Ontspannen en team rocket... geen goede combinatie

Jace liep weer eens doelloos rond. Al hoewel, misschien is doelloos niet het juiste woord. Hij wist waar hij was, maar het was enorm vroeg in de ochtend dus het gebouw dat hij zocht was dicht. Hij was wwer terug gekomen in Coumarine City, maar in de winter was dit resort stadje nogal verlaten. Hij was uit ultieme verveling naar de Azure Bay gegaan om wat nieuwe pokémon te ontdekken. Misschien waren er andere pokémon actief in de baai in het donker van de winter ochtend. Jace ging in het zand zitten kalm kijkend naar de woeste zee. De zee leek veel minder verwelkomend in de winter. Een Wingul zweefde hoog boven hem. De wind was woest en het zand koud. Nee dit was niets voor hem, hij had het echt veel meer op de zomer. Hij hoorde hoe de wind een fluitend geluid maakte in een schelp die verderop lag. Hij hoorde opeens verderop een enorm mooi gezang hij stond op en liep richting het vreemde, maar prachtige gezang. Hij klom over wat stenen en zag daar een enorme pokémon in het zand liggen kijkend naar de zee. Zijn pokédex begon te piepen en zei met een robotische stem: “Lapras the transport pokémon. Lapras is a gentle, helpful Pokémon that enjoys ferrying people across bodies of water. However, this docility has made it an easy target for hunters, who have nearly driven it to extinction. An intelligent Pokémon, it is able to understand human speech. It has been known to travel the seas in large pods. To keep in touch with other of its kind, it sings enchanting melodies.” Het was een enorm beest bijna 2.5 meter hoog. Volgens de pokédex waren ze heel rustig en kalm, maar wat en zonde dat deze pokémon bijna uitgestorven waren. Volgens hem was het een zij, maar hij wist het niet zeker. Ze was een werkelijk prachtige pokémon. Hij ging zitten en luisterde naar het mooie melodietje dat bedoeld was voor haar soortgenoten. Even later stopte de Lapras en dook ze plotseling het water in, misschien hoorde ze iets dat hij niet kon horen. Toch nog een leuke dag gehad in de Azure Bay, maar nu was het tijd om verder te gaan. Hij stond op en liep verder tot hij het versteende pad vond dat weer terug naar Coumarine City leidde. Hij liep rustig verborgen onder zijn sjaal verder terwijl de wind genadeloos door blies tot de vloer onder zijn eigen benen begon te bewegen. Het hele rotsblok onder zijn voeten dat deel uitmaakte van het pad begon weg te lopen. Toen het rotsblok door had dat hij bovenop hem stond schudde hij Jace er van af. Verbaasd keek Jace naar het levende rotsblok. Wat krijgen we nu? Zijn pokédex oh zo optimistisch begon het rotsblok te scannen. Waarom hield hij dat ding niet weggestopt in plaats van vast op zijn riem. Het scande alles dat leek op pokémon activiteit en begon knap irritant te worden. Toen het scannen klaar was piepte het en zei met z'n robot stem: “Crustle the stone home pokémon. Crustle is an orange Pokémon resembling an insect or crustacean. Its most distinguishing feature is its enormous shell, which resembles a cut-away block of sediment with multiple layers and strata visible. The tips of its pincers and six feet are dark gray. It has two glaring yellow eyes. Crustle possesses a straight tail that is concealed underneath its shell. It is very strong, to the point that it can carry heavy rocks for a long time, even through arid lands where it resides. It fights members of its species over territory in battles which can become very vicious. If its shell breaks during such a fight, it loses.” Wacht eens even. Jace had dit al eens mee gemaakt met een uiterst irritante Dwebble. Hij zag nu ook het grinnende gezicht van de Crustle onder de steen uit steken. Nee Jace was geen fan deze soort pokémon. Hij kroop overeind en klopte het zand van zijn broek af. Hij gunde de Crustle niet eens wat aandacht en liep hem voorbij. Hij vond pokémon fantastisch, maar Crustle en Dwebble hadden de neiging hem dwars te zitten. Hij liep verder het pad op richting Courimaine City.

De hard waaiende wind was waarschijnlijk de reden dat het zo verlaten was in de stad. Hij bereikte de stad en keer weer om naar de zee waar de Lapras rustig zat te zwemmen met een andere Lapras. Jace glimlachte terwijl de twee pokémon de horizon opzochten. Hij keerde om en strompelde de stad in. Hij zou eerst even een café opzoeken en ontbijten voordat hij de gym op zou zoeken. Het was nog te vroeg na zijn vorige gym gevecht om de gym uit te dagen, maar het kon geen kwaad om de gym en de gymleader weer eens te bezichtigen. Als hij de vechtstijl van zijn tegenstander zou kennen dan had hij al een voordeel. Hij wist dat de specialiteit van deze gymleader grass type pokémon was. Het zou hem goed doen om Pyre en Luminous tegen hem te gebruiken. Waarom was vuur zo'n terugkerend thema in zijn leven, maar in dit geval kon hij niet klagen. Ja een klein groepje pokémon die super effectief waren tegen die van de gymleader zou zijn sterkste voordeel worden. Jace zag uit z'n ooghoek een cafeetje en nam meteen een scherpe bocht. Hij deed voorzichtig de deur open, omdat het redelijk vroeg was en hij niemand zo vroeg de stuipen op het lijf wilde jagen. Het was een doorsnee café, maar de serveerster had hem meteen door en zei enorm opgewekt: “Hele goede morgen.” Ze was enorm opgewekt voor de vroege ochtend, maar Jace glimlachte alleen maar. Hij vond het ook helemaal niet erg. Hij hing zijn jas op en ging zitten aan de bar. Voordat hij op de kruk zat stond de serveerster voor hem en vroeg: “Wat gaat het worden?” Hij keek haar met geschrokken ogen aan. Hij had niet eens tijd gehad om het menu te zien en zei verbaasd: “Ehm... Warme chocolade?” De serveerster glimlachte enthousiast en begon meteen achter de bar te werken. Jace keek weer om zich heen. Hij was de enige in het café, geen wonder ook zo vroeg 's ochtends. Hopelijk had hij tijd om het menu door te lezen voor ze klaar was. Jace liet zijn ogen over het menu glijden, maar voordat hij bij het einde was kreeg hij de warme chocolade voor zijn neus geschoven. Ze was hem voor geweest. Ze vroeg al meteen: “En wat gaat het worden?” Jace glimlachte in zichzelf om het feit dat hij de kleine fictieve race tussen zijn lezen en haar bedienen had verloren en nam rustig zijn eerste slok voordat hij antwoordde. Het voelde goed om wat warms binnen te krijgen als het buiten zo koud was. Hij keek vervolgens op van zijn mok en zei: “Ik neem denk ik de croissant met het spiegel ei en spek.” Dat was precies wat hij nodighad. Een goed ontbijt zou hem goed doen. De serveerster knikte en begon meteen aan zijn bestelling te werken terwijl er langzaam maar zeker meer mensen het café betreden. De warme chocolade was dampend en verijsde constant geblaas. Dat was iets dat Jace wel eens wilde vergeten en dat leidde tot een klein aantal blaren op zijn tong die snel wegtrokken. Al gauw was het meisje klaar met de bestelling en legde het voor Jace neer voordat ze haar aandacht richtte op de andere gasten. De heerlijke geur van zijn bestelling deed zijn maag knorren. Hij nam een eerste hap en dacht meteen: Dit was een goed idee. Hij at rustig door terwijl hij de keuken achter de bar bekeek samen met de serveerster die er aan het weer was. Ze was misschien enorm hyper, maar ze kon wel goed koken. Hij vond het heerlijk en zodra het op was vond hij het wel goed geweest. Hij zou de gym gaan inspecteren en misschien ook kijken naar wat de gymleader voor een persoon was. Hij betaalde en liet een keurige tip achter. Hij haalde zijn jas van de kapstok en liep naar buiten. Het waaide minder hard en het was best mooi weer voor zo'n koude winter dag. De zon scheen fel en weerkaatste op het sneeuw, maar het gaf wel een aangename temperatuur. Het was niet lastig om de gym te vinden. Het was een enorm groot gebouw dat uitkeek over de zee met een enorm grote groenkas, maar er was iets vreemd aan de hand. Er was zwart en geel lint over delen van het gebouw gebonden die lazen: Onder constructie wegens brand. Brand? Jace keek in ongeloof naar het gebouw en zei tegen zichzelf: “Wat in Arceus naam is hier gebeurt?” Hij was met stomheid geslagen. Wat kon hier gebeurt zijn dat de gym half afgebrand was? Wat voor een pokémon zou het geweest zijn? Tot zijn verbazing kreeg hij antwoord op zijn vragen door een stem die zich achter hem bevond die zei: “Een of andere onbeschofte vlerk heeft met zijn op hol geslagen Charizard mijn mooie gym gedeeltelijk platgebrand.” Jace draaide zich nieuwsgierig om. Mijn gym? Dan was dat vast de gymleader. Achter hem stond een oude man met een groene overal aan leunend op een enorme heggenschaar. Een excentriek figuur. Vast de gymleader, die hadden nogal de neiging excentriek te zijn. Visioenen van Grant's haar schoten door zijn hoofd heen. De man had ook een barretje op en keek met zijn oude ogen vanonder deze baret Jace aan. Hij keek hem best vragend aan en vroeg: “Ben jij wellicht een uitdager jonge spruit?” Jace glimlachte om de bijnaam spruit en antwoordde simpelweg met: “Nog niet. Ben jij de gymleader?” De oude man grindde en zei: “Nog niet? En ja ik ben Ramos de gymleader van Courimaine City en wie mag jij zijn jonge spruit?” Jace glimlachte toen de oude man zich voorstelde als de gymleader van Courimaine City en zei: “Inderdaad, nog niet. Als ik meer voorbereid ben kom ik u wel uitdagen. Mijn naam is Jace Thorn.” De oren van de man bewogen lichtjes toen hij Jace z'n achternaam hoorde en begon in zichzelf rozen soorten te mompelen. Jace keek hem vragend aan, maar schudde al gauw de vragende blik af en stak zijn hand uit terwijl hij zei: “Het was me een genoegen Ramos.” Hij wist alles wat hij wilde weten. De man was oud en zeer vriendelijk, maar er schuilde een zekere wijsheid achter. Hetzelfde gevoel dat je zou hebben bij een zeer oude leraar of trainer. Ramos schudde hem de hand en zei: “Ehm... Ja een waar genoegen beste spruit. Hopelijk is mijn gym weer als van oude als je mij komt uitdagen.” De grip van de oude man was sterker dan hij verwacht had en dit versterkte zijn vermoeden nog meer. Jace knikte en liep de andere kant maar weer op. Er was niet echt veel zin in een gym die onder constructie was te bezichtigen.

