Lost And Found || & Sara

Een reactie had ze niet echt gehad. Oké, misschien wel. Ze was weer op haar tenen getrapt. Gelukkig voor haar – en misschien ook Sara – wist Sivar hoe hij daarmee om moest gaan. Best gek hoe een pokémon op een korte tijd al wist hoe hij dat onder controle moest houden, maar hij had het dan ook eigenlijk van Cecille’s ‘adoptiezusje’ afgekeken. Met wat oefening had hij het zo onder de knie en omdat de blondine zo’n kort lontje had, had hij vaak genoeg kunnen oefenen. Hij pakte zonder te aarzelen haar hand in zijn poot en glimlachte geruststellend naar haar toen ze hem kwaad aankeek. Zijn trainer kalmeerde geleidelijk, dat kon hij wel merken aan de manier waarop haar spieren waren aangespannen, dus liepen ze al snel achter de witharige aan. Cecille zei geen woord tijdens de wandeling, nog altijd een beetje kwaad door het schouwspel. Sivar zei geen woord omdat hij geen van beide hun woede op zich wilde hebben. Dit zorgde voor een ongemakkelijke stilte bij hem, maar als hiermee de vrede kon worden bewaard, dan vond hij het niet erg.

Eén van de dingen die wel opvielen als je omging met Cecille, dan was het niet alleen haar kort lontje, maar ook de snelle verkoeling die erna kwam. Ze bleef nooit lang kwaad, tenzij je het echt goed had verknald bij haar. Gelukkig kende ze Sara pas net, dus had het meisje nog lang niet zo’n effect op haar als bijvoorbeeld haar moeder. Daar was ze wel eens vijf dagen lang kwaad op gebleven. Niet aan één stuk, natuurlijk, maar telkens wanneer de vrouw in haar zichtveld kwam en iets tegenstrijdigs zei, dan barstte de blondine weer helemaal los. Dat ging zo’n vijf dagen door, tot de twee eens rond de tafel gingen zitten en hun problemen daarop legden. Het meisje was wat dat betreft niet zo heel moeilijk en het was al snel bijgelegd, dus veel moeite zou je niet met haar moeten hebben. Alleen heel veel geduld. Sivar wist dat als geen ander en besloot daarom vaak kalm te blijven in situaties zoals net. Hij zou de geduldige wel zijn. In ieder geval totdat hij er ook bij werd betrokken. Als dat gebeurde, was hij ongeveer net zo gepassioneerd als Cecille dat was. Daarom was een ruzie tussen de twee misschien zelfs fataal voor hun band. Tot nu toe was het echter bij kleine meningsverschillen gebleven en dat was altijd uitgevochten naderhand. Letterlijk.

“Wow, moet je die toren zien!” riep Cecille enthousiast en vol bewondering. Ze wees uitgebreid naar het middelpunt van Lumiose, naar de gym van de stad. Haar ogen keken bewonderenswaardig van het ijzerwerk naar Sara en toen naar Sivar. “Ik daag je uit om naar het hoogste topje te klimmen met me!” riep ze naar de Tyrogue. Die grijnsde breed en reageerde net zo enthousiast erop als zijn trainer, klaar om de uitdaging meteen al aan te gaan. Of het levensgevaarlijk was boeide hen beide niet eens, het enige wat telde was dat het goede beweging voor hen was. En de adrenalinekick, natuurlijk. De blondine zette zichzelf af en sprintte al vooruit, waarna ze zich omdraaide en verwachtingsvol naar de rest keek. “Kom mee!” sprak ze tegen hen, terwijl ze achterstevoren op een hoog tempo aan het lopen was. Toen ze zich weer omdraaide, knalde ze hard tegen iets of iemand op. Zoals gewoonlijk bleef ze staan. Niet omdat haar evenwicht goed in balans was, maar omdat ze  stevig in haar schoenen stond. Letterlijk. De persoon waar ze tegenop was gelopen bleef, wonder boven wonder, ook overeind, hoewel hij wel meer moeite moest doen dan Cecille.

