een zeldzaam moment, schuldig te voelen. Met een vriendelijk gemeende blaf liep hij op haar af en stak zijn snuit uit. Lucia zuchtte, op dit soort momenten kon hij het beter subtieler brengen aangezien hij net bijna zijn sterkste vuuraanval op haar had gebruikt.

Het eerste wat ze zag toen ze de hoek om slag was een grote bal van vuur. Een vuurbal die haar herinneringen die direct weer terug lieten gaan naar de vorige twee keer dat dit gebeurde. Haar hart stond voor een tel stil, paniekzweet brak uit en haar keel werd droog. Zonder controle te hebben over haar lichaam, slaakte ze een hoge gil, maar merkte toen op dat de vuurbal naast haar terecht kwam, in plaats van tegen haar aan. Vivienne trilde van top tot teen en ze had haar armen om zich heen geslagen, in de hoop daar een beetje veiligheid in te vinden. Hoe zou ze ooit van deze angst heen komen, als ze telkens als ze een Houndoom tegen kwam, bijna werd aangevallen erdoor. Ze haalde onregelmatig adem en tranen stonden in haar ogen toen ze opkeek en de Houndoom schuldig op haar af zag lopen. Ze stak haar hand uit, om de hond pokémon tegen te gaan, maar toen hij alleen maar zijn snuit uitstak en verder niets leek te willen doen, gaf ze toch in. Langzaam liet ze haar hand zakken totdat deze op z'n snuit lag en aaide de hond pokémon voorzichtig. Vivienne trilde nog steeds van top tot teen en ze voelde zich wat misselijk van de paniekaanval, maar ze begon langzaamaan weer wat rustiger te worden. Voorzichtig keek ze op en merkte het meisje op, ze herkende haar wel ergens van, maar momenteel kon ze niet helder genoeg nadenken om er op te komen. Langzaam knikte ze. "H-het gaat wel,"/B> mompelde ze zachtjes, terwijl ze huiverde en met haar vrije hand over de littekens op haar armen wreef. Oh Arceus, hoe ging ze dit doen.

Villain leek blij te zijn dat hij werd geaaid en stak meteen zijn snuit uit om het meisje te likken. Lucia liep ook naar de twee toe, gevolgd door Lucy, en ging naast haar Houndoom staan. "Het spijt me, Villain heeft een probleem met de controle zijn mega evolutie en kan dat wat wild worden," legde Lucia stil uit. Ze voelde dat ze vast een of twee blauwe plekken zou krijgen na de val met mega Villain. De Houndoom was nog niet terug verandert en deed nu een poging het gezicht van het meisje te likken. Het zou hem vast wel uiteindelijk lukken aangezien hij erg sterk was in zijn mega vorm, en heel groot. Lucy keek wat afkeurend naar Villain, maar dat deed ze erg vaak. De Houndoom was ook geen lieverd, niet tot nu toe. Villain leek zich erg op zijn gemak te voelen. Lucia zuchtte en keek even naar haar Charizard met een vragende blik, alsof die wel wist waarom de hond zich zo gedroeg. Met een twijfelachtige blik keek ze terug naar Villain, die zou zo wel weer normaal worden. De mega evolutie duurde zolang de gebruiker erg druk was en nu was de Houndoom grotendeels gekalmeerd.

Nog steeds trilde ze als een bezetene en voelde ze haar hart in dr keel kloppen, maar de Houndoom leek voor de rest geen kwaad meer in de zin te hebben. De Mega-evolutie zag er best indrukwekkend uit, maar voor zich zag ze nog steeds die gloeiende rode ogen van de Houndoom van die Team Rocket eikel. Ze giechelde zachtjes toen de hond-pokémon probeerde haar gezicht te likken en haalde een paar keer diep adem om weer rustig te worden. "Het spijt me van m'n reactie," mompelde ze voorzichtig, terwijl ze een wilde pluk uit haar gezicht haalde en achter d'r oor stak. "Ik heb een lange ... pijnlijke geschiedenis met Houndooms en ze lijken me telkens weer overnieuw te willen aanvallen," legde ze daarna uit, haar stem niet meer dan een zacht gemompel, terwijl ze de Houndoom probeerde op een afstand te houden. Iets wat nog bijzonder lastig was, aangezien de pokémon boven haar uit torende als een gek. Ze wilde zich met haar 1.65m nu wel heel erg klein zeg, wauw.

