(Not So) Silent Night

“Fijne kerst, Sivar!” Cecille greep haar Tyrogue vast en knuffelde hem stevig. De pokémon begon wild met zijn armen te slaan in een poging haar weg te duwen, want ze kneep hem zodanig fijn dat alle lucht uit zijn longen verdween. Na een paar langdurige tellen liet ze hem los en hapte hij hevig naar adem. “Heh, sorry,” verontschuldigde ze zich, terwijl ze met haar rechterhand over haar achterhoofd wreef – een nerveuze gewoonte die ze had opgepakt. In haar andere hand hield ze een klein, ingepakt pakje vast, compleet met lint en alles. Ze stak die hand naar de Tyrogue uit en keek hem uitnodigend aan. Sivar was lichtelijk uit zijn doen, ondanks het feit dat hij kerstmis al eerder had meegemaakt, maar hij had gewoon niet verwacht dat zijn trainer een cadeautje voor hem had. Dat had ze eigenlijk voor heel het team. Oké, het was officieel pas kerstavond en ze zaten nou niet bepaald op de meest persoonlijke plek, maar het was in ieder geval iets. De zusters van het pokécenter hadden overduidelijk hun best gedaan op het versieren van het gebouw en dat was goed te merken ook. De kerstsfeer hing hier precies zoals het hoorde.

“Toe maar,” sprak Cecille hem toe. “Het is voor jou.” Sivar nam het voorzichtig aan en hield zijn blik nog altijd onderzoekend op de blondine gericht. Hij wist niet wat hij precies moest verwachten – ergens zag hij het meisje er wel voor aan om hem in de maling te proberen te nemen, maar hij zag haar er evengoed voor aan om het juist sentimenteel te maken. En aan de rest van de kleine pakketjes te zien, was het meer de laatste dan het eerste.
Nadat hij een knik ter aanmoediging kreeg van niet alleen Cecille, maar ook Åsa, scheurde hij het papier van het pakketje af en keek met grote ogen naar wat het was. Het was een plastic bakje, gevuld met zijn lievelingslekkernij. Sivar keek met een veel te brede glimlach terug naar zijn trainer, zijn mond wagenwijd open om de glimlach nog meer naar voren te brengen, en sprong daarna op het meisje af om haar een knuffel te geven. De Tyrogue sloeg zijn poten om haar nek heen en kneep net zo hard als zij net had gedaan. “Rogue! Tyrogue!” gilde hij zijn bedankje in haar oor. In plaats van hem op z’n plaats te zetten omdat het pijn deed aan haar gehoorgang, lachte ze alleen maar terwijl ze hem terugknuffelde. “Graag gedaan maatje,” mompelde ze er nog achteraan.

Zo ging het de hele avond door. Ze begonnen zo rond het avondeten en eindigden een uurtje of twee later. Cecille had voor elke pokémon hun favoriete snoepgoed gekocht en ingepakt en spendeerde op deze manier haar kerst door met de familie die ze zelf gecreëerd had. Vorig jaar was het wel heel anders. De blondine was toen omringd door haar echte familie, in bloedlijn, en haar menselijke vrienden. Toen kreeg ze ook nog vrij veel cadeaus. Nu, echter, moest ze het doen met haar team en geen cadeau. Niet dat ze het erg vond. Ze durfde zelfs te beweren dat dit, met haar team, haar cadeau voor kerst was. En het was één van de beste die ze ooit gehad had.
“Iedereen tevreden?” vroeg ze aan haar pokémon. Ze leunde achterover en plaatste haar handen achter zich, leunend tegen de koude vloer. Al die tijd had ze in kleermakerszit gezeten en dat kon ze voelen. Zo meteen moest ze maar even opstaan om haar benen te strekken. Nu nog niet, want Sivar zat op haar schoot. De enthousiaste kreten die ze van haar pokémon kreeg – die voornamelijk van de Tyrogue en Chimchar afkomstig waren – spraken boekdelen. Het was een geslaagde avond. “Mooi,” reageerde Cecille, waarop ze Sivar van haar schoot af plaatste en moeizaam rechtkwam. Wauw, dat deed meer pijn dan ze verwacht had. Haar benen strekkend, liet ze haar blik even naar de videofoons glijden. Vervolgens richt ze haar ogen op de Tyrogue. “Zullen we even naar huis bellen?” vroeg ze aan hem. Hij glimlachte en knikte enthousiast. “Dan kan de familie ook meteen kennis maken met de rest.”