“Oh, Shiftry! Het spijt me, meneer,” verontschuldigde ze zich tegen de man. Ze bekeek hem even van top tot teen, terwijl ze haar hand al had uitgestoken om hem aan zijn arm te trekken, zodat hij extra hulp had om niet te vallen. Hiermee trok ze de aandacht van hem, waardoor hij net na het openen van zijn mond hem weer sloot en iets anders probeerde te zeggen. “Jij lijkt me een wild typetje,” grijnsde hij, waarna ook hij zijn blik over haar liet glijden. “Een echte vechter, ook.” Cecille keek eerst verward naar de vreemdeling, niet zeker wetend wat ze hier op moest reageren. Na het tweede compliment grijnsde ze echter en knikte instemmend. “Well, ik wil niet opscheppen, maar...” begon ze alles behalve bescheiden. Sivar kwam inmiddels naast haar staan en vroeg in zijn eigen taal of alles in orde was. “Prima hoor. Bij hem is alles nog heel,” reageerde ze, want de Tyrogue wist dat ze zelf nooit iets op deze manier kon oplopen. Tenzij ze tegen een boom of een gebouw opliep, natuurlijk. De man keek even naar de uitwisseling tussen trainer en pokémon en probeerde toen Cecille’s aandacht weer te trekken door met zijn hand te wenken. “Pardon hoor, maar ben je misschien geïnteresseerd in het kopen van een pokémon? Ik heb het perfecte beestje voor je.”

De woorden ‘pokémon’ en ‘perfecte’ trokken haar aandacht. Met een ruk keek ze op, de enthousiaste twinkeling in haar ogen weer terug in haar blik. “Echt waar? Hoeveel kost het?” vroeg ze aan hem. Hij grijnsde lichtjes en haalde een pokéball tevoorschijn. “Voor jou zal ik er een koopje van maken, wat zeg je?” De blondine knikte enthousiast, waarop de man een best wel niet zo’n goedkope prijs opnoemde en de keuze toen bij haar legde. Natuurlijk was het ronde voorwerp in zijn hand wel extreem verleidelijk en als ze heel eerlijk moest zijn, dan kon ze haar ogen er niet vanaf houden. Eigenlijk was ze best nieuwsgierig naar welke pokémon erin zat, maar die kon ze natuurlijk niet zien totdat ze hem gekocht had, of wel? Sivar trok bezorgd aan haar broek; hij wist dat dit gevaarlijk kon zijn, want wie weet wat haar werd aangesmeerd. Ook hij was nieuwsgierig, maar hij dacht wel nog na. Helaas zijn trainer niet. Met een hulpeloze blik keek hij naar het overige gezelschap, proberend Sara’s blik te vangen. Hopelijk begreep ze zijn hint en was ze bereid hem te helpen in het terughalen naar de realiteit van Cecille, anders had hij wellicht een groot probleem.

Sivar was opgelucht om te horen dat Sara hem inderdaad hielp met Cecille ervan te weerhouden iets doms te doen, ook al had hij het idee dat ze het niet deed omdat hij haar aan had gekeken. Ze had hem niet eens een blik waardig gegund, of wel? Niet dat hij daar echt over inzat; hij was sowieso te jong om hier iets slechts achter te zoeken. In tegenstelling tot zijn trainer was hij nog echt een kind. Cecille leek de interventie niet zo erg te waarderen als haar pokémon. “Ja, precies, die vent heeft gelijk,” stemde ze met de man in, er niet echt op lettend dat hij dit misschien verkeerd op kon vatten. Sara scheen er echter niet erg in te hebben dat dit de blondine haar eigen keuze was en probeerde die alsnog op andere gedachten te brengen. Een gebaar dat misschien, in elke andere situatie, voor het meisje indiceerde dat haar gezelschap wel degelijk om haar gaf. Het was alleen ontzettend in tegenstrijd met Cecille’s trots en de opmerking die Sara maakte over ‘goede pokémon’ was de druppel die de emmer deed overlopen.
“Ho eens even daar,” begon Cecille, vrijwel meteen een kwade frons op haar gezicht. “Wat jij beweerd is dat de kwaliteit van de pokémon ertoe doet?” Als er iets was waar ze niet tegen kon, dan was het wel ongerechtigheid naar mens, dier en pokémon. Het boeide haar vrij weinig hoe sterk een pokémon was – of dat de pokémon zelfs kon vechten. “Het kan me niet schelen of jij alleen maar pokémon bij je hebt om met ze te vechten, maar mijn pokémon zijn meer dan gereedschap om geld mee te verdienen,” snoof ze kwaad. Ze had niet door dat Sivar dankbaar naar haar glimlachte toen ze dit zei, maar ze wist hoe dan ook dat hij haar woorden wel waardeerde. Zo was hun band nou eenmaal. “Zelfs als ik deze pokémon koop en het blijkt een totale ‘miskoop’ te zijn – zoals jij beweerd – dan zal ik niet minder van hem of haar houden. Dat is niet hoe ik werk. Dat is niet hoe iemand hoort te werken.”

