One of us is going down.

Weg. Het was weg. Geschrokken keek Aiden achter de rots, maar zijn Pokéball was weg. Hij had Tyrion net terug en hij was niet van plan de Pokémon nu al kwijt te raken, maar hij had niet verwacht dat de ball ineens… Zou verdwijnen? Toen Élise aankwam, snoof Aiden even luid. “Hij is weg…” gromde hij naar de Flareon, wie voorzichtig een stapje achteruit zette. Woede vulde Aiden, terwijl hij een keer hard met zijn vuist tegen de rots sloeg. Het deed zeer, maar hij wist de pijn te negeren. Voor nu moest hij op zoek gaan naar Tyrion, want hij weigerde de Pokémon te verliezen. Hij weigerde de malloot te zijn die zijn ball niet in de gaten hield en zijn Pokémon liet stelen door een onervaren, amateuristische debiel die het nog geen twee tellen met de Charizard uit zou houden als deze een boze bui had. Nee, hij zou het hier niet bij laten. Absoluut niet.
Toen Élise plots haar stem liet horen, draaide Aiden zijn gezicht naar de Pokémon toe. Deze had haar veel te schattige neusje aan de grond gezet en liet nogmaals een enthousiaste kreet horen, voor zij het op een lopen zette. Even twijfelde Aiden, maar de drang om zijn Charizard terug te krijgen zorgde er al snel voor dat hij de Flareon vertrouwde en achter haar aan snelde. Zijn emoties waren verwarrend. Hij was onzeker en kwaad. Degene die zijn Pokéball gestolen had zou boeten. Als hij Tyrion eenmaal terug had zou de dief wensen dat hij nooit in Kalos was gekomen, want de Blast Burn van Tyrion deed nog altijd heel, heel erg veel pijn.
Het leek vanuit het niets dat de Flareon een Shadow Ball richting een boom schoot, waarna luid gegrom vanuit de bosjes hoorbaar was. Aiden hief zijn wenkbrauwen. “Daar?” vroeg hij aan zijn Flareon, wie langzaam knikte en met sluipende passen op de bosjes af liep. Ze opende haar bek al gauw en stuurde een Ember op het struikgewas af, waarna een Houndour eruit gerend kwam. Littekens liepen over de schouder van de Pokémon en een nog open wond creëerde een laag bloed over de zijkant van zijn snuit. Het leek erop dat de Houndour zeer zeker was van zichzelf, ondanks het feit dat hij er niet gevechtsklaar uit zag. Om zijn nek hing een touw, waar een kleine steen aan bevestigd zat. Aiden kende de steen maar al te goed: een everstone. Zou de Pokémon iemands eigendom zijn? Zou hij daarom zo toegetakeld zijn?
Al snel schudde Aiden echter zijn hoofd. Nee, dit was niet de tijd om zich daar zorgen over te maken. Élise had hem hierheen geleid, wat betekende dat de Houndour waarschijnlijk de dief was. En gezien de Ever stone, leek het Aiden dat de Houndour een eigenaar had. En die eigenaar zou boeten voor wat er zojuist was gebeurd. “Laat jezelf zien!” riep Aiden dan ook, geen beetje twijfel hoorbaar in zijn stem. De Flareon stond nog altijd voor zijn neus, haar blik strak op de Houndour gericht. Gezien haar Flash Fire was ze absoluut niet bang voor de Houndour, maar Aiden wist dat er een mogelijkheid was dat de Houndour ook Flash Fire had, wat het lastig zou maken, mocht dit uitkomen op een gevecht. Een dief zou zijn ball wel niet zonder zuchten teruggeven, namelijk.