Gevolgd door haar team liep ze naar één van de vrije videofoons en wroette in haar broekzak om wat kleingeld eruit te vissen. Hierbij stak ze haar tong in concentratie uit, waar ze bijna in beet toen ze wat van het muntgeld te pakken kreeg. Enthousiast duwde ze de muntjes in de daarvoor bestemde gleuf en nam plaats voor het beeldscherm van het apparaat. Sivar sprong op haar schoot. Björn werkte zijn weg naar boven om naast het toetsenbord te kunnen staan, nieuwsgierig naar wat er ging gebeuren. Elias ging simpelweg naast de stoel staan waar zijn trainer opzat, terwijl Åsa zoals gewoonlijk op zijn rug zat. Checkend of al haar pokémon wel echt in de buurt zaten, keek de blondine even vlug rond en telde de kleine wezentjes die in haar buurt waren. Pas toen ze constateerde dat ze compleet waren, draaide ze zich terug naar het toetsenbord.
“Goed,” begon ze, duidelijk nadenkend. Ze fronste en plaatste haar wijsvinger en duim tegen haar kin. “... Wat was het huisnummer ook alweer...?” Sivar sloeg zich voor zijn voorhoofd. Cecille lachte en sprak vervolgens dat het een grapje was, proberend haar fout zo nonchalant mogelijk weg te spelen. In werkelijkheid was ze het echt vergeten, maar herinnerde ze het zich al snel. Vluchtig toetste ze alle cijfers in en wachtte tot de telefoon overging. Dit duurde langer dan ze had verwacht. Helaas was de blondine nou niet bepaald een geduldig persoon en begon het haar al snel te irriteren. “Waarom nemen ze niet op?” gromde ze tegen de monitor. Sivar fronste op haar schoot, maar besloot verder nog niks te zeggen. “Ik zweer het, als blijkt dat ik mijn geld heb verspild aan een paar biepjes en zwart beeld, dan –”
“Dan wat?” De kans om haar zin af te maken kreeg ze niet, want een andere stem kwam over die van haar heen. Eigenlijk had Cecille al een aantal wrede woorden klaarliggen om te zeggen, maar zodra ze de zware mannenstem aan de andere kant van de lijn hoorde, waren die al lang vergeten. De blondine lachte geforceerd en wreef weer met haar hand achter haar nek. “Ahahaha, niks! Helemaal niks!” sprak ze, proberend eronder uit te komen. Het beeld, dat tot nu toe nog zwart was geweest en langzaam opstartte, switchte eindelijk naar wat er aan de andere kant van de lijn te zien was. Cecille zag haar vader al staan; zijn brede bouw en norse ogen waren niet te missen. Ogen die dezelfde kleur als de hare hadden.

Fredrik keek zijn dochter sceptisch aan. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar werd abrupt afgekapt door een hand die door zijn warrige, zwarte haren wreef en ze nog warriger maakte. “Zit niet zo op je dochter te letten, lieverd,” sprak de zachte stem van de nieuwkomer. De vrouw ging naast de man staan en zwaaide uitbundig naar Cecille. “Hai lieffie!” De blondine glimlachte naar haar moeder en zwaaide terug. De blonde lokken haar die langs haar moeders gezicht opkrulden, brachten diens grijns alleen maar meer naar voren en maakten het onschuldige beeld van Lena alleen maar verder af.
“Yo!” groette ze de twee terug. Sivar stak nu ook zijn poot omhoog en maakte een begroetend geluid naar de andere twee mensen. Alsof ze de pokémon nu pas zagen, ging de volledige aandacht naar de Tyrogue. “Wauw, kijk jou eens Sivar! Ben je gegroeid? Je lijkt wel een heel stuk sterker sinds de laatste keer dat we je zagen.” Terwijl haar pokémon opging in de volle glorie van zijn complimentjes, rolde Cecille met haar ogen. Great, dit ging dus echt wel naar zijn hoofd stijgen en dan moest zij met een arrogante Tyrogue opgescheept zitten. De blondine besloot daarom het onderwerp snel te veranderen door de rest van haar pokémon bij zich te wenken. “Mam, pap, ik wil jullie graag voorstellen aan mijn team!” begon ze, waardoor haar ouders opnieuw afgeleid raakten. De appel viel dus niet ver van de boom, huh? Sivar was nu lichtelijk op z’n tenen getrapt omdat zijn spotlicht werd gestolen, maar meer dan zijn poten kruisen en een pruillipje opzetten, deed hij niet.