Met een ruk draaide ze zich terug naar de man, die al die tijd stil had staan luisteren naar het gesprek. Hij had vast en zeker gehoopt dat Cecille het voor hem op zou nemen, maar het kon haar eigenlijk vrij weinig interesseren wat Sara over hem dacht. Of wat iemand überhaupt van hem dacht. Ze kende hem niet persoonlijk en hoewel ze niet snel slecht over anderen kon denken, was ze meer gefixeerd op het rechtvaardigen van de pokémon die ze mooi wel ging kopen.
“Bovendien heb ik heel hard gewerkt voor mijn eigen centen, dus het is niet zo dat ik het geld van mijn ouders ga verspillen. Dat zou ik nooit doen, want zo breed hebben zij het niet eens,” voegde ze eraan toe, haar blik op de portemonnee gericht die ze inmiddels tevoorschijn had gehaald. “Ik koop de pokémon. En wat er ook uitkomt, ik zal het niet met minder respect gaan behandelen.” Een haast uitdagende blik stond in haar ogen toen ze een laatste keer naar de witharige keek, voordat ze het benodigde geld tevoorschijn haalde en die aan de man gaf. Hij nam het aan, stopte het weg terwijl hij nog iets mompelde over de kwaliteit van de pokémon en gaf toen een rond voorwerp aan Cecille. Ze bedankte hem ervoor, terwijl Sivar een zucht slaakte en zich in moest houden om niet te facepalmen. Cecille dacht daar echter niet over na. In haar hoofd had ze een statement gemaakt.

De blondine was zo bezig met één argument te verdedigen, dat ze niet eens had meegekregen dat Sara een tegenargument had gegeven. Eentje die, had Cecille echt nagedacht, haar eigen argument juist ontkrachtte. Sara was geen persoon die haar pokémon slecht behandelde. Dat had ze niet eens mogen zeggen. Niet dat ze doorhad dat ze de witharige misschien gekwetst had met haar woorden – en ook niet echt dat het niet eens de waarheid was.
Toen de uitwisseling had plaatsgevonden en het meisje de pokéball in handen had, veegde ze het ronde voorwerp schoon tegen haar shirt en blies er vervolgens tegen om de losgekomen stofdeeltjes ervan af te krijgen. Cecille wilde checken of de bal nu iets meer glom door haar ‘schoonmaakbeurt’, maar Sara had overduidelijk andere plannen. Die barstte meteen uit over hoe onverantwoord het was en, als de blondine iets kleiner was geweest, dan had ze zich misschien zelfs een beetje geïntimideerd gevoeld doordat de witharige een stap richting haar had gezet. Eigenlijk zou ze dan nog niet geïntimideerd zijn, want dat zat gewoon niet in haar karakter. Cecille liet niet gemakkelijk met zich sollen. Toen Sara echter klaar was met haar preek wist de blondine even niet hoe ze moest reageren. Niet alleen omdat woorden niet haar sterkste punt waren als het op meningsverschillen aankwam, maar ook omdat ze nog nooit iemand zo streng tegen haar had horen praten. Zelfs haar moeder niet. Als Cecille niet Cecille was, dan had het haar zelfs wel angst aangejaagd.