Net toen hij ongeduldig wilde worden, kwam de rest van de roedel uit de bosjes. De roedel bestond uit drie Houndooms en vijf Houndours. De kleinste Houndour hield een Pokéball in haar bek, waardoor Aiden zacht snoof. Wat moest een wilde Pokémon met zijn Pokéball? En waarom was de Houndour degene die zich liet zien, als er Houndoom in de roedel zaten? Was het niet enkel logisch dat zij sterker waren en dus de roedelleiders? Aiden fronste. Hij kon zien hoe de Houndour voor de gehele roedel stond, zijn houding trots en hij toonde geen enkel beetje pijn, ondanks de bloedende wond over zijn snuit. De Houndoom stonden achter hem, leunende op zijn bescherming.
“Mijn Pokéball, graag?” vroeg Aiden, zijn hand uitstekend naar de Pokémon. Het gebeurde echter al snel genoeg dat deze op hem af schoot in de hoop in zijn hand te bijten, iets wat Élise wist te voorkomen door de Pokémon vol met een Quick Attack in de zij te rammen. Zijn gewonde zij weliswaar, waardoor de Houndour volop aan de kant gesmeten werd en even op de grond bleef liggen, voor hij luid grommend overeind kwam.

Op dat moment zag Aiden het. Achterin de roedel bevonden zich meerdere kleine Houndours. Hun hoge blafjes hadden hen verraden, maar maakten wel meer dan duidelijk wat ze waren. Pups. Aiden’s blik gleed van de Houndourpupjes naar de roedelleider, waarna hij een keer zuchtte. De Houndoom die de Pokéball in haar bek had stond voor de pups, dus was waarschijnlijk de moeder. Eén van de pups kon de dader zijn van de diefstal, waarna de roedelleider had besloten hen in bescherming te nemen. Nog een zucht kwam uit Aiden’s mond, voor hij zijn hand opnieuw uitstak. “Ik zal je niets doen, ik wil enkel mijn Charizard terug,” probeerde hij langzaam, maar het leek er niet op dat de Houndour zou gaan luisteren. Dan zouden ze het maar op de hardhandige manier moeten doen, want Aiden was niet van plan hier weg te gaan zonder zijn Charizard.
“Élise, Shadow Ball,” commandeerde hij zijn Flareon. De Houndour was overduidelijk al gewond. Élise zou dit gevecht zonder twijfel winnen, het was een simpele kwestie van hoe lang de Houndour dit vol zou houden.
De Houndour besloot niet direct op te geven en schoot op Élise af met een Feint Attack, wat vol raakte gezien het feit dat ze het niet aan zag komen. Aiden gromde zachtjes. Dit gevecht zou voor beide kanten vrij lastig worden, aangezien fire moves geen Muk uit zouden voeren. Nee, zijn moveset was nu zeer gelimiteerd. Hij had graag Tyrion voor zich gehad met de vele moves die hij had, maar helaas. Hij moest vertrouwen op Élise en hij wist zeker dat ze het kon. Geen twijfel mogelijk.
“Iron Tail,” commandeerde Aiden zijn Flareon, wie afschoot op de Houndour. Haar fluffy staart kleurde wit en met een simpele beweging smakte ze de Houndour volop aan de kant, waardoor deze enkele keren over de grond stuiterde en een stuk verderop terecht kwam. “Goed zo, Élise,” complimenteerde Aiden zijn Flareon, wie met haar pootje over de grond schoof. Ze was een felle vechter. Niet de beste, zeker niet de beste, maar wel fel. Gedreven. Élise zou ver komen. Ooit.
De Houndour gebruikte zijn Smog en Aiden gromde zachtjes. “Élise, Dig!” commandeerde hij zijn Flareon gelijk. De Flareon schoot weg onder de grond en ontweek hiermee de naderende Smog, waardoor de Houndour met een gefrustreerde blik op zich heen keek. Aiden kon zien dat de Houndour zijn kracht verloor en vocht op het laatste beetje dat hij had, terwijl zijn roedel in stilte toekeek. Toch gaf de Houndour niet op, vertoonde hij geen enkel teken van zwakte. De Pokémon was sterk. Zowel fysiek als mentaal.