Lucia had haar hand op Villains schouderhoorn, voor het geval ze een poging moest doen hem weg te trekken. Lucy kwam ook naar voren en hield haar staart in de buurt zodat de vlam het mogelijk maakte iets te zien in de avond. Lucia luisterde naar wat het meisje, ze kon echt geen namen onthouden, vertelde over Houndooms. 'Ik zou meer verbaast zijn als je niet zou schrikken,' gaf ze als antwoord. Iedereen zou schrikken van een hond van bijna twee meter die besloot in een oncontroleerbare staat een krachtige vuuraanval te gebruiken. 'Hey, Villain, hou eens op,' Lucia keek naar de mega Houndoom die nog steeds probeerde te likken. Villain keek even om en gloeide toen even kort op. Een vel licht waardoor Lucia even haar ogen dichtkneep. Toen dat voorbij was stond de Houndoom er weer in zijn normale staat, de staat waarin hij maar één twintig was. Gelukkig. 'Wat is er dan gebeurt?' Nu Villain weer normaal was was een gesprek veel makkelijker. Lucia was wel wat nieuwsgierig naar die geschiedenis van valse Houndooms, ze kon zich er wel wat bij voorstellen.

De Houndoom werd in toom gehouden, terwijl die probeerde om haar de hele tijd te likken, iets waardoor Vivienne telkens een kleine pas achteruit deed. De grote hond was misschien rustig nu, dat betekende niet dat ze de zwarte hond vertrouwde. Ze huiverde eventjes en keek toe hoe de pokémon zijn mega-evolution verloor en slonk in formaat. Nu was ze opeens wel groter dan de vuur-hond, maar dat maakte haar wantrouwen er niet minder op. Ze keek eventjes op toen het meisje tegenover haar, ze vervloekte zichzelf dat ze geen naam meer kon herinneren, vroeg wat er gebeurd was en ze slaakte een zachte zucht. Voorzichtig stroopte ze haar mauwen op en liet de littekens van de brandwonden op haar armen zien. "Toen ik net aankwam in Kalos werd ik aangevallen door een Team Rocket lid met een Houndour. Samen met m'n Weavile heb ik 'm toen kunnen afslaan, maar hij was kwaad op me. Dus enkele maanden later kwam ik 'm overnieuw tegen, hij nu met een Houndoom. Mijn Weavile werd overmeesterd en de Houndoom deed een sterke vuur aanval om haar levend te verbranden. Ik heb mijn Weavile toen geholpen door voor het vuur te springen, met als resultaat dat mijn armen verbrand raakte. Mijn vriend is me toen te hulp geschoten en is bij het ongeluk zijn oog verloren," legde ze uit, waarbij haar stem dik werd op het laatst. Ze haatte het om erover te praten, maar het luchtte wel op om iemand eindelijk te kunnen vertellen wat er was gebeurd. "Daarnaast ben ik heel vroeger, toen ik nog klein was, ook bijna aangevallen door een Houndoom, die me ook probeerde aan te vallen. De Weavile van mijn adoptie vader heeft me toen gered, maar het is altijd een nachtmerrie gebleven," zei ze daarna zachtjes.