Wijzend met haar hand naar de panda die zichzelf nu in beeld duwde, keek ze trots naar haar vader en moeder. “Dit is Björn. Björn, dit zijn mijn vader en moeder,” sprak ze tegen de drie levensvormen in kwestie. Haar vader bleef stil en oogde het beertje van top tot teen, maar haar moeder was minder stil. “Wat een schatje!” riep de vrouw verrukt. Cecille grijnsde scheef naar Lena. Het enthousiasme had ze duidelijk van haar moeder geërfd, of niet soms? Björn ging rechtop staan en porde zijn poten in zijn zij, een trotse blik op zijn gezicht. Na een paar tellen begon ook Fredrik te spreken. “Hij ziet er niet echt sterk uit, maar hij heeft potentieel.” Björns gezichtsuitdrukking viel van zijn gezicht en maakte plaats voor belediging. Hij hoorde Sivar achter hem grinniken en draaide zich waarschuwend naar hem om. De Tyrogue stopte meteen met lachen.
“Björn was eigenlijk moeilijk te vangen. ‘k Bedoel, ja, we hadden hem in één keer,” vertelde het meisje nonchalant, waarbij ze Björns trots alleen maar meer beschadigde. “Maar hij is een erg goede vechter. Ik geloof dat hij karate gebruikt? Ik kan het ook mis hebben.” Terwijl Lena verward fronste, knikte haar vader alleen maar een aantal keer tijdens de korte uitleg. De laatste knik was eentje van goedkeuring. “Jullie ook met jullie vechtpraat,” bromde Lena. Cecille lachte, terwijl Fredrik zich naar haar omdraaide en een discussie met haar aanging over hoe belangrijk dit wel niet allemaal was. De blondine besloot dat het na een minuutje wel genoeg was zo en kuchte luid in haar gebalde hand, proberend de aandacht weer tot zich te trekken. Een methode die, na al die tijd, nog steeds prima werkte.

“Dit is Åsa,” vervolgde Cecille, alsof er niks aan de hand was. Ze gebaarde naar de Chimchar die op ongeveer hetzelfde niveau stond als het tafelblad waar de monitor opstond. “Haar kocht ik in een pokémon winkel in Santalune, waar de eerste gym is gevestigd. Meteen toen ik haar zag, was ik verkocht.” De Chimchar sprong de lucht in en sloeg met beide vuisten omhoog, aangevend dat ook zij Cecille wel mocht. “Hemeltje, ze was toch niet duur hè?” vroeg haar moeder meteen. Haar vader deed precies hetzelfde als bij Björn; hij onderzocht de pokémon zorgvuldig. De blondine lachte geforceerd bij die vraag van haar moeder. “Nou...” begon ze voorzichtig. Haar moeders ogen vernauwden. “Ze was niet duur, maar het was wel wat geld, ja.” Lena scheen genoegen te nemen met dat antwoord, maar alsnog waarschuwde ze haar dochter. “Je moet goed letten op wat je uitgeeft! Soms heb je geld hard nodig en –” Cecille liet haar niet uitpraten. Wuivend met haar hand, zuchtte ze. “Ik weet het mam, ik weet het.”

