Passing shadows

Hij zei dat ze allemaal hetzelfde werkten, over het algemeen. Okay. Nja, dat vond zij dan weer niet, maar misschien waren jongens wel gewoon niet zo.. Jongens wisten waarschijnlijk niet hoe meisjes onder elkaar werkten. Niet dat hij dat hoefde te weten, want hij was geen meisje. ‘En er waren ook meisjes die het prima met me konden vinden hoor, daar niet van. Maar dat noem je dan weer uitzonderingen.’ Hmn. “Naja, dan valt het wel mee toch? Met het ‘ik kan niet met meisjes opschieten’?” sprak ze op een poeslieve toon. Oh jeetje, ze kon ook echt niet ophouden hé? Merrick begon het nu echt te vervelen, want hij begon steeds harder aan haar been te trekken. En het gemene of vervelende was nog niet zo zeer de zin zelf – daar was niets mis mee, maar de toon waarop ze sprak. En Merrick wist precies wat die toon inhield. Het was een toon van: oh jeetje, wat kan je overdrijven zeg. Naja, nu doe ik maar aardig, al moet je zelf wel snappen dat dit niet bepaald aardig bedoeld is. Tegen haar zusje en haar ouders had ze deze toon vaak genoeg gebruikt. Gewoon, omdat ze totaal geen interesse meer in deze personen stak, omdat deze haar werkelijk geen ene donder interesseerden. En die onbekende gast voor haar kende ze niet al langer dan zeventien jaar, dus werkte haar ook al niet zeventien jaar op haar zenuwen, wat dan weer betekende dat ze er nog net genoeg energie in stopte om iets gemeens te zeggen. En ze gedroeg zich hetzelfde tegen haar ouders toen ze in de puberteit kwam en weerwoorden gaf, want oh, ze was zo een vervelende puber geweest dat ze al vaak zat gedreigd hadden om haar uit huis te gooien. En wat vond ze het jammer dat ze gesmeekt had thuis te blijven wonen. Als ze niet al wat eerder van huis gegaan was, had ze zich al dat gezeik bespaard. Ze was ook zo kansloos.
‘Ja maar dat is alleen geldig in deze situatie,’ sprak de jongen. Danique grijnsde breed. “Oh jeetje, er zijn dus nog meer situaties,” sprak ze, hoofdschuddend, met een gespeelde, teleurgestelde blik in haar rode ogen. ‘Er zijn miljoenen mogelijke situaties nodig en ik vind niet dat er van mij verwacht mag worden dat ik van elke kan zeggen: o maar wacht, dat kan ik beter niet doen want dat is misschien wel onbeleefd!’ Danique moest haar lach inhouden. Dit gesprek werd gewoon zowaar grappig. “Oh, maar meisjes verwachten dat wel,” sprak ze toen liefjes. “Maar ja, aangezien jij een jongen bent en - ” Toen was Merrick echt boos. Hij liet een luid geluid horen en rukte nog één keer hard aan de broek van het meisje. Ze rolde eventjes met haar ogen en knikte langzaam. “Okay, ik zal stoppen,” mompelde ze. Merrick zuchtte eventjes en stond op. Hij kende dit gedrag van haar maar al te goed. Danique zuchtte eventjes en schudde met haar hoofd. Als ze Merrick niet had, zou ze maar door blijven zeiken, ook met al die irritante wijven en ouders, die haar verschrikkelijk op haar zenuwen werkte, en zou ze waarschijnlijk zelfstandig met stenen gaan gooien. Ze had er geen eens een pokémon voor nodig.
‘Het is meer dat… Meestal als je met elkaar vecht -….’ Sprak hij toen. Wat wilde hij nou zeggen? ‘Kijk: bij een gym gevecht stel je elkaar ook eerst eventjes voor voordat je gaat vechten; ik denk dat het een onderdeel ervan is?’ Langzaam knikte ze. “Is dit een gymgevecht? Voor zo ver ik het weet niet,” zuchtte ze geïrriteerd. Ze wilde beginnen! Echt, als hij zo bijdehand bleef doen kwam hier weer een of andere discussie uit en waren ze weer terug bij af. En alleen omdat zij – ja want zij dacht aan haar pokémon, ze was niet naar Kalos gegaan om onzinnige discussies te voeren, een gevechtje wilde voeren, om van deze ontmoeting nog iets nuttigs te maken. ‘En dit is nou ook weer niet de ideale plek voor een gevecht, gezien je waarschijnlijk weer met stenen gaat gooien en dat nu ook net goed ging.’ Danique keek hem toen eventjes zuchtend aan. “Nou, zoals je al zij, het ging goed!” sprak ze toe met een kleine grijns. Ze keek even naar Merrick, welke opnieuw een zucht liet horen. “Nja, misschien heb je wel gelijk…” sprak ze vervolgens moeizaam, want het was voor haar echt heel erg moeilijk om iemand gelijk te geven, iemand die ze net nog vermoorden wilde. De jongen strompelde wat vreemd langs haar en ze moest haar lach inhouden, want het zag er bijzonder komisch uit. En het erge was wel, dit was dus totaal niet grappig, dus lachen mocht ze helemaal niet. Daarnet lag hij nog als een aangereden Staraptor op de grond namelijk, alsof hij ging sterven. Dus lachen mocht ze echt niet!!
‘Als ik het me goed herinner is er hier dichtbij wel een pleintje waar we onze Pokémon misschien wat beweging kunnen geven,’ sprak hij vervolgens. Danique bukte zich even om Merrick op te pakken en volgde de jongen. Vervolgens kwamen ze op een stiller pleintje. Langzaam knikte de blondharige en zette ze de pokémon op de grond. “Ik zet Merrick in, zoals je misschien wel verwachtte,” sprak ze toen langzaam. De pokémon sprong naar voren, bovenop een hoop sneeuw, maar zijn coole actie werd wat verpest doordat hij in de stapel sneeuw zakte. Danique schudde eventjes haar hoofd, waarna ze de berg sneeuw zag bewegen. Enkele stenen schoten uit de heuvel, waardoor de hoop uit elkaar viel en de pokémon weer zichtbaar was. Oh ja, natuurlijk. Dit was nou niet echt wat je noemt.. indrukwekkend. Als het een contest geweest was, was het echt heel gaaf, maar als stoere actie, om de tegenstander angst aan te jagen, was dit nou niet het beste wat er kon gebeuren. Maar ja, het was nou eenmaal Merrick, de Larvitar met de grote bek, een die jaloers was op grote pokémon zoals Charizards en Venusaurs. Het meisje schudde eventjes haar hoofd, met een kleine glimlach op haar gelaat. En toch was het een leuke pokémon.

