Burn heals (Route 10)(Lilium Florbelle)

“En wat?” De stem van de eliteleidster klonk streng, bijna kwaadaardig, terwijl ze zich naar voren zette. Al enige tijd had ze geluisterd naar de woorden die de nieuwere elite sprak en stukje bij beetje had hij het voor elkaar gekregen om haar meer te irriteren dan het blondje tot nu toe had gedaan. “Beroofd en wat, Marcus? Wat?” vroeg ze, bijna grommend. Haar lichtgekleurde ogen schoten al snel naar het blondje en ze vernauwde haar blik voor een moment. Even opende ze haar mond, maar al gauw schonk ze Lilium een opgetrokken wenkbrauw, voor ze zich weer richtte op Marcus. “Ga vooral door, Marcus. Grote boze Eliteleider,” spuugde ze. Het was precies duidelijk wat ze deed. Neerkijken op het gefaal van haar nieuwste elite. Hij had niet de makkelijkste baas, dat was zeker.

Toen Allison haar stem Marcus zijn oren bereikte leek het wel alsof iemand een bak ijswater in zijn maag had gegooid. Hij draaide zijn hoofd met een ruk om en moest hard zijn best doen niet op de meest onbeleefde toon te snauwen wat ze in godsnaam hier deed. De vernederende situatie waar hij nu in zat was één ding.. hij mocht van geluk spreken dat het alleen hun drieën was. Hij wist even niet wat hij hier op moest antwoorden en besloot om dus maar te zwijgen. 'Ga vooral door, Marcus. Grote boze Eliteleider' Spuwde Allison Lenier. Marcus ogen gingen naar het meisje die haar kans gegrepen had en naar de bosrand geslopen was. Hij schraapte zijn keel en wees heel rustig haar kant op. "Moet je niet iets daar aan doen, baas?" Zei hij op een neutrale toon die totaal niet bij zijn woedende ogen paste. Hij voelde hoe zijn hele lijf het er niet mee eens was dat hij Allison niet gewoon een knal had verkocht. Puur om de toon die ze tegen hem aansloeg. Ze had alle recht en dat wist hij. Én hij hield te veel van zijn positie om zoiets doms te doen. "Ik bedoel .. ze is een getuigen" Voegde hij er stijfjes aan toe tussen woedende spleet ogen door.

“En jij bent een dwaas,” beet ze hem toe zodra hij zei dat het meisje een getuige was. “Als jij je naam niet als een complete domoor had genoemd, had ze vrij weinig te vertellen. Er is een reden dat we niet open en bloot elke Pokémon stelen die we zien,” beet ze haar mede-elite toe. Arceus. Waarom kon ze het niet gewoon vinden met haar mede-elite? Maar, nee. Giovanni was tevreden met ‘m, dus ‘m uit de weg ruimen werkte ook niet. Ze zat vast aan de roodharige Seedot en ervan af komen leek onmogelijk. Alle poliwags nog aan toe.
“Maar,” sprak ze en ze keerde zich om naar het meisje, om op haar af te lopen en haar blauwe ogen strak op haar te richten. “Onze Florbelle hier weet precies wat er gebeurt met mensen die hun neus te diep in onze zaken steken,” ging ze liefjes door. Ze keerde zich weer weg van het meisje en keek Marcus aan. “Dus, als ze je naam doet weet ze dat ze onder een viertal wielen eindigt. Of ze van plan is dit te riskeren, is volledig aan haar.”

Marcus moest zijn opperste best doen niet gewoon in haar gezicht te zeggen wat hij nou eigenlijk van haar hele ongelukkige beproeving vond. Hij beet op zijn tong om zichzelf daarvan te weerhouden. Hij deed geen enkele poging de oprechte gevoelens in zijn ogen weg te leggen. Hoe zouden ze nu naam voor zichzelf moeten maken, er voor moeten zorgen dat waar ze ook gingen mensen hun niet lastig zouden vallen en in één zouden krimpen als ze ten tonele verschenen, als ze niet eens hun mochten zeggen? Hij had het vaker gedaan, en als ze dat nu pas op merkte dan bleek totaal ongevaarlijk. Hij volgde Allison met zijn blik die richting het meisje liep. Haar toon was totaal omgeslagen toen ze haar aansprak. Zo'n beetje net als Marcus zijn neutrale gevoelens jegens Allison.  "Zie je wel, niets aan het handje" Antwoordde hij met een geforceerde luchtigheid en hij hief zijn handen op in een vluchtig gebaar. Ondanks dit alles gingen de wielen in zijn hoofd draaien. Het moment dat Allison haar bedreiging had geuit naar het meisje, of liever gezegd alleen maar naar haar gekeken had, was ze al verstijfd en lijkbleek weggetrokken. Hoe kon dat meisje een bedreiging zijn? Ze zou toch zeker veel te bang zijn om te praten? "En mocht er wel wat zijn dan brengt Team Rocket haar toch gewoon een bezoekje?" Zei hij meer feitelijk als een voorstel. Hij zou het zelfs met alle liefde zelf doen als het nodig moest zijn. Op dit moment wilde hij zich zo snel mogelijk uit Allison haar vuurlinie peuteren want hoe het er nu voor stond kon hij hoog of laag springen, het zou er toch niet beter op worden. Wat heb ik me vergist in haar. Dacht Marcus oprecht en hij streek Vix over zijn hoorns. Die duwde ze waarderend tegen zijn hand aan en zuchtte.

Lilium was stil en leek stil te blijven. Eindelijk eens een intelligente beslissing, gemaakt door het blondje. Een geamuseerde glimlach sierde de lippen van de eliteleidster, terwijl haar blik strak gericht bleef staan op het meisje. Marcus had haar interesse minder. Marcus vormde geen bedreiging en werkte op het huidige moment enkel op haar zenuwen, iets waar ze niet zo gek op was.
Marcus begon weer te spreken en Allison sloeg haar armen over elkaar. “Florbelle is een bekende naam,” zei ze enkel, voor ze weer even een blik op het blondje richtte, maar uiteindelijk haar aandacht focuste op Marcus. “Ik heb haar gezegd dat ze geen last heeft zolang ze haar mond houdt over de informatie die ze heeft. Ik breek mijn woord niet. Als jij mijn woord breekt, ontvang jij de consequenties.” Haar stem klonk opnieuw streng. Nee, als iemand het blondje iets aan zou doen, dan was zij het. Hoe meer bloed aan haar handen kleefde, hoe meer vrees ze zou krijgen binnen het team. Hoe dichter ze bij Giovanni kwam.
Haar blik richtte ze vervolgens weer op Lilium. “Ik wil je uit mijn zicht.”

Marcus vernauwde zijn ogen lichtelijk. Wat? Wat Allison bezittelijk over Florbelle? Daar moest hij toch wat meer te weten over komen. Voor dit moment besloot hij om er maar geen spektakel van te maken. Hij zou zelf moeten uitzoeken hoe deze twee elkaar hebben leren kennen. Hij vertrouwde haar manier van spreken meteen al niet meer. Toen ze blondje wegjoeg, die zich dat geen twee keer liet zeggen, liep hij behoedzaam op Allison af. Hij wachtte heel lang voordat hij wat zei. Lang nadat blondje weg was. Toen ze echt weer alleen waren ontmoette hij haar blik met rechtschapen woede. "Wat was dat? Hoe hebben jullie twee ontmoet?" Ging hij nonchalant verder niet meer ingaand op het feit hoe erg vernederd hij was en hoe erg hij Allison nu wel kon wurgen met zijn blote handen.