Élise kwam recht onder de Houndour naar boven en de Pokémon werd vol geraakt door de Super Effectieve Dig, waarna Aiden de kans kreeg om dit zeer korte gevecht af te sluiten. De Pokémon zou onder normale omstandigheden vast meer te bieden hebben gehad, maar voor nu was het genoeg. De Pokémon was al flink verwond. Hij kon niet veel meer hebben.
“Iron Tail,” commandeerde Aiden zijn Flareon dan ook toen de Houndour probeerde over te gaan in een laatste aanval. De Houndour werd vol geraakt en zakte door zijn poten, waarna het voor hem onmogelijk leek om terug op te staan. Élise keek hem met een voldane glimlach aan, voor ze dwars door de roedel liep. De Houndours en Houndooms weken voor haar uit, tot ze uitkwam bij de Houndoom die de Pokéball vast had. Een korte blikwisseling tussen hen was genoeg om de Pokéball te laten vallen, waardoor Élise hem op kon pakken.
Op dat moment leek de sfeer om te slaan, aangezien één van de pups piepend op de gewonde Houndour af rende. Het pupje duwde zijn voorpootjes tegen de Houndour aan, maar deze leek er niet op te reageren. Ondertussen nam Aiden de Pokéball van Tyrion aan, welke aan hem gegeven werd door Élise. Zijn gedachten waren echter niet bij de winst. Hij kon deze Houndour hier moeilijk achter laten, was het niet?
Met langzame passen liep Aiden op de Houndour af, om hem zonder waarschuwing op te tillen. Het wezentje piepte een keer van de pijn en gromde naar hem, waarna Aiden kon voelen hoe de tanden van de Houndour in zijn arm zonken. Toch wist hij deze pijn (met de nodige moeite) te negeren, om zijn blik te richten op Élise, wie in haar Pokémon taaltje aan een Houndoom-vrouwtje uitlegde wat er aan de hand was. Het scheen te helpen, want de roedel volgde hem niet toen hij weg liep.

In het Pokémon Center duurde het lang voor Aiden nieuws kreeg. Zijn arm was verbonden door de zuster, wie hem had verteld dat hij een goede daad had verricht. Dit maakte hem niets uit. Hij deed dit niet om zijn naam te zuiveren, of om een goede reputatie op te bouwen. Voor zijn part mocht niemand hem. Het ging hem enkel om de Houndour en of deze er bovenop zou komen.
Het piepje klonk en de deur naar de behandelkamer opende zich. De zuster kwam eruit lopen en keek met een verwarde blik naar Aiden. ‘Je… Houndour is wakker. Maar ik ben bang dat we zonder jouw hulp niet verder komen,’ sprak ze zacht, voor ze zich omkeerde en terug de behandelkamer in liep. Zonder lang te twijfelen stapte Aiden achter haar aan, om al snel het probleem te zien.
In een hoekje van de behandelkamer zat de Houndour. Het verband om zijn snuit zorgde ervoor dat de Pokémon zijn bek wat ongemakkelijk bewoog, maar de opgetrokken lippen vielen niet te missen. Zijn houding straalde pure angst uit. De mondhoeken waren naar achteren getrokken, de pupillen waren wijd en de haren op zijn rug stonden omhoog, terwijl het gegrom en hoge geblaf bleef klinken.
‘We krijgen hem niet rustig,’ zei de rozeharige beschaamd en Aiden knikte. Hij keek even kort naar zijn verbonden arm en liet een zucht horen. Hij had verwacht opnieuw gebeten te worden toen hij de Houndour naderde, dus toen deze zich tussen zijn benen plaatste en verder ging met het gegrom naar de zuster, kon Aiden niet anders dan verbaasd zijn. De Houndour zocht zijn veiligheid bij Aiden, terwijl deze even verbijsterd op zijn plaats bleef staan. Eh… Wat?
“Ik breng hem wel terug naar zijn roedel,” sprak Aiden, voor hij de deur uit wandelde. De Houndour volgde hem, niet meer dan twintig centimeter afstand willende van Aiden.