Hij liep echt niet goed, maar het was dus niet haar schuld geweest. En het was ook niet Merrick geweest die het gedaan had, want hij struikelde over de sneeuw, of nou ja.. glee uit. Of zo, Danique had het niet helemaal geweldig gezien en was het nu inmiddels wel vergeten. Niet dat hij pijn had hoor – daar werd ze nu alweer aan herinnerd, maar hoe het kwam was ze echt weer vergeten. En misschien is dat maar beter ook. Eventjes zuchtte het meisje, waarna ze haar hoofd schudde. Deze dag was voor iedereen beter geweest als ze elkaar niet tegen gekomen waren.
Naja, toch gingen ze nu iets nuttigs doen, wat alles weer een beetje verbeterde. De jongen zei dat hij zijn pokémon – Annie, inzette. Danique knikte eventjes en zag Merrick uit de heuvel lopen, gevolgd door een geïrriteerde zucht. Ze keek eventjes naar de kleine pokémon, om vervolgens te luisteren naar de woorden van de jongen, die hij halverwege afbrak. ‘Nou, gaat het nog lang -’ sprak hij. Danique keek hem eventjes aan. “Duren? Nee, dat gaat niet meer lang duren hoor,” sprak ze toen, waarna ze eventjes naar Merrick keek, welke een geïrriteerde blik op de jongen richtte. Danique vond de opmerking niet bijzonder vervelend, ze had zoiets wel verwacht. Maar Merrick vond het niet leuk, aangezien het toch wel op hem gericht was. De kleine Larvitar snoof hard, minachtend en draaide zich om, toen hij vlak voor Danique stond. Hij keek eventjes strijdlustig naar de jongen. ‘Dames gaan voor.’ Sprak hij vervolgens. Ze knikte eventjes, met een kleine grijns. “Merrick, laat ze eens zien hoe goed je met je stenen kan richten,” sprak ze met een brede grijns, waarna ze een kleine blik op de jongen legde.
Eventjes dacht ze na. “Okay, Merrick doe Sandstorm!” sprak ze luid. De Larvitar snoof eventjes en knikte. Hij sprong in de lucht en enkele kleuren verschenen rondom zijn lichaam, waarna hij op de grond landde. Overal om hem heen kwam zand – best vreemd want er ligt sneeuw, maar dat doet er verder niet toe. Langzaam vulde heel het veld zich met zand. Danique knikte en wachtte tot de jongen een aanval zei. Ze hield van de aanval, hij zorgde altijd ervoor dat de pokémon die de aanval uitvoerde alles best okay kon zien, maar de tegenstander zag minder. En dat was natuurlijk altijd een voordeel. Behalve als de tegenstander ineens uitflipte en random met aanvallen door de sandstorm schoot, dat was niet echt fijn. Niet voor de pokémon en eventueel niet voor de trainer – het was haar weleens gebeurd dat ze een Razor leaf tegen haar hoofd kreeg, dus ja.

{ Sorry, khad niet meer zo veel inspi :')