De man tikte haar aan nadat Sara zich had omgedraaid. Hij duwde nog een pokéball in de blondine haar handen en fluisterde tegen haar dat dit voor de moeite was om haar standpunt en die van hem te verdedigen. “Misschien koelt ze hiermee wat af,” voegde hij eraan toe. Het meisje keek hem beduusd na, terwijl hij haar de rug toekeerde en met één zwaai van zijn arm van haar wegliep. Zie je, zo slecht was hij dus niet. Hij had haar net een gratis pokémon gegeven.
Voordat ze weer bij zinnen kwam, staarde ze even naar de twee voorwerpen in haar handen. Eigenlijk was ze heel erg benieuwd naar welke pokémon ze zojuist had gekregen, maar hoe Sara nu was... De situatie was niet echt optimaal. Cecille wisselde een blik uit met Sivar en keek toen naar haar metgezel. Ze maakte de afstand tussen hen kleiner en probeerde zo snel mogelijk woorden te vormen. “Hey,” begon ze, haar stem zacht en haar toon bij lange na niet zo uitdagend en scherp als het daarnet was. “Het spijt me,” voegde ze er oprecht aan toe. Het speet haar echt, want ze wilde niet Sara’s bloed onder haar nagels vandaan halen. Dat was nooit haar bedoeling geweest. “Maar ik zie het nog steeds niet als een verkeerd iets, zelfs als die kerel mijn geld niet verdient. Als hij echt illegaal bezig was, dan heb ik zojuist een pokémon van hem gered,” begon ze, haar stem nog altijd op dezelfde toon. Die veranderde ook niet. “Een beetje een kinderachtige denkwijze, dat weet ik, maar wel mijn denkwijze.”

Sivar scheen het toen te begrijpen. Natuurlijk was zijn Trainer de hele tijd enthousiast geweest over het kopen van die pokémon, maar ze deed het met een extra rede. Een rede die haar juist Cecille maakte. “Ik heb er eigenlijk twee gered,” sprak Cecille toen iets opgewekter. Ze hield de pokéball die ze als laatste had gekregen iets meer omhoog en zette toen een plagerige stem op. “Maar oh, wat moet ik toch zowaar doen met twee extra pokémon. Daar zou ik niet voor kunnen zorgen. Was er maar een dappere ziel in de buurt die me kon helpen hiermee!” De blondine keek afwachtend naar de rug van het meisje voor haar, hopend dat haar gezelschap haar excuses had aanvaard en de pokémon wel wilde. Desnoods stelde ze voor om een week lang te doen wat de witharige wilde. Als die al zo lang met haar rond wilde hangen. Cecille zelf zou het niet eens erg vinden. Eigenlijk vond ze de tijd die ze met Sara doorbracht wel geweldig.

Cecille’s woorden deden iets wat de blondine zelf niet eens had verwacht. Ze maakten Sara voor een keer niet boos of geïrriteerd. Dat was al een prestatie op zich, maar de witharige draaide zich toen om met een blik die het meisje niet kon beschrijven. Althans, niet met één emotie. Eigenlijk kon ze de emoties er niet eens uithalen. Sara stelde al snel een erg belangrijke vraag – eentje die ze eigenlijk wel had kunnen verwachten, maar wat nog niet bij haar was opgekomen. Hoewel haar dit in eerste instantie verbaasde, verscheen er al snel een warme, vriendelijke glimlach rond haar lippen. Kijk, dit zag ze nou graag. Het begon er zelfs op te lijken dat ze meer om Cecille gaf dan de blondine in eerste instantie dacht. Ze wilde haar mond opendoen om iets te zeggen; om reactie te geven op wat haar metgezel zojuist gezegd had, maar de ander besloot om nog wat tekst eraan toe te voegen. Cecille hield, voor een keer, netjes haar mond en wachtte tot Sara was uitgepraat.
Voor ze echter ook maar een aantal woorden sprak, haalde ze nonchalant haar schouders op. “Zou best kunnen, maar een extra pokéball is inderdaad handig. Zeker als hij gratis is,” sprak ze. Ze wisselde even een blik uit met Sivar, die haar glimlach al snel scheen te weerspiegelen. Hij wist wel dat de twee ooit een keer met elkaar konden opschieten. Als ze beide wilden. Niet dat hij Sara ervoor aanzag om dat toe te geven. Cecille zou het zelfs toegeven op een moment waarin iemand haar verrot schold. Sterker nog, dat was wel eens voorgekomen. Hij wilde niet weten wat voor een capriolen zijn Trainer uithaalden voor zijn tijd. Als kind was ze waarschijnlijk nog veel erger dan nu.