De kade was rustig, maar niet verlaten. Er was zelfs in de winter leven in deze stad. Hij ging op een bankje op de kade zitten. De wind was wat kalmer en de zon scheen. Jace zuchtte eventjes en haalde zijn schetsboekje er bij. Hij schetste als hij zich enorm verveelde. Hij kon uiteraard trainen, maar hij wilde zijn pokémon wat rust gunnen na hun vorige gym gevecht. Hij zag de Wingul over de wind glijden. Hij begon te schetsen, maar kon zijn gedachten er niet echt goed bij houden. Hij klapte zijn schetsboekje al gauw dicht en zuchtte. Waarom verveelde hij zich zo? Waarschijnlijk kwam het omdat hij niets anders op het schema had apart van de gym bezichtigen, maar een of andere trainer had de gym afgebrand. Hij deed het schetsboekje terug in zijn tas en stond maar op. Hij begon de kade af te wandelen en dacht bij zichzelf: Verveling is belachelijk. Hij vond het niet fijn om verveeld te zijn. Vooral als hij rond aan het reizen was. Misschien was het de winter? Hij vond we winter veel minder fijn dan de zomer. Hij dacht dat het misschien leuk was om bij de haven rond te gaan lopen. Misschien kon hij gaan vissen of zoiets... Nee, hij had het niet zo op vissen. Veel te saai wat hem betreft. De haven was rustig en best doorsnee. De haven zelf was omringd door aan het water gelegen loodsen die schepen konden bewaren. Hij liep rustig over de haven. Het rook naar vis en de zee, maar de schippers nog meer. Hier was ook niets te beleven. Hij liep weer de haven af langs de loodsen en hoorde plotseling een heel triest gezang van een van de loodsen komen. Het was zacht en droevig. Jace liep voorzichtig naar de loods toe en zag meteen bewakers in team rocket uniforms rond de loods lopen. Hij ook snel achter een groepje dozen om niet ontdekt te worden. Dit deugde van geen kant. Toch kon hij het niet laten om langs de eerste patrouille te sluipen met dekking van de dozen. Hij moest er achter zien te komen wat ze verborgen in de loods. Hij zag hoe de groep van twee man die de rondes deden stopten om te praten met de ene bewaker bij de ingang. Hij moest binnen zien te komen zonder dat team rocket het zou opmerken. Waarom was hij zo nieuwsgierig? Hij had het idee dat hij dat gezang eerder had gehoord. Zodra de twee patrouille leden de hok van de loods om waren sprintte Jace naar de bewaker bij de deur. De bewaker keek hem stom verbaasd aan aangezien Jace vanachter de dozen sprong en hem meteen een kaakstoot verkocht. De man viel duizelig neer. Hij was niet bewusteloos, maar kon niet meer staan en sprak zachtjes wartaal. Jace deed gauw de deur van de loods open en sleepte hem mee naar binnen. Wat was hij aan het doen in vredes naam? Hij was niet gewelddadig al deerde het hem minder omdat het een team rocket lid was, maar hier naar binnen sluipen met een gewonde was belachelijk. Jace knikte op het moment dat hij zag wat er in de loods stond. Er stond een rij enorme kooien met een Lapras in iedere kooi. Dat was het dus, dat gevoel dat aan hem knaagde. Die herkenbaarheid van het gezang was de reden dat hij hier zomaar naar binnen gestormd was, maar wat nu. Hij liep voorzichtig naar het midden van de loods waar een grote rode knop op een paneel zat met het woord open er op... Dat was makkelijker dan hij had gedacht. Hij keek vol medelijden naar de Lapras die hier vastgehouden werden. Hij merkte op dat de twee tortelduifjes van eerder vandaag tussen de gevangen Lapras zaten. Hij aarzelde geen seconde en reikte naar de knop. Voordat hij het wist stond er een vleermuis pokémon voor zijn neus. Hij deinsde naar achteren en zag dat de patrouille de deur open hadden gemaakt en hem betrapt hadden. Hun collega lag nog voor pampus op de vloer. Een van de team rocket leden zei: “Crobat gebruik Bire op die inbreker!” Niet goed. Jace reikte naar een pokéball aan zijn riem en wierp hem op. De Crobat vloog op Jace af met zijn scherpe tanden en hij wist het maar net te ontwijken. Luminous kwam uit het felle licht van zijn pokéball tevoorschijn, maar voordat de team rocket leden konden reageren zei Jace: “Snel gebruik Smog!” Luminous keek hem bezorgd aan en Jace zei vastberaden: “Doe het!!!” Luminous blies een giftige rookwolk uit die zowel Jace, de Crobat en een groot deel van de loods bedekte. Jace hield zijn adem in en probeerde tevergeefs de knop te vinden, maar moest al snel de rookwolk uit duiken. Nu bevonden Luminous en de Crobat tussen Jace en de team rocket leden. Jace zat met zijn rug tegen de muur... Niet bepaald de beste positie om in te zijn. De Crobat was boven de gifwolk uit gevolgen. Jace pakte zijn pokédex er bij die meteen de pokémon scande. Het piepte kort daarna en zei met een robotische stem: “Crobat is a purple, bat-like Pokémon. Crobat sneaks up on its intended prey using wings that barely make a sound. Crobat has a stubby pair of feet, and has developed a second pair of wings with greenish-blue undersides and two stubby 'fingers'. Crobat's pointed ears are long, and appear to lack insides. Crobat's mouth is small and appears to have its teeth constantly bared. Crobat's eyes are yellow with red pupils. Crobat is a nocturnal Pokémon. If Crobat is flying by fluttering only a pair of wings on either the forelegs or hind legs, it is proof that Crobat has been flying a long distance. It switches the wings it uses if it is tired. By alternately resting its front and rear wings, it can fly all day without having to stop. Crobat rests by hanging on a tree branch with its rear legs that serve as wings. Crobat is a cave-dwelling pokémon.” Een snelle dus. De andere team rocket member wierp ook zijn pokéball op en uit het witte licht verscheen een onbekende pokémon tevoorschijn. De pokédex scande ook deze pokémon en zei: “Gigalith the compressed pokémon. Gigalith is a blue quadruped Pokémon, with various spiny, crystal-like red features jutting out of its body. Its limbs have gray joints and are topped with red crystalline features, with the two claws on each limb being similar features. It has a red eye inside each ear. Several of the crystalline features are present on its face; three below its eyes, one in the middle resembling a crest, and other crystals to the sides of its head. It compresses energy in the core inside its body that is enough to blow away mountains. It can also store sunlight in its orange crystals and shoot powerful energy from its mouth. It lives in caves and tunnels deep underground.” Well shit... Jace reikte naar zijn eigen pokéballen, maar voordat hij de volgende op kon werpen riep een team rocket member: “Crobat gebruik Swift!” De Crobat maakte een korte duikvlucht en wierp lichtgevende sterren zijn richting op. Jace wierp zijn pokéball op en zei tegelijkertijd: “Gebruik Fire Spin!” Luminous draaide in het rond en spuwde een vlammenzee op die een tornado om hem heen vormde die de Swift aanval tegenhield. Jace glimlachte toen de andere team rocket grunt zei: “Gigalith gebruik Power Gem!” De kristallen op zijn lijf begonnen te gloeien en schoten lichtstralen af op de tornado van vuur. Het brak gemakkelijk door het vuur door, maar daar in de tornado stond niet alleen Luminous. Nightshade stond daar klaar met een Light Screen die de klap opving en hen beide genoeg tijd gaf om het te ontwijken. Dit was zijn kans. Hij was nu enorm opgewekt door de adrenaline en het nabije gevaar en riep enthousiast: “Luminous gebruik Ember en Nightshade gebruik Charge Beam op de Crobat.” Hij had niet echt een voordeel met de mobiliteit van vliegende tegenstanders en moest ze dus zo snel mogelijk uit de lucht halen. Luminous schoot een barage aan kleine vlammetjes af op de tegenstanders terwijl Nightshade een lichtstraal tussen de chaos schoot richting de Crobat. De pokémon van de tegenstander hadden moeite met de chaos en de Gigalith werd geraakt door de Ember, maar de Crobat wist het allemaal te ontwijken ten koste van volop geraakt worden door de Charge Beam. De Corbat viel uit de lucht, maar net voordat hij de vloer raakte schreeuwde een team rocket lid: “Crobat gebruik Air Cutter op de indringer!” Oh shit... De Crobat nam het momentum van de val mee en vloog vliegensvlug naar Jace met licht gevende vleugels. Dit was niet goed. Hij moest snel reageren anders zat hij hier vast met een verwonding. Hij zei instinctief: “Nightshade gebruik Magical Leaf en Luminous gebruik Smog!” Zijn pokémon bedekte de omgeving met een dikke laag giftige smog en scherp rond dwarrelende bladeren. Jace zag hoe de Crobat vastberaden toch deze chaos in vloog om zich een weg naar hem te banen. Hij wierp vluchtig een pokéball op hopend dat dit genoeg zou zijn om de enorm snelle tegenstander tegen te houden. De Crobat vloog uit de smog samen met een... Hyper Beam!!! Was die van de Gigalith? Uit zijn pokéball verscheen Odin met een luide kreet, maar het was te laat. Jace sprong opzij en sleepte Odin mee. De Hyper Beam Brak door de achterkant van de loods en opende een enorm gapend gat naar de haven waar mensen in paniek weg rende. De Crobat raakte Odin volop met de sterke vleugels. Jace vond het vreselijk dat hij Odin in zo'n positie had gebracht. Hij wist dat de Gigalith voor een tijdje niet aan zou kunnen vallen door de kracht die een Hyper Beam verijsde. Hij zei tegen Odin: “Houd die Crobat vast met een Horn Leech!” Odin greep de Crobat en hield hem stevig vast terwijl Jace Nightshade beval de smog weg te halen met een Stored Power. Hij rende tot team rocket's verrassing naar hen en de Gigalith toe met Luminous onder zijn arm die hij in zijn sprint opgepakt had. Plotseling draaide hij om met een scherpe bocht en zei: “Luminous gebruik Fire Spin om hen op een afstand te houden!” De shiny Litwick spuwde een vlammenzee op die een barricade vormde tussen hen en de rest van team rocket. Jace was nu vrij om op de knop te drukken en deed dat ook zo snel mogelijk. Een alarm ging af en de kooien met de gevangen Lapras vlogen open met een krakende zwiep. De team rocket leden hadden al gauw door dat dit niet meer te winnen was als de Lapras vrij waren en keerden hun eigen pokémon terug voordat ze het hazenpad namen. De Lapras zongen blij terwijl ze door het gat dat de Hyper Beam had gemaakt liepen om vervolgens de haven uit te zwemmen. De team rocket grunts waren hem gesmeerd en Jace hoorde het geluid van sirenes naderen. Nu was waarschijnlijk een handige tijd om hem te peren. Jace keerde al zijn pokémon terug en opende de deur naar buiten. De politie was er nog niet en hij was niet van plan hier voor op te draaien. Hij greep zijn tas van achter de dozen en sprintte gauw de andere kant op naar de haven. De haven was grotendeels verlaten en hij kon gemakkelijk door rennen zonder dat iemand hem zag door de boten. Toen hij terug was op de kade veranderde hij snel van pas om te verdwijnen in de menigte. Hij zag hoe de politie het gat en de loods inspecteerden en kratten met het team rocket logo weg sleepten terwijl de zon langzaam onder ging. Wat een dag.