Al van kleins af aan was het de blondine aangeleerd om zorgvuldig met haar geld om te gaan. De Skarsgårds waren vrij arm en hebben nooit echt veel kunnen permitteren. Dit tot ongenoegen van een hebberig, klein kind. Gelukkig was er nog altijd het Celica gezin, die hen hielp waar dat nodig was. In eerste instantie was het iets wat de Skarsgårds niet wilden accepteren; ongeacht de vriendschappelijke band tussen de twee gezinnen. Geld was geld en ze wilden geen schuld hebben of bij het andere gezin in het krijt staan. De Celica’s besloten daarom om een deal te sluiten. Fredrik en Lena zouden voor hen komen werken. Een succesvol en rijk gezin ontstond namelijk niet zomaar – de man des huizes van de Celica’s had een eigen bedrijf. In ruil voor hun diensten kregen Cecille’s ouders af en toe een kleine opslag wanneer ze in de geldproblemen zaten of om iets leuks te doen met hun dochter. Dat was iets meer acceptabel dan het geld gratis en voor niks te krijgen.

De blondine glimlachte bij de herinneringen. Ze keek op en zag dat haar ouders weer aan het kibbelen waren. Waarover het ging, wist Cecille niet, maar ze besteedde er ook geen aandacht aan. In plaats van haar ouders te proberen te kalmeren, opende ze haar mond om iets anders te vragen. “Hoe gaat het met de Celica’s?” Zowel Fredrik als Lena stopten abrupt met praten en draaiden hun hoofden naar de monitor. Bij haar vader kwam een voorzichtige glimlach opzetten, zijn mondhoeken lichtjes opgekruld in een poging zijn vrolijkheid te verbergen. Haar moeder reageerde ietsje anders. Haar glimlach was een brede grijns; eentje waarbij haar tanden zelfs ontbloot waren. “Met hen gaat het prima!” reageerde de vrouw. Haar gezichtsuitdrukking viel ietwat van haar gezicht. “Hun dochter mist je heel erg.”
Cecille, die tot nu toe ook vrolijk glimlachte, liet die lach meteen van haar gezicht verdwijnen. Het was niet dat ze het meisje niet mocht – integendeel juist, ze waren als zusjes, zo sterk was hun band – maar het afscheid was haar heel zwaar gevallen. Normaal gesproken vond Cecille afscheid een nietig iets. Ze had nooit echt last van het gevoel van missen. Af en toe had ze heimwee en wilde ze graag even thuis zijn bij haar familie, maar het beïnvloedde haar leven nooit zo. Toen ze naar Kalos vertrok was het echter een stuk moeilijker dan die paar vakanties en veldtripjes die ze vroeger had gemaakt. De jonge Celica brak zowat bij het afscheid en dat brak op z’n beurt weer de blondine. Het deed zelfs pijn om weg te moeten gaan. “... Ik mis haar ook. En jullie.” De blondine staarde naar het toetsenbord van de videofoon. Sivar keek omhoog, proberend de blik van zijn trainer te vangen, maar dat mislukte. Hij was bezorgd, want hij voelde dat gemis ook. Zijn trainer moest dat duizenden malen sterker voelen omdat die meer tijd had doorgebracht met die mensen. Hij kneep zachtjes in de arm die ze om zijn middel had gewikkeld om hem op zijn plek te houden, waarmee hij haar aandacht weer terug op aarde kon krijgen.

Het was op precies hetzelfde moment dat Elias zijn kop tegen haar hand aan duwde. Cecille keek omlaag en zag dat de pokémon haar doordringend aankeek. Hierdoor besefte ze zich iets. “Oh! Dit is Elias!” stelde ze de Torkoal voor. Hij probeerde om boven het bureaublad uit te komen, maar veel meer dan zijn hoofd was niet zichtbaar voor Fredrik en Lena. Die leken heel erg in de war. “Is dat niet een Torkoal?” vroeg de man aan zijn dochter. Ze knikte enthousiast. “Uhhuh.” Dit verwarde het echtpaar alleen maar meer. “Ik dacht dat je juist gek was op vechttypes?” probeerde de vrouw voorzichtig. Cecille knikte weer. “Uhhuh,” herhaalde ze. De vele vraagtekens op de gezichten van haar ouders ontgingen haar volkomen. Fredrik merkte dit, dus besloot hij maar een directe vraag te stellen. “Waarom?”
Pas toen leek de blondine het te begrijpen. Terwijl haar gezichtuitdrukking veranderde naar een eureka moment, probeerde ze een begin voor haar verhaal te vinden. “Willen jullie alles horen?” De twee oudere Skarsgårds wisselden even een blik met elkaar uit, alsof ze op het punt stonden om een horrorverhaal te horen, en keken toen vastberaden naar hun dochter. Dit was voor Cecille een teken om te beginnen aan haar uitleg. Ze nam eens diep adem en besloot bij het hele begin te beginnen.