Sara droeg niet lang erna op dat haar gezelschap de pokémon tevoorschijn moest halen. De blondine besloot er niet op in te gaan – ze had niet eens door dat het lichtelijk bazig klonk op dit moment, want ze zou met liefde doen wat deze meid van haar vroeg als dat betekende dat ze niet boos werd – en liet beide pokéballs openklappen; die van haarzelf in haar linkerhand en die van Sara in haar rechter. Uiteraard bekeek ze eerst de rode straal die uit haar pokéball kwam, nieuwsgierig naar de pokémon die ze zojuist gekocht had. Misschien was het wel een Lucario. Of een Machop. Of een Combusken. Of– De vorm die de straal aan had genomen kwam haar absoluut niet bekend voor. De enthousiaste, veelverwachtende blik in haar ogen verdween en maakte plaats voor niets minder dan verwarring. Toen de vorm kleuren kreeg, was er alleen maar meer verwarring op haar gezicht te zien. Het was een Torkoal. Een hele kleine zelfs.
Om te zeggen dat ze teleurgesteld was, was een verkeerde verwoording. Misschien was ze het wel een beetje, maar ze zou niet terugkomen op haar woord. Anders was ze niet Cecille Skarsgård. De blondine zakte door haar knieën en legde de twee pokéballs aan de kant, terwijl ze strak naar de Torkoal keek. Haar handen plaatste ze op haar knieën en ze inspecteerde de kleine schildpad van top tot teen. “Hmm,” mompelde ze, waarop ze haar handen om zijn schild heen legde en vervolgens vanuit haar hurken probeerde te tillen. Hij was zwaarder dan ze had gedacht. “Arceus,” pufte ze, terwijl ze met het beest overeind kwam. Ze keek vervolgens weer onderzoekend naar zijn lichaam. “Je lijkt me nou niet bepaald een vechter,” fronste ze. Cecille wisselde wederom een blik met haar Tyrogue uit, die zijn schouders ophaalde en voorzichtig glimlachte.

Zijn Trainer wist wat het betekende. “Ja, nee, je hebt sowieso gelijk.” Ze keek terug naar de Torkoal en grijnsde met ontblootte tanden. “We maken er wel één van je.” Het duurde even, maar hij maakte een klein geluidje dat Cecille als een bevestiging ontving. Op dat moment werd de pokémon haar echter wel te zwaar, dus ze zette hem terug op de grond en raapte de twee pokéballs weer op. Vervolgens richtte ze haar paarse ogen op Sara en haar verkregen pokémon. Zo te zien was het een klein, wit met blauw beertje en als de blondine echt verstand had, dan had ze kunnen gokken dat het een ijstype was. Ze kende de pokémon alleen niet en haar brein maakte de connectie niet met een type. “Welke pokémon is dat?” vroeg ze dus direct erop. Ze keek vragend naar het beertje en toen terug omhoog; naar Sara, wachtend op een antwoord.

Het zicht wat haar tegemoet kwam, verbaasde Cecille. Dat was nog zacht uitgedrukt, maar echt nadenken over de woorden deed ze niet. Sara had het blauwe beertje in haar armen en was die zonder schaamte aan het knuffelen. Het was geen onaangename verrassing, dat zeker niet, maar echt verwacht had ze het niet. Het zag er wel schattig uit, alleen wist de blondine niet of dat door de pokémon kwam, de houding waar beiden in zaten, of juist door de witharige.
Laatstgenoemde legde al snel aan haar uit welke pokémon het was, waar het te vinden was en nog wat extra informatie over de ‘snotdruppel’ die uit z’n neus hing. Cecille staarde de druppel voor een paar tellen aan, maar kon niet zeggen dat ze er compleet van walgde. Sure, het was niet smakelijk, maar het gaf de Cubchoo een best kinderlijke sfeer. En het was ook geen geheim dat ze ontzettend van kinderen en jonge pokémon hield. De grijns die naar haar werd geworpen door Sara ontging haar ook niet. Die beantwoordde ze zelfs met een eigen grijns, al wist ze niet precies waar die omdraaide. Trots omdat haar metgezel zoveel kennis had en die met haar deelde? Of was Sara een vriendin? In haar ogen wel. Maar in haar ogen was elke vreemde dat wel wanneer ze een gesprek voerden.