'Dat klinkt heftig,' mompelde Lucia toen het meisje voor haar klaar was met haar verhaal. 'Villain is ook niet altijd even lief, vandaar de naam, maar zo iets zou hij niet doen. Dat andere tot zo iets in staat zijn...' Het was zeker niet iets wat je wilde gebeuren. Lucia keek even naar de brandwonden, ze had gelezen dat de wonden van Houndoom vuur niet meer te genezen waren door het giftige gas in hun keel. Als je daardoor werd verbrand zou het je voor de rest van je leven last bezorgen. Villain zelf was nog een beetje aan het trekken en riep Lucy op zich af die hem met een dreigende blik aankeek. De Houndoom maakte een zuchtend geluid, ging zitten en wierp een hoopvolle blik naar het meisje voor hem, alsof hij een aai verwachte. 'Met team Rocket wordt het er niet veiliger op.' Lucia zuchtte en keek even naar de staartvlam van Lucy. De wereld werd steeds gevaarlijker, maar dat kwam vooral door de organisatie waar ze het liefst aan zou willen ontsnappen. In plaats er over te piekeren keek de brunette naar haar Houndoom die zijn blik nog niet had verplaatst. Soms begreep ze echt niks van die hond.

De brunette haalde haar schouders op toen geconcludeerd was dat het een heftig verhaal was, ze was er nou ook niet echt trots op. Sinds ze in Kalos was gekomen leek er maar weinig goed te zijn gegaan in haar leven. Ze zuchtte zachtjes en krabde eventjes in haar nek, waarbij ze de littekens op haar vingertoppen duidelijk kon voelen. Een huivering ging over haar rug heen, ze zou waarschijnlijk nooit kunnen wennen aan die littekens. Vivienne keek op toen het meisje zei dat haar Houndoom zo iets nooit zou doen, maar dat hij zeker ook geen lieverdje was. "Ik weet niet wat 'm bezielde. Ik snap dat 'ie kwaad was omdat ik 'm de eerste keer had verslagen, maar dit was een beetje ... overdreven?" sprak ze bedenkelijk. Ze had nooit echt nagedacht over het motief van de roodharige Team Rocket grunt. De brunette schudde haar hoofd toen ze vertelde dat het er met Team Rocket niet veiliger op werd. "Jammer genoeg niet nee, ik snap niet dat ze wat aan die pokémon-dieven wat doen," verzuchtte Vivienne zachtjes, terwijl ze met haar rechterhand over d'r linkerarm wreef.

Lucia knikte, er zou vast wel iets aan de hand zijn, maar ze had er nog niks van gemerkt. Niet dat zij uitgerekend bezig was met mensen verbranden, of andere opmerkelijke of illegale dingen. En dat was ze van plan zo te houden ook. "Maar zou je geen aangiften kunnen doen?" Lucia keek even nadenkend naar de sneeuw, het was misschien een wat domme vraag van een lid van dezelfde organisatie, maar ze was ook wel nieuwsgierig naar het antwoord. Zelf wist ze niet hoe dat soort dingen gingen, maar het zou toch mogelijk zijn? Een koude wind streek voorbij en de brunette rilde. "Misschien moeten we naar binnen gaan, het pokécenter kan niet ver zijn toch?" Lucia keek naar de gesmolten sneeuw aan haar voeten, dat kwam door de vlam van Lucy. Ze hield niet van kou. Wat had kou voor nut? Nee, ze had liever zon, lente, zomer, alles behalve kou en sneeuw. Lucy hield Villain nog steeds in de gate, maar de hond zou duidelijk niks meer uithalen. Daar was hij te moe voor, en de sneeuw hielp ook niet.
Lucia keek ook naar de Houndoom en zuchtte. "Ik zou hem wel in de pokébal willen doen-," Villain keek geschokt op. "-maar hij heeft last van claustrofobie en komt er toch meteen weer uit." De Houndoom keek weer ontspannen. Lucia onderdrukte de neiging nog eens te zuchten en keek of ze het pokécenter zag, met dit weer wilde ze niet buiten blijven. Met twee vuurpokémon ging het nog, maar in de nacht werd het ook weer een paar graad kouder.