“Oké, het begon eigenlijk bij mijn vangst met Björn. Een meisje had staan bewonderen hoe stoer en sterk Sivar en ik wel niet waren als duo,” begon ze, duidelijk overdrijvend. Haar vader rolde zijn ogen, maar haar moeder luisterde vol smacht naar wat haar dochter te vertellen had. “Dus ik besloot een praatje met haar te maken toen alles achter de rug was. Ze heet Sara en komt uit deze regio. Begon net aan haar reis als trainer, net als ik.”
Haar vader oogde erg ongeduldig – of verbeeldde Cecille het zich? Ah, dat maakte ook niet uit. “We besloten samen naar Lumiose te reizen. Hoofdstad. Grote stad. Dure prijzen. Je weet wel.” De blondine keek even naar de reactie van haar moeder. Die was nog altijd geboeid, maar er werd verder niks gezegd. “’k Daagde Sivar uit om de grootste toren daar te beklimmen en toen rende ik tegen een kerel op. Hij zag er eigenlijk best wel uit als een zwerver met zijn warrige haar en ongeschoren baard... Anyway, hij droeg een lange jas die gevuld was met pokéballs. Aan de binnenkant natuurlijk.” Haar ouders hun blik verharden. Ze wisten schijnbaar al waar dit heen ging. “Ik weet hoe dit klinkt, maar luister, oké? Dus ik rende tegen hem op en die man besloot een praatje met me te maken. Sara en Sivar haalden me in toen hij me een pokémon aanbood. Eentje die perfect bij mij zou passen,” legde ze verder uit. Ze stopte even en keek naar de zijkant; naar Elias.

“Sara verbood het me, praktisch. En ik moet toegeven, hij zag er erg verdacht uit. Maar ik kocht de pokémon van hem.” Haar vader draaide zijn hoofd van haar weg. Cecille hoefde geen moeite te doen om te zien dat hij kwaad was. De spiertjes op zijn voorhoofd zeiden al genoeg. Haar moeder keek juist strak naar de blondine, die wachtte op de woordenwaterval die komen ging. “Besef je wel hoe gevaarlijk dat is?!” gilde ze kwaad. Yep, daar was het al. “Arceus weet wat er met die pokémon aan de hand is! Misschien zijn ze wel illegaal!” Het meisje zuchtte. Zoals verwacht. Haar ouders begrepen het ook niet.

“Ik weet wat de gevolgen zijn. Waren. Weet ik veel,” begon ze lichtelijk geagiteerd. Haar moeder opende haar mond weer om nog iets te zeggen, maar Cecille snoerde haar de mond. “Bespaar die moeite, Sara heeft me ook al afgeblaft. Maar ik deed het omdat ik op die manier een pokémon uit zijn handen kon redden, weet je? Wie weet hoe die vent zijn verkoopwaar behandelde...” Elias zag er prima uit en hij had ook geen enkel schrammetje. In de korte tijd dat ze samen waren, was hij zelfs flink gegroeid. Hij was nog maar een baby toen ze hem had gekocht en hem waarschijnlijk een beter leven had gegeven. “Ik kreeg er nog eentje gratis bij omdat Sara zo tegen me tekeer ging. Ik heb die pokémon aan haar gegeven,” vervolgde ze, terwijl haar hand over Elias zijn hoofd streek. Hij scheen de affectie erg op prijs te stellen en genoot van de aanraking. “Ik geef toe dat ik hem kocht in een random bevlieging, maar ik heb er geen spijt van. Zelfs als Elias een afwijking had of iets, dan had ik alsnog van hem gehouden. Dat verdient hij.”
Cecille keek op – een blik van hoop in haar ogen. Haar moeder was stil en dacht duidelijk na. Haar vader scheen gekalmeerd te zijn en haar te begrijpen. “Je klinkt al net zoals je ouwe, weet je dat?” mompelde Lena uiteindelijk. Ze klonk nog altijd geïrriteerd, maar nu ze de woorden van haar dochter had gehoord, wist ze wel beter. Net als Fredrik, de man waar ze al die jaren geleden voor was gevallen, had haar dochter een heldencomplex. Niet eentje waarin ze wilde laten zien wat voor een goed persoon ze wel niet was, maar eentje waarbij ze vriend en vijand hielp zonder er iets voor terug te vragen. De man keek zijn dochter op dat moment glimlachend aan. En als Cecille niet beter wist, dan zag ze zelfs een trotse twinkeling in zijn lila ogen.