Cecille was nooit vaak in gedachten verzonken, maar ze was net toch wel even niet meer op aarde. Toen ze was wedergekeerd, zag ze dat de witharige naar haar glimlachte. Het was een voorzichtige glimlach; eentje die de gemiddelde persoon ook als schattig zou bestempelen. En Cecille? Zij was één van die personen. Maar het bleef niet alleen bij die mening. Ze kreeg ook een vreemd gevoel dat begon in haar onderbuik en eventjes daar bleef hangen. Alsof ze zweefde. Of meer vloog? Dat gevoel wat je kreeg als je in een attractie zat en die met een enorme snelheid naar beneden denderde. Maar waarom kreeg ze daar nu opeens last van?
Beseffend dat ze al die tijd grijnzend naar het meisje had gestaard, wierp ze gauw een blik op het nieuwe onderwerp; haar Torkoal. Hij was inmiddels naast haar komen staan en toen hij doorhad dat ze naar hem keek, staarde hij lichtjes glimlachend terug. Hij zag er wel erg lui uit, want dit gebeurde allemaal op een wel heel slome manier. “Yep!” reageerde ze zo opgewekt mogelijk. Ze wist niet hoe het kwam, maar ze had zich daarnet wel heel erg betrapt gevoeld. En dat triggerde weer nervositeit. Cecille Skarsgard voelde zich echter nooit betrapt. Of nerveus. “Ik weet niet superveel van vuurtypes af, maar dit jochie en ik werken ons er wel doorheen. Bovendien heb ik Sivar,” sprak ze, uiteindelijk wijzend naar de Tyrogue met haar duim. Dat ging alleen moeilijk met een pokéball in haar hand.

Het was hetzelfde voorwerp die haar aandacht wist te trekken, zich herinnerend dat ze Sara de Cubchoo had aangeboden. “Oh,” bracht ze droog uit. Ze keek naar de pokéball in haar hand en toen naar het meisje. Vervolgens wierp ze de pokéball van het beertje naar de witharige haar schoot. “Die zul je wel nodig hebben, lijkt me,” sprak ze grijnzend. Het was geen gebruikelijke speelse grijns. Geen ‘Cecille’ grijns. Het was een voorzichtige grijns, alsof ze zojuist iets doms had gedaan en als klein, onschuldig kind had moeten uitleggen wat er was gebeurd. Sivar merkte het verschil in karakter en oogde haar verdacht. Wat was er met haar aan de hand? Zo had hij haar nog nooit zien doen. Misschien was ze gewoon moe ofzo. Dat kon gewoon niet anders. De blondine had echter niet door dat haar pokémon haar zo aankeek, want haar eigen blik was op Sara en de Cubchoo gericht. Zou ze haar kans moeten grijpen? Ja. Ze liet er nooit eentje schieten. “Jullie passen wel bij elkaar,” begon ze, snel beseffend dat de opmerking verkeerd kon vallen door de ijsbijnaam die ze aan de ander had gegeven. “Zo cute.” Haar voorzichtige grijns veranderde in een vriendelijke glimlach, waarbij ze haar tanden ontblootte. En op dat moment besefte Sivar wat er aan de hand was. Dit ging nog een lange dag worden, of niet soms?

Haar gezelschap reageerde op haar commentaar, maar eigenlijk had Cecille daar geen reactie op verwacht. Ze had simpelweg een statement gedaan en het proberen goed te praten. Sara zag het echter als wat anders. Dat was absoluut niet slecht in de blondine haar ogen – ze verwelkomde de informatie juist door vriendelijk te glimlachen naar de witharige. “Veel mensen denk ik dat ik veel van vuurtypes afweet. Ik weet wel een paar standaard dingetjes van elk type, maar de vechtsoort is mijn favoriet,” vertelde Cecille. “Natuurlijk zijn Chimchar en Torchic een uitzondering, maar... Kom op, da’s logisch.” Ze grijnsde eventjes naar het meisje. Wat ze zojuist verteld had, was absoluut geen geheim en ze gokte dat Sara’s woorden dat ook niet waren. Toch voelde het alsof ze iets heel belangrijks met elkaar deelden. Nu wist ze immers dat Sara’s favoriete – of één van haar favoriete – type ijs was. Het was misschien niet heel relevant, maar het had met hun karakter te maken. Met henzelf.