Hij sjokte langzaam over het zand zwaar uitgeput door de gebeurtenissen van de dag. Waarom was hij zo roekeloos geweest. Hij kon de arme pokémon niet tot hun lot overlaten, maar om er voor de bak in te draaien... Wat een dilemma, maar uiteindelijk knikte hij. Hij had het juiste gedaan. Als hij de groep Lapras niet had gered kon hij zich niet eens voorstellen wat voor een gruwel ze zou worden aangedaan. Hij liep de hoek om en zag... Godver niet weer. Daar stond de team rocket member die hij op de kaak had geslagen met een blauwe plek en telefoon in hand naar de horizon te staren terwijl hij praatte met iemand aan de andere kant van de lijn. Jace liep te erg in zicht om niet opgemerkt te worden. De team rocket grunt liet van verbazing zijn telefoon zakken terwijl de andere persoon aan de lijn door bleef praten. Hij had woedende ogen, maar een grijns op zijn lippen. Hij tilde het toestel weer naar zijn mond en zei: “Ik bel je zo terug...” Hij klapte zijn toestel dicht en greep naar zijn pokéball terwijl hij zei: “Mijn twee collega's waren niet sterk genoeg, maar ik verzeker je ik ben sterker en ik ga je mijn kaak betaald zetten.” Hij wierp zijn pokéball op en Jace deed in reflex hetzelfde. Uit het witte licht van Jace z'n pokéball kwam Pyre tevoorschijn en uit het witte licht van de team rocket member z'n pokéball stapte een brullende pokémon. Jace haalde vluchtig zijn pokédex er bij, maar wist dat de team rocket grunt niet zou wachten tot hij klaar was met scannen dus riep hij meteen: “Pyre gebruik String Shot!!!” Dit zou hem wat tijd geven om te scannen zodat hij ten minste wist waar hij nou tegen vocht. Pyre schoot dik kleverig draad voort dat zich om de tegenstander wikkelde terwijl de pokédex piepte en met zijn robotische stem zei: “Chesnaught the spiny armor pokémon. Chesnaught is a bipedal, mammalian Pokémon with some plant-like features. It possesses a prominent domed, armor-like shell similar to that of a chestnut. The armor is pale beige in coloration with four large spines jutting out of the back. The armor is trimmed with red and green bands, with the green on the outermost edge. There is an additional spine protruding from the armor over each of Chesnaught's shoulders, which are connected by a green breastplate. Its body is colored similarly to the shell, and its long limbs and tail are banded with plates of armor. The top surfaces of the tail and arms are protected by green armor, and the arms have two small spines. It has three brown, clawed digits on its hands and feet. Its hands can fuse together to create a spike-covered "shield". Chesnaught has fluffy white fur on its belly and fringing its face like a beard. It has a small, pink nose with a three-pointed patch of brown fur extending up its short snout. It also has four pointed teeth and a plate of beige armor atop its head, similar to a helmet. Chesnaught is renowned for its tank-like body; it is capable of throwing a Tackle that can flip a 50-ton truck. Once it gets into its defensive stance with its hands covering its face, it can stand up to a bomb's explosion. It will not hesitate to use its sturdy body to shield its allies from danger.” Het was dus een zeer defensieve pokémon met weinig zwakke plekken. Jace zou moeten mikken op zijn hoofd of zijn maag bloot stellen voor sterke klappen. De team rocket member keek rustig toe hoe de String Shot zijn Chesnaught langzaam bedekte toen hij plotseling zei: “Chesnaught gebruik Needle Arm!” Vanuit de nu gemummificeerde Chesnaught schoten lichtgevende groene naalden bij zijn armen door de kleverige massa. Binnen een seconde was hij los gescheurd en stormde met zijn vuisten op Pyre af. Jace keek gespannen toe en zei: “Probeer te ontwijken en gebruik Ember!” Pyre dook opzij terwijl ze kleine vlammetjes op de Chesnaught afvuurde. Het vuur deed wat schade, maar de Chesnaught zowel als zijn trainer waren vastberaden wat schade te verrichten en hij sloeg Pyre volop. Pyre werd weg geslingerd tegen het zand iets verder op. Jace stond nu gevaarlijk dichtbij de Chesnaught vooral omdat het er een van team rocket was. Zoals Jace verwacht had zei de grunt: “En geef nu die pokken trainer een enorme Hammer Arm tegen zijn kaak, het maakt me niet uit als je hem dood slaat.” Jace maakte dat wel uit! Jace zag hoe de arm omlaag kwam en deinsde achteruit terwijl hij zei: “Pyre nog eens String Shot!” Zijn hart bonsde als een gek toen de arm met enorme kracht omlaag kwam. De arm stopte plotseling voor zijn neus en een zweetdruppel drupte van zijn neus. Pyre had de arm van de Chesnaught net op tijd weten te stoppen en Jace viel van schrik neer in het zand. Hij kroop paniekerig weg en zei even paniekerig: “Goed gedaan Pyre. Gebruik Ember op de String Shot.” Pyre knikte en stak het kleverige draad in de fik. Het draad zelf is zeer ontvlambaar dus dit was een kans om heel wat schade aan zijn armen toe te delen. Nu moest hij hier weg zien te komen. De team rocket grunt keek met enorme woede naar Jace en brulde: “Chesnaught nu wel genoeg gespeeld, gebruik Pin Missile op dat klote joch!!!” Ook niet goed... Jace keek moeizaam omhoog waar de Chesnaught met brandende armen naar hem richtte. Hij reikte zijn arm uit naar Pyre en zei onzeker: “String Shot?” Pyre schoot dik draad om zijn arm heen en trok hem net uit de weg van de regen brandende naalden die uit de Chesnaught z'n armen schoten. De team rocket grunt was laaiend en schreeuwde naar Jace: “Ben jij ook nooit kappot te krijgen?” Jace grinde en aaide Pyre voordat hij haar terug keerde in haar pokéball terwijl hij plagerig zei: “Ik ben soms wat lastig ja.” Pyre had enorm goed gevochten, maar dit was een te gevaarlijke situatie om Pyre in te gebruiken. Pyre was niet zo lang bij hem en moest nog wat trainen tot ze in zo'n situatie ingezet kon worden. Hij wierp vluchtig een pokéball op die open ging in een felle flits licht waar Abyss kalm uit liep. Abyss analyseerde de tegenstanders en snoof uitdagend. Abyss hield wel van een uitdaging en Jace wist dit als geen ander. Ze was ook genadeloos, dus dat was tegen team rocket wel handig. Vuur tegen vuur dus. De ogen van de team rocket grunt en Abyss ontmoette en ze brulde luid en intimiderend. Jace sprong meteen op en had dezelfde vechtlustige gloed in zijn ogen zoals Abyss had. Dit was altijd al geweest sinds hij haar van zijn vader had gekregen. Abyss vond het leuk om te vechten en de strijd die er bij los brak. Ze was een zeer instinctief en vechtlustige pokémon en Jace was meestal rustig en analyserend, maar met Abyss aan zijn zijde was dit niet het geval. Hijzelf liet zich door Abyss haar vechtlustige natuur mee slepen om zo in sync te raken met zijn pokémon. Dit was Abyss en Jace z'n signature vechtstijl combo. Jace bleef een beetje calculerend en zij beide zouden snel en meedogenloos toeslaan. De brul van Abyss liet een kleine opening achter waar Jace gebruik van zou maken en hij zei meteen: “Bite, arm.” Abyss sprong naar voren richting de Chesnaught terwijl ze intimiderend bleef kijken naar de team rocket grunt. De team rocket grunt bleef gespannen toekijken toen Abyss de verbrande schild armen van de Chesnaught beet. De armen waren versterkt als schilden, maar de brandwonden en het gebijt was genoeg om toch wat schade toe te richten. De team rocket grunt schudde zijn hoofd om uit dat gestaar van Abyss weg te komen en zei: “Gebruik Rollout!” De Chesnaught ging in een defensieve curl rollen en Abyss liet instinctief los. De Chesnaught begon te rollen en nam steeds meer vaart op, maar het zand belemmerde zijn snelheid enorm. Dat haalde niet weg van het feit dat hij snel was. Hij maakte een ruime bocht om zo veel mogelijk snelheid op te wekken. Zand vloog alle kanten op toen hij de bocht maakte. De team rocket grunt grindde en zei: “NU frontaal aanvallen!!!” Jace en Abyss keken toe hoe de Chesnaught op hen af kwam denderen. Jace en Abyss dachten waarschijnlijk hetzelfde: Kom maar naar ons toe, bespaart ons de moeite. Jace grindde en zei met een zekere duidelijke vechtlust: “Abyss gebruik Double Team en daarna Future Sight!” Abyss knikte en rende weg van de sneller naderende Chesnaught terwijl ze veranderde in een waas van meerdere illusies. Ze draaide plotseling om met gloeiende ogen en brulde naar de naderende Chesnaught. Op het eerste gezicht leek de aanval niets te doen en de grunt glimlachte toen zijn Chesnaught illusie na illusie uit elkaar deed spatten tot hij Abyss raakte. Abyss werd verderop in het zand gegooid en kroop voorzichtig weer op. Jace en Abyss leken het niet zo erg te vinden, alsof ze een goede schade ruil hadden gemaakt. De grunt begon geïrriteerd te raken door hun kille houding en zei: “Waar zijn al je praatjes nu makker? Chesnaught gebruik Take Down!” De Chesnaught sprong achter Abyss aan met zijn stekels op haar gericht. Jace en Abyss keken hem strak aan met een glimlach die hem een beetje ongemakkelijk deed voelen. Jace zei simpelweg: “Night Slash en Psyco Cut...” Abyss knikte terwijl de Chesnaught dichter en dichter bij kwam. Haar mes begon duister en paars te gloeien. De team rocket grunt riep plotseling: “Gebruik ook Spiky Shield!” De stekels begonnen fel licht te gloeien en zowel de Chesnaught als het team rocket lid begonnen te grinnen tot Jace er op reageerde door te zeggen: “Abyss doe er ook maar een Dark Pulse bovenop.” Duistere aura begon Abyss te omringen die reikte naar de naderende Chesnaught. De Chesnaught sloeg in op Abyss die simpelweg door de pijn heen beet terwijl de aura de Chesnaught aanviel. De Chesnaught werd daarna volop geraakt door de krachtige snee van Abyss die hem het een schijnbeweging raakte in zijn buik. De Chesnaught werd gelanceerd tegen een dichtbij gelegen steen die simpelweg verpulverd was. De team rocket grunt begon te schaterlachen en zei: “Het maakt toch niets uit!!! Je komt toch niet door mijn Chesnaught z'n harnas heen!” Jace keek naar Abyss die simpelweg knikte. Hij liep rustig richting de team rocket member ondanks dat zijn Chesnaught naast hem stond en Jace gemakkelijk neer zou kunnen slaan. De grunt grindde en zei: “Dus je geeft op? Heel verstandig van jou.” Jace hield nonchalant zijn vingen voor de grunt z'n neus en schommelde het nee zeggend heen en weer. Jace glimlachte en zei: “Nee mijn beste het gevecht is zo goed als voorbij.” De team rocket grunt keek hem verbaasd aan en brulde: “Chesnaught dood die kwakzalver!!!” De Chesnaught hief zijn handen hoog en bracht ze naar beneden toen plotseling zijn ogen licht paars gloeiden en er een schok zijn lichaam heen ging. Jace bleef door praten terwijl de Chesnaught bewusteloos achterover viel en zei: “Het maakt niet uit hoe sterk je harnas. Je geest blijft altijd open voor indringers. Het moment dat je dacht dat je onverwoestbaar was had je verloren.” Hij volgde daarop door uitdagend te zeggen: “Ik heb niet eens Abyss hoeven te laten mega-evolueren.” Hij liep voorbij de man en gaf hem een schouderstoot terwijl Abyss hem toe gromde. Ze vond het wel leuk als Jace zo deed. Hij liet zich mee slepen door haar vechtlust, maar als je hem kwaad kreeg liet hij zich er compleet in los. De team rocket grunt draaide om er snauwde: “Ik krijg jou nog...” Hij werd onderbroken door een vlugge klap met Jace z'n wokpan die hij vast had gebonden aan zijn tas. De man viel bewusteloos neer in het zand naast zijn Chesnaught. Abyss keek Jace verrast aan waarop Jace grindde en zei: “Het is een zware dag geweest. Ik leg het zo wel uit...” Hij belde de politie op met de mobiel van de nu bewusteloze man en maakte dat hij kwam. Jace keerde Abyss terug en liep weg. Ergens verwachtte hij een actie film ontploffing achter hem en begon luid te lachen. Ondanks alles dat vandaag was gebeurt bleef hij een awkward dromer... Hij moest een hotel zien te vinden. Het was inderdaad een zware dag geweest.