De brunette haalde haar schouders op toen het meisje tegenover haar begon over aangiften te doen. "Ik heb zo'n idee dat de politie hier niet veel kan betekenen, denk dat Team Rocket of te veel angst heeft gezaaid, of gewoon te veel invloed zal hebben hier in het gebied," zei ze rustig, terwijl ze in de verte staarde en zich af vroeg of ze ooit iets tegen Team Rocket zou kunnen doen. Ze wilde er heel erg graag tegen in gaan, maar ze was niet sterk genoeg, zowel mentaal als fysiek niet. De enige die kracht hadden, waren haar pokémon en die wilde ze niet riskeren bij zo iets als een pokémon stelende organisatie.
Het meisje voor haar stelde voor om naar binnen te gaan, er zou vast wel een pokécenter in de buurt zijn. Vivienne knikte. "Klinkt als een goed plan, het begint koud te worden hier," zei ze rustig, waarna een windvlaag de haartjes in haar nek overeind deden staan. Ze keek eventjes naar de Houndoom en de Charizard, maar de spanning leek geweken te zijn, ondanks dat de Charizard de Houndoom wel scherp in de gate hield. De brunette keek vreemd op toen ze te horen kreeg dat de dark-pokémon claustrofobisch was. Dat was best wel een vreemde gewaarwording. Blijkbaar kon dat dus in de pokémon wereld. Ze grinnikte zachtjes, ze zag het al gebeuren dat Enya last zou hebben van claustrofobie en niet in d'r pokéball wilde blijven zitten, waardoor ze de hele tijd met een Charizard moest blijven zitten. Oh Arceus nee toch, ze moest er niet aan denken. "Maakt niet uit, zolang 'ie rustig is vind ik het niet zo erg," zei ze vriendelijk, waarna ze om zich heen keek. "Volgens mij moet er verder op ergens een Pokécenter zijn," zei ze daarna, gravend in haar geheugen.

Lucia keek ook om zich heen opzoek naar het pokécenter, maar het was lastig een rood dak te vinden in de avond. Vooral als het winter was en het snel donker werd. "Lucy, kun jij even kijken?" Lucia keek haar draak aan, Lucy had een veel beter zich dan zij en zou het rode dak waarschijnlijk ook sneller kunnen vinden. De Charizard brulde een oké, keek nog even doordringend naar Villain, en spreidde haar vleugels om te vliegen. Villain keek de oranje pokémon na, wierp een vragende blik op zijn trainer en keek toen weer naar het meisje. Lucia keek ook naar de hond en legde haar hand op de halsband zodat ze die kon grijpen in het geval dat. Villain was onvoorspelbaar, je wist het nooit met de Houndoom. En nu was hij zo gek op de brunette voor hem. Het werd echt vermoeiend.
Lucy was snel terug en brulde, als waarschuwing, voor ze met een doffe plof lande. "Heb je het gevonden?" De Charizard knikte, al was dat moeilijk te zien, en begon in een richting te lopen. "Zullen we dan maar?" Vroeg Lucia aan ehm.. ze wist nog steeds ze naam niet. Heel vermoeiend.

Het meisje haalde haar Charizard erbij om uit te kijken voor een Pokécenter. Dat was eigenlijk nog niet zo'n heel slecht plan, aangezien de pokémon vanuit de lucht op zoek kon gaan. Ondertussen haalde zij zelf ook een pokéball te voorschijn en riep haar Weavile op het veld, die ze met enkele woorden de opdracht gaf om ook op zoek te gaan. Isolde was de snelste pokémon die ze had en het leek haar niet zo logisch dat ze haar eigen Charizard erop uit zou sturen. Daarom stuurde ze de Weavile erachter aan om op de grond te zoeken en tegelijkertijd de Charizard in het oog te houden, zodat ze elkaar straks niet kwijt zouden zijn.
Het duurde niet al te lang toen de Charizard weer terug was en Vivienne merkte dat ook Isolde al weer naast haar stond. De pokécenter was dus gevonden. Ze knikte naar het meisje toen die vroeg om te gaan en verhoogde haar snelheid zodat ze naast haar kon gaan lopen. Daarna stak ze glimlachend haar hand uit. "Vivienne trouwens, aangezien je gezicht boekdelen spreekt," grinnikte ze zachtjes.