Het was niet Cecille’s bedoeling om haar vriendin te bekogelen met het ronde voorwerp, maar dat gebeurde wel. Toen ze inzag dat haar vriendelijk gebaar grandioos de mis in ging, dook ze ietwat ineen, klaar om een uitbarsting van Sara haar kant op te krijgen. Dat gebeurde echter niet. De blondine wist niet waarom, maar haar leven bleef dit keer gespaard. Daar ging ze verder niks over zeggen; ze nam het maar gewoon aan.
Al snel kwam ze erachter waarom dit was. Sara was te afgeleid met haar cadeau, dat ze niet eens de moeite nam om boos te worden. Lichtelijk trots op haar prestaties porde ze haar handen in haar zij en grijnsde triomfantelijk naar Sivar. Die rolde met zijn ogen en grinnikte daarna. De witharige gaf haar pokémon een naam en Cecille kon het niet helpen dan mee te luisteren. Gelato. Was dat niet Italiaans schepijs? Wat toepasselijk. Sara koos dus voor namen van eten. Dat was een vrij interessant thema. Nu ze er eigenlijk over nadacht had ze haar Pancham en Torkoal ook nog geen naam gegeven, maar op het moment had ze daar niet echt de inspiratie voor.

De blondine had vrijwel nooit oog voor detail. Het was dan ook een wonder dat ze opmerkte dat Sara haar spieren aanspande nadat zij een opmerking had gemaakt. Bezorgd fronsend keek ze het meisje aan, maar die scheen oogcontact te willen vermijden. Dat was dus geen slimme zet geweest. Toen er botweg werd gezegd dat ze naar het Pokécenter moesten gaan, wist Cecille het zeker. Ze had zojuist iets verknald. Net als haar metgezel liet ze haar nieuw gekregen pokémon terugkeren en stopte zijn pokéball weg, terwijl ze zachtjes op haar lip beet. De enige die nog overbleef was Sivar; die deed ze voor geen goud in zijn pokéball als het niet nodig was. “... Sure,” mompelde de blondine onzeker. Ze wilde niet het scenario verpesten dat ze daarnet gecreëerd had door Gelato te geven, maar dat was schijnbaar al mosterd na de maaltijd. Trubbish.

Net op het moment dat ze dacht dat Sara haar de silent treatment zou geven, vroeg het meisje iets aan haar. Of ze wist waar het Pokécenter lag. Cecille keek om zich heen en haalde toen haar schouders op, maar voor ze Sara de kans gaf om een kaart erbij te pakken, stapte ze op de eerste de beste vreemde af die ze zag. Haar vrolijke energie herwonnen opende ze haar mond om hem aan te spreken. “Pardon meneer,” begon ze luid, zodat ze zijn aandacht kon trekken. Hij negeerde haar echter volkomen en liep door. Cecille staarde hem kwaad na. Hoe durfde hij haar zomaar aan de kant te laten staan? Het enige wat ze wilde, was vriendelijk vragen waar ze heen moest. En dan werd ze zo behandeld. De blondine snoof kwaad en schudde haar hoofd. Typische stadslui.
De moed was echter niet in haar schoenen gezakt. Ze besloot het bij een volgende te proberen en als het daar niet bij lukte, dan stapte ze gewoon op een ander af. Zo moeilijk was het niet. Sowieso was zij niet bang voor mensen en sociaal contact en in deze situatie was dat meer dan handig om te hebben. “Sorry, maar mag ik iets vragen?” Ze liep op een oud vrouwtje af, die zich gelukkig wel meteen omdraaide en aandacht aan haar schonk. “Ja hoor. Waar kan ik je mee helpen, lieffie?” Cecille glimlachte opgelucht. Dit was een stereotype omaatje. Had zij even geluk.

