Eggface (with Alexander & Floyd)

Jace strompelde door de sneeuw richting wat volgens hem Camphrier Town was. Hij was niet bepaald een meester als het om richting ging. Normaal gezien raakte hij verdwaald, maar dit keer had hij zich nog weten te redden. Het was vroeg in de morgen en de dag was net aangebroken. Het vroege zonlicht veranderde de lucht in een schilderij van felle kleuren. De wolken waren licht oranje en roze gekleurd terwijl het licht langzaam maar zeker de nacht teniet deed. Jace vond het fijn om de dageraad te zien net zoveel als dat hij het fijn vond de zonsondergang te bekijken. Ergens was hij best gefascineerd met de worsteling van dag en nacht. Hij zuchtte toen hij plotseling zijn maag hoorde knorren. Misschien moest hij maar aan ontbijt beginnen. Hij was de laatste paar keren bij een café gaan eten, maar zijn portomonee zou dat niet al te lang meer uit houden. Camphrier Town was rustig in de daluren aan braken en de meeste mensen waren nog aan het slapen. Hij moest ergens een plekje vinden waar hij zijn ontbijt zou kunnen maken. Hij bleef daarom weg van het centrum plein en liep naar een uitstrek van het dorpje. Aan de rand van de stad was een klein open veldje waar hij wel wat mee kon. Hij begon wat stenen bij elkaar te rapen en takjes in een cirkel van de gevonden steentjes leggen. Snel daarna had hij een laag vuurtje waar hij van plan was een omelet in te bakken. Hij liet zijn pokémon uit hun pokéballen zodat ze wat ochtend oefeningen konden doen voordat hij klaar was. Het vuur onder zijn pan was bijna hypnotiserend voor hem. Sinds het ongeluk dat hem zijn oog gekost had was hij nogal nieuwsgierig en respectvol tegenover de vlammen. Ze hadden alles van hem af genomen en toch was hij er uit gekomen met Vivienne aan zijn zijde. Hij glimlachte eventjes tot het tot hem door drong dat hij aan het glimlachen was naar een lege pan. Hij griste naar zijn tas en haalde de ingrediënten uit zijn tas. Hij had wat vloeibare bak boter bij zich. Hij haatte het feit dat hij dit moest gebruiken. Hij was meer een fan van vaste boter, maar boter mee slepen over heel Kalos ging niet echt. Hij brak een eitje in de pan en hoorde meteen de scherpe hisss van de boter. Hij merkte niet eens op dat Luminous, Nightshade en Pyre op hem af aan het sluipen waren. Hij was simpelweg gefocust aan het kijken naar de pan. Plotseling vlogen de drie pokémon op hem af. Luminous klom in zijn tas en rende er mee weg alsof het een slaapzak was. Al zijn ingrediënten zaten er niet naast al zijn reis spullen. Nightshaden liet de pan zelf omhoog vliegen met haar psygische kracht. Ze vond het leuk om mee te helpen, maar ze vond het ook leuk om Jace te plagen. Zodra de pan van het vuur was sprong Pyre en in. Ze begon meteen in de brandende takjes te rollen alsof het een lekker bedje was. Jace schrok van de plotselinge wending en zei: “Wat krijgen we...” Hij keek omhoog naar de pan terwijl hij op stond. Luminous werd gelukkig tegen gehouden door Lapras waar hij als een kleine Litwick simpelweg tegen aan rende en er niet omheen kon manoeuvreren. Nightshade lachte om Luminous en Pyre waardoor ze haar focus eventjes verloor. Ze liet de pan genoeg tilten om het nu gebakken ei recht in Jace z'n gezicht te laten vallen. Het ei bleef met een plof op zijn omhoog kijkend gezicht liggen. Jace compleet verslagen door de capriolen van zijn pokémon en bleef zo in frustratie en verbazing staan met een ei op zijn gezicht. Hopelijk had niemand dit gezien...