Eenmaal aangekomen op de plek waar hij de Houndour mee had genomen, bleef Aiden staan. “Eh… Roedeltje?” vroeg hij droogjes, hopende een reactie te krijgen. Toen het er niet op leek, blafte de Houndour een keer hard. Dit keer duurde het niet lang voor de roedel op kwam dagen. Elke Pokémon die Aiden eerder had gezien stond weer op het grasveld, inclusief de pups die enthousiast op de Houndour afrenden, snuffelend aan het verband om zijn snuit. Het leek erop dat de wilde Houndours dit nog nooit hadden gezien, iets wat volledig begrijpelijk was. Wilde Pokémon zorgden voor zichzelf. Konden ze dat niet, dan eindigden ze in het team van een trainer of… Vergeten. Op die manier bleven vaak de sterksten over in de natuur. Natuurlijk was dit niet lang zo, aangezien de Pokémon in teams veel harder trainden en uiteindelijk het level van de wilde Pokémon inhaalden. Natuurlijk was dit ook niet altijd het geval. Uitzonderingen waren er altijd.
Aiden besloot dat het weer tijd was om door te gaan. Nu hij zijn Pokéball terug had en de Houndour veilig thuis was, was er voor hem geen enkele reden meer om te blijven staan waar hij nu stond. Immers leek de Houndour hem een sterke Pokémon, die het vast en zeker alleen zou redden. Sterker nog, hij moest wel. Voor zover Aiden had gezien, leunde de roedel flink op de grote Houndour.
Echter, toen Aiden zich omdraaide hoorde hij een enthousiast blafje achter zich. Dit deed hem stoppen en voor hij het wist, stond de gewonde Houndour voor zijn neus. Het kleine, zwarte staartje van de Houndour bewoog heen en weer en Aiden hief zijn wenkbrauwen op. Wat zouden ze nou dan krijgen? “Nee, kleintje. Ik ga er weer vandoor,” zei hij dan ook met een glimlachje, de Houndour een aai over zijn kop gevend. Dit deed hij met de hand die verbonden was, aangezien de Houndour hier eerder vandaag zijn tanden in had gezet. Wat precies de omslag van vijandig naar vriendschappelijk had gemaakt wist Aiden niet, maar het was toch fijn om niet gebeten te worden.
Toen de Houndour alsnog bleef staan, zakte Aiden door zijn knieën. “Wat is er? Wil je mee?” vroeg hij, één wenkbrauw opgetrokken. De Houndour blafte een keer enthousiast en Aiden keek om naar de groep Houndour. Voor de groep stond de Houndoom die eerder al op was gevallen, met een trotse blik neerkijkend op de Houndour die van plan was hen te verlaten.
“Prima,” besloot Aiden toen, maar zodra hij zijn ball wilde pakken deed de Houndour enkele passen naar achteren en liet hij een opgewekt gegrom horen. Hij wilde dus vechten? Helemaal prima. Tyrion kon dan eens laten zien hoeveel er nog over was van zijn uithoudingsvermogen.

“Oké. Tyrion, bewijs jezelf,” sprak Aiden. Als hij aan iemand nooit zou twijfelen, was het immers Tyrion. Hij gooide een Pokéball de lucht in en het duurde niet lang voor de gigantische Charizard voor hem stond. De Pokémon liet een luide brul horen en verzette zijn voet een keer met een luide plof, voor hij de Houndour voor zich met een felle blik aankeek. Aiden kon zien hoe de Houndour voor een moment schrok, waarschijnlijk gedacht hebbende dat Aiden de Flareon in zou zetten, maar wist zichzelf al snel bijeen te rapen. Het gevecht zou gaan beginnen.