“Ik zoek eigenlijk het Pokécenter. Waar kan ik die vinden?” vroeg ze beleefd. De oude vrouw knikte, keek even bedachtzaam en gaf dan uiteindelijk een uitleg waar de blondine iets aan had. Toen ze had waar ze om gevraagd had, bedankte ze de vrouw en liep terug naar Sara. “Goed nieuws, het is niet ver lopen,” vertelde ze vrolijk. “We moeten gewoon deze weg volgen en dan komen we er vanzelf. Althans, dat is wat me is verteld.” Cecille’s mondhoeken krulden omhoog in een grijns, waarna ze de poot van Sivar vastpakte en haar vrije arm aan Sara aanbood om in te haken – niet eens nadenkend over het feit dat dit misschien teveel lichaamscontact was voor het meisje. Zeker na haar poging tot flirten. “Zullen we?”

De blik die Sara aan haar schonk toen ze haar arm had uitgestoken, ontging Cecille volkomen. Haar pokémon had het echter wel gezien en zag de bui al hangen. Hij kon ook zonder moeite voorspellen hoe dit ging lopen. Sara weigerde de arm en de blondine zou haar dan alsnog bij de pols vastgrijpen en voorttrekken. Hun metgezel was niet bepaald een meid die van aanraking hield en dat was nou ontzettend jammer – want Cecille hield er wel van en vroeg nergens naar. Sivar zag het niet zitten om Sara weer boos te zien, dus hij moest hier een stokje voor gaan steken. Maar hoe?
Wat de Tyrogue voorspelde, gebeurde. De witharige sloeg het aanbod op lichaamscontact af en vertelde Cecille met een voorzichtige glimlach om de weg te wijzen. De blondine zag dit echter niet als een afwijzing, maar juist een uitnodiging om een stap dichterbij te zetten en haar arm verder uit te steken. Het zweet brak bij Sivar uit toen hij dit alles in slow motion zag gebeuren. Uiteindelijk sprong hij vlug tussen de twee in en greep met zijn beide poten de uitgestoken hand van zijn trainer vast. “Tyrogue, Rogue!” riep hij nerveus, proberend enthousiast over te komen. Het meisje keek verward naar Sivar. “Wat is er jochie?” vroeg ze beduusd.

Ja. Wat was er? Hij moest nu improviseren. Gelukkig schoot hem al snel iets te binnen en reek hij met beide poten boven zich uit, indicerend dat Cecille hem moest optillen. Ze leek de hint te snappen en glimlachte naar hem. “Ah, je bent te lui om zelf te lopen?” Hij keek haar voor een moment beledigd aan, maar besefte al snel dat de blondine een grapje maakte, omdat ze grinnikte. De Tyrogue grijnsde lichtjes. Niet veel later voelde hij dat hij opgetild werd en in zijn trainer haar nek werd gezet. “Ziezo,” mompelde ze, zodra ze hem goed had neergezet. Ze hield zijn beide benen met haar handen vast. Ze keek met een vrolijke twinkeling in haar ogen naar boven, proberend Sivars blik te vangen, en richtte diezelfde blik vervolgens op Sara.
Normaal gesproken zou ze meteen op weg gaan, maar in plaats daarvan staarde ze nog een aantal tellen langer dan nodig was. Hierdoor vielen haar een aantal dingen op. Cecille besefte zich dat ze haar ogen niet van het meisje af kon houden tenzij dat echt nodig was. Daar had ze zichzelf wel al vaker op betrapt tijdens hun reis samen. Het andere wat haar opviel, was dat Sara niet echt zichzelf leek – voor zover de blondine dit gezien had. Ze draaide op haar hielen en deed een aantal stappen bij het meisje vandaan, ervan uitgaand dat die zou volgen, en opende pas haar mond om iets te vragen nadat ze een moment van stilte hadden gehad. “Is er iets?” vroeg ze; misschien een nieuwsgierige ondertoon in haar stem, maar voornamelijk was er bezorgdheid te horen. Bezorgdheid en begrip. Ze zou het begrijpen als Sara ervoor koos om er niet over te willen praten, maar ze zou proberen haar vriendin zo goed mogelijk op weg te helpen met haar probleem. Dat was immers wat vrienden deden, niet waar?

De wandeling naar het pokécenter was inderdaad niet lang. Alles bij elkaar was het nog geen vijf minuten voor ze door de deuren naar binnen konden lopen. De blondine hield echter halt voor de glazen deuren en haalde Sivar van haar schouders af. Ze plaatste hem zorgvuldig op de grond en richtte toen haar paarse kijkers op de witharige, denkend over haar volgende zet.