Verbijsterd staarde hij voor zich uit. Zijn Aron was er weer vandoor geschoten en hij had geen idee waar deze naartoe was gegaan. Geen enkel idee. Helaas voor hem maakte zijn Aron er vaak een spelletje van. Het dier leek het leuk te vinden om zich voor zijn trainer te verstoppen en weg te rennen. Hij was moeilijk te vinden, echt heel moeilijk. Je zou denken dat zo’n wit met grijze pokémon makkelijk te vinden was in een grasveld of tussen de bomen door, maar hij was een expert in het verstoppen van zichzelf en ook het verstoppen van andere dingen – want hoe vaak had hij zijn pokédex wel niet moeten zoeken, of zijn tas? Heel vaak, hij was de tel allang vergeten. Langzaam rolde hij met zijn ogen toen hij het opgaf en zich tegen een boom aan ging zitten. ”Agron, ik zie je!” Probeerde hij, maar zijn pokémon zou er vast niet in trappen. En dat gebeurde ook niet, want de Aron kwam niet tevoorschijn. Alex haalde een pokéball uit zijn zak en bekeek deze even. Goed dan, dan moest hij maar eens zijn andere pokémon inschakelen. Hydro was wel een goede zoeker, dus hij besloot zijn Piplup uit de pokéball te roepen. ”Hydrogen, kom tevoorschijn.” Kondigde hij aan, waarna de pokémon tevoorschijn kwam. De Piplup keek even vragend om zich heen en staarde hem toen aan met zijn blauwe oogjes. ”Agron is weg, kun je hem voor me zoeken?” Weerklonk zijn stem door het gebied en even grinnikte hij. Hydro kon hem wel vinden, daar was hij zeker van. De piplup ging dan ook meteen fanatiek aan het werk, zoals hij altijd deed als hem een ‘belangrijke taak’ werd gegeven. Hij zocht achter iedere steen, in ieder bosje en bespeurde ieder grassprietje.

Uiteindelijk waren beide pokémon weer terug en had Alex besloten dat het tijd werd op weer verder door te gaan. Hij riep zijn pokémon terug in hun bal, omdat hij niet wilde dat ze er weer vandoor gingen en hij geen zin had om een gevaarlijk iemand straks op zijn nek te hebben. Een of andere instantie was bezig hier in Kalos, die pokémon en items van je af pakten. Ze waren overal en hij kon weinig mensen vertrouwen, al zou hij eigenlijk nooit echt een onbekende vertrouwen met zijn eigen pokémon. Ze waren als zijn kinderen, en een ouder zou toch ook niet aan een vreemde man een pokémon toevertrouwen? Hij dus ook niet. Met grote passen stapte hij vervolgens verder over het pad, om uiteindelijk een jongen op te merken. Er was een hoop kabaal in zijn buurt, een pan vloog in de lucht, een pokémon botste tegen een andere pokémon op en een ei viel in het gezicht van de man. Die verbijsterd bleef staan. Alex kon er niets aan doen, een lach verliet zijn mond. Het zag er gewoon zeer hilarisch uit en hij sloeg zijn hand meteen voor zijn mond. Oops, dat had hij niet bedoeld. Hij kwam dichterbij, zijn vuurrode ogen even op de pokémon rond de man richtend en daarna op de man. ”Euh, hoi.” Zei hij droogjes. ”Je.. hebt iets op je gezicht zitten.” Hij beet op de onderkant van zijn lip, toch zachtjes glimlachend door de ‘grap’ die hij zojuist gemaakt had. Natuurlijk wist de jongen dat hij iets op zijn gezicht had zitten, een ei was niet echt bepaald te missen.

Jace hoorde hoe iemand lachte toen het ei op zijn gezicht lande. Hij vond dat niet zo erg als je zou denken, hij had het waarschijnlijk ook niet kunnen helpen. Hij greep het ei van zijn gezicht en keek teleurgesteld naar de inhoud van zijn hand. Hij haatte het om eten te verspillen. Hij hoorde toen hij dit deed de opmerking van de man. Hij keek op met een "unamused" blik en zei: "Ja dat zag ik..." Hij gooide het ei weg, maar het werd opgevangen door Siren die het blij verschanste. Dan moest hij maar een café zien te vinden om te ontbijten. Hij keerde zijn pokémon terug, ruimde op en liep dan maar richting de stad. Hij keek over zijn schouder naar de jongen die zonet de flauwe grap maakte en zei: "Het was ergens best grappig nietwaar?"

Alexander vond zijn eigen grap verschrikkelijk grappig en dat kon je ook zien aan zijn zelflol. Hij was uitgebarsten in een lach en pas toen de man het ei van zijn gezicht afhaalde stopte hij met lachen. Zijn blik gleed even naar de pokémon die het ei verslond toen het de grond bereikte en wierp zijn blik vervolgens op de blonde man. Deze leek niet blij te zijn met zijn opmerking, maar Alexander kon er weinig aan doen om geen glimlach op zijn gezicht te laten verschijnen. Het was toch best grappig? Hij vond dat hij dit soort 'opportunities' moest nemen wanneer hij het kon. Deze grappen kon je namelijk niet ieder dag maken natuurlijk! "Het was ergens best grappig nietwaar?" Alexander knikte overduidelijk. "Laat ik zeggen dat je dit niet iedere dag ziet gebeuren," Glimlachte hij breed.