De Houndour begon meteen goed en verraste Tyrion met een Feint Attack, waardoor deze de kans niet kreeg te ontwijken en meteen in de rug geraakt werd. “Slash!” reageerde Aiden snel. De Charizard wist zich op tijd om te draaien en stak zijn arm uit, een beweging waarbij zijn scherpe nagels vele malen langer werden en wit begonnen te gloeien, voor hij de Houndour er een harde klap mee verkocht. De Houndour vloog aan de kant en stuiterde enkele malen over de grond, voor hij overeind krabbelde en luid grommend naar de gigantische Charizard keek. Ondanks het feit dat de Houndour duidelijk al geëvolueerd had kunnen zijn, wist aiden dat er een flink levelverschil zat tussen Tyrion en de Houndour. Je kwam immers geen Pokémon van level vijfenzeventig tegen in het wild. Het was nu dus hopen dat Tyrion de energie had om dit gevecht snel en goed af te maken. Aiden moest namelijk toegeven dat de Houndour een prima aanwinst zou zijn in zijn team. Met hoe vriendelijk Tyrion en Élise waren, zou een fellere Pokémon geen kwaad kunnen.
Toen de Houndour opnieuw aan wilde vallen, dit keer met een Bite, wist Aiden wel snel genoeg te reageren. “De lucht in!” riep hij tegen zijn Charizard. Deze spreidde zijn vleugels een keer en sprong omhoog, waarna hij al gauw een ruime drie meter boven de Houndour te vinden was. De Houndour zou nu terug moeten stappen op vuuraanvallen. Een type dat Tyrion niet heel veel zou doen, gezien hij zelf van het vuurtype was.
Toen de Houndour een Ember afvuurde, was het dus niet moeilijk om een tegenaanval te verzinnen. “Dragon Rage!” riep Aiden uit. De Dragon Rage schoot dwars door de vlammetjes heen. Enkele wisten Tyrion nog te raken, maar deze liet geen enkel teken van pijn zien. De Houndour daarentegen werd opnieuw aan de kant gesmeten door de dragon-attack die Tyrion zojuist met succes had afgevuurd.
Toen de Houndour plots een Smog afvuurde, welke Tyrion raakte, snoof Aiden zachtjes. Holy Muk, hij was vergeten dat een Houndour Smog kon leren. Langzaam balde hij zijn vuisten, wetende dat dit nog wel eens een probleem kon gaan worden. Het was namelijk goed te zien wat de Smog had veroorzaakt. Niet alleen had de aanval schade aangericht, Tyrion was ook nog eens vergiftigd. Nu werd het dus tijd om dit gevecht af te maken. En snel ook. Hij kon zich geen verlies veroorloven. Niet tijdens zijn eerste gevecht met Tyrion.
“Tyrion, Dragon Claw!” riep Aiden uit. De Charizard schoot op de Houndour af en raakte deze volop met zijn Dragon Claw, waardoor de Houndour enkele malen over de grond geslagen werd, voor hij zich met de nodige moeite weer overeind wist te werken. Tyrion landde ondertussen met een luide klap op de grond en liet een zachte, langdurige grom horen. Het was duidelijk dat de vergiftiging ervoor zorgde dat Tyrion zich niet op zijn gemak voelde. Het was dus tijd om te stoppen met spelen. Een Blast Burn zou niet werken gezien de Flash Fire Ability, maar Tyrion had nog één super effectieve aanval in petto voor de Houndour. En het werd nu echt tijd om deze te gebruiken.
“Earthquake.” De Charizard stampte op de grond bij het horen van het commando en de Houndour had niet de tijd om de super effectieve aanval te ontwijken. Hij zakte tegen de grond aan en Aiden griste zijn enige lege Pokéball van zijn riem. Dit zou op hoop van zege zijn. Met een flinke zwieper gooide hij de Pokéball naar de Houndour. De ball kwam met een plofje tegen de Houndour aan, voor deze erin opgezogen werd en de ball op de grond landde, wiebelend. Het bekende, zenuwslopende geluid klonk bij elke keer dat de ball heen en weer wiebelde en Aiden vernauwde zijn blik.
Zou de Houndour in één keer blijven zitten?

Enkel de laatste alinea.