Cold&Lost

Arceus en de goden van de zeven onheilige zeeën. Wat de Muk was dit nou weer voor mukkin’ koude muk-grot. Een zacht snuifje kwam uit de neus van de roodharige jongen, terwijl hij geïrriteerd een keer met zijn hand over zijn mouw wreef. Iets wat eigenlijk nauwelijks warmte bood, maar het ging om het idee. Wat wel warmte bood, was het kleine wezen wat in zijn armen hing. Élise, zijn persoonlijke hittepit, hing daar comfortabel en hij drukte haar wat dichter tegen zich aan. De kleine Flareon liet haar stem voor een momentje horen, waarna ze haar vacht wat meer uitzette om de oneindige warmte te delen met haar trainer. Élise was zijn held op dit huidige moment.

Oh Arceus. Daar zat er weer één, huilend en wel. Aiden verstijfde compleet en liet Élise bijna uit zijn handen vallen, terwijl hij voelde hoe zijn shiny Charmander met een plofje tegen zijn been aan liep, geschrokken van het stoppen met lopen. Zou hij zich nog kunnen omdraaien en weglopen? Een lichte frons ontstond op zijn gezicht. Waarschijnlijk was dat wel heel gemeen. Maar wat moest hij dan doen? Naast d’r gaan zitten en troostende woordjes influisteren? Nou, mooi niet.
“Yo.” Ja, dat was alles. Aiden was een held. Een pure held. En huilende meisjes maakten hem ongemakkelijker dan naakte standbeelden.

Hij had er een hekel aan. Huilende meisjes gaven hem zo’n knagend gevoel, alsof er een Emolga in zijn buik zat die elke keer als hij het negeerde in zijn maag beet, hem dwong om toch te hulp te schieten, ondanks het feit dat hij zichzelf keer op keer vertelde dat ze niet zijn verantwoordelijkheid waren. Hij was niet degene die hen op moest lappen en toch stond hij daar weer, met een meisje die duidelijk liep te snikken.
Het meisje stond op en groette hem, wankelend op haar benen. Hierna zei ze niets meer, leek ze totaal niet op haar gemak te zijn bij hem. Even twijfelde hij, maar al gauw genoeg won de Emolga in zijn buik en trok hij zijn jas uit, om dichter naar het meisje te stappen en het ding over haar schouders te slaan. Het zou een begin zijn. “Misschien is het handig om te gaan zitten,” zei hij, terwijl hij zijn Flareon wenkte. Een Flareon had de kracht om warmte los te laten via haar dikke, wollige vacht en de Shiny Flareon was een absolute knuffelaar.

Het meisje keek naar hem omhoog en bedankte hem zodra hij zijn jas voor haar uit had gedaan. Natuurlijk voelde hij nu zelf de koude langs zijn armen gaan, maar dat maakte niet zoveel uit. Hij had Tyrion ook nog. Misschien dat het maar eens tijd werd om die uit zijn ball te laten, voor hij zelf nog ziek werd (ondanks zijn goede immuunsysteem). Gelukkig luisterde het meisje al gauw naar zijn woorden en zakte ze neer op de grond, waarna Aiden knikte naar zijn Flareon. Deze wandelde op het meisje af en zette twijfelend haar pootje tegen het been van het meisje. Zou deze het accepteren, zou de kleine shiny op schoot klimmen en haar warmte bieden.
Toen hem werd gevraagd hoe laat het was, hief hij kort zijn schouders. “Geen idee, ben zelf ook al even op pad,” zei hij. Zonder het aan te kondigen griste hij zijn Pokéball van zijn riem en voor ze het door zou hebben, stond de gigantische Charizard in de grot. Hij bukte meteen om het dak te ontwijken, al scheen hij net klein genoeg te zijn om het niet aan te raken. Gelukkig begreep de Charizard de hint al snel genoeg en legde deze zich achter zijn trainer neer, om zich in een halve cirkel te rollen, zodat Tyrion in het holletje kon zitten als een koning op zijn troon. Lekker warm. De staart van de Charizard lag op de grond tussen hem en het meisje in, ook genoeg warmte biedend.
“Waarom kom je zo gekleed een grot in?” Het moest gevraagd worden.

Het meisje accepteerde de Flareon en het ding kroop op haar schoot, om zich hier als bolletje op te rollen. Je kon gewoon zien hoe haar pels groter werd om de warmte los te laten die de Flareon normaal in de vacht opgesloten hield. Aiden kon niet ontkennen dat het hebben van zoveel vuurpokémon meer dan handig was op momenten als deze. Warmte zoeken bij Tyrion en Élise was echt makkelijker dan het leek, het waren gewoon levende kachels.
Het meisje vertelde het onderschat te hebben, gevolgd door een kort verhaal. Was ze al ouder dan twintig? Ze was gewoon ouder dan hij. Oh wauw. “Je hebt twintig jaar in de sneeuw geleefd en nog snap je niet dat je je warm moet kleden?” Aiden trok fabuleuze conclusies. Zo aardig was ‘ie immers niet.
“Aiden.”

Hem werd gevraagd waar hij vandaan kwam en Aiden keek het meisje wat geïnteresseerd aan. “Oorspronkelijk uit Kanto, al ben ik nu al enige maanden in Kalos aan het reizen en denk ik de regio zo onderhand vrij goed te kennen,” grijnsde hij. Immers had hij een achievement behaald doordat hij alle gebieden bezocht. Hij vond Kalos niet heel spectaculair, maar sowieso was hij gewoon niet heel snel onder de indruk en waren al die grotten enkel traumatiserend, omdat hij er met allerlei mensen Ahum, Lilium terecht kwam zonder enige uitweg. Zo had je dan ook deze situatie. Nee, grotten waren geen al te beste plek.
“En jij dan, Alana?” Was wel zo vriendelijk om ook te vragen, of niet?