“Het klinkt alsof je een wilde periode achter de rug hebt en je bent nog maar een paar maanden weg,” sprak haar vader, waarmee hij de stilte verbrak. De blondine grijnsde breed en wreef nonchalant met haar hand achter haar hoofd. “Hehe, yep!” Ze moesten eens weten. Dat bracht haar eigenlijk op een ander onderwerp. Dat gevoel wat ze bij Sara had. Haar ouders konden haar daar vast bij helpen, maar dat betekende dat ze het wel bekend moest maken... Niet dat ze bang was voor hun reactie. Toch? Oh, wie hield ze voor de gek. Natuurlijk was ze bang voor hun reactie. “Ik heb eigenlijk een vraagje,” mompelde ze. Het beviel haar niet hoe zwak die woorden hadden geklonken. Dit was totaal niet Cecille. Sivar en de rest van haar pokémon schenen de verandering van emotie door te hebben en kwamen dichterbij zitten of juist tegen haar aan. De blondine reageerde hierop door de Tyrogue steviger vast te houden in haar armen – een ding waarmee ze hoopte dat het haar wat meer zekerheid gaf. Haar pokémon waren er voor haar. Dat was al heel wat.
“Wat is er? Je weet dat je ons alles kan vertellen,” begon haar moeder bezorgd. “Vraag maar meissie,” voegde haar vader er nog aan toe. Het koste haar een moment om de woorden bij elkaar te rapen. “Hoe... Weet je eigenlijk of je iemand leuk vindt? Like, echt leuk leuk? Hoe wisten jullie dat je van elkaar hield?” Nerveus was ze niet echt. Althans, niet volledig. Misschien een beetje, maar niet helemaal. Het was wel in haar stem te horen, want het was dusdanig nog sterk genoeg om haar uit haar doen te brengen. Dit was erg belangrijk voor haar en dit was best een perfect moment om het er maar uit te gooien. Ze had nu al a gezegd. B zeggen was nu haar enige optie. Haar moeder scheen de serieuze sfeer niet door te hebben en begon, zoals iedere moeder hoorde te doen, meteen enthousiast vragen te stellen. “Oh? Vind je iemand leuk? Wie is de gelukkige, is hij knap?” Het was de hij die Cecille toch een beetje pijn deed. Alsof iemand een mes door haar hart boorde, maar ze dat op de één of andere vreemde manier overleefde. Met een prijs, natuurlijk.

Haar vader had het wel door. Hij gaf zijn vrouw een zacht stootje met zijn elleboog en knikte daarna naar het hangende hoofd van Cecille toen Lena hem beledigd aankeek. Pas toen scheen er een kwartje te vallen. De twee wachtten geduldig tot hun dochter verder ging, want zelf konden ze niet echt iets zeggen, of wel? “Neem de tijd,” sprak Fredrik geduldig. Het meisje wist vanaf dat moment dat haar ouders het al door hadden. Een beetje. “Jullie weten het al, of niet? Ik hoef verder niks toe te voegen...” Ze keek weer op en zag, tot haar verbazing, de aanmoedigende glimlach van hen allebei. Lichtelijk verward fronste ze. “Niks te zeggen...?” Dit keer was het Lena die haar man aanspoorde om te praten door hem te porren met haar elleboog. Hij schrok op en kuchte even. “Nou ja, we wisten het eigenlijk al een tijdje,” begon hij. Cecille’s ogen werden groot. “We zeiden niks omdat we het van jou wilden horen. Op een... Iets directere manier...” Oh. Ja. Een lichte blos verscheen op haar wangen, maar die verdween weer zo snel als dat het gekomen was. “En jullie vinden het niet erg?” Fredrik schudde zijn hoofd. Lena uitte haar antwoord met een gesproken ‘nee’. “Wow.” Cecille was eigenlijk verbluft. Na al die jaren had ze nooit verwacht dat haar ouders het zo makkelijk en soepel zouden accepteren.