Jace werd wakker van een luid gesnurk. Hij keek op van zijn in kwijl doorweekte kussen en zag dat het tweepersoons bed compleet gevuld werd door zijn hele team... Ironisch genoeg was de luidste snurker de kleine Lilly die vredig lag te slapen. Abyss was ook wakker en keek glimlachend naar de rest van het team. Ze liet deze kant van haar nooit zien aan de anderen, maar Jace wist wel beter. Ze was een fantastisch vechter en zeer vechtlustig, maar ze had ook een soort leiderschap binnen het team en een sterk moederschapsinstinct. Jace giechelde en Abyss keek verrast op. Ze begon meteen te blozen en keek boos weg. Jace glimlachte en keerde zijn pokémon terug om wat meer uit te slapen. Ze wilden nog wel eens uit hun pokéballen tevoorschijn komen zonder toestemming, vooral als hij lag te slapen. Hij stond moeizaam op uit zijn hotel bed. Zijn haar was in de war. Hij strompelde naar de badkamer terwijl hij een sigaret uit zijn jas viste. Nog steeds slaperig ging hij naar de toilet terwijl hij de sigaret aan stak. Waarom had hij zo'n koppijn? Oh ja de vorige dag was nogal stressvol, dan sliep hij slecht. Hij had echt een gebeurtenisvolle dag achter de rug gehad. De laatste keer dat hij zo slecht geslapen had was... Hij deed zijn zaakje en strompelde daarna naar de spiegel. Hij tilde zijn ponny omhoog om zijn verbrande oog bloot te stellen. Hij sliep zonder ooglapje dus hij werd meteen met het beeld geconfronteerd. De brandwond bedekte zijn hele oog, zijn wenkbrauw en wimpers waren weg en zijn oogmembraan was een licht grijs. Het was een blind oog en een lelijk litteken, maar hij had er Vivienne mee gered. Hij nam een teug en blies de rook uit naar de reflectie van het oog. Hij was verloren in het vuur, maar had zich terug gevonden met de hulp van zijn liefde voor Vivienne en zijn pokémon. Hij liep weer de badkamer uit en wasde zijn gezicht met een natte handoek. Hoe laat was het? Hij keek op zijn horloge. Hij haalde nonchalant zijn schouders op en zei: “Oh al 10:00...” Jace plofte weer neer op het bed terwijl het buiten al best druk en luid begon te worden. Een bundel van licht scheen neer op zijn gezicht. Hij haatte de zon als hij probeerde te slapen. Gefrustreerd stond hij op en begon zich aan te kleden. Hij liet de rest van zijn spullen in de kamer liggen aangezien hij hier nog een dagje zou blijven. Hij droeg zoals gewoonlijk een pak, maar droeg dan ook vloekend een spijkerbroek in plaats van de broek van een pak. Hij strompelde naar beneden naar het café waar hij hopelijk een goed ontbijt zou kunnen vinden. Het hotel was best chique, maar in de winter periode was het best goedkoop om hier te blijven. Het café was rustig en verlaten en hij werd meteen geholpen. Nadat hij zijn ontbijt op had besloot hij maar te kijken of die team rocket members op gepakt waren. Als ze dat niet waren zou hij hier zo snel mogelijk weg moeten. Al gauw werden zijn vermoedens beantwoord. Hij liep langs een man die op straat kranten verkocht met de loods op de voorpagina. Jace gaf de man wat geld en begon te lezen. Blijkbaar waren ze alle drie opgepakt nadat hij de politie had gebeld en die man met een Chesnaught begon te praten. Met een tevreden knik liep hij richting het strand dat bij het hotel lag. Het was een wit mooi strand zonder uitstekende stenen en hier en daar stonden hangmatten die van het hotel waren. Hij snoof de heerlijke zeelucht op en slaakte een tevreden zucht. Het water was troebel en een zachte koude wind blies. De lucht was grijs en onverwelkomend, maar Jace kon het niet laten om ondanks de temperatuur in een hangmat te gaan liggen. Hij had echt slecht geslapen.Voordat hij het wist lag hij diep te slapen luid snurkend. Het was koud, maar het deed hem niets. Hij lag vredig te slapen om de zorgen van de vorige dag te vergeten. Hij werd wakker maar hield zijn ogen gesloten. Hij kon hier wel de hele dag liggen. Waar was eigenlijk de zon en de wind heen. Er drupte zout water op zijn gezicht en hij keek verrast op. Daar hoog hangend boven zijn hoofd was het glimlachend gezicht van een Lapras. Jace dook geschrokken dieper in de hangmat en vroeg met een geschrokken stem: “Ehm... Ben jij diezelfde als gisteren van het strand en de loods? De Lapras knikte en in Jace z'n gedachten vormen de herinneringen van het gevecht in de loods vanuit het oogpunt van de Lapras. Was Jace nu gek aan het worden? Jace probeerde zich de pokédex tekst weer voor de geest te halen. Waren Lapras telepathisch? Lapras knikte instemmend. Jace keek haar vragend aan en vroeg: “En ze verstaan mensen???” De Lapras glimlachte en knikte ook instemmend. Jace kreeg plotseling ook het beeld van het gevecht tegen de team rocket member op het strand te zien vanuit een oogpunt die schuilde achter wat stenen. Jace glimlachte nerveus en zei: “Dus jij had dat gezien... Sorry.” De Lapras tiltte haar hoofd op een vragende manier en keek hem verward aan. Jace zuchtte en zei: “Het spijt me omdat je mij zo hebt moeten zien. Ik ben allen zo als ik vecht met Abyss en ik me door woede mee laat slepen.” De Lapras lachte zachtjes en tikte plagend met haar hoofd tegen de hangmat waardoor Jace er uit viel. Hij kon het niet helpen om nerveus te lachen. Hij stond oog in oog met de pokémon van wel twee en een halve meter hoog. Hij stond op en kreeg meteen kopjes van de Lapras. Hij begon te giechelen en aaide de grote pokémon. Ze was best schattig op haar eigen manier. Hij haalde er ondertussen zijn pokédex weer bij. Een water en ice type pokémon dus. Ondertussen bleef hij haar aaien en vroeg: “Zijn jullie allemaal goed ontsnapt uit de haven?” De Lapras knikte en gaf een blije kreet. Jace glimlachte en zei: “Goed om te horen.” Jace rekte eventjes uit en geeuwde luid. Hij aaide de Lapras en liep richting het hotel. Misschien zou een koffie hem goed doen. Plotseling hoorde hij een protest kreetje en er vormde het beeld van Lapras en een pokébal in zijn hoofd. Verrast draaide hij zich om en vroeg: “Jij wilt een pokémon battle?” De Lapras knikte en ging verderop in een vecht stance staan. Jace glimlachte en zei: “Ok is goed.” Volgens de pokédex hadden Lapras het niet zo op vechten, maar deze had een zekere glinster in haar ogen alsof ze iets wilde bewijzen. Jace wierp zijn pokéball op en uit het felle witte licht verscheen Abyss die pedant naar voren liep. Jace keek Abyss met een glimlach aan en zei: “Geen zorgen Abyss, ze is geen vijand die ons kwaad wilt doen.” De Lapras keek glimlachend naar de Absol. Ze had er blijkbaar zin in. Dan maar beginnen hé. Jace schraapte zijn keel en zei: “Abyss gebruik Shadow Ball!” Abyss opende haar mond en er vormde een duistere bal van energie die pulseerde met zwarte schokken. Lapras reageerde door een Ice Shard te lanceren. Ze vormde ijs voor zich die ze lanceerde naar Abyss een regen van ijs scherven die met enorme snelheid op Abyss af vlogen. Abyss schoot de Shadow Ball af door