Wow laat, sorry!

Jace wandelde door richting het stadje en keek even over zijn schouder terwijl hij antwoordde met: "Kom je nog? Nu dat ik geen ontbijt heb en je me hebt uitgelachen is het minste dat je kunt doen me metgezellen naar een café voor ontbijt." Hij had geen zin om na dit alles ook nog alleen te ontbijten.

De man liep weg en even bleef Alexander twijfelend staan. Meegaan of terug gaan om zijn eigen pad te vervolgen? Na de vraag van de man had hij zijn besluit genomen en met een korte knik besloot hij met de man mee te lopen. Dat was wel het minste wat hij kon doen natuurlijk. "Dat is het minste wat ik kan doen," Glimlachte hij, denkend dat hij misschien ook wel een goed ontbijt verdiende op het moment.

De jongen liep met hem mee... Jace grindde. Hij had niet gedacht dat dit zou werken. Het leek wel iets uit een komedie film, maar hij vond het wel fijn om niet in z'n eentje te moeten eten. Hij liep iets langzamer zodat de jongen hem bij kon houden en zei: "Ik ken een café in de buurt waar we kunnen ontbijten."

Nadat hij even wat versnelde passen had gezet had hij het tempo van de man al bereikt en liep hij naast de blonde trainer, althans, Alexander dacht dat hij een trainer was. Het was een wilde gok, hij ging er eigenlijk vanuit omdat voornamelijk trainers tegenkwam. Breeders waren in de steden, waar ze woonden - desondanks dat er sommige uitzonderingen waren, en coordinatoren.. naja, die zag hij niet zo vaak. "Goed dan, als het maar te eten is daar." Weerklonk zijn stem, waarna hij zich nog even bedacht dat hij de man niet eens kende. "Ik heet Alexander trouwens," Stelde hij zichzelf voor, in de hoop dat de jongen zijn naam ook in de groep zou gooien.

Jace stopte zijn pas en draaide zich naar de jonge man toe. Hij stak zijn hand uit en zei: "Aangenaam Alexander. Ik ben Jace een trainer hier in Kalos en jij?" Jace z'n pony viel even opzei en liet duidelijk zijn ooglapje met een keystone er in zien. Het ooglapje was strak, maar had plaats voor zijn blinde oog er onder. Het enige dat het niet kon verbergen waren de brand littekens die hier en daar onder het ooglapje kropen. Jace kamde vluchtig met zijn hand z'n pony terug.

De jongeman draaide zich naar hem toe en stak een hand naar hem uit, maar door deze beweging viel zijn pony aan een kant van zijn gezicht weg en kon hij het daaronder verscholen ooglapje zien. Iets roods was er aan de rand nog te zien, maar meer niet, en even fronste Alexander, zich afvragend waarom deze man dit ooglapje droeg. Maar hij besloot het niet te vragen en de frons verdween weer toen de man zijn pony weer terug kamde met zijn handen. Hij nam de hand van de zogenaamde Jace aan. "Aangenaam Jace, ik ben ook een trainer," Glimlachte hij breed. "Heb je al badges gewonnen?" Het was misschien een gesprek waar een trainer zoals Alex zich meestal ongemakkelijk bij voelde, maar Alexander vond het oké dat hij nog geen badges had. Hij ging pas een gym uitdagen als hij zichzelf er klaar voor voelde. Nu was nog niet de juiste tijd daarvoor.

"Ook een trainer dus. Ik heb al drie badges gewonnen hier in Kalos en ben momenteel aan het trainen voor mijn vierde uitdaging." Zei hij met een glimlach. Ondertussen waren ze al bij het café aangekomen. Jace wuifde de jongeman dat dat het café was terwijl hij vroeg: "Heb jij al een gym leader uitgedaagd?"

De man vertelde dat hij al drie badges had gewonnen en nu dus aan het trainen was voor de vierde badge. Alex moest er wel even voor slikken, want hij had er nog 0. Geen één, terwijl de man vast niet veel ouder dan hem moest zijn. Zijn woorden probeerde hij er zo luchtig uit te krijgen, maar het feit was er toch dat hij op het moment een trainer van niks was: "Oh, ik interesseer me niet zo in het halen van badges, ik ga binnenkort mijn eerste gym uitdagen. Ik wil er zeker van zijn dat ik de eerste gym kan verslaan." Hij glimlachte kort, terwijl hij de deur van het café opende. Tijd voor een ontbijtje dan maar.