“Dus. Wie is de gelukkige?! Is het die Sara waar je het over had? Wanneer ontmoet ik mijn schoondochter?” Yep, Cecile had duidelijk haar enthousiasme van haar moeder. Het meisje lachte, dit keer alles behalve geforceerd. “Kalm aan, mam. Het is gewoon een crush. Denk ik. Ik heb dit nog nooit eerder gevoeld... Normaal heb ik niet de behoefte om een relatie te hebben, maar met haar is het anders,” legde ze uit. “En ja. Het is Sara.” Lena grijnsde van oor tot oor. “Oh, wat schattig! Mijn dochter is verliefd! Compleet hoteldebotel over iemand!” Fredrik probeerde zijn vrouw te kalmeren, maar dat was overduidelijk al te laat. In plaats van koppig stand te houden, echter, richtte hij verontschuldigend zijn blik op z’n dochter. Cecille lachte alleen maar meer en wuifde de ongesproken verontschuldiging weg met haar hand.
Nu de gespannen sfeer weer was verbroken, leken de pokémon ook wat meer relaxed. Sivar kon weer ademhalen – niet alleen omdat het zo spannend was dat hij zijn adem inhield, maar de lucht letterlijk uit zijn longen werd geperst door de stevige grip die zijn trainer op hem had – en de Chimchar hupte weer vrolijk heen en weer op Elias zijn schild.

In een laatste poging zijn vrouw te kalmeren, besloot Fredrik om van onderwerp te veranderen. “Het is kerstavond vandaag,” constateerde hij. Cecille rolde met haar ogen. “Nee, echt?” reageerde ze zo sarcastisch mogelijk, een speelse grijns rond haar lippen. De man snoof toen Lena begon te grinniken, hoewel hij het lachen ook niet kon laten na een paar tellen. “We hebben een kerstcadeau voor je. We zullen het zo naar je sturen als je moeder het gevonden heeft.” Hij keek veel betekend naar de blondine naast hem, die met veel tegenspraak opstond en het cadeautje ging zoeken. “Dat had niet gehoeven,” sprak Cecille haast schuldig. Ze wist hoe de financiële situatie van haar ouders was en dat ze er vaak slecht voor stonden, zelfs met hulp van de Celica’s. En toch hadden ze iets voor haar gekocht. “Ik heb niks voor jullie,” piepte ze eraan toe. Fredrik’s mondhoeken krulden lichtjes omhoog naar een tedere glimlach. “Dat geeft niet. Dit telefoontje was al genoeg.” Haar moeder had gelijk. In veel aspecten was ze inderdaad net haar vader.

“Gevonden!” hoorde Cecille aan de andere kant van de lijn. Niet veel later kwam Lena weer terug in beeld. Ze had een rond, ingepakt voorwerp vast waar een strik aan zat geknoopt. Eigenlijk kon ze al raden wat er in de verpakking zat, maar niet wat er in het verpakte zat. Dat klonk eerlijk gezegd niet logisch, dus ze besloot er niet te lang over na te denken. “We sturen het meteen naar je toe,” voegde haar moeder eraan toe en bewoog haar hand richting de camera – waarschijnlijk om het pakketje op de teleporteerplaat te leggen. De blondine wachtte geduldig tot dezelfde plaat aan haar kant begon op te lichten en het cadeau niet veel later binnen handbereik lag. Nieuwsgierig, en nu compleet ongeduldig alsof ze weer terug kind was, griste ze het van de plaat af en scheurde het cadeaupapier er samen met haar Tyrogue vanaf. Zoals verwacht was het een pokéball.
Niet-begrijpend keek ze haar ouders aan. “Toe maar, maak hem open,” spoorde Lena haar aan. Cecille keek vervolgens naar haar pokémon, die allemaal in spanning op een onthulling wachtten. Ze deed wat haar gezegd werd en liet de pokéball openklappen, waar een witte straal uit verscheen en langzaam een vorm aannam. Een vorm van... Een Torchic.

De blondine slaakte een gil. Wat een schattig beestje! Fredrik lachte vermaakt om de reactie van zijn dochter. Lena waarschuwde Cecille echter. “We hebben haar gekocht bij een fokker. Hij zei dat ze haar waarschijnlijk... weg gingen doen, omdat ze niet helemaal in orde was. Je vader was natuurlijk weer een held en kocht haar op. We dachten dat het een perfecte pokémon voor je zou zijn.” De blondine keek naar de pokémon in kwestie en kon niet meteen iets opmerken aan haar. Ze pakte het beestje op met beide handen en inspecteerde het van dichterbij. “Ik begrijp het niet. Wat is er mis met haar dan?” vroeg ze, terwijl Sivar en Åsa kennis met haar probeerden te maken. Sivar scheen ze op te merken, maar Åsa leek ze totaal te negeren. “Ze is blind aan één oog,” antwoordde haar moeder. Cecille slikte. Arme Torchic.
“Maakt niet uit,” sprak ze nonchalant; duidelijk optimistisch. “We verzinnen wel wat, toch jongens?” Sivar, Elias en Åsa reageerden enthousiast. Björn gromde enkel, maar de rest van het team wisten dat dit een positieve reactie was. “Dus je bent wel blij met je cadeau?” vroeg haar vader voorzichtig. Zijn dochter keek hem doordringend aan. “Ben je gek?” mompelde ze. Haar ouders trokken een teleurgesteld gezicht. “Ik hou van m’n cadeau!” Zowel haar ouders als de Torchic schenen de reactie erg te waarderen. “Dankjewel pap, mam,” sprak ze tegen hen. “Vrolijk kerstfeest, Cecille.”
“Vrolijk kerstfeest.”

Het telefoongesprek duurde nog wat langer over het krijgen van advies wat betreft haar nieuwe liefde, maar Cecille betwijfelde of ze wel naar haar ouders moest luisteren. Haar moeder probeerde haar overduidelijk in de maling te nemen en nam het niet zo serieus – maar dat was oké, want haar moeder was nooit serieus – en haar vader was niet bepaald romantisch aangelegd. Ze moest het dus in haar eentje opknappen wat Sara betreft. Tenzij haar pokémon wilden helpen, natuurlijk, hoewel ze sterk betwijfelde dat zij beter waren dan Fredrik. De blondine hing uiteindelijk op na een hartig vaarwel en de belofte dat ze snel weer zou bellen.

Cecille zuchtte diep en rekte zich vervolgens uit. Azelf, wat had ze lang gezeten. Nu moest ze opnieuw haar benen strekken. Sivar sprong van haar schoot en liet haar opstaan, terwijl hij zich voegde bij de rest van de pokémon. Die keken de blondine afwachtend aan, hoewel een enkeling van hen gaapte, waaronder de trainer zelf. “Het is al best laat, jongens...” sprak ze, kijkend naar de klok die aan de muur hing. Op zich was het voor haar nog best vroeg. Half één was voorheen een startuur voor haar. Die tijd had ze echter achter zich gelaten. “Het is tijd om naar bed te gaan,” mompelde ze. “Maar eerst...” Ze bukte voor de Torchic en aaide die eens over haar bol heen. Cecille had al uitgevogeld welk oog de blinde was en probeerde die te vermijden. Het laatste wat ze wilde, was de pokémon laten schrikken.
“Jij moet nog een naam hebben... Hmm...” Wachten tot morgen wilde ze niet. Oké, technisch gezien was het al morgen, maar het ging om het idee. De Torchic had nu een naam nodig. Een nieuwe identiteit. “Wat dacht je van... Minnoo?” De kip maakte een zacht, accepterend geluid. Dat klonk niet slecht. Cecille liet haar blik naar de rest van haar team glijden en die schenen het stuk voor stuk ook leuk te vinden. Zelfs Björn, die niets meer dan een goedkeurende grom gaf. “Mooi. Welkom bij het team, Minnoo!” riep ze tegen de Torchic. Vervolgens liep ze naar het achterste gedeelte van het pokécenter en wenkte ze haar pokémon te volgen; klaar om de warme dekens in te duiken en naar dromenland te vertrekken.