de regen van ijs scherven en Jace zei: “Ren er achter aan en ontwijk de scherven. Volg de Shadow Ball met een Night Slash!” Abyss begon te sprinten richting de opening en sprong er door, maar ze kon de snelle regen van ijs scherven niet compleet ontwijken. De Shadow Ball raakte de Lapras om vervolgens geraakt te worden door het duister gloeiende mes van Abyss. Lapras sloeg haar hoofd tegen Abyss om d'r af te schudden en gebruikte Body Slam. Ze sprong hoog en gebruikte hoog in de lucht Mist. Een dikke mistbank bedekte het veld waardoor Jace Abyss en de Lapras niet kon zien. De Lapras was heel groot en zwaar dus een Body Slam zou enorm veel schade aanrichten. Jace probeerde door de dikke mist heen te kijken en riep: “Abyss ontwijk maar terug naar mij met Double Team.” Terug trekken uit de mist was waarschijnlijk de beste optie. Abyss samen met een menigte aan illusies. Plotseling vloog er een Ice Beam uit de mist richting de menigte illusies waar Abyss zelf tussen verborgen was. De straal pure kou vloog door de illusies heen en deed ze uit elkaar spatten. Jace keek bezorgd en zei: “Abyss gebruik Ice Beam!” Abyss opende haar mond en er schoot dezelfde puur koude energie tegen de Ice Beam van de Lapras. De twee aanvallen waren gelijk in kracht en duwden tegen elkaar alsof ze ieder de afstand met hun doelwit wilden verkleinen. Na vijf zenuwslopende seconden was de energie bij beide pokémon op en stopte de toevoer van energie. De twee stralen klapten in op elkaar en explodeerden in een ontploffing van ijzige wind. Het deed Lapras veel minder dan Abyss, maar het blies gelukkig wel de mist weg. De Lapras had een enorm voordeel van ver af in vergelijking met Abyss. Hij drukte op het mechanisme in zijn ooglapje die de Keystone activeerde. Abyss d'r Absolite begon fel te gloeien en transformeerde haar in een flits van fel licht. Ze stapte uit het licht als een mega Absol. Ze zag er elegant en zelfverzekerd uit met een zekere psychotische vechtlust. Haar nieuwe snelheid zou enorm helpen dit nadeel te verlagen. Hij had wel het geluk dat de Lapras minder mobiel was op land, maar het moment dat hij dit dacht spuwde de Lapras een enorme Water Gun in het zand die al snel het zand plakkerig en nat maakte... Oh ja ze kon zijn gedachten lezen. Jace moest nu aanvallen anders zou het draaien om lang bereik aanvallen en dat was een gevecht die hij liever niet vocht. Hij keek Abyss aan en zei: “Gebruik Double Team, Swords Dance gevolgd door Quick Attack!” Abyss knikte en veranderde al snel in een mierage van illusies die stuk voor stuk illusionaire zwaarden uit de grond trokken en vast klemden in hun monden. Vervolgens rende ze met enorme snelheid op de Lapras af. Jace noemde deze combinatie Kastle Siege. Hij grindde in zichzelf om zijn vreemde naamgeving van combinaties. De grote groep mega Absols sprintte op de Lapras af die nog een Ice Beam op hen afschoot, maar niet raakte. Dit was ook niet haar bedoeling geweest. Het natte zand begon een laagje ijs te krijgen die veel illusionaire Abyss vast nagelde aan de grond. Abyss zelf wist de vergrendeling van de massa te omzeilen door over het ijs te springen voordat het de grond bevroor en haar zou vastnagelen waardoor ze door gleed naar de Lapras. Het was lastig manouvreren voor Abyss, maar ze wist de Lapras te raken met haar Quick Attack samen met wat illusies. Hun nummers waren gedaald, maar het effect bleef. Jace zelf wist niet zeker welke mega Absol Abyss was. De Lapras was een zeer stevige pokémon en nam de klappen gewoon op. Abyss was nu dichtbij de Lapras en Jace zei meteen: “Abyss gebruik Psycho Cut!” Abyss haar mes begon duister paars te gloeien en sprong op de rug van de Lapras. De Lapras begon over het ijs te rollen met Abyss nog steeds op haar rug. Abyss werd gedwongen van haar af te springen en kreeg meteen een Water Gun tegen zich aan. Abyss reageerde door op haar af te stormen en d'r zij te raken met haar Psycho Cut” De koude wind samen met de water type aanvallen van de Lapras deden Abyss niezen. Het was kort en in een hele hoge toon. Abyss begon meteen te blozen toen Jace zei: “Aaaaawww...” Abyss was aan het blozen en keek kwaad naar Jace, maar Jace reageerde simpelweg door plagerig zijn tong uit te steken. Abyss sprintte naar de Lapras gevuld met woede en haar mes begon duister te gloeien. Het was een Night Slash aanval. Lapras keek haar aan en vuurde een Water Pulse af. De Water Pulse bestond uit een straal van snel draaiende ringen van water. Abyss sloeg de ringen stuk ten koste van wat klappen. Jace merkte op dat de Lapras nogal wat schade kon nemen, dus als hij haar wilde verslaan moest hij meer schade verrichten. Hij riep: “Abyss gebruik Razor wind met Quick Attack en Swords Dance!” Abyss knikte en begon met haar illusies rond te rennen met de snelheid van de Quick Attack terwijl er illusionaire zwaarden in de ontstane tornado vlogen. Ondertussen schoot de Lapras een Confuse Ray af vanuit haar hoorn die de illusies tegen elkaar liet botsen uit verwarring en Abyss verward maakte. Hij moest de Lapras raken met deze sterke klap zonder te missen door de verwarrende Confuse Ray. Het lag nu allemaal aan kans. De Lapras zag de tornado en schoot een Ice Beam af op de vloer richting Abyss. De Lapras sprong achter haar eigen aanval aan en gleed snel door als een pinguïn... Dat zag Jace niet aankomen. Ze nam het momentum mee en sprong hoog voor een finale Body Slam. Jace en Abyss keken gespannen toe. Jace wist dat deze aanval zeer gevaarlijk was, vooral met zo'n zware pokémon als tegenstander. Jace hoopte dat Abyss de verwarring tegen kon gaan om de versterkte Razor Wind te kunnen landen. Jace riep: “Abyss begruik de Razor Wind samen met een Slash!!!” Abyss sprong omhoog met haar mes fel wit gloeiend gevolgd door de tunnelwind vol met illusionaire zwaarden die achter haar op zichzelf inklapte richting de neerkomende Lapras. Abyss had een enkel voordeel. Hij kon haar raken op de maag, maar als het niet lukte zou hij onder de Lapras terecht komen. De Lapras keek vastberaden en accelereerde omlaag terwijl Abyss om hoog sprong met haar luchttunnel van snijdende wind. Abyss raakte eventjes uit balans door de verwarring en miste haar doel met de Slash aanval, maar de versterkte Razor Wind Raakte volop zijn doel en deed de Lapras in de lucht omdraaien. Lapras kwam met een denderende klap omlaag in het zand. Abyss had flink wat schade opgelopen, maar wist zich tussen de grond en de fin van de Lapras te wrikken. Het bleef even stil en de Lapras bewoog niet. Jace wist niet zeker of ze uitgeschakeld was of zo weer om zou draaien en voort vechten, maar hij nam geen kansen. Hij wierp vastberaden zijn pokéball en keek toe hoe de enorme pokémon in een rode gloed verdween in de kleine bal. Abyss keek net als Jace gespannen toe hoe de pokéball heen en weer bewoog met dat zenuwslopend geluid. Nu was het afwachten...

Jace keek gespannen toe hoe het gepiep van de pokémon langzaam minder werd tot het plotseling stopte met een klik. Het was gelukt! Jace en Abyss liepen enthousiast naar de pokéball. Het bleef Jace maar verbazen hoe zulke grote pokémon gevangen konden worden in zulke kleine stukjes technologie, maar het was gelukt. De Lapras die zo mooi kon zingen zou een goed lid van zijn team kunnen vormen. Hij raapte de pokéball op en zei: "Ik ga jou Siren noemen." Enorm blij liep hij naar het pokémon center waar hij zijn pokémon liet rusten. Eenmaal buiten het pokémon center liep hij richting het café van het hotel. Hij had wel een koffie verdiend.

Marcus wreef met een hele diepe zucht in zijn ogen en keek boos naar zijn pen die was gestopt met schrijven. Zijn ogen gingen naar de klok. Half 3. "Wel verdomme" Vloekte hij naar zijn pen. Hij kneep zijn ogen samen en kraste op het papier. Maar er kwam niets. Hij realiseerde zich op dat moment dat zijn pen wel erg koud aanvoelde. Zijn blik ging naar zijn kop koffie en hij zag dat daar zijn pen in zat en dat hij zijn lepel tussen zijn vermoeide vingers had geklemd. Met een zucht gooide hij de lepel over zijn schouder en leunde hij achterover in zijn stoel. Hij wreef nogmaals in zijn vermoeide ogen en geeuwde. Eliteleider zijn had een zegen geleken. Dat was het ook maar het papierwerk en de telefoontjes die gepleegd werden slurpte al zijn energie op. Hij legde zijn zware hoofd in zijn handen en sloot zijn ogen. Zijn hoofd stond niet meer hier naar. Als hij wat sneller resultaat wilde zou hij echt wat slaap moeten hebben. Zijn Houndoom lag vredig te slapen aan de andere kant van het kantoor. De gordijnen achter zijn bureau waren dichtgetrokken. Het enige licht kwam van zijn veel te felle bureaulamp. Hij merkte niet eens meer hoe zijn oogleden voorzichtig naar beneden begonnen te glijden en hoe de slaap hem vanuit het donker begon te besluipen. Uiteindelijk overwon het hem en viel Marcus in slaap.

Marcus schrok wakker toen zijn telefoon rinkelend afging. Zijn wang plakte aan de papieren toen hij zijn hoofd ophief en naar de telefoon greep. "Hallo?" Gromde hij zo nors mogelijk als maar kon. De klok op zijn bureau zei half zes. Wie heeft het lef me te bellen om half 6?. "Meneer, we hebben een situatie" Marcus knipperde en leunde achterover. "Wie is dit? Wat voor situatie?" Blies hij en hij pakte zijn ijskoude koffie. Hij sloot zijn vingers om de pen en katapulteerde hem het donker in met zijn wijsvinger. De vrouwenstem aan de andere kant zei: "We hebben wat problemen met de Lapras in onze basis in Coumarine City, de trucks die ze zouden ophalen zijn niet komen opdagen" Marcus zei eventjes niets, sprakeloos door de grote tegenslag dat dit zou betekenen. Hij merkte niet dat Vix opgestaan was en in het donker naar hem toe gekomen was. Toen een neus zich op zijn knie legde verschoot hij. Hij schudde zijn hoofd en wreef in zijn ogen. De slaaptekort deed hem geen goed. "Meneer?" Klonk het aarzelend aan de andere kant. "En je wilt me zeggen dat je naar mij hebt gebeld in plaats dat jij er ook wat aan gedaan hebt?" Zei hij met bevende stem van irritatie. Hij hoorde hoe ze aan de andere kant van de lijn nerveus begon te stamelen. "Ik kom er aan" Hij gooide de hoorn op de haak en stond op. Hij wreef door zijn haren en keerde zich om. Hij liep naar de andere kant van het kantoor in het duister en smeet de deur van zijn kamer open. Hij dreunde met zijn vuist tegen het lichtknopje en liep naar de badkamer. Hij wilde er een beetje toonbaar uitzien als hij daar aankwam. Hij liet de kraan lopen terwijl hij zijn een kam door zijn haar haalde. Het zat werkgelijkwaar alle kanten op. "Haal mijn tas" Blafte hij tegen Vix. Hij stak zijn handen onder de koude kraan en smeet ijskoud water in zijn gezicht. Hij hoestte en wreef zijn gezicht hard droog met de handdoek. Hij bekeek zijn gezicht in de spiegel. Afzijdig van de randen onder zijn ogen zag hij er niet al te slecht uit. Natuurlijk niet, hij was van zichzelf al hartstikke knap natuurlijk! Marcus streelde zijn ego nog een klein beetje toen hij terug de kamer in liep en zijn kleerkast opentrok. Hij had niet erg veel kleding om uit te kiezen. Wat broeken, simpele witte shirts die het grootste deel van zijn kast innamen en de rest waren algemene dingen die iedereen had. Hij pakte een dikke zwarte trui en zijn kaki gekleurde broek met stevige laarzen die tot boven zijn enkel uitkwamen. Hij had zich vrij snel omgekleed en nam als finishing touch zijn zwartleren motorjack mee die genoeg warmte bood tegen het koude weer. Marcus pakte uiteindelijk zijn grote sporttas waar geld in zat, wat meer geld en alle basis dingen die elke man in de onderwereld bij zich had. Hij was groot en nam altijd veel beslag. Als laatste pakte hij de pokébal van Vix die standaard leeg was, die van Salamence en Arbok. Vullaby en Blitze liet hij thuis. Die twee waren toch nutteloos op dit moment. Hij had niets aan ze. Hij klikte de drie ballen aan zijn riem en tenslotte opende de deur naar de verlaten gang. Toen hij het sleutel in het slot stak en de deur dichttrok wist hij één ding zeker. Slaap zou hij nog lang niet krijgen.

Coumarine City lag relatief dichtbij Lumiose City. Toen hij er aankwam was het inmiddels al in de middag. Hij stapte uit de Rocket auto die hem de laatste paar mijlen had gebracht. Marcus stak een sigaret op en nam de verlaten haven in zich op. Er was werkgelijkwaar niemand. Hij gooide de sporttas over zijn schouder en droeg hem met zich mee terwijl zich voegde op een wat meer levendig deel van de haven. Er liepen hier alleen maar werklui en vissers rond. Marcus streek zijn rode haren achteruit en zijn amberkleurige ogen voegde zich op het gebouw dat leek op een doodnormale loods. In werkelijkheid was het een van de door Team Rocket bezette loodsen die de grootste handel illegaal gevangen Lapras vasthield. Deze lading zou snel vervoerd moeten worden omdat ze te veel ruimte innamen en er geen kosten waren geïnvesteerd in het in leven houden van de dieren voor langer dan twee weken. Hoe langer ze er waren hoe eerder ze ontdekt konden worden. Ondanks hun scherpe beveiliging. De beveiliging in kwestie werd sterk in twijfel getrokken toen met een dreunende knal de zijkant van de loods er uit werd geblazen. Marcus wankelde achteruit door de klap en keek vol ontzetting toe hoe mensen alle kanten op rende, en de Lapras naar buiten kwamen. "Wat krijgen we nou!" Riep hij wanhopig en hij rende naar de ontsnappende Lapras. Marcus probeerde ze nog wanhopig te stoppen door Vix er op af te sturen maar het was een verloren zaak. Hij rende naar het gapende gat in de muur en werd bijna omver gelopen door grunts in de bekende zwarte Rocket pakken die alle kanten op rende. Woedend lapte Marcus de laatste pootje en sleepte hem aan zijn shirt terug naar binnen de grote loods in. Wat Marcus aantrof was een gigantische ravage. Er zaten krassen op de panelen en grote delen van de loods waren in brand gevlogen. Dikke rook kringelde naar boven. Marcus duwde de grunt tegen de muur en keek hem recht aan. "Wat heeft dit te betekenen?" Spuugde giftig. Vix kwam grommend naar voren lopen en voegde zich naast de zijde van Marcus. De grunt leek zich nu pas echt te realiseren wie hij was. "W- we maakte geen schijn van kans!" Bracht de grunt uit met grote ogen. Hij zag er gehavend uit. Op verschillende plekken was zijn shirt weg geschroeid. "Een onbekende man kwam binnen en sloeg een van de bewakers neer en voor we het wisten stond hij bij het beheerderspaneel klaar om alle Lapras vrij te laten!" Marcus gaf de grunt een kaakslag puur omdat hij hem tot het zwijgen toe wilde brengen. De grunt keek verdwaasd om zich heen en Marcus liet hem los. Hij gleed tegen de muur naar beneden. Wat een afgang. Ingemaakt door een eenvoudige burger. In de verte klonken sirenes. Dat was het teken om te gaan. Marcus bukte zich naar de grunt die in elkaar dook en Marcus verschrikt aankeek. "Hoe zag hij er uit?" Hij greep hem bij het voorpand van zijn shirt. "Waar is hij heen gegaan!?" De grunt kreunde en spuwde een klodder bloed uit. "W-weet ik niet" Sprak hij met een gesmoorde stem door het bloed in zijn mond. "Maar hij had een ooglapje met een megastone er in.. en een shiny Litwick" Marcus greep hem krachtig vast bij zijn schouder en sleepte hem mee naar de achterdeur die er niet uitgeblazen was. Hier waren heen mensen en hij zou uit het zicht zijn van de politie. Hij trapte de deur open en smeet de grunt naar buiten. "Ik weet genoeg" Zei hij tegen de grunt die er in een vreemde houding bij lag en geen aanstalten leek te maken om overeind te komen.

"Ik zoek al uren, maar ik kan hem echt niet vinden!" Klonk de jammerende stem van de grunt die hij eerder een kaakslag had gegeven. Marcus zou die vent toch eens! "Hoe wil je op een vervroeg pensioen gaan?" Vroeg Marcus met toegeknepen ogen. Hij leunde tegen het café aan met een peuk in zijn mond. Hij observeerde de mensen die langs hem heen liepen, druk pratend. Af en toe ving hij iets over over een explosie en een loods en Team Rocket. Allemaal in 1 zin. Hij wilde ze allemaal een knal voor hun bek geven. Toen er maar geen antwoord aan de andere kant van de lijn klonk zei Marcus geërgerd. "Ben je nu ook al doof? Of moet ik dat ook nog voor je waar maken?" Dreigde hij. Het enige wat daar op terug kwam was een 'Ik bel je zo terug' Voordat Marcus een geschikte vervloeking door de telefoon kon roepen hing hij op. Hij balde zijn hand tot een vuist en zuchtte heel diep om niet zijn geduld te verliezen. O, als hij hem tegenkwam dan was hij klaar voor een grootste verassing. Marcus keek naar de ondergaande zon en zuchtte. Wat een dag. Hij had wat slaap verdiend. Ondanks alles kon hij weinig aan de situatie veranderen. Zoeken naar de man waarvan hij een beschrijving van niets had was hetzelfde als zoeken naar een legendarische Pokémon. Wie weet was hij nu al halverwege Dendemille Town. Hij wist het niet. Dus zocht Marcus met Vix aan zijn zijde het dichtstbijzijnde hotel op en ging rusten voor de nacht.

Die nacht sliep hij als een roos. Ondanks de toegevoegde problemen die zich gistermiddag bij de toch al hoge stapel hadden gevoegd zat het hem niet dwars om eens goed te kunnen slapen. Hij sliep al weken slecht door al het werk. Toen hij wakker werd dacht hij meteen aan de blunder van de grunts en was hij meteen klaarwakker. Zijn humeur voor die dag was daardoor eigenlijk al bepaald. Hij kleedde zich vlug om en ging naar beneden om wat te eten. Hij liep net de grote hal in waar je kon eten toen Houndoom blafte en hem aanstootte met zijn neus. Marcus draaide zich om en zag nog net een Pokémon om de hoek verdwijnen dat op een Absol leek. Marcus liet zijn bord uit zijn handen vallen en rende naar de deur toe. Die schoven tergend langzaam open en maakte Marcus alleen maar meer opgefokter. Hij sprong naar buiten en keek om zich heen. Van de Absol was geen spoor te bekennen. Marcus overwoog of hij het zich niet gewoon ingebeeld had. Tenslotte liepen er toch vast wel meer Absol rond? Wat waren de kansen dat hij juist díe ene Absol vond die de grunt had bedoeld. Het antwoord op zijn vraag presenteerde zich in een jonge vrouw die terug kwam uit een winkeltje aan de overkant en met een Absol aan haar zijde terug het hotel in liep. Marcus vernauwde zijn ogen en schudde zijn hoofd. Hij keek Houndoom afwezig aan. Plotseling schoot hem iets te binnen. "Vix, ruik goed aan die Absol en zoek naar een soortgelijke geur. Vergeet niet dat de trainer die erbij hoort een ooglapje draagt met een mega stone erin. Als je iets hebt dan kom je terug naar dat café" Hij wees naar de overkant. "Daar zal ik zijn" Vix knikte vastberaden en keek hem aan met een begrijpende blik. Hij scheen maar al te goed door te hebben hoe belangrijk deze situatie was. Zijn hond Pokémon draaide zich om en rende naar de Absol. Die keek nieuwsgierig om en ging een beetje nerveus achteruit. Vix snoof erg lang aan hem en keek enkele keren om zich heen. Plotseling draaide hij zich om en sprintte weg van de Absol, langs Marcus het drukke plein op en verdween uit het zicht. Marcus wist dat de kans bijna nihil was. Wie zou er na zo'n overwinning nog op het plaats van het misdrijf blijven? Nadat hij geen antwoord had gehad van waardeloze grunt nummer 1 was hij er van uitgegaan dat er iets fout was gegaan en Marcus waarschijnlijk niets meer van hem ging horen. Hij rekte zich uit en liep naar het café aan de overkant van het plein. Hij verwachtte Vix nog lang niet terug. Als er één Pokémon was waar hij op kon vertrouwen dat hij het goed deed dan was het zijn trouwe Houndoom. Hij liep langs een man die kranten verkocht en was bijna doorgelopen tot zijn oog de uitvergrote foto van de loods op de voorpagina zag. Marcus bleef stokstijf staan en draaide zich om naar de man. "Geïnteresseerd in de krant, kerel? Gister hebben ze een loods gevonden vol spullen van Team Rocket!" Marcus pakte heel langzaam een krant aan en begon te lezen. Blijkbaar waren ze de 'beruchte bende' Team Rocket op het spoor en hadden verschillende opgepakte leden gepraat. Waaronder een man met een erg gekneusd gezicht en een man met een Chesnaught. Marcus duwde de krant terug in de handen van de man waardoor zijn stapel kranten overal over de straat vielen. "Hé!" Riep de man hem na maar Marcus liep door, voor eventjes doof voor de menigte op straat. Nu zaten ze echt diep in de Tauros shit! Zijn zorgen werden een heel klein beetje verlicht toen hij een grunt tegenkwam in vermomming. Die had het voor elkaar gekregen drie Lapras te vangen en wilde zo min mogelijk last veroorzaken en leverde ze dus meteen aan hem af. Blijkbaar waren twee een stelletje en een ander een erg jong exemplaar. Perfect. Hoe jonger, hoe meer geld ze veroorzaakte!

De rest van de dag besteedde Marcus aan het volgen van aanwijzingen die hij zelf kon vergaren. Mensen hadden een man met een ooglapje zien langskomen in het zelfde hotel waar hij sliep. Ze hadden hem ook op het witte strand zien verdwijnen en niet meer terug zien komen. Andere zeiden dat hij was weggevlogen op de rug van een Charizard. En weer iemand anders zei dat hij in het geheim een piraten kapitein was en daarom dat ooglapje droeg. Hij was op de rug van een Wailord gesprongen en de zee in gevaren. Kortom, Marcus kon er niets mee. Hij geloofde ze bijna allemaal niet. De vrouw achter de balie zei dat ze informatie over het verblijf van de gasten in hun hotel niet zomaar kon vrijgeven en de oudere vrouw die hem op het strand gezien zou hebben was slechtziend. De oude vrouw kon net zo goed iemand anders gezien hebben. En dus stond Marcus geleund tegen een café met een peuk in zijn mond te wachten op zijn Houndoom. Die was nog steeds niet terug. Het verbaasde hem hoe lang hij weg bleef. Op dat moment verscheen Vix uit het steegje naast het café en keek Marcus recht aan. Speak of the devil... Vix blik ging heel langzaam naar het midden van het plein. Daar zag Marcus hem. Een gespierde, lange vent met een ooglapje en een Absol aan zijn zijde. Het kon niet waar zijn.. hij liep rechtstreeks in zijn armen! Marcus besefte dat er hier teveel mensen waren. Te veel mensen voor een stille moord. Natuurlijk waren door het koude weer en het feit dat dit meer een haven was dan een stadje er beduidend minder mensen.. maar genoeg om een getuigenis af te leggen. Misschien kon hij het anders aanpakken. Hij liep het terras af en stopte op enkele meters voor de man op zo een manier dat het duidelijk was dat je iets van hem wilde. Marcus keek indringend in het oog van de man en vernauwde zijn ogen.

"Je bent een moeilijke man om te vinden" Zei hij op gedempte toon zodat enkel hun twee en misschien wat mensen om hem heen hen horen konden. "dat is wat ze zeggen" Vervolgde Marcus en hij legde zijn hand op de ramshoorns van zijn Houndoom. Hij grinnikte. Marcus had het vage vermoeden dat hij hem toch ergens van kende. Maar dat zal wel zijn verbeelding zijn. Tenslotte had hij een grote tijd naar hem gezocht. En hier was hij dan. "Ik heb iets wat je wilt.." Vervolgde Marcus en hij stak zijn handen in zijn zakken. Hij wilde testen of dit inderdaad zo iemand was die door het vuur ging om Pokémon in nood te redden. "Of liever gezegd, ik heb iets wat hun willen hebben.. Lapras zijn gevoelige Pokémon heb ik gehoord" Heel kort liet hij een pokébal in het licht glimmen die hij voor een klein stukje uit zijn zak haalde. Hij legde zijn hand er weer overheen en duwde ze terug in zijn zakken. "Hun vrijheid" Hij draaide zich om en rende het steegje in. Behendig zigzagde hij door het netwerk van kleine straatjes en steegjes tot hij uitkwam op een groot industrieterrein ingebouwd door één grote U vormige loods. Hij stopte in het midden en draaide zich om. Hij glimlachte oogverblindend en gooide zijn sporttas achter wat oude kratten uit het zicht. Daar zaten de rest van de Lapras in. Hij had enkel het mannelijke exemplaar in zijn zak die bij het vrouwtje in zijn tas hoorde. Hij ging er vanuit dat de man hem zou volgen. En zo niet, Vix had hij ergens tussen de steegjes geloodst zodat hij hem moeiteloos kon opsporen mocht het nodig zijn. Houndoom hadden een uitstekende reukzin. Marcus stak zijn peuk op en stopte hem tussen zijn lippen. Met een diepe zucht bleef hij in de totale isolatie van de grote loods wachten op zijn slachtoffer.

Jace was rustig aan het teruglopen naar het café toen plotseling een bekende voor hem verscheen. Was dat niet die team rocket grunt die zijn Litwick wilde stelen? Hij begon wat te bazelen dat hij lastig te vinden was. Jace wist dat zijn aanwezigheid niets goed voorspelde, maar hij kon het niet laten om te denken: Hoe lastig kan ik te vinden zijn, werkelijk? Ik heb één oog... De man liet ook best merken dat hij van team rocket was toen hij de pokéball liet zien om vervolgens een zijstraat in te rennen. Jace keek hem na en begon te zweten. Dit was wat hij bedoelde met in problemen komen. Hij had nooit die loods te grazen moeten nemen. Toen schoot hem iets te binnen... Een plan. Even later liep hij de man achterna en stak een sigaret op met Abyss aan zijn zijde. De man wachtte op hem met zijn rug tegen een u-vormige loods. Jace keek de man met een ontspannen blik toe, maar met woedende ogen aan en zei: "Wat nu grunt?"

Marcus werd omhuld door de doodse stilte die de isolatie van de loods om hem heen met zich meebracht. Zijn sigaret was al ver opgebrand toen eindelijk zijn Houndoom verscheen en zich aan zijn zijde voegde. Even later verscheen ook de eenogige man. Hij slaakte een vermoeide zucht en gooide zijn sigaret weg. "Nou nou, jij nam mooi je tijd. Ik dacht al dat ik je moest opsporen" Riep hij vanaf de andere kant van de grote open plek. Vix sprong op wat hoge kratten en ging zitten. Marcus had achter die kratten zijn tas verstopt zodat zijn buit bijten levens gevaar zou verkeren als het heet mocht worden. "Grunt?" Herhaalde Marcus en hij keek met een blik alsof Jace oprecht zijn gevoelens gekwetst had. "Ik heb een promotie gehad en ben nu een van de elite leiders van Team Rocket. Nu heb ik dus alle autoriteit om een kogel door je hoofd te jagen en om je Pokémon te stelen en daar geen gevolgen aan te ondervinden. Stel dat ik gezien word, is dat pech voor mij maar ik ben toch eigen baas-" Soort van. Dat was niet helemaal waar. Allison stond in principe nog voor hem om nog maar te zwijgen over Giovanni. "Kortom, zullen we een mooie deal sluiten?" Rondde hij zijn verhaal af.

Marcus kon beledigingen wel redelijk hebben. Hij dwong zichzelf om er nog luchtig onder te blijven en stak nog een sigaret op. Een nieuwe. Marcus knikte en lachte duivels. "Onder andere, die Lapras zijn veel geld waard en dat geld heb jij zojuist terug de baai in gegooid" Zei hij met een toon die verried hoe woedend dat hem in werkelijkheid maakte. Ondertussen pakte hij de bal van Salamence erbij toen de shiny Litwick verscheen. Hij voelde zich iets minder bedreigd als het aantal even was. Voor hij hem opgooide zei hij echter: "Ik kan dat niet ongestraft tussen me vingers door laten glippen .. daarom ga ik jou vandaag een lesje leren" Hij gooide de bal van zijn Salamence op. Toen die verscheen sloeg hij met zijn machtige vleugels om niet de grond te raken en zweefde hij een eindje omhoog. Hij brulde tegen de jongen en ging beschermend recht boven Marcus vliegen waardoor hij een grote schaduw over zich heen geworpen kreeg. "Mooie mega stone heb je daar.." Zei hij en hij gebaarde met zijn sigaret tussen zijn wijs en middelvinger. "Het is wel treurig voor je andere oog die nog wel kan zien, misschien moet ik hem maar uitsteken, denk je niet?" Stelde hij voor alsof hij het over iets zakelijks had.

Marcus reageerde door meteen achter wat kratten te duiken op hoop van zegen dat hij de giftige rook kon ontwijken. Salamence vloog geschrokken op en brulde. "Blaas die gore rook weg met je vleugels!" Riep hij naar de plek waar vermoedelijk zijn Salamence vloog. De mist trok al snel op en Marcus wist het meeste niet in te ademen. Hoestend tegen de brandende sensatie in zijn longen kwam hij achter de kratten vandaag. Houndoom was geraakt maar stond nog. Marcus begon te grinniken. "Fijn dat je alvast je strategie hebt verteld aan mij, want wie zegt dat mijn Houndoom niet het één en ander aan trucjes kent?" Hij draaide zich om en klom op de hoge kratten waar Vix eerst opgezeten had. Zo stond hij strategisch opgesteld als die gast zijn tas wilde jatten. "Doe ook je Shadow ball naar die Absol!" Riep hij en Houndoom volgde. Salamence vloog wel hoog genoeg om aanvallen te kunnen ontwijken. Flamethrower deed weinig tegen die vliegende aansteker. Dragon Breath even minder maar het zou schade toebrengen als het raakte. Op die manier had hij Salamence nog als back up. "Dragon Breath op Litwich!" Commandeerde hij.

Jace keek gespannen toe hoe de tegenstander zich hergroepeerde en een tegenaanval afvuurde. Jace moest zijn aandacht richten naar Luminous. Abyss kon wel wat hebben, maar Luminous was veel te klein ervoor. Hij riep: "Luminous gebruik Fire Spin om een barrière te maken, Abyss gebruik Ice Beam op die Salamance en volg op met een Future Sight!" Hij zou onverwachte aanvallen moeten gebruik wilde hij winnen. De Shadow Ball van de tegenstander raakte Abyss net toen ze haar Ice Beam af aan het vuren was, hierdoor zou de impact waarschijnlijk minder dan normaal zijn, maar ze volgde het op met een psychische kracht die ze met haar ogen uitstraalde naar de tegenstander. Ondertussen weerde Luminous nog net de aanval af door het mee te sleuren in de Fire Spin. Jace liet zijn ogen over het gevecht glijden en knikte. Hij had geen idee waar die trainer was heen gegaan zodra de rookwolk weg was, misschien was het toch geen goed idee geweest.

Vanaf de kratten had hij een goed zicht over het strijdveld. Door de fire spin van de Litwich en Absol zijn ice beam werden zijn aanvallen bijna zo goed als afgeweerd. Marcus was echter doof voor de hele vage sirenes die in de verte huilde. Hij vroeg zich zelfs af voor wie ze waren. "Oké Vix, doe je Foul Play op Litwich!" Riep hij in een poging het gevecht even een andere draai te geven en gebruik te maken van de eventuele verwarring. De vlammen die rond Litwich draaide begonnen hoger en heter te gloeien op het moment dat die van Vix vuurrood oplichtte. Hij sprong zigzaggend om aanvallen te ontwijken. "Nu dan! Feint Attack!" Vix verdween toen hij zigzaggend naar links sprong in een sliert van zwarte rook. Hij dook aan de andere kant van Litwich op en schoot door de vlammen heen naar voren. Ondertussen riep hij tegen Salamence: "Probeer Absol te raken met je Fly aanval!" Salamence sloeg krachtig met zijn vleugels en zoefde als een kogel hoog de hemel in. Toen hij nog enkel een grote vlek was hoorde Marcus hem brullen en kwam hij met een noodvaart naar beneden vliegen, recht op Absol af.

Jace kon niet anders dan toekijken hoe de Houndoom Luminous raakte met een Feint Attack. Luminous werd naar achter geslagen dichter naar hem toe. De Salamance vloog op Abyss af met een alarmerend tempo. Jace kon nog net roepen: "Luminous gebruik Fire Spin samen met een Smog aanval!" De kleine shiny Litwick spuwde een tornado van vuur en dense rookwolken tussen hen en de tegenstanders. Onder de dekking van de rook keerde Jace beide van zijn pokémon terug en riep naar de tegenstander: "Het spijt me, maar ik ben bang dat we het dit keer maar bij een draw kunnen houden. Ik kan de sirenes te duidelijk horen en ik ben niet van plan om voor een inbraak op het loods terrein vast te zitten, dus toedelz! Hij kon het zich nu niet veroorloven gevangen genomen te worden. Jace rende het steegje uit van het terrein af terwijl hij nog na riep: "Ik zou trouwens opletten dat je tas vol met pokéballs en andere shit niet in de hens vliegt." Of nog beter, geconfesceerd wordt. Jace rende het steegje uit en zag verderop al de politie dichter bij komen met zwaailichten. De straat was redelijk druk dus kon hij gewoon doen alsof hij een voetganger was en keek toe.

Marcus glimlachte vals toen Vix aanval veilig en wel geland was. Salamence daarentegen miste. Maar dat was ook niet verrassend. Zo nu en dan gebeurde dat met zo een aanval. De dikke rook benam Salamence van zijn zicht en met een harde knal die de grond deed trillen kwam hij neer. Gelukkig kwam hij vrij snel overeind en vloog hij met een krachtige slag van zijn vleugels omhoog. Hij blies ook meteen de smog aanval weg. De sirenes in de verte werden luider en luider maar Marcus hoorde ze al niet meer. Hij wilde net een tegen aanval schreeuwen toen de jongen hem voor was. 'Het spijt me, maar ik ben bang dat we het dit keer maar bij een draw kunnen houden. Ik kan de sirenes te duidelijk horen en ik ben niet van plan om voor een inbraak op het loods terrein vast te zitten, dus toedelz!' In eerste instantie wilde hij een honend antwoord terug schreeuwen maar op datzelfde moment kwam de realisatie dat de politie voor hém bedoeld was. 'Ik zou trouwens opletten dat je tas vol met pokéballs en andere shit niet in de hens vliegt' Marcus gromde boos. "Ren maar, de volgende keer als ik je tegen kom zul je niet meer kunnen rennen" Marcus sprong van de kratten af en pakte zijn zware sporttas van de grond. Er was geen manier dat hij hier rond zou hangen. Als de politie hem had en hij kon uit de bak komen was hij nog niet veilig. Allison zou hem levend villen en hem als tapijt gebruiken. "Salamence, kom! Vix, ga weg hier" Blafte hij. Vix draaide zich om en sprintte de open plek af tussen de steegjes door waar de jongen ook in verdwenen was. Salamence kwam met een zacht gebrom naar beneden gevlogen en landde netjes op de grond. Dit was de eerste keer dat hij ooit met hem de lucht in ging. Marcus gooide eerst zijn tas omhoog voor hij zelf aan boord ging. Marcus haalde diep adem en klom op de rug van de kolos. Hij ging aan de basis van zijn nek zitten. Hij kon beide benen voor een groot deel er omheen slaan. Hij klopte Salamence op zijn hals. Dat was het teken. Hij zou gezien worden, dat was zeker, maar als hij in de bescherming van Salamence grote vleugels bleef zou niemand hem opmerken. Enkel een kanon van een Salamence .. subtiel.. Hij klemde zijn sporttas op zijn schoot en probeerde tegelijk zijn draak vast te houden. Toen Salamence opsteeg ging er een rush door hem heen die vergelijkbaar was met wat je voelde als je in een achtbaan stapte. Weldra was de wind in zijn haren en voelde hij een ijskoude sensatie tegen zijn wangen. Hij boog een beetje opzij om naar beneden te kijken maar toen Salamence een gevaarlijke draai maakte klampte hij zich vast en ging hij recht zitten. Vix zou hen wel vinden. Hij zou niet ver buiten de stad landen ..

OOC: Topic